Παράπονα

Θα γίνω λίγο παραπονιάρα τώρα. Είναι Σάββατο πρωί και γουστάρω να γκρινιάξω! Γιατί όταν χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου δεν υπάρχει κανείς? Δηλαδή την συγκεκριμένη στιγμή, του άντρα θέλω, τώρα τον θέλω… ε, δεν υπάρχει. Όλοι έχουν άλλες προτεραιότητες και τρέχουν από δω και από κει πανικόβλητα, ενώ θα ήθελα να ασχοληθούν μαζί μου.
Μήπως δεν τοποθετούμαι σωστά, μήπως πρέπει να πιέζω περισσότερο? Όμως τότε χάνει την αξία του το όλο θέμα. Άλλη ομορφιά έχει εκεί που χρειάζεσαι κάποιον, τσουπ να βρεθεί, και άλλη να παρακαλάς για παρέα. Έτσι δεν είναι?