Γιατί...

Αφορμή είναι η ανάρτηση της Χειμωνιάτικης Λιακάδας. Είναι κάτι που το έχω συνειδητοποιήσει καιρό, αλλά δεν μπορώ απόλυτα να το εξηγήσω. Γιατί δενόμαστε πιο πολύ με τους ιντερνετικούς φίλους παρά με τους άλλους, τους “ρεαλ” ? Τουλάχιστον σε εμένα αυτό συμβαίνει. Ποτέ δεν έχω κλάψει για “ρεαλ” φρεντ, αλλά για ιντερνετικούς έχω ρίξει το δάκρυ της ζωής μου…Και πιστεύω ότι έχω δέσιμο και με αυτούς που βλέπω, χαχαχα, δεν είναι αδιάφορες σχέσεις. Παρόλο αυτά δεν νοιώθω τόσο έντονα τα συναισθήματα όπως εδώ. Είναι ο γραπτός λόγος που δημιουργεί πιο ένταση, ή η φαντασία μας που προσπαθεί να ολοκληρώσει την εικόνα και συνήθως την συμπληρώνει όπως θέλει, οπότε δημιουργείται και πιο ένταση μετά? Είναι η αβεβαιότητα ότι μπορεί ο φίλος σου να χαθεί από στιγμή σε στιγμή, οπότε αυτή η ανασφάλεια μεγαλοποιεί τα οποιαδήποτε προβλήματα? Αλλά και η χαρά είναι πιο έντονη σε μένα, και ο ενθουσιασμός…και όλα! Anyway, ίσως δεν πρέπει να αναρωτιέμαι πολύ, ίσως να μην υπάρχει απάντηση, αλλά και να υπάρχει ίσως να μην χρειάζεται να την βρω. Κάποτε το πάλευα πολύ όλο τούτο…Πρέπει, δεν πρέπει, κτλ. Τώρα απλά το ζω και το χαίρομαι, αλλά θα ήθελα και να το κουβεντιάζω που και που, γι αυτό και το αναφέρω…