Απαραίτητες προσαρμογές

Κάθε ηλικία έχει τις δικές της ανάγκες, τις δικές της προτεραιότητες, τις δικές της ευθύνες αν θες.
Άλλες οι ανάγκες και οι προτεραιότητες της εφηβείας, άλλες της νεαρής ενήλικης ζωής, άλλες της κλιμακτηρίου. Άλλες όταν έχουμε μωρά τα παιδιά μας, άλλες όταν έχουμε παιδιά εφήβους, άλλες όταν τείνουμε να γίνουμε γιαγιάδες ή είμαστε ήδη.

Κάθε ηλικία έχει ακόμα – ακόμα τον δικό της τρόπο έκφρασης που πηγάζει από το πώς νιώθει το άτομο σύμφωνα με τις σκέψεις που κάνει, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις εμπειρίες του.

Και βέβαια όλες οι «αλλαγές» εκφράζονται και στον επαγγελματικό τομέα. Στα 45-50-55 δεν μπορεί, και ίσως δεν θέλει κάποιος να κάνει την ίδια δουλειά που έκανε στα 20-25-30. Έστω και αν παραμένει στο ίδιο επάγγελμα, ο τρόπος που το εξασκεί και οι αρμοδιότητες του είναι διαφορετικές καθώς έχει την εμπειρία. Πόσο μάλλον αν κάποιος κάνει κάτι δημιουργικό, κάτι καλλιτεχνικό, κάτι που χρειάζεται σκέψη, κάτι που χρειάζεται «εσένα» με την ψυχή σου, το μυαλό σου και το σώμα σου. Τότε «πρέπει», ναι «πρέπει», να αλλάζει ο τρόπος έκφρασης, και να συνταυτίζεται με την πραγματικότητα, με το «τώρα», περιλαμβάνοντας ταυτόχρονα ότι έχεις ζήσει μέχρι «τώρα».

Διότι τα χρόνια που περνάνε φαίνονται, και αν εσύ δεν το βλέπεις το βλέπω εγώ που έχω μεγαλώσει μαζί σου. Και βλέπω την δυσαρμονία, βλέπω την ασυνέπεια, αυτού που είσαι και αυτού που δείχνεις ή μάλλον αυτού που θέλεις να περάσεις. Και βλέπω ότι έχεις εγκλωβιστεί κάπου που δεν σου πάει, σε ένα σώμα ξένο, σε μια έκφραση «τυποποιημένη», σε μια «γερασμένη νεότητα» που δεν βρίσκεται πουθενά πια, ούτε στο παρελθόν, ούτε στο παρόν.

Και είναι κρίμα διότι υπάρχουν άπειρες δυνατότητες για εξέλιξη, σε όποια ηλικία, σε όποια χρονική στιγμή. Αλλοίμονο να μην ίσχυε αυτό. Θα ήταν πολύ άδικο, και τέτοιες αδικίες δεν υπάρχουν. Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι ανεπανάληπτη και προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες, αρκεί να την ζούμε σύμφωνα με αυτό που είμαστε τώρα, και όχι σύμφωνα με αυτό που ήμασταν κάποτε.

Και αυτό το «όμως εγώ νιώθω 20» που μπορεί να πεις, δεν στέκει, είναι φτηνή δικαιολογία για όποιον το λέει. Διότι για να νιώθεις 20 ετών, πρέπει να σκέπτεσαι και σαν 20 ετών, αν όμως είσαι 50, σημαίνει ότι τα 30 χρόνια που πέρασαν από τα εικοστά σου γενέθλια δεν αποκόμισες τίποτα, δεν έκτισες τίποτα, και αυτό δεν είναι άξιο θαυμασμού, αυτό είναι θλιβερό!

Και μην νομίζεις ότι δεν σε αγαπάω πια και στα λέω αυτά. Σε αγαπάω και σε παρακολουθώ πάντα σε ότι κάνεις, και θέλω πολύ να έρθω να σε δω. Αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω, διότι εγώ μεγάλωσα, και δεν αντέχω πια το ξενύχτι καλή μου!