Λυπάμαι...

Λυπάμαι πάρα πολύ που καταντήσαμε έτσι.

Λυπάμαι για την αδιαφορία μας, όλα αυτά τα χρόνια, μια αδιαφορία που την ονομάζουμε "Δημοκρατία" και έτσι αντί να την εντοπίσουμε και να την εξαλείψουμε σαν λανθασμένη συμπεριφορά, την ... εμψυχώνουμε, την δυναμώνουμε και να την στερεώνουμε!
Γιατί η "κατάντια" δεν ήρθε μέσα σε μια μέρα, έρχεται μέρα με την μέρα επί σειρά ετών, επί σειρά ετών που εμείς υποθάλπτουμε ένα λαϊκισμό και χαϊδεύουμε τις αδυναμίες μας και τις αδυναμίες των διπλανών μας, για να μην μας πουν "φασίστες".

Λυπάμαι που κάνουμε ότι δεν βλέπουμε ότι ο διπλανός μας έχει κατακλέψει το κράτος, με όποιο τρόπο μπορεί, γιατί, τι δουλειά έχουμε να το δούμε και να το μιλήσουμε...Εμείς είμαστε τίμιοι άλλωστε, ο άλλος τι κάνει, είναι δικιά του δουλειά...Λυπάμαι γιατί πασπαλίζουμε την αδιαφορία μας και με λίγο "χριστιανισμό" και με λίγη προσευχή να βρει τον δρόμο του ο καημένος. Και ξαναψηφίζουμε τους ίδιους κλέφτες διότι τι άλλο να ψηφίσεις δήθεν, και λέμε έλα μωρέ, δεν πειράζει... Αυτή τη φορά δεν θα κλέψουν οι κλέφτες.

Και κατά βάθος θυμώνουμε, θυμώνουμε πολύ, αντί να λυπόμαστε, που μέρα με την μέρα κατεβαίνουμε αντί να ανεβαίνουμε σαν άνθρωποι,  διότι δεν έχουμε την δύναμη να δράσουμε όπως πρέπει,  να δράσουμε με τρόπο που θα μας κάνει περήφανους, με τρόπο που θα σταματήσει το κακό, και έτσι μεταδίδουμε τον θυμό πάρα κάτω, χωρίς να τον ελέγχουμε, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειες, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι το δηλητήριο της αδιαφορίας μας και της αδυναμίας μας θα το εισπράξει το παιδί μας *, που το γαλουχήσαμε λανθασμένα και πικρά, και που θα βγει στο δρόμο να κάψει ότι δεν του μάθαμε να σέβεται: Την περιουσία και πιο πολύ την ζωή του διπλανού του!

Αυτά τα λίγα, μπορεί να είναι ασυνάρτητα, μπορεί θυμωμένα, αλλά σταματάω εδώ διότι σε λίγο θα ευχηθώ πράγματα που δεν πρέπει...

(* δεν υπαινίσσομαι εδώ τα περσινά γεγονότα με την λέξη "παιδί", απλά εννοώ όλους εκείνους που καταφεύγουν σε ακραίες θέσεις και πράξεις, και καταστρέφουν μια ειρηνική και θεμιτή προσπάθεια για διεκδίκηση δικαιωμάτων)