2010 προς 2011

Τι να πω για την χρονιά που πέρασε;

Αυτό τον καιρό συνηθίζονται απολογισμοί της χρονιάς που τελειώνει, προγραμματισμοί της επόμενης...Λάθη, σωστά, καλά, καλά. Ισολογισμοί και ισοζύγια. Προσπαθώ και εγώ να σκεφτώ πως πήγε το 2010,  αν έκανα ότι είχα προγραμματίσει, τι αποκόμισα, τα λάθη μου :P, κτλ κτλ, και δεν θυμάμαι τίποτα! Τίποτα! Σαν να μην ήταν...

Μόνο το ταξίδι μας τον Ιούνιο θυμάμαι,  και λίγο τις καλοκαιρινές διακοπές. Και όλες τις χαρές που μου έδωσε η κόρη μου. Κάθε φορά που ακούω καλά λόγια στο σχολείο της, κάθε φορά που καταφέρνει κάτι και λάμπει ολόκληρη. Ειλικρινά την θαυμάζω!

Θυμάμαι και τις βραδιές μας, που μαζευόμαστε στα καναπεδάκια, εγώ με την κόρη μου στον έναν καναπέ με κουβερτούλες, ο Άλεξ στον άλλο, και κοιτάμε δήθεν τηλεόραση. Δήθεν λέω, διότι εγώ συνήθως κοιμάμαι,  και δεν έχω τελειώσει αξιοπρεπώς ούτε σειρά ούτε ταινία. Πάντα ρωτάω, Αλέξη τι έγινε;

Θυμάμαι και τα μπυρόνια με τις φίλες μου, πόσο χαρά κάνουμε όταν είναι να βρεθούμε, πόσο ανάγκη τις έχουμε αυτές τις λίγες ώρες πότε - πότε, να πούμε τα δικά μας. Είμαστε κάπως σαν το Sex and the City, μόνο που είμαστε τρεις. Δεν βρήκαμε τέταρτη που να μας κάνει. Παρεμπιπτόντως, εγώ δεν το παρακολουθώ στην τηλεόραση, οι άλλες δεν χάνουν επεισόδιο, και βρίσκουν τους συσχετισμούς με την δικιά μας κατάσταση.

Θυμάμαι και τα σπιτικά ... μπυρόνια, με την Άννα και τον Μάνο. Αυτοί όμως είναι οικογένεια. Απλά όταν έρχονται δεν πιάνουμε (όλοι) καναπέδες, αλλά καρέκλες στην τραπεζαρία. Εγώ και η Άννα. Οι δύο νεώτεροι είναι στο δωμάτιο και ο Άλεξ καναπεδάκι συνήθως, και μας παρακολουθεί από εκεί.

Θυμάμαι και τα καφεδάκια με τους γονείς μου. Πότε χαλαρά, πότε με ένταση, διότι συμφωνούμε διαφωνώντας και διαφωνούμε πάλι διαφωνώντας.

Αυτά θα πω για την χρονιά που πέρασε.

Όσο για το 2011, εύχομαι να είναι απλό, λιτό, απέριττο και χαριτωμένο. Ίσως και ευάερο και ευήλιο.  Να είμαστε υγιείς, να έχουμε τα πόδια μας στην γη και να κοιτάμε μπροστά και πάνω. Δεξιά και αριστερά δεν είναι απαραίτητο. Όσο για πίσω, όποιος κοιτάξει πίσω την έβαψε!

Ο ορισμός...

Όλο τον προηγούμενο καιρό, κανένα μήνα τώρα, γυρόφερνα στα Χριστούγεννα, πότε στολίζοντας δεντράκια, πότε μιλώντας για προσφορά και αγάπη, πότε κοιτώντας το χιόνι να πέφτει, πότε βάζοντας Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, και πότε (στις ιδιωτικές μου στιγμές) ακούγοντας «κηρύγματα» σχετικά με το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.

