Κοίταξα την τελευταία μου ανάρτηση και μετά την ημερομηνία... Έχει περάσει κιόλας ένας μήνας. Γράψε κάτι καινούργιο, μου λέει ο φίλος μου ο Κώστας. Θα νομίζουν οι άνθρωποι ότι τους λες καλό μήνα για τον προηγούμενο μήνα.
Έχουμε πιάσει ωραίο θέμα στο δικό σου ιστολόγιο, του απαντάω. Και μια και μου το πρότεινες ήδη στην απάντηση σου στο σχόλιο μου, λέω να πω δυο κουβέντες ακόμα, επάνω στις ...αλλαγές.
Πριν όμως από οτιδήποτε αλλο, θα πω καλό μήνα, και καλή Άνοιξη. Μα πάνω από όλα, ευχάριστες αλλαγές σας εύχομαι.
Πάμε λοιπόν...
Έχουμε πιάσει ωραίο θέμα στο δικό σου ιστολόγιο, του απαντάω. Και μια και μου το πρότεινες ήδη στην απάντηση σου στο σχόλιο μου, λέω να πω δυο κουβέντες ακόμα, επάνω στις ...αλλαγές.
Πριν όμως από οτιδήποτε αλλο, θα πω καλό μήνα, και καλή Άνοιξη. Μα πάνω από όλα, ευχάριστες αλλαγές σας εύχομαι.
Πάμε λοιπόν...
Αυτός κοιμάται στο κρεβάτι ανάσκελα, ακούνητος, βλέπεις το στρώμα να βουλιάζει αντιπαθητικά από κάτω του, στα πόδια κάλτσες, ανοιχτό το στόμα, ροχαλίζει του καλού καιρού…Μοιάζει τόσο απόμακρος έτσι κοιμισμένος, όσο και όταν είναι ξύπνιος. Φαντάσου ότι κάποτε με κρατούσε αγκαλιά, σκέφτεται εκείνη. Τώρα όταν τον ακουμπάω κατά λάθος το βράδυ, μουγκρίζει και με διώχνει μακριά. Και μετά έχει και αξιώσεις ο κύριος… Μα έτσι ήταν πάντα; Αυτό το πράγμα παντρεύτηκα; Καλά, τύφλωση είχα πάθει; Πως άλλαξε έτσι; Τις κάλτσες του, τις έχει αλλάξει τουλάχιστον τελευταία, ή είναι το μόνο πράγμα που δεν έχει αλλάξει από τότε που παντρευτήκαμε; Κρίμα τα σεντονάκια μου τα καθαρά.
Αυτή σηκώνεται το πρωί από το κρεβάτι. Τα μαλλιά όρθια σαν κέρατα. Ή μήπως είναι κέρατα; Σκέφτεται εκείνος. Θυμάται τις στριγκλιές της την προηγούμενη μέρα, γιατί εκείνος είχε πατήσει στραβά στο χαλάκι και ανατριχιάζει. Την κοιτάει λοξά, καχύποπτα. Ρόμπα χοντρή, φθαρμένη, φτάνει ως τις γάμπες, που αποκαλύπτονται τόσο τριχωτές, ώστε δεν φαίνεται καθόλου σάρκα, ως το σημείο που τα πόδια κρύβονται στις στραβωμένες παντόφλες. Αν έχει τόση τρίχα στις γάμπες, σκέψου πως θα είναι το άλλο, λέει στον εαυτό του. Άραγε πότε το είδα τελευταία φορά; Προσπαθεί να θυμηθεί, και δεν θυμάται… Υπάρχει; Υπήρχε ποτέ ή το φαντάστηκα; Καλύτερα έτσι όμως. Έτσι που το βλέπω αυτό το πράγμα δεν το π…. ούτε με απειλή όπλου. Φοβάμαι ότι θα με αφήσει έγκυο και θα γεννήσω τον … αντίχριστο. Μα έτσι ήταν πάντα; Τι ον παντρεύτηκα; Τι είχα πάθει, τι είδους τύφλωση είναι αυτή;
Όχι, δεν ήταν έτσι πάντα. Τότε ήταν αλλιώς. Τα χρόνια όμως περνάνε, και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο. Η άλλοτε καινούργια πολλά υποσχόμενη γνωριμία γίνεται επίσημη σχέση, και μετά καθήκον. Και μετά όλα πρέπει να είναι όπως πρέπει. Όλα όπως τα ξέρουμε, όπως τα έχουν κάνει και οι προηγούμενοι, όπως τα κάνουν και οι άλλοι... Η εργασία και χαρά και η έξαψη της ευκαιρίας που μπορεί να παρουσιαστεί, γίνεται γρανάζι και ρουτίνα, αποφυγή ρίσκου γιατί υπάρχει οικογένεια...Γιατί όλα πρέπει να είναι όπως πρέπει, όπως τα έκαναν και οι προηγούμενοι...όπως τα κάνουν και οι άλλοι.
