Καλημέρα και πάλι…
Και πάλι πίνω καφέ πρωινό και πάλι βλέπω την θάλασσα και ονειροπολώ…Όχι δεν είναι ποίημα, απλά έτσι μου βγήκε, χαχαχα!
Ήθελα να κάνω μια μικρή εκμυστήρευση, να πω κάτι για τον εαυτό μου. Λοιπόν, είμαι λιγάκι αντιφατική σαν άτομο, νομίζω. Μπορώ να θέλω δύο αντίθετα πράγματα συγχρόνως ή και να πιστεύω δύο αντίθετα πράγματα συγχρόνως. Δηλαδή να πιστεύω ότι ισχύουν και τα δύο, και ας αναιρεί το ένα το άλλο.
Ένα μικρό παράδειγμα, της πλάκας βέβαια, που δεν είναι και απόλυτα χαρακτηριστικό είναι το εξής: Μικρή όταν αποφάσιζα να μακρύνω τα μαλλιά μου αγόραζα κοκαλάκια, λαστιχάκια κτλ για να τα συνεφέρνω λίγο γιατί πετούσαν.... Ερχόμουν σπίτι και έλεγα «μαμά πήρα αυτά και αυτά για να μαζέψω λίγο τα μαλλιά μου γιατί τα μακραίνω»
Έ, με το που το αποφάσιζα και το ανακοίνωνα αυτό, την άλλη μέρα τα είχα κόψει…Εδώ που τα λέμε, είχα ξεχάσει και την απόφαση που είχα πάρει να τα μακρύνω…
Ίσως να φταίει και ο κυρίαρχος πλανήτης του ζωδίου μου, ο ουρανός, για αυτές τις ξαφνικές αλλαγές…
Σαν υδροχόος λοιπόν μπορεί να είμαι τελείως ανεδαφικό άτομο. Αλλά ταυτόχρονα είμαι και απίστευτα πρακτική. Τι θέλω να πω?
Θέλω να πω ότι μπορεί να αναζητώ ουτοπικά πράγματα και να ονειροπολώ σχεδόν συνέχεια. Πόσες φορές δεν μου λένε, μα αυτά δεν γίνονται… Και λέω, όχι γίνονται, όλα γίνονται, τι πάει να πει δεν γίνονται. Το δεν γίνεται δεν το δέχομαι. Άμα θέλω θέλω…και δεν παύω να θέλω.
Όμως αν το δω το όνειρο να έρχεται, τότε έχω την τάση να θέλω να το αρπάξω από τα μαλλιά, να το προσγειώσω να του βάλω τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι (έστω σε δύο παπούτσια, για ευνόητους λόγους) και να το βάλω να περπατήσει στην γη. Αλλιώς χάνει την γοητεία του μετά από λίγο.
Δεν ξέρω αν καταλάβατε…
Αυτά τα λίγα λοιπόν για σήμερα…τα λέμε
7 σχόλια:
Όνειρο με 43 νούμερο παπούτσι, you 've got mail...I think. Έχει κάποιες αρχικές οδηγίες για το ...περπάτημα. Φιλάκια πολλά!
Καλημερα γλυκειά μου!!!
Το όνειρο δεν πρέπει να ακουμπάει στη γη...λίγο πιο πάνω!!!!
Υ.Γ. Σιγά καλέ που ο μπουλούκος φοράει 43 νούμερο!!χα! ας γελάσω!!!!Θα εννοεί 43 στο φάρδος!!!!!!
Καλημέρα Νανά μου. Μα αν δεν ακουμπήσει στη γη πως θα υλοποιηθεί? Αυτό είναι που με μπερδεύει...Ή δεν πρέπει να υλοποιηθεί? Αλλά τότε είναι αυτό που λέω... κάπου θα χάσει τη μαγεία του έτσι και αλλιώς.
Τώρα για το μέγεθος του παπουτσιού, who cares...είπαμε προσγείωση αλλά αυτό είναι...σούρσιμο, να ασχολούμαστε και με τα παπούτσια...;)
Καλησπέρα Λίλυ! Καταλαβαίνω αλλά εγώ είμαι το αντίθετο. Με ανεβάζει το όνειρό και πετάω στον ουρανό. Δε θέλω να με προσγειώσει! :)
Όσο για αντιθέσεις, μη μου λες τίποτα! Ως δίδυμος είμαι γεμάτη αντιθέσεις κι εκεί που σκέφτομαι το ένα, κάνω το τελείως αντίθετο.
Άσε τη μανία μου να καταπιάνομαι με δυο-τρία πραγματα μαζί!
Χαχαχα, ζηλεύει Κωστή μου η Νανά μας? Καλά ντε, δεν είπε και τίποτα φοβερό, αν κατάλαβα καλά, μάλλον κοντόχοντρο σε είπε, αλλά δεν πειράζει...;). Άλλα είναι αυτά που μετράνε, άλλα, χαχαχα!
Φιλιά πολλά...
Κοίτα Δήμητρα...Και εγώ το θέλω το απογειωτικό το όνειρο, απλά θέλω και την πραγματοποίηση του. Και λέω όσο και τρελό να είναι ένα όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Αλλά πρέπει να λειτουργήσει πλέον στη γη, μα ανθρώπινους νόμους. Αλλιώς τι να το κάνεις?
Γειά σου Λίλη μου! Κι εμένα μου αρέσει να κάνω όνειρα, αλλά έχω την τάση να απογοητεύομαι πολύ εύκολα και στο τέλος τα παρατάω!!
Δημοσίευση σχολίου