Τρία κακά

Κατά την προσωπική μου κρίση και γνώμη, έχουμε τρία  κακά "κριτήρια" στον "πολιτισμό" μας, που μας ταλαιπωρούν και μας κάνουν να χάνουμε την ουσία της ζωής.

Και αυτό το λέω και σαν συνέχεια του προηγούμενου post, όπου αναφερόμουν στην «γερασμένη νεότητα».

Διότι ποιος φυσιολογικός άνθρωπος, άνθρωπος του Θεού, με την πλατύτερη έννοια, θα κάτσει να υποφέρει για να κρατηθεί σε μια εποχή που δεν του ταιριάζει πλέον; Και γιατί λέω «υποφέρει;» Διότι υποφέρει και κοιτάξτε πως:

Φανταστείτε ότι έχουμε ένα παιδί  που μεγαλώνει… Αν δώσουμε κουδουνίστρα στο πεντάχρονο θα μας την πετάξει στο κεφάλι, αν διαβάσουμε παραμυθάκι στο δεκάχρονο, θα κουνήσει θλιβερά το δικό του κεφάλι και θα πει «Μαμά, μπαμπά ξεκόλλα μεγάλωσα», αν πούμε στο δεκαεξάχρονο «Εννιάμιση η ώρα, ώρα για ύπνο», θα φωνάξει τον … δικηγόρο του να πιστοποιήσει ότι είμαστε ακατάλληλοι γονείς. Δηλαδή αν πάμε να κρατήσουμε ένα παιδί πίσω, σε μια ηλικία που δεν του ταιριάζει, υποφέρει και φωνάζει. Έτσι λοιπόν υποφέρουμε πάντα, αν προσπαθήσουμε να σταματήσουμε την εξέλιξη μας σε προγενέστερη ηλικία. Και ας μην το καταλαβαίνουμε διότι μας έχει γίνει πλύση εγκεφάλου ότι «είναι ντροπή να μεγαλώνεις» μην πω ότι σε πολλούς κύκλους είναι ντροπή να αλλάζεις οποιαδήποτε συνήθεια ή γνώμη. Έκανες έτσι, έτσι θα κάνεις πάντα, έχεις αυτή τη γνώμη, αυτή θα έχεις πάντα. Γράφεις αυτό το στυλ αναρτήσεων, αυτό θα γράφεις πάντα (αστειεύομαι).

Αυτό λοιπόν είναι το ένα κακό αυτού του πολιτισμού. Να το πω «δυτικού πολιτισμού;» Εγώ θα το πω έτσι, αν και δεν είμαι σίγουρη. Μπορεί να ισχύει παντού.

Το άλλο είναι «τα χρήματα». Και βέβαια το ξέρουμε όλοι αυτό, το πόσο κακό είναι το χρήμα, αλλά ταυτόχρονα πόσο καλό είναι το χρήμα. Λόγω κάποιας ιδιοτροπίας της φύσης, από μικρή εγώ δεν το έβλεπα με καλό μάτι το χρήμα, απλά μου άρεσε να περνάω καλά, και σε αυτό είμαι σταθερή. Ακόμα μου αρέσει να περνάω καλά! Όμως δεν ανταλλάσω την «ευτυχία μου» για χρήματα. Την ευτυχία την μεγάλη την νιώθω από … μόνη μου, χωρίς χρήματα, και οπότε δεν κάνω παραχωρήσεις για να το έχω, που εμπράκτως σημαίνει ότι δεν δουλεύω σε δουλειά που «το ανθρώπινο περιβάλλον» είναι σκατά και δεν θα περνάω καλά. Μια σειρά από τέτοιες αποφάσεις λοιπόν με οδήγησαν τώρα, θα το πω πιο σωστά, μας οδήγησαν, διότι και ο Άλεξ ίδιος είναι,  να μην έχουμε ιδιαίτερα χρήματα, και να παιδευόμαστε λιγάκι πάνω σε αυτό, διότι όποιος έχει δικιά του δουλειά στην Ελλάδα την σημερινή εποχή τραβάει τα…(sic),   και επίσης να ντρέπομαι και λιγάκι, όχι επειδή δεν έχω ιδιαίτερα χρήματα, αλλά που εξακολουθώ να μην νιώθω ότι έκανα λάθος επιλογές. Και να μην γίνομαι και πιστευτή πάνω σε αυτό, ότι δεν έχω μετανιώσει για τις επιλογές μου.  Δηλαδή μάλλον το μάθημα του «δυτικού πολιτισμού» πάνω σε μένα δεν έπιασε καθόλου. Και νιώθω και μια μικρή «ευτυχία» που δεν χρειάζεται να ξεμάθω ότι «αξίζει αυτός που βγάζει», και να μάθω εκ νέου ότι το «χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία». Άσε που με εκνευρίζει που ξεπήδησαν ένα σωρό διδασκαλίες τώρα, για να μας πείσουν ότι πρέπει να αναπτυχθούμε πνευματικά και να μην κοιτάμε την ύλη, ενώ δεν ξέρω πόσα χρόνια (ειλικρινά δεν ξέρω), προσπαθούν να μας κάνουν παραγωγικές μηχανές και ότι μόνο αν παράγουμε συγκεκριμένα κομμάτια την συγκεκριμένη ώρα αξίζουμε. Καλά τώρα το θυμηθήκαμε ότι είμαστε και πνεύμα;  Όταν μας μπούκωναν με κάθε είδους υλη και μας αξιολογούσαν με το ζύγι, είμαστε σκέτο κρέας; Παρένθεση, αλλά εκτός από το Χριστό και το Ευαγγέλιο, που είναι η Αλήθεια, και μπορείς να κερδίσεις την Ζωή σου μελετώντας, όλα τα άλλα που συναντάω τώρα, νομίζω ότι μοναδικός τους σκοπός είναι να τσεπώσουν τα λίγα ευρώ μας και να μετατρέψουν το πνεύμα που μας δίνουν και που το έχουμε τόσο ανάγκη, σε ύλη, που πλέον εμείς δεν την έχουμε ανάγκη, αλλά «αυτοί» την έχουν ακόμα.

