Όλα tartan...

Η στιγμή, η στιγμή τα δημιουργεί όλα, είναι το τουβλάκι μας για να χτίσουμε την ζωή μας. Μπορούμε να το πούμε και "τώρα", το "τώρα", αυτό που αν δεν το πιάσει κάποιος να το ξεζουμίσει, έχει χαθεί, και δεν πρόκειται να ξανάρθει. Και μπορεί να έχω την "ικανότητα" να πηγαίνω μπρος πίσω στον χρόνο,  όμως αν δεν έχω ξεζουμίσει τα διάφορα "τώρα", αν δεν τα έχω ζήσει ολοκληρωτικά και με εμένα παρούσα, είτε backwards το παίξω το έργο, είτε forwards, κάτι θα λείπει! Θα είναι η ταινία ενός άλλου...

Και πιο πολύ αυτό το νιώθει κάποιος, όταν πάει ταξίδι,  και γυρίζοντας, ανακαλύψει τι δεν έκανε, τι δεν είδε, τι δεν ήπιε, και τι ... έφαγε και δεν το σημείωσε να το θυμάται, μην το ξαναπλησιάσει στη ζωή του.

Έτσι το φαΐ εκείνο που έφαγα σε ένα κατά τα άλλα πολύ συμπαθητικό pub του Λονδίνου, κοντά στο Paddington,  δεν θυμάμαι να σας πω τι ήταν! Πάντως ήταν pie, και ήταν traditional, που λύσαξα να θέλω να τρώω. Είχα δηλώσει πριν φύγω, θέλω στο UK να τρώω traditional φέτος! Καλά να πάθω. Μετά από αυτό το φιάσκο, το γύρισα στο burger και ησύχασα. Όταν δεν μου το έφερναν καμένο...

Όμως πήγαμε στο London Eye, επιτέλους, και η θέα μας αποζημίωσε! Λίγες ουρίτσες μόνο είχε, αλλά με τόσο μεγάλα βαγονάκια, και τόσο πολλά, κουνιούνται γρήγορα οι ουρές.

Δεν ήπια malt whiskie σε pub του Εδιμβούργου που σερβίρει πάνω από 100 είδη malt whiskies να διαλέξει κάποιος, και δεν με παρηγορεί καθόλου η σκέψη ότι ο λόγος που δεν το ήπια, είναι ότι δεν πίνω το ουίσκι, και ότι δεν ξέρω από malts. Έπρεπε να πιω, και ας μην είναι της προτίμησης μου, και αν δεν ήξερα από malts, έπρεπε να ρωτήσω να μου πουν. Έτσι θα μάθαινα και ένα, δυο πράγματα πάρα πάνω για αυτή την επεξεργασία, ίσως μου πρότειναν και κάποια μάρκα να αγοράσω για το σπίτι, να κερνάω τους καλεσμένους μας. Να λέω "Μήπως θέλετε ένα ουισκάκι; Το έφερα από την Σκωτία. Ναι, ναι, είχαμε πάει το καλοκαίρι Εδιμβούργο και περάσαμε ονειρεμένα!".  Διότι ούτε για το σπίτι αγόρασα.

Ψάχνοντας όμως στο net σχετικά, βρήκα αυτό και το σημειώνω να ρίξω μια ματιά, για να ξέρω περισσότερα την επόμενη φορά. Και εκεί είναι που καταλαβαίνει κάποιος την ουσία της στιγμής. Θα υπάρχει επόμενη φορά; Θα ξαναπάω Εδιμβούργο; 

Όμως η ατμόσφαιρα του pub και η διακόσμηση του, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, και σχεδόν άκουσα τον νεκρό επίσκοπο να κηρύττει από το κελάρι...

Και μπορεί να μην πήγαμε στο κάστρο, και η χάρη μας να έφτασε μόνο μέχρι το άγαλμα του Adam Smith, και τον τρούλο της St Giles Cathedral με zoom,

Όμως σκάψαμε, από το πάνω-κάτω, το Royal Mile, στο τμήμα της High Street, όπου είδαμε πολλά και θαυμαστά! Από παρελάσεις, μέχρι πίπιζες και τον άνθρωπο που καταπίνει φωτιές, και tartan, πολλά πολλά tartan, και δεν μετάνιωσα καθόλου που δεν αγόρασα Kilt, διότι οι φτηνές ήταν της πλάκας, άλλωστε λεγόντουσαν fun kilts, και οι αυθεντικές άρχιζαν από 200 λίρες με τις εκπτώσεις, που μάλλον ήταν πολλά για να την έχουμε απλά στην ντουλάπα να την καμαρώνουμε...

Αντιθέτως, κλαίω εκείνες τις 45 λίρες που έδωσα , 15 ο καθένας, για το τουριστικό λεωφορειάκι που σε γυρνάει στα αξιοθέατα, πηδάς μέσα, πηδάς έξω, όλη μέρα. Διότι μπορεί κάποιος να πηδάει μέσα και έξω στα λεωφορεία της γραμμής, με 3 λίρες το άτομο όλη την μέρα.  Ειλικρινά δεν κατάλαβα την διαφορά!

