να ήμουν ξαπλωμένη στην αμμουδιά,να ήταν η άμμος χρυσή,
να ήμουν ντυμένη με τους λεπτούς κόκκους της άμμου,
να έβρεχε η θάλασσα τα πόδια μου,
να την άκουγα να παφλάζει ήρεμα και ρυθμικά,
να την μύριζα,
να με δρόσιζε,
να καθόσουν πλάι μου,
να περιμέναμε να νυχτώσει...
να ήμουν ντυμένη με τους λεπτούς κόκκους της άμμου,
να έβρεχε η θάλασσα τα πόδια μου,
να την άκουγα να παφλάζει ήρεμα και ρυθμικά,
να την μύριζα,
να με δρόσιζε,
να καθόσουν πλάι μου,
να περιμέναμε να νυχτώσει...
3 σχόλια:
Ας ήμουν κι εγω και όλοι ντυμένοι στην άμμο να ακούγεται μονάχα το κύμα ...
Μπορώ να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου σε μια παραλία ; Μπορώ ;
@Κώστα ακούγεται απλή η επιθυμία, και μάλλον είναι, εφόσον είμαι ένας πολύ απλός άνθρωπος...αλλά πόσο εύκολο είναι να πραγματοποιήσεις το απλό αυτή την εποχή?
Και νομίζω την απάντηση την δίνει ό Τζώνης, γιατί μπορούμε να τα πετάξουμε όλα από πάνω μας και να ζήσουμε την υπόλοιπη ζωή μας σε μια παραλία? Δεν θα ήταν ωραίο να ζήσουμε έτσι απλά για πάντα?
Δημοσίευση σχολίου