Τα Χριστούγεννα πάντα ... έρχονται!

Θυμάστε την περσινή διαφήμιση του Jumbo; Countdown μέχρι τα Χριστούγεννα, και μόλις έφτασαν, την άλλη μέρα άρχισε από την αρχή.

"364 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα διότι τα Χριστούγεννα πάντα έρχονται!"

Έτσι είναι φίλοι μου και ας έκανα λίγο την ...ξινή στην προηγούμενη ανάρτηση. Διότι αν δεν γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα, τότε καλύτερα να ανοίξουμε μια κάσα και να μπούμε μέσα. Έχουμε και μικρά παιδιά, που δεν φταίνε τίποτα να τους κόψουμε την χαρά!

Και βέβαια στόλισα το δεντράκι μου και λίγο  το σαλόνι.

Σάββατο βραδάκι, εμείς οι τρεις, η οικογένεια, και η φίλη μου με τον γιο της μαζευτήκαμε με σκοπό το στόλισμα του δέντρου, και μια απλή μακαροναδίτσα με κόκκινη σάλτσα. Ασφαλώς και μπύρα! 

Το έχουμε καθιερώσει τώρα τα τελευταία χρόνια, από το 2005 και εδώ, να στολίζουμε το δέντρο με την φίλη μου. Δηλαδή τα δύο παιδιά στολίζουν, και εμείς οι μαμάδες κουβεντιάζουμε. Από πιο νωρίς, ο Άλεξ κατεβάζει το δέντρο και τα συμπράγκαλα από το πατάρι. Το στήνει, ελέγχει αν ανάβουν όλα τα φώτα, βάζει την φωτεινή κουρτίνα στο παράθυρο, κρεμάει τα φωτάκια στο δέντρο, εγώ ξετυλίγω τις μπάλες και τα άλλα στολίδια και τα τοποθετώ στον καναπέ για να τα παίρνουν από εκεί τα παιδιά, και περιμένουμε να έρθουν οι άλλοι για να αναλάβουν οι νεώτεροι τα καθήκοντα τους.  Ταυτόχρονα, ασχολούμαι και λιγάκι στην κουζίνα για κάτι απλό. Φέτος, όπως είπα πριν, έφτιαξα μακαρονάκι, λαζανάκι, με το όνομα Linguini, και κόκκινη σάλτσα. Κόκκινη σάλτσα, που σχεδόν την έπηξα στο κρεμμύδι. Και λίγο ζαχαρίτσα για να νοστιμίσει και να γλυκάνει. Μούρλια έγινε! Είχαμε εκτάκτως και τούρτα από δίπλα, διότι εκείνη τη μέρα γιόρταζε ο αδελφός μου τα γενέθλια του. (Όχι δεν είχε πάρτι, εκείνος έλειπε. Απλά οι γονείς μου έκοψαν τούρτα)

Το παιδιά αρχικά βαριόντουσαν να στολίσουν, τελικά όμως πείστηκαν. Και μάλιστα τέλειωσαν  σε χρόνο ρεκόρ, από την βαρεμάρα. Ουφ, ένιωσα μια ανακούφιση και μια χαρά! Φοβήθηκα ότι θα έμενε αστόλιστο. Βέβαια εχτές, έκανα κάποια εικαστική παρέμβαση,  διότι είχα ξεχάσει να τους πω ότι δεν τα βάζουμε όλα τα στολίδια. Βάζω κυρίως κόκκινα και χρυσά.

Εκτός από το δέντρο όμως, έχω και μερικά άλλα παιχνιδάκια που μου αρέσει να στολίζω.

Αυτός ο τύπος, στο μπαράκι μου, δεν είναι κακός. Όμως ή τα σοκολατάκια θα φάει, (ευτυχώς πρόλαβα και κέρασα) ή θα πιει όλα τα ποτά, θα χάσει τον έλεγχο και θα αρχίσει να με ... κυνηγάει ;)

Αγιοβασίλης στολιδάκι με κεράκι. Πολύ ωραίος φωτισμένος.

Δεν είναι γλύκες;

Άγγελος με κεράκι.

Αυτό είναι το αγαπημένο μας. Μια - μια πορτούλα ανοίγει μέχρι τα Χριστούγεννα. Όλες κλειστές τώρα. Σήμερα το γέμισα με δωράκια.

Αποσπάσματα από το δέντρο μου!

Σας θέλω όλους γλυκαμένους μέρες που είναι. Και πάντα ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΕΣ!

 Διότι τα Χριστούγεννα πάντα έρχονται!

(υγ

στολιδάκι της κουζίνας)

Το δώρο

Χριστούγεννα προ των πυλών.

Σε λιγότερο από ένα μήνα είναι εδώ.

Διαισθάνομαι ότι θα είναι τα πιο απομυθοποιημένα Χριστούγεννα, φτωχά σε γκλαμουριά αλλά και σε διάθεση παραμυθιάσματος. Διότι τι θα βγει να παραμυθιαστεί κάποιος μια, δυο μέρες, έστω μια εβδομάδα όταν ξέρει ότι θα επανέλθει στις δυσκολίες του σύντομα, όταν έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν θα ξεφύγει από αυτές;

Και παλιότερα είχαμε δυσκολίες, πάντα είχαμε, όμως με το που έμπαινε ο Δεκέμβρης αρχίζαμε σιγά – σιγά να τις ξεχνάμε, να τις αφήνουμε για μετά. Τριγυρίζαμε στα μαγαζιά, διαλέγαμε δώρα, σχεδιάζαμε ρεβεγιόν, ξοδεύαμε, ξοδεύαμε, ξοδεύαμε, και νιώθαμε σαν μικροί βασιλιάδες λίγο πριν γεννηθούμε. Θα σκάγαμε μύτη από την κοιλιά και θα ήταν όλος ο κόσμος δικός μας. Ξεχνώντας ότι γιορτάζαμε μια φτωχή γέννηση σε φάτνη και όχι σε ανάκτορα.

Τώρα νιώθω ότι δεν υπάρχει η διάθεση να αφήσουμε την δυσκολία για μετά, και δεν το λέω για κακό αυτό, καλό είναι. Τώρα νιώθω ότι θέλουμε να πιάσουμε την αναποδιά, το εμπόδιο, και να του στρίψουμε το λαρύγγι εδώ και τώρα. Να μην αφήσουμε τίποτα για αργότερα, να το παλέψουμε και να το ξεπεράσουμε σήμερα. Σήμερα, ακόμα και αν είναι Χριστούγεννα, κυρίως αν είναι Χριστούγεννα, διότι ξέρουμε ότι ο πραγματικός βασιλιάς γεννιέται σε φάτνη, τελείως φτωχός και κατατρεγμένος από τον κόσμο, όμως τίποτα μα τίποτα δεν τον εμποδίζει να γεννηθεί, να μεγαλώσει, και αφιερωμένος στο στόχο του να νικήσει όλα τα εμπόδια, ακόμα και τον θάνατο, για να αφήσει σε εμάς πρότυπο ζωής και αιώνια κληρονομιά  αγάπης και δύναμης. 

Το πως αντιμετωπίζουμε λοιπόν τώρα τις "δυσκολίες" μας, είναι το "δώρο" το δικό μας σε Εκείνον και απόδειξη ότι η κληρονομιά που μας άφησε, αξιοποιήθηκε.