Κάθε παράπονο και "θέλω" παίρνει την απάντηση "και εγώ ήθελα αλλά..." αλλά έτσι πρέπει να είναι, και να μην είναι καλά, έτσι είναι το νορμάλ, γιατί έτσι τα έκαναν και οι προηγούμενοι, έτσι τα κάνουν και οι άλλοι. Και η ευτυχία δεν είναι κάτι το απαραίτητο. Η ζωή σου είναι, τι πειράζει και να πάει χαμένη ... Και έτσι χάνεται το ενδιαφέρον, όπως έχει χαθεί και των άλλων το ενδιαφέρον. Και δεν σε νοιάζει να κοιτάξεις πως είσαι και πως είναι ο δίπλα σου, αρκεί να αναπνέει άντε και να τρώει, αρκεί να αναπνές και να μαγειρεύεις. Αρκεί το χαλάκι να είναι σωστά, και τα σεντόνια καθαρά, επειδή το έχεις ορίσει εσύ έτσι, και έτσι είναι το σωστό, επειδή πείστηκες που το έκαναν οι προηγούμενοι, και έτσι το κάνουν και οι άλλοι. Και οι άλλοι πρέπει να το σεβαστούν αυτό. Γιατί τώρα έγινες ο προηγούμενος και πρέπει πάντα οι επόμενοι να σέβονται τους προηγούμενους, γιατί έτσι κάνουν και οι άλλοι.
Και ξάφνου κοιτάς τον διπλανό σου, και δεν τον αναγνωρίζεις. Είναι ο κανένας, είναι ένα ακαθόριστο ον, γιατί στην προσπάθεια του να είναι όλα όπως πρέπει, όπως τα έκαναν οι προηγούμενοι, και όπως τα κάνουν όλοι έχει πάψει να είναι αυτός...και έτσι τον έχει ξεχάσει και ο Θεός.
10 σχόλια:
Ευτυχώς που αυτός ο μήνας σηματοδοτεί και αλλαγή εποχής ;-)
χαιρομαι που σε βλέπω πάλι να γράφεις... όντως ωραίο θέμα... Αλλάζουμε κι εμείς και οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας... Το θέμα είναι πως το αντιμετωπίζει ο καθένας!! Φιλιά - θα τα πούμε ελπίζω από κοντά σε λίγες μέρες!!
Κωστή μου, σε ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο σχόλιο και πετάω από την χαρά μου που σου άρεσε η ανάρτηση.
Διότι ξέρω ότι είσαι ειλικρινής και λες πάντα αυτό που σκέφτεσαι, και επειδή και εγώ σιχαίνομαι όχι μόνο τα κοπλιμέντα, αλλά και τις τυπικούρες και τα κλισέ, χαίρομαι όταν ειλικρινά μου λες ότι σου άρεσε η ανάρτηση, γιατί τότε σημαίνει ότι είναι καλή.
Κοίτα τώρα να δεις τι γίνεται, εν συντομία...Η ζωή προχωράει το δρόμο της. Οι αλλαγές είτε το θέλουμε είτε όχι θα γίνουν. Αν προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τα πράγματα ... ακούνητα και ίδια, είτε από φόβο, είτε από συνήθεια, είτε από "έτσι πρέπει", τότε είναι που θα υποστούμε τις μεγαλύτερες αλλαγές, μόνο που αυτές δεν είναι αλλαγές, είναι μεταλλάξεις της κακιάς ώρας.
