Καλό Χειμώνα ?

Μπορώ να πω ότι φέτος ήταν από τα καλλίτερα καλοκαίρια της ζωής μου!!!
Όχι ότι έκανα κάτι το ιδιαίτερο, απλά αισθανόμουν πολύ πολύ καλά μέσα μου και ότι έκανα το χάρηκα.
Ίσως να είναι και που μεγαλώνω!!! Ναι, ναι, παρόλο που λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση ότι δεν μεγαλώνουμε, τουλάχιστον μερικοί από εμάς, πιστεύω ότι όταν ωριμάζει κανείς περνάει καλά με αυτά που έχει και με αυτό που είναι και να δεν ζητάει το...άπιαστο για να χαρεί.
Όχι ότι δεν μπορεί να συμβεί το...άπιαστο. Μπορεί και παρά μπορεί! Όταν παύεις να το κυνηγάς, όταν χαλαρώσεις και πεις "αχ τι καλά που είμαι τώρα", τσουπ τότε έρχεται μια άπιαστη κατάσταση και ψάχνεσαι!!! Ε και τότε γίνεσαι από δεκαοχτάχρονο :P, δεκαπεντάχρονο, που λέει και η φίλη μου η Ντόρα, χεχε!
Και όλοι ξέρουμε τι ωραία και γλυκά που ήταν τα καλοκαίρια στα 15 μας!!!!
Παιδάκια, μια ακόμα εκδρομή μου πέφτει για την λήξη και του φετινού καλοκαιριού. Μετά θα πούμε μέσα τα κεφάλια και καλό χειμώνα!!!
Αλλά προς το παρόν, καλό υπόλοιπο καλοκαιρού!!!

Με πνίγει τούτη η σιωπή

(Με πνίγει τούτη η σιωπή - Μαρινέλλα)

Πικρό το βράδυ σκυθρωπό
αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό
ερημιά έχει φυτρώσει

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ
γωνιά να βρω ν' αράξω
στο δρόμο τον ερημικό
να βγω και να φωνάξω

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια...

Άκου κάτι πράγματα…

Δεν ήξερα ότι η πρώτη εκτέλεση αυτού του τραγουδιού είναι από την Μαρινέλλα. Και νόμιζα ότι ήξερα όλα της τα τραγούδια, γιατί η Μαρινέλλα είναι η πρώτη μου καλλιτεχνική αγάπη.

Από το 1971 κόλλησα μαζί της.

Όταν άρχισα να πηγαίνω στα κέντρα, πήγαινα τρεις τέσσερεις φορές κάθε χρόνο και την έβλεπα.

Στο zoom, στην πλάκα. Ιστορικό μαγαζί, θα έλεγα το πιο ατμοσφαιρικό μαγαζί που έχει υπάρξει…

Απίστευτη θετική ενέργεια, το κάτι άλλο. Με το που έμπαινες το ένοιωθες στο πετσί σου. Άλλωστε στο Zoom γνώρισα ουσιαστικά και την Αννούλα και κόλλησα και με αυτήν μετά …Ακόμα θυμάμαι εκείνη την βραδιά το 1993.

Μαζευτήκαμε 7 φίλες και 1 φίλος και πήγαμε. Μόλις είχε πάει ο Άλεξ στρατό, χιχι, και βρήκα την ευκαιρία, πήρα την παρέα μου και βουρρρρ για Πλάκα και Αννούλα.

Και με το που την είδα έπαθα κάτι σαν κεραυνοβόλο έρωτα…Δεν το περίμενα ειλικρινά. Δεν την είχα ξαναδεί, δεν ξέρω την θεωρούσα κάπως ξενέρωτη μέχρι τότε…Όχι τίποτα άλλο, έχασα και τους Δαίμονες που ήταν προγενέστερο. Όλοι είχαν πάθει ντελίριο με τους Δαίμονες και εγώ τους σνομπάριζα….

Περιττό να σας πω ότι οι Δαίμονες είναι το μόνο Καρβελοδημιούργημα που αρέσει στην Ερριέττα. Άρα πρέπει να είναι καλό, χεχε. Το παιδί μου έχει τέλειο γούστο.