Επανήλθα…Καλώς όρισα, καλώς σας βρήκα, και καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλους μας.
Και στην εύλογη πιθανή ερώτηση από πού … όρισα, απαντώ από πουθενά! Εδώ ήμουν Πειραιά, τις περισσότερες μέρες τις πέρασα μέσα στο σπίτι, τελείως κλειστά και οικογενειακά. Και δεν είχα και καμιά όρεξη να … κυκλοφορήσω στο νετ. Γενικά, δεν είχα όρεξη να δω κόσμο, είτε live, είτε ιντερνετικό, ήθελα μόνο τους πολύ στενούς και οικογενειακούς, που έτσι και αλλιώς είναι κομμάτι δικό μου, μέρος του εαυτού μου…
Με έπιανε άγχος δηλαδή στην σκέψη ότι θα … συναντήσω κάποιον «ξένο» ή θα φύγω από την βολή μου, την πρακτική, όπως άλλα ρούχα, άλλα παπούτσια, αλλά και την συναισθηματική. Ότι δεν θα μπορώ να πω την λέξη όπως την θέλω, δεν θα μπορώ να γελάσω όπως μου βγαίνει ή να λοξοκοιτάξω τον άλλο όταν μου φαίνεται ότι λέει παπαριές…
Γενικώς με έπιανε φρίκη όταν αντιλαμβανόμουν ότι θα έπρεπε, έστω και στο ελάχιστο, να έχω ένα «κοινωνικό πρόσωπο», μια μικρή τόση δα μασκούλα βρε αδερφέ…Και έτσι κλείστηκα σπίτι μου, με άλλα καμιά δεκαριά άτομα…
Και τώρα έρχεται το επόμενο ερώτημα, που το κάνω εγώ στον εαυτό μου, αλλά ίσως μου το κάνει και κάποιος άλλος όταν εκφράσω αυτό το «άγχος» μου.
Καλά, εσύ μεγάλη γυναίκα, σε νοιάζει τι θα πει ο ένας και ο άλλος; Δεν έμαθες να είσαι απλά ο εαυτός σου; Που βρίσκεσαι κοπέλα μου, στην δεκαετία του 60; Δεν τα έχουμε πει χιλιάδες φορές αυτά; Θα μου έλεγε κάποιος ακόμα πιο στενός μου …
Και επειδή αυτός που θα μου το έλεγε αυτό, και συγκεκριμένα η μητέρα μου, έχει μνήμες από κάποιες άλλες δεκαετίες, που τις θυμάμαι και εγώ … γιατί τότε μεγάλωνα, δεκαετία 70, δεκαετία 80, έχω να πω ότι τότε τα πράγματα ήταν πολύ πιο ελεύθερα. Τότε εκφραζόμαστε πολύ πιο άνετα, μας αποδέχονταν και αποδεχόμαστε τους άλλους πολύ πιο απλά, πιο αυθόρμητα, είχαμε πιο πολύ χιούμορ στη ζωή μας, γενικά μας οδηγούσε το συναίσθημα και το ένστικτο μας και νομίζω τις πιο πολλές φορές μας οδηγούσε σωστά. Τώρα νοιώθω ότι πρέπει να ακολουθούμε ένα «σπαγγέτι» συμπεριφορικών κανόνων και λεκτικών συνθημάτων για να εκφραστούμε, και βέβαια να κρύβουμε τα μισά από όσα νοιώθουμε και να τονίζουμε άλλα που δεν νοιώθουμε…
Τέλος πάντων, αυτή είναι μια προσωπική μου γνώμη, δηλαδή ότι το 70, το 80, είμαστε πολύ πιο ελεύθεροι από ότι τώρα, ελεύθεροι μέσα στο πετσί μας…και θα ήθελα και για την δεκαετία που έρχεται, αυτό ακριβώς. Θα ήθελα και το εύχομαι, να πάμε ένα σκαλί πιο πάνω σε άνεση, σε ελευθερία έκφρασης, σε δημιουργικότητα, σε χιούμορ, σε κατανόηση, σε διάθεση να επικοινωνήσουμε, εν ολίγοις εύχομαι να μπορέσουμε να ζήσουμε τα χρόνια που έρχονται με την ψυχή μας!
