Σεπτέμβρης στην πόλη...

Τελικά μου αρέσει που επέστρεψαν όλοι από τας εξοχάς…

Μου αρέσει που ζωντάνεψε και πάλι η πόλη μας…

Μου άρεσε που εχτές και προχτές είχε μεγάλο φεγγάρι, και που έβλεπα την αντανάκλαση του στην θάλασσα.

Στην γαλήνια θάλασσα!

Και τον κόσμο να περιφέρεται στο Πασαλιμάνι, λιμάνι της Ζέας, να βολτάρει ξέγνοιαστα, σαν να παίρνει λίγο παράταση στις διακοπές του…

Άλλωστε ο Πειραιάς κρατάει νησιώτικο χαρακτήρα γιατί ήταν κάποτε νησί, καθώς το δηλώνει η γεωμορφολογία της περιοχής του Πειραιά και το ίδιο το όνομά του.

Κατά το απώτατο παρελθόν του πρέπει να ήταν νησί, προφανώς «ακατοίκητο» όμως, όπως φαίνεται από ανασκαφές, στην αντίπερα (περαία) πλευρά του Φαλήρου, το οποίο ενώθηκε με την υπόλοιπη Αττική με τις προσχώσεις του Κηφισού.*

Οπότε, δεν αλλάζουν και πολλά στην … επαναφορά μας από τα νησιά στην πόλη μας!

Μπαράκια, καφενεδάκια, σουβλατζίδικα, έχουμε παρά πάνω από αρκετά…

Νυφοπάζαρο και … Πασαρέλες έχουμε…(διάθεση για περπάτημα έχουμε;) και από το Μικρολίμανο ως την Πειραϊκή…δηλαδή Μικρολίμανο, Καστέλα, Πλατεία Αλεξάνδρας, Λιμάνι Ζέας, Φρεαττύδα, βόλτα Πειραϊκής, συναντάς τα πάντα στο διάβα σου!!!

Αλλά και βάρκες έχουμε…

Και μαρίνες έχουμε για να παρκάρουμε τα σκάφη μας…

Θάλασσα για μπάνιο έχουμε; Ναι, έχουμε και από αυτό…αλλά απευθύνεται στους τολμηρούς (δηλαδή σε αυτούς που δεν έχουν φοβίες με τις μολύνσεις...).

Πολλοί κολυμπάνε στις πλάζ του Πειραιά, στα Βοτσαλάκια και στην Φρεατίδα, αλλά και στην Πειραϊκή, στα βράχια. Εγώ δεν το τολμώ γιατί φοβάμαι μήπως βγω με τρία χέρια…(αστειεύομαι βέβαια, η θάλασσα είναι όσο καθαρή είναι σε όλο τον Σαρωνικό!!!)

Μου αρέσει και ο καιρός τον Σεπτέμβρη, στον Πειραιά…

Μου αρέσει που το πρωί έχει δροσιά, που ζεσταίνει σιγά - σιγά, και που το βράδυ κυκλοφορείς ακόμα χωρίς ζακετάκι, με τα καλοκαιρινά ραντάκια, πεδιλάκια, σορτσάκια!

Μόνο οι μέρες που μικραίνουν μας θυμίζουν ότι το καλοκαίρι φεύγει, όμως μικρότερη μέρα σημαίνει μεγαλύτερη νύχτα, και περισσότερη ώρα στην διάθεση μας να απολαμβάνουμε τα φώτα, τα κεράκια, τα αστέρια, τα φεγγάρια και τις αντανακλάσεις στην λαμπυρίζουσα θάλασσα, που χειμώνα – καλοκαίρι, μέρα – νύχτα, είναι πάντα γοητευτική και … ενδιαφέρουσα!

* « Σύμφωνα με την αρχαιολόγο Έφη Λυγκούρη, στα Καμίνια και στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη ζούσαν οι πρώτοι «Πειραιώτες» ως τα γεωμετρικά και τα αρχαϊκά χρόνια.

Όπως λέει η ίδια, η αρχική κώμη του Πειραιά μαζί με τα γειτονικά χωριά, τους μετέπειτα δήμους της Ξυπέτης (Νέο Φάληρο, Μοσχάτο),του Φαλήρου (Παλαιό Φάληρο) και των Θυμαιτάδων (Κερατσίνι), αποτελούσε σύμφωνα με τον Πολυδεύκη ένα τετράκωμο με κέντρο το ιερό του Ηρακλέους στα Καμίνια προς τιμήν του οποίου τελούνταν αγώνες.

Και καθώς οι καλύτερες αποδείξεις στην αρχαιολογία είναι πάντα οι ανασκαφές, που σε αυτές στηρίζεται η αρχαιολόγος, φαίνεται ότι αυτός ο δήμος δεν έχει καμία σχέση με τη θέση της κλασικής πόλης του Πειραιά. Και από την άλλη, στον σημερινό Πειραιά δεν έχει έρθει στο φως τίποτε που να χρονολογείται νωρίτερα από την Κλασική εποχή.

Μόνο ένα ιερό, της Αρτέμιδος Μουνιχίας, το οποίο έχει ανασκαφεί στη δυτική άκρη του ομώνυμου λιμανιού (σημερινή Καστέλα) χρονολογείται από τη Νεολιθική εποχή. Και ίσως ήταν το μόνο κατοικημένο σημείο της Πειραϊκής χερσονήσου. Η αιτία αυτής της ιδιαιτερότητας θα πρέπει να αναζητηθεί στη μορφολογία του εδάφους, η οποία ήταν εντελώς διαφορετική από τη σημερινή.

Ως το Μοσχάτο έφθανε η θάλασσα κατά την τεταρτογενή περίοδο και εκείνη την εποχή ο Πειραιάς ήταν νησί. Η παραλία του Σαρωνικού κόλπου με τον Φαληρικό όρμο, τη χερσόνησο του Πειραιά και τα τρία λιμάνια του, ακτή μήκους 14 χιλιομέτρων δεν υπήρχε. Σχηματίσθηκε πολύ αργότερα και βαθμιαία με τις προσχώσεις του Κηφισού οπότε και το νησί ενώθηκε με την ξηρά.

Παρ’ όλα αυτά ένα έλος που λεγόταν Αλίπεδον παρέμενε ως τα κλασικά χρόνια στον Πειραιά, εμποδίζοντας την επικοινωνία με την άγονη, πειραϊκή χερσόνησο. Και όπως προσθέτει η αρχαιολόγος, αυτός ήταν ο λόγος που οι παλαιότεροι κάτοικοι είχαν επιλέξει να κατοικήσουν σε θέσεις που βρίσκονταν πριν από αυτή την ελώδη περιοχή, μάλιστα κοντά στον Κηφισό.»