Και θα κάνω και μια παρένθεση παρενθέσεως, για να πω ότι όλες οι new age φιλοσοφίες που δεν είναι και τόσο new πλέον, ξεκίνησαν από την Αμερική, και μάλλον σε καλή οικονομική εποχή, γιατί; Διότι όντως η ύλη δεν γεμίζει τον άνθρωπο, και πάντα αναζητάει να αναπτυχθεί το πνεύμα του, όντως οι άνθρωποι δουλεύοντας μερόνυχτα αδιάκοπα έχασαν τον εαυτό τους, την ψυχή τους, το πνεύμα τους, και αναζητούσαν κάπου να στηριχθούν. Και κάποιοι επωφελήθηκαν να δώσουν … πνεύμα. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ψυχίατρος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πιο τίμια λύση. Είναι επαγγελματίας και πρέπει να πληρωθεί. Ο άλλος που κάνει τον … Θεό πρέπει να πληρωθεί;

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, αγκάθι, δυστυχία σκέτη για μένα, είναι το θέμα χρόνος. Όχι ο χρόνος που περνάει, η ηλικία, που ήδη αναφερθήκαμε, αλλά αυτός που πηγαίνει με την παραγωγή. Παιδάκι του πολιτισμού μας επίσης, που θα το στραγγάλιζα πολύ ευχαρίστως όμως!

Πόσο γρήγορος είσαι; Πόση ώρα κάνεις να απλώσεις τα ρούχα; Να μαγειρέψεις, να σιδερώσεις; Πότε θα πάμε super market, πότε θα φτιάξεις λίστα για super market, πόση ώρα πλένεις τα δόντια σου, τόση ώρα κάνεις ντους; Πωπω είσαι αργή, ευτυχώς είμαι γρήγορη, αν είναι να μου φας όλο το χρόνο… Αν δεν έρθεις τώρα το κάνω μόνος μου/μόνη μου. Και τι, θα σε περιμένω; Σε περιμένω…Δεν μπορώ να σε περιμένω…Περιμένω μισή ώρα για το mail…

Ελπίζω αυτό το κριτήριο να σβήσει γρήγορα. Να απαγορευτεί! Ο Θεός δεν βιάζεται, εμείς γιατί βιαζόμαστε;

Λοιπόν μάλλον θα σταματήσω εδώ. Και το κριτήριο ηλικία, και το κριτήριο χρήμα, και το κριτήριο χρόνος, άχρηστα είναι. Δεν υφίστανται. Δηλαδή δεν κρίνεται κάτι αν είσαι νέος, ή νεώτερος, με λίγα η πολλά χρήματα. Επίσης και αύριο ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ, και ίσως πιο κατάλληλη από την σημερινή!

Το ξέρουμε αυτό αλλά πρέπει να το εμπεδώσουμε, για να είμαστε και πιο ελεύθεροι. Διότι όπως είπαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση, ο Κύριος ήρθε να μας Λυτρώσει, και το έκανε. Δεν είναι σωστό λοιπόν εμείς από μόνοι μας, να μπαίνουμε πίσω από τα κάγκελα της αυταπάτης μας, ή γενικά της απάτης.