Οπότε καλό είναι να κάνουμε συνειδητά τις αλλαγές μας, βαδίζοντας πάνω στον διαφορετικό και μοναδικό δρόμο που χαράξαμε, και ίσως έτσι κρατήσουμε άφθαρτο και ίδιο αυτό που αξίζει να έχουμε.
Γι αυτό και εγώ ανταποδίδω την αγκαλιά, φιλάκι, και μια ανοιξιάτικη διάθεση να σε συντροφεύει πάντα.
(υγ και βέβαια δεν έχει να κάνει με τα προσωπικά μου Κωστή μου. Αυτές οι καταστάσεις είναι πάντα για τους άλλους :P.)
Κίτσε και Skroytzako καλές αλλαγές εύχομαι.
Την επόμενη φορά που πιθανόν να περάσετε, θα ήθελα εκτός από ευχές, να αφήσετε και κανένα σχόλιο. Ειλικρινά θα χαρώ.
Ντοράκι, χαίρομαι και εγώ που σε βλέπω.
Με ψυχραιμία πρέπει να αντιμετωπίζουμε το θέμα αλλαγή, έτσι και αλλιώς.
Περιμένω τα της αφίξεως.
Φιλάκια
Λιλακο μου κοντευει να τελειωσει ο μηνας. Καλο υπολοιπο να λεω τωρα. Λιγο σκορπια τις τελευταιες εβδομαδες με διαφορα. Πολλα αλλαζουν και πολλα δε γινονται οπως παλια. Αν δω εστω και μια αλλαγη προς το καλυτερο θα παρω φορα και θα λεω, αλλα ακομα και τα χιονια εδω ειναι ... ακομα εδω. Χαρηκα που ξαναγραψες γιατι ειχα την εντυπωση οτι το προηγουμενο ηταν το τελευταιο. Σε φιλω Λιλακο.
Καλημέρα Δεσποινάκι
Όχι μωρέ, έχει ακόμα ο μήνας πολύ. Καλό υπόλοιπο πάντως.
Κοίτα, νομίζω πως οι αλλαγές από μόνες τους, πάντα προς το χειρότερο θα είναι. Ή δεν θα γίνονται καθόλου...
Οπότε πρέπει εμείς να αλλάζουμε τα πράγματα προς το καλύτερο, αν μπορούμε.
Όσο για την ανάρτηση...ναι, η προηγούμενη ήταν η τελευταία του Φεβρουαρίου (και η πρώτη ταυτόχρονα).
Αυτή είναι η πρώτη του Μαρτίου. Θα δούμε όμως πότε θα είναι η επόμενη. ..καθότι παλεύουμε όλοι για τις αλλαγές μας.
Φιλάκια!
Γεια σου Λίλυ μου!
Δεν θέλω να ανοίξω βεντέτα εδώ…, αλλά εσύ και ο Κωστής έχετε βαλθεί να μας ξεψαχνίσετε εντελώς έτσι; (χε χε)
Βέβαια στα δικά σου λόγια διακρίνει κανείς και την γυναικεία ευαισθησία, αυτό το «χειροπιαστό» των πραγμάτων. Ο Κώστας το πλησίασε πιο φιλοσοφικά. Το καθένα με τη γλύκα του.
Ο τίτλος που θα έβαζα εδώ είναι «Μικρά συζυγικά μαθήματα» ή «Πώς να αποφύγετε τον γαμήλιο ύπνο» και λέγοντας ύπνο εννοώ εκείνη τη νάρκη στην οποία πέφτουν οι ανθρώπινες σχέσεις μερικές φορές και όταν ξυπνάς κάποια μέρα αντιλαμβάνεσαι ότι πέρασαν κάποια χρονάκια τα οποία έφεραν και κάποιες αλλαγές, μη αναστρέψιμες, πλέον… Κοιμάσαι ατάραχος, ξυπνάς θυμωμένος και απορημένος.