Και φτάνοντας εδώ, φτάνοντας πλέον τη γιορτή,  αναρωτήθηκα, άραγε έχουμε ανακαλύψει μέσα μας το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων; Γιατί πέρα από τα τυπικά έθιμα, πέρα από τα "ειδωλολατρικά" έθιμα, και πέρα από το "αντικειμενικά σωστό" και πνευματικό νόημα των Χριστουγέννων όπως βγαίνει μέσα από τις αναλύσεις της Γραφής και τα κηρύγματα, υπάρχει για τον καθένα και κάτι ιδιαίτερο. Υπάρχει το προσωπικό νόημα των Χριστουγέννων. Για τον καθέναν μας μοναδικό, για τον καθένα μας διαφορετικό, και τόσο αυθεντικό. Και συνήθως είναι λίγες λέξεις ή και μία λέξη, που δίνουν αυτό το προσωπικό στίγμα μας για τα Χριστούγεννα.

Μπορεί να έχει διαμορφωθεί από τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, καλές και κακές. Μπορεί να έχει δεχθεί τις «πολιτικές» επιρροές της εφηβείας μας, ίσως και τις σεξουαλικές επιρροές της εφηβείας μας που θέλαμε να πάμε βόλτα με τον γκόμενο και μας επέβαλαν γεμιστή γαλοπούλα με όλο το σόι,  μπορεί να έχει απαξιωθεί από το φόβο της ανάληψης της ευθύνης για την συνέχιση μιας παράδοσης, κάτι σαν «αντίδραση» στα κακώς κείμενα του εορτασμού,  και να έχουμε «πετάξει το μωρό μαζί με τα νερά του μπάνιου στην αποχέτευση».

Ίσως λοιπόν το προσωπικό μας νόημα για τα Χριστούγεννα να είναι απλά «Κίνδυνος έξοδα», ίσως να είναι «Τρυφερότητα, ζεστασιά», ίσως να είναι «κούραση» ή μπορεί να είναι «οικογένεια». Ίσως να είναι και «Λάμψη» ή «Διασκέδαση». Ίσως να είναι και «Δώρο». Ίσως να είναι και «ουφ δεν γιορτάζω εγώ». Όποιο και να είναι όμως το προσωπικό μας στίγμα, το ότι όλοι, όλοι οι τυπικά «Χριστιανοί», και οι μη Χριστιανοί που μας προτρέπουν να ευχόμαστε άλλες ευχές και όχι «Καλά Χριστούγεννα»,  παίρνουμε θέση, δείχνει την σπουδαιότητα αυτής της ημέρας.

Και φτάνω στο επίμαχο σημείο, που λέει «Λίλυ, για σένα προσωπικά τι σημαίνει Χριστούγεννα;» Και απαντώ «χαρά», λέω «γλυκύτητα», λέω «σπουδαίο». Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά όλα είναι σπουδαία αυτές τις μέρες! Λέω «ενθουσιασμός». Λέω «έξαψη», λέω «Γιορτή μέσα μου».

Αγάπη λέω; Όχι ιδιαίτερα. Η αγάπη είναι για όλο τον καιρό.

Προσφορά λέω; Όχι ιδιαίτερα, αν εξαιρέσουμε βέβαια τα δωράκια που μου αρέσει να δίνω… Και η προσφορά επίσης είναι για όλο τον καιρό.

Κοιτάζοντας τώρα την περσινή μου ανάρτηση βλέπω ότι με καλύπτει και φέτος. Μια χαρά τα έλεγα και πέρσι! Μια είναι η μεγάλη διαφορά. Πέρσι έλεγα «Πτυχές της ζωής μου που είναι μουντές και μονότονες, αυτές τις μέρες γίνονται λαμπερές και ενδιαφέρουσες.  Και άλλα θέματα και καταστάσεις, που φαντάζουν  δύσκολες  και ανυπέρβλητες,  μένουν στην σκιά, σαν κρυμμένες στην πίσω πλευρά του δέντρου...» Όχι, τίποτα δεν μένει πια στην σκιά του δέντρου. Όλα, και τα δύσκολα, τα φέρνουμε στο φως, και με την βοήθεια του Κυρίου τα ξεπερνάμε. Τα Χριστούγεννα δεν είναι για να μας θαμπώνουν τα φώτα και να βλέπουμε τα μισά. Τα Χριστούγεννα είναι για να νιώσουμε την «χαρά», την «γλυκύτητα», την «σπουδαιότητα», τον «ενθουσιασμό» την «δύναμη» που μας δίνει η γέννηση του Κυρίου μέσα μας, να ξεπεράσουμε τα προβλήματα και να βγούμε νικητές και πάνω από όλα! (μήπως έπιασα και Ανάσταση πάνω στον ενθουσιασμό μου;) 

