Ένα από τα έργα που ήθελα να δω φέτος ήταν το "Eat Pray Love". Θεωρώντας ότι εν μέρει θα ταυτιστώ με την ηρωίδα και ίσως και να πάρω ιδέες για το ταξίδι της αναζήτησης του βαθύτερου εαυτού μας, της πνευματικότητας, και μιας υγιούς και ανεβασμένης ικανότητας για απόλαυση της ζωής, έσπευσα ένα Σάββατο απόγευμα να χωθώ στο γειτονικό μου κινηματογράφο για να απολαύσω, αν μη τι άλλο, την ταινία.
Έπεσα έξω!
Κριτικός δεν είμαι, και ούτε θα επιχειρήσω κριτική της ταινίας, όμως αν εξαιρέσουμε κάποια ωραία τοπία, η ταινία μου φάνηκε μια χολιγουντιανή πατάτα, και η Julia Roberts τελείως επίπεδη στην ερμηνεία της.
Όμως επειδή είμαι επίμονη, και πίστεψα στο θέμα, που άλλωστε με ενδιαφέρει προσωπικά, αγόρασα το βιβλίο. Και μπορώ να πω ότι δικαιώθηκα με την επιλογή μου. Όπως λέει και η επεξήγηση του τίτλου, "Η ζωή περιμένει να την απολαύσεις" και το βιβλίο της Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ με αυτοβιογραφικά στοιχεία, περιμένει να το απολαύσω, και το κάνω λίγο - λίγο κάθε μέρα.
Ταυτόχρονα δε, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν οδηγός για αρχάριους, (βλέπε ...σειρά life for dummies) στην αναζήτηση της ζωής στα τρία επίπεδα, υλικό, ψυχολογικό και πνευματικό.
Παραθέτω απόσπασμα από το δεύτερο μέρος του βιβλίου, που αναφέρεται στο pray, και στην ζωή της ηρωίδας σε ένα άσραμ στην Ινδία. Το απόσπασμα δεν το διάλεξα τυχαία. Με εντυπωσίασε καθώς περιγράφει με σαφήνεια τον υπαίτιο της δυστυχίας μας.
"Όπως τα περισσότερα ανθρωποειδή, βαρύνομαι με αυτό που οι Βουδιστές αποκαλούν «μυαλό μαϊμούς», σκέψεις που πετούν από κλαδί σε κλαδί και σταματούν μόνο για να ξυστούν, να φτύσουν και να τσιρίξουν. Από το μακρινό παρελθόν μέχρι το άγνωστο μέλλον, το αχαλίνωτο και απείθαρχο μυαλό μου πετάγεται ανεξέλεγκτα μέσα στο χρόνο, αγγίζοντας δεκάδες ιδέες ανά λεπτό. Αυτό καθαυτό δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι οι συναισθηματικές αντιδράσεις που συνοδεύουν τις σκέψεις. Οι ευχάριστες σκέψεις με κάνουν ευτυχισμένη, αλλά πολύ γρήγορα γίνονται καταθλιπτική ανησυχία, χαλώντας μου το κέφι. Και όταν θυμάμαι τις στιγμές οργής, αρχίζω να φουντώνω και να τσαντίζομαι πάλι. Κι ύστερα το μυαλό μου κρίνει πως είναι η κατάλληλη στιγμή να αρχίσω να λυπάμαι τον εαυτό μου και ακολουθεί πάραυτα η μοναξιά. Τελικά είσαι αυτό που σκέφτεσαι. Τα συναισθήματα σου είναι σκλάβοι των σκέψεων σου και εσύ είσαι σκλάβος των συναισθημάτων σου.
Το άλλο πρόβλημα με όλες αυτές τις περιπλανήσεις στο λαβύρινθο των σκέψεων είναι ότι ποτέ δεν είσαι εκεί που βρίσκεσαι. Σκάβεις πάντα στο παρελθόν ή σκαλίζεις στο μέλλον, αλλά σπάνια στέκεσαι στο παρόν. Είναι κάτι σαν τη συνήθεια της καλής μου φίλης Σούζαν, που όποτε βλέπει ένα ωραίο μέρος αναφωνεί σχεδόν πανικόβλητη: «Είναι τόσο ωραία εδώ! Θέλω να ξανάρθω μια μέρα!». Χρειάζεται να επιστρατεύσω όλη μου την πειθώ για να την πείσω ότι έχει έρθει ήδη. Όταν αναζητάς την ένωση με το θείο, αυτό το τρελό μπρος πίσω είναι πρόβλημα. Υπάρχει λόγος που αποκαλούν το Θεό παρουσία. Γιατί ο Θεός βρίσκεται ακριβώς εδώ, ακριβώς τώρα. Το μόνο μέρος για να Τον βρεις είναι το παρόν και η μόνη ώρα είναι το τώρα." (Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ, eat pray love, σελ. 191 - 192)
Τι λέτε λοιπόν; Συμφωνείτε με την διαπίστωση αυτή, ότι ένα ατίθασο μυαλό μπορεί να μολύνει το εδώ και τώρα της ζωής μας; Ότι η ζωή περιμένει να την απολαύσεις, και ότι το μυαλό μας είναι εκείνο που τελικά ούτε περιμένει ούτε είναι ικανό να απολαύσει το οτιδήποτε;
Και αν ναι, τότε μπορούμε άραγε να δαμάσουμε το προσωπικό μας τέρας και να το κάνουμε να λειτουργήσει προς όφελος μας ή είμαστε έρμαια του;