Ξέρεις που εντοπίζω το θέμα εγώ; Στην ερώτηση «ποιο είναι εκείνο το σημείο όπου ένα ζευγάρι πρέπει να αρνηθεί να πέσει στον λήθαργο και αντί για κούραση να βγάλει περισσότερη ενέργεια.» Για να σώσει στο κάτω κάτω, πράματα τα οποία στο παρελθόν διεκδίκησε. Να σώσει από την υπνηλία το ίδιο το μέλλον του. Αναρωτιέμαι αν η απάντηση βρίσκεται στη μνήμη. Δηλαδή να μην ξεχνάμε αυτά που αγαπήσαμε και πόσο τα αγαπήσαμε. Να μην ξεχνάμε το πόσο διεκδικήσαμε και την χαρά που είχαμε όταν οι κόποι μας ανταμείφθηκαν… (Και κάπου εδώ παραδίδω την σκυτάλη σε εσένα ή σε όποιον το επιθυμεί.)
Να σου ευχηθώ μία άνοιξη ονειρεμένη, μακριά από ύπνους, κουραστικές ρουτίνες και ψυχοφθόρες συνήθειες. Κέφι και αναγέννηση. Αναγέννηση: Να μία λέξη που ξεχνάμε να βιώσουμε.
Σε αγαπώ πολύ
χχχ
Αγαπημένοι μου φίλοι, Κώστα και Ελένη.
Χαίρομαι για τα σχόλια σας, και ναι Κώστα, πάντα χρειάζομαι όμορφα σχόλια, ζουμερά και με διάθεση γραμμένα, όπως είναι της Ελένης και τα δικά σου. Τα χαίρομαι πολύ και ευχαριστώ.
Ωστόσο, η ανάρτηση αυτή, και όλες μου οι αναρτήσεις, δεν έχουν στόχο να "ξεψαχνίσουν" κανέναν. Όπως βέβαια δεν έχουν στόχο να εισπράξουν ένα ξερό "χαίρω πολύ". Κάπου στην μέση, που σημαίνει αν του αρέσει κάποιου να πει κάτι, να το πει, αν δεν έχει όμως ή δεν θέλει κάτι να πει, δεν πειράζει. Κάποια άλλη φορά ίσως...
Αυτά για την ώρα, θα επανέλθω.
Φιλάκια πολλά παιδιά
Καλησπέρα Ελένη μου
Εγώ αρχικά θα αναφερθώ στο σχόλιο σου, που είχες κάνει στου Κώστα την ανάρτηση, και θα σε δικαιώσω σε αυτό που είπες, ότι αυτά τα σημεία που μας άρεσαν πιο πολύ πάνω στον άλλο, και τα διεκδικήσαμε κάποτε, αυτά είναι που μετά μας … βαραίνουν. Από προσωπική μου πείρα, ναι έτσι είναι.
Βέβαια, κατά την γνώμη μου, αυτό αποδεικνύει το πόσο αλλάξαμε εμείς, πόσο άλλαξαν οι ανάγκες μας μέσα στο χρόνο, οπότε αυτό το οποίο μας ενθουσίασε αρχικά, αυτό το οποίο διεκδικήσαμε και αισθανθήκαμε τόσο «νικητές» όταν το αποκτήσαμε, αργότερα, έγινε θηλιά στο λαιμό και μας πνίγει, ίσως γιατί εμείς πλέον το «μπουχτίσαμε»… Όμως αυτό είναι κάτι που διορθώνεται όταν υπάρχει άνοιγμα και ειλικρίνεια σε μια σχέση. Όταν έχουμε επαφή με τον εαυτό μας και με τον άλλον.
Τότε οι αλλαγές ή οι μη αλλαγές δεν θα είναι σημείο απορίας, θυμού και τριβής, και ούτε θα γίνουν «ξαφνικά». Και είναι καθημερινός ο αγώνας να κρατήσουμε ανοιχτή την γραμμή της επικοινωνίας με τον εαυτό μας πρώτα, και μετά με τον άνθρωπο που μοιραζόμαστε τη ζωή, εφόσον μιλάμε κυρίως για ζευγάρια.
Όσο για το κλείσιμο σου που αφορά στην αναγέννηση, ακριβώς αυτό είναι, αυτό είναι που πρέπει να μας γίνει τρόπος ζωής.
Ελένη μου και εγώ σε αγαπάω
Φιλάκι
Δημοσίευση σχολίου