Φίλοι, καλά Χριστούγεννα να έχουμε όλοι, ναι, ναι, “Merry Christmas”, και μην μασάτε! Είμαστε πιο δυνατοί από ότι νομίζουμε!

Εσύ

Εσύ εκεί με ακούς;

Εσύ που μεγάλωσες σε δυσλειτουργική οικογένεια,

εσύ που κακοποιήθηκες από την νεαρή σου ηλικία, αν όχι σωματικά, ψυχολογικά,

εσύ που ήσουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης πάντα,

εσύ που δεν σου επιτρεπόταν να μιλήσεις,

ούτε να παραπονεθείς,

ούτε να υπερασπίσεις το δίκιο σου,

εσύ που βούλιαζες μέσα σου μέρα με την μέρα,

και που κατάπινες τον θυμό σου από την τρομάρα σου,

αλλά και πάλι δεν μιλούσες, 

και που μερίμενες την μέρα που θα φτάσεις κάπου,

εσύ που κατόπιν πίστεψες σε κυβερνήσεις,

ότι αυτοί θα σε "σώσουν",

αυτοί θα σου δώσουν την θέση εκείνη,

και επένδυσες τα πάντα εκεί,

ακόμα και τον θυμό σου,

εσύ που σπούδασες για να έχεις το χαρτί, διαβατήριο για να περάσεις την μεγάλη πόρτα,

εσύ που έφτασες τελικά, μπήκες και βρήκες καρέκλα και έκατσες,

αποκαμωμένος,

κουρασμένος, 

κακιωμένος

με κενά ψυχολογικά,

κενά, μαύρες τρύπες, που ροφούν ότι υλικό βρίσκεται τριγύρω,

που χρειάζονται τόση ύλη για να τραφούν,

εσύ που νόμιζες ότι κάποιος είσαι πλέον,

ότι εσύ, εσύ, εσύ,

λοιπόν, σε εσένα πάλι σου τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια.

Σου ζητούν να μην παίρνεις,

σου κόβουν αυτά τα λίγα ή πολλά που είχες,

και τώρα τι θα είσαι;

Νιώθεις και πάλι να βουλιάζεις μέσα στην μαύρη σου τρύπα,

φοβάσαι ότι θα σε καταπιεί η δικιά σου μεγάλη μαύρη τρύπα,

που τόσο καιρό τροφοδοτούσες...

Ποιον έχεις να περιμένεις πια;

Τι έχεις να περιμένεις πια;

Λοιπόν έχω καλά νέα.

Εσύ!

Εσένα περιμένεις.

Και εγώ εσένα περιμένω, διότι μπορείς!

Είσαι δυνατός!

Είσαι καλός!

Είσαι αυτάρκης!

Τα έχεις όλα και σου περισσεύουν τόσα, όσα δεν φαντάζεσαι!

Δες γύρω σου; Πόσοι σου απλώνουν το χέρι;

Πόσοι χρειάζονται την βοήθεια σου;

Πόσοι κάθονται έξω και σε περιμένουν;

Άνοιξε την πόρτα σου λοιπόν.

Βάλτους μέσα, καθίστε στο τραπέζι το γιορτινό όλοι μαζί,

μοιραστείτε και περάστε όμορφα!

Δώσε τους δώρα, δώσε τους ενθάρρυνση, δώσε τους αγάπη.

Δώσε τους αυτό που θα ήθελες να σου δώσουν!

