Αλλαγές...και αλλαγή μήνα...

Κοίταξα την τελευταία μου ανάρτηση και μετά την ημερομηνία... Έχει περάσει κιόλας ένας μήνας. Γράψε κάτι καινούργιο, μου λέει ο φίλος μου ο Κώστας. Θα νομίζουν οι άνθρωποι ότι τους λες καλό μήνα για τον προηγούμενο μήνα.
Έχουμε πιάσει ωραίο θέμα στο δικό σου ιστολόγιο, του απαντάω. Και μια και μου το πρότεινες ήδη στην απάντηση σου στο σχόλιο μου, λέω να πω δυο κουβέντες ακόμα, επάνω στις ...αλλαγές.
Πριν όμως από οτιδήποτε αλλο, θα πω καλό μήνα, και καλή Άνοιξη. Μα πάνω από όλα, ευχάριστες αλλαγές σας εύχομαι.
Πάμε λοιπόν...

Αυτός κοιμάται στο κρεβάτι ανάσκελα, ακούνητος, βλέπεις το στρώμα να βουλιάζει αντιπαθητικά από κάτω του, στα πόδια κάλτσες, ανοιχτό το στόμα, ροχαλίζει του καλού καιρού…Μοιάζει τόσο απόμακρος έτσι κοιμισμένος, όσο και όταν είναι ξύπνιος. Φαντάσου ότι κάποτε με κρατούσε αγκαλιά, σκέφτεται εκείνη. Τώρα όταν τον ακουμπάω κατά λάθος το βράδυ, μουγκρίζει και με διώχνει μακριά. Και μετά έχει και αξιώσεις ο κύριος… Μα έτσι ήταν πάντα; Αυτό το πράγμα παντρεύτηκα; Καλά, τύφλωση είχα πάθει; Πως άλλαξε έτσι; Τις κάλτσες του, τις έχει αλλάξει τουλάχιστον τελευταία, ή είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει αλλάξει από τότε που παντρευτήκαμε; Κρίμα τα σεντονάκια μου τα καθαρά.

Αυτή σηκώνεται το πρωί από το κρεβάτι. Τα μαλλιά όρθια σαν κέρατα. Ή μήπως είναι κέρατα; Σκέφτεται εκείνος. Θυμάται τις στριγκλιές της την προηγούμενη  μέρα, γιατί εκείνος είχε πατήσει στραβά στο χαλάκι και ανατριχιάζει. Την κοιτάει λοξά, καχύποπτα. Ρόμπα χοντρή, φθαρμένη, φτάνει ως τις γάμπες, που αποκαλύπτονται τόσο τριχωτές, ώστε δεν φαίνεται καθόλου σάρκα, ως το σημείο που τα πόδια κρύβονται στις στραβωμένες παντόφλες. Αν έχει τόση τρίχα στις γάμπες, σκέψου πως θα είναι το άλλο, λέει στον εαυτό του. Άραγε πότε το είδα τελευταία φορά; Προσπαθεί να θυμηθεί, και δεν θυμάται… Υπάρχει; Υπήρχε ποτέ ή το φαντάστηκα; Καλύτερα έτσι όμως. Έτσι που το βλέπω αυτό το πράγμα δεν το π…. ούτε με απειλή όπλου. Φοβάμαι ότι θα με αφήσει έγκυο και θα γεννήσω τον … αντίχριστο.  Μα έτσι ήταν πάντα; Τι ον παντρεύτηκα; Τι είχα πάθει, τι είδους τύφλωση είναι αυτή;

Όχι, δεν ήταν έτσι πάντα. Τότε ήταν αλλιώς. Τα χρόνια όμως περνάνε, και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο. Η άλλοτε καινούργια πολλά υποσχόμενη γνωριμία γίνεται επίσημη σχέση, και μετά καθήκον. Και μετά όλα πρέπει να είναι όπως πρέπει. Όλα όπως τα ξέρουμε, όπως τα έχουν κάνει και οι προηγούμενοι, όπως τα κάνουν και οι άλλοι... Η εργασία και χαρά και η έξαψη της ευκαιρίας που μπορεί να παρουσιαστεί, γίνεται γρανάζι και ρουτίνα, αποφυγή ρίσκου γιατί υπάρχει οικογένεια...Γιατί όλα πρέπει να είναι όπως πρέπει, όπως τα έκαναν και οι προηγούμενοι...όπως τα κάνουν και οι άλλοι.

Κάθε παράπονο και "θέλω" παίρνει την απάντηση "και εγώ ήθελα αλλά..." αλλά έτσι πρέπει να είναι, και να μην είναι καλά, έτσι είναι το νορμάλ, γιατί έτσι τα έκαναν και οι προηγούμενοι, έτσι τα κάνουν και οι άλλοι. Και η ευτυχία δεν είναι κάτι το απαραίτητο. Η ζωή σου είναι, τι πειράζει και να πάει χαμένη ... Και έτσι χάνεται το ενδιαφέρον, όπως έχει χαθεί και των άλλων το ενδιαφέρον. Και δεν σε νοιάζει να κοιτάξεις πως είσαι και πως είναι ο δίπλα σου, αρκεί να αναπνέει άντε και να τρώει, αρκεί να αναπνές και να μαγειρεύεις. Αρκεί το χαλάκι να είναι σωστά, και τα σεντόνια καθαρά, επειδή το έχεις ορίσει εσύ έτσι, και έτσι είναι το σωστό, επειδή πείστηκες που το έκαναν οι προηγούμενοι, και έτσι το κάνουν και οι άλλοι. Και οι άλλοι πρέπει να το σεβαστούν αυτό. Γιατί τώρα έγινες ο προηγούμενος και πρέπει πάντα οι επόμενοι να σέβονται τους προηγούμενους, γιατί έτσι κάνουν και οι άλλοι.

Και ξάφνου κοιτάς τον διπλανό σου, και δεν τον αναγνωρίζεις. Είναι ο κανένας, είναι ένα ακαθόριστο ον, γιατί στην προσπάθεια του να είναι όλα όπως πρέπει, όπως τα έκαναν οι προηγούμενοι, και όπως τα κάνουν όλοι έχει πάψει να είναι αυτός...και έτσι τον έχει ξεχάσει και ο Θεός.