Με αυτό το τουριστικό λεωφορειάκι πήγαμε στο Leith, στο λιμάνι, όπου αράζει το Royal Yacht Britannia. Πηδήξαμε κάτω από το λεωφορείο, στο υπέροχο εμπορικό κέντρο Ocean Terminal. Η επίσκεψη στο Yacht ουσιαστικά αρχίζει από τον δεύτερο όροφο του εμπορικού κέντρου. Με γέφυρα περνάει κάποιος από το εμπορικό, μέσα στο πλοίο.

Κατόπιν πηδήξαμε πάνω, μέχρι το παλάτι του Holyrood. Εκεί είναι η αρχή του Royal Mile, του δρόμου που συνδέει αυτό παλάτι, με το κάστρο. Στην πραγματικότητα είναι λίγο παραπάνω από ένα μίλι. Royal Mile είναι ένα γενικό όνομα, και κάθε τμήμα του δρόμου ονομάζεται διαφορετικά. Αρχίζοντας από το Holyrood οι δρόμοι που αποτελούν το Royal Mile είναι οι Abbey Strand, Canongate, High Street,  Lawnmarket, Castlehill, Castle Esplanade, και φτάσαμε κάστρο...

Εδώ είμαστε έξω από το παλάτι :). Επισκεφτήκαμε μια καφετέρια και ένα μαγαζάκι για σουβενίρ. Κάθομαι στην καφετέρια και πίσω μου είναι το μαγαζάκι των σουβενίρ.
Μεταξύ άλλων, αγόρασα και σκοτσέζικα χειροποίητα fudge, και τα έφερα δώρο στην μητέρα μου, για να ανακαλύψουμε ότι είναι τόσο γλυκά, και τόσο πλούσια σε βούτυρο-παχιά, που ένα ψίχουλο είναι αρκετό για να γεμίσει το στόμα σου ... λίγδα! Μέχρι στιγμής αναπαύονται στο ψυγείο της... Ουπς, το ένα λείπει, και ψάχνουμε τον ένοχο. Κανείς δεν ομολογεί ότι το έφαγε!
Στην στάση ξανά, για να πηδήξουμε πάνω στο λεωφορειάκι, να πάμε στο επόμενο αξιοθέατο. Και περνούσε η ώρα, μαζευόντουσαν και άλλοι χαζοτουρίστες, αλλά το λεωφορειάκι άφαντο. Και να προσπαθώ να καθίσω στο παγκάκι της στάσης, να το μελετάω το θέμα με το δεξί ....μέρι, να το μελετάω με το αριστερό, αλλά που να φτάσω να κάτσω! Και αυτοί βρε παιδί μου, μια σανίδα που έβαλαν εκεί, πειράζει να την έβαζαν λίγο πιο χαμηλά; Τέλος πάντων, μερικοί πήραν τα πόδια τους και έφυγαν. Ήρθε και ένας ηλικιωμένος με μπαστούνι. Σουρνόταν. Όταν έφυγε και αυτός, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Ώσπου είδα ότι κάποιες ώρες εκείνης της μέρας, 26/6, τα λεωφορεία λόγω έργων θα είχαν καθυστερήσεις!!! Τότε ήρθε ένας ... ειδικός, και μας το ανακοίνωσε επίσημα. Μας είπε να πάρουμε αυτό που πήγαινε στην αντίθετη κατεύθυνση, το οποίο αφού πηδήξαμε πάνω, έκανε επί τόπου, και συνέχισε προς την κατεύθυνση που ήταν να πάμε. Βέβαια, τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κοντά  στο κέντρο είμαστε, διότι το Εδιμβούργο είναι μια πόλη φτιαγμένη για περπάτημα. Είναι πολύ μικρούλα, μπορείς να πας παντού με τα πόδια.
Στην High Street, με South Bridge γωνία, πηδήξαμε κάτω από το λεωφορείο, για πάντα!
Προχωρήσαμε λίγο στην High Street, προς τα πάνω, και χωθήκαμε πεινασμένοι και διψασμένοι 

στο αμερικάνικου τύπου, scotish apllied,  Filling Station. Ίσως να ήταν η ώρα, ίσως να ήταν η στιγμή, ως φαγάδικο μου άφησε της καλύτερες εντυπώσεις!

Και βέβαια η μπιρίτσα δεν είναι Guinness, αλλά Tennent's! Το Δουβλίνο και η GUINNESS είναι στα προσεχώς. Όπως και η επίσκεψη στο πιο ενδιαφέρον τμήμα του Εδιμβούργου, που βρίσκεται από κάτω. Διότι θέλω να πιστεύω πως θα καταφέρω να ξανάρθω. Τρεις μέρες μόνο, τι να πρωτοδεί κανείς;