Πες τους αυτό που θα ήθελες να ακούσεις!

Γίνε αυτό που θα ήθελες να είναι οι γύρω σου!

Γιατί εσύ μπορείς!

Εσύ μπορείς καλύτερα από κάθε άλλον!

(υγ έτσι για να μην χάσουμε το στόχο, με τα δεντράκια και τα χιονάκια...)

Λετ ιτ σνόου

Μην νομίζετε ότι θα κάνω καμιά σοβαρή ανάρτηση τώρα.
Σήμερα ξύπνησα και βρέθηκα μέσα σε χιονοθύελλα! Δεν το πιστεύω δηλαδή, μετά από αυτό το παρατεταμένο καλοκαίρι, με τους 20+ βαθμούς Δεκέμβρη μήνα, να ξυπνάει κάποιος ακούγοντας τον βοριά να σφυρίζει, και παγωμένη βροχή με κανονικότατο χιόνι να πέφτει.
Όταν ανάγγελλαν το μετεωρολογικό δελτίο τις προηγούμενες μέρες, αναφερόντουσαν για την θερμοκρασία ότι βρίσκεται σε υψηλά για την εποχή επίπεδα, και φτάνοντας στο Σάββατο, έλεγαν θερμοκρασία σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα... Το άκουγα και αναρωτιόμουν. Πόσο να πέσει πια για να είναι σε χαμηλά για την εποχή; Αυτοί προέβλεπαν 8-9 βαθμούς. Όχι παιδιά, είναι λιγότερο! Και είναι ωραία, πολύ ωραία έτσι.
Σηκωθήκαμε λοιπόν κατά τις 7:15, διότι έπρεπε να ξυπνήσω την κόρη μου να μελετήσει :P, για να πάει στις 9 η ώρα για shopping! Χρειάζεται ένα μπουφάν, αλλά λόγω της καλοκαιρίας, ακόμα δεν της έκανε ανάγκη να το αγοράσει. Αποφάσισαν λοιπόν από εχτές με την φίλη της, πριν το φροντιστήριο, να κάνουν τα ψώνια τους. Όμως ξυπνώντας και βλέποντας το χιόνι, το ανέβαλε για ... αργότερα. Το τι χαρά έκανε με το χιονάκι, ούτε και λέγεται! Και να πάλι τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια από το πρωί, και να το let it snow, let it snow, let it snow...

Τώρα που σας γράφω, έχει σταματήσει το χιόνι. Παραμένει ο αέρας και η ... ψύχρα, έξω. Εκεί που πρέπει να είναι, και έτσι όπως πρέπει να είναι, ανάλογα με την εποχή...

Μαζί

Ίσως φανώ κοινότυπη, 

πιθανώς βαρετή

ίσως επαναλαμβανόμενη

και κουραστική.

Μπορεί και σπαστική

όμως πάντα είναι μέρες,

μέρες για μοίρασμα,

μέρες για να δώσουμε.

Όλοι έχουμε,

και αν δεν μας περισσεύουν τα χρήματα,

που και από αυτά μπορούμε να δώσουμε,

Ας δώσουμε ένα χαμόγελο 

στον αντιπαθητικό συνάδελφο μας.

Ας δώσουμε λίγο σεβασμό

στο άχρηστο αφεντικό μας.

Ας δώσουμε μια καλή κουβέντα 

στα κακιασμένα πεθερικά μας.

Ας πιούμε ένα καφέ με την γκρινιάρα, απαράδεκτη φίλη μας.

Ας της δώσουμε χρόνο να αναλύσει την δυστυχία της.

Ας δώσουμε μια ευχή για πρόοδο στον ανταγωνιστή μας.

Ας δώσουμε τόπο , ας δώσουμε χρόνο.

Ας δώσουμε χώρο
 για να συν-χωρέσουμε όλοι.

Ας δώσουμε το ενδιαφέρον μας σε όλους.

Ας δώσουμε και ας το ξεχάσουμε μετά.

Σας βάζω το αγαπημένο μου "χριστουγεννιατικοειδές" τραγουδάκι