Social Icons

twitterfacebookgoogle pluslinkedinrss feedemail

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 13, 2010

Εσύ

Εσύ εκεί με ακούς;

Εσύ που μεγάλωσες σε δυσλειτουργική οικογένεια,
εσύ που κακοποιήθηκες από την νεαρή σου ηλικία, αν όχι σωματικά, ψυχολογικά,
εσύ που ήσουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης πάντα,
εσύ που δεν σου επιτρεπόταν να μιλήσεις,
ούτε να παραπονεθείς,
ούτε να υπερασπίσεις το δίκιο σου,
εσύ που βούλιαζες μέσα σου μέρα με την μέρα,
και που κατάπινες τον θυμό σου από την τρομάρα σου,
αλλά και πάλι δεν μιλούσες, 
και που μερίμενες την μέρα που θα φτάσεις κάπου,
εσύ που κατόπιν πίστεψες σε κυβερνήσεις,
ότι αυτοί θα σε "σώσουν",
αυτοί θα σου δώσουν την θέση εκείνη,
και επένδυσες τα πάντα εκεί,
ακόμα και τον θυμό σου,
εσύ που σπούδασες για να έχεις το χαρτί, διαβατήριο για να περάσεις την μεγάλη πόρτα,
εσύ που έφτασες τελικά, μπήκες και βρήκες καρέκλα και έκατσες,
αποκαμωμένος,
κουρασμένος, 
κακιωμένος
με κενά ψυχολογικά,
κενά, μαύρες τρύπες, που ροφούν ότι υλικό βρίσκεται τριγύρω,
που χρειάζονται τόση ύλη για να τραφούν,
εσύ που νόμιζες ότι κάποιος είσαι πλέον,
ότι εσύ, εσύ, εσύ,
λοιπόν, σε εσένα πάλι σου τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια.
Σου ζητούν να μην παίρνεις,
σου κόβουν αυτά τα λίγα ή πολλά που είχες,
και τώρα τι θα είσαι;
Νιώθεις και πάλι να βουλιάζεις μέσα στην μαύρη σου τρύπα,
φοβάσαι ότι θα σε καταπιεί η δικιά σου μεγάλη μαύρη τρύπα,
που τόσο καιρό τροφοδοτούσες...
Ποιον έχεις να περιμένεις πια;
Τι έχεις να περιμένεις πια;

Λοιπόν έχω καλά νέα.
Εσύ!
Εσένα περιμένεις.
Και εγώ εσένα περιμένω, διότι μπορείς!
Είσαι δυνατός!
Είσαι καλός!
Είσαι αυτάρκης!
Τα έχεις όλα και σου περισσεύουν τόσα, όσα δεν φαντάζεσαι!
Δες γύρω σου; Πόσοι σου απλώνουν το χέρι;
Πόσοι χρειάζονται την βοήθεια σου;
Πόσοι κάθονται έξω και σε περιμένουν;
Άνοιξε την πόρτα σου λοιπόν.
Βάλτους μέσα, καθίστε στο τραπέζι το γιορτινό όλοι μαζί,
μοιραστείτε και περάστε όμορφα!

Δώσε τους δώρα, δώσε τους ενθάρρυνση, δώσε τους αγάπη.
Δώσε τους αυτό που θα ήθελες να σου δώσουν!
Πες τους αυτό που θα ήθελες να ακούσεις!
Γίνε αυτό που θα ήθελες να είναι οι γύρω σου!
Γιατί εσύ μπορείς!
Εσύ μπορείς καλύτερα από κάθε άλλον!

(υγ έτσι για να μην χάσουμε το στόχο, με τα δεντράκια και τα χιονάκια...)

12 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Λες να μπορέσει να σ' ακούσει;
Να φτάνει μακρυά η φωνή σου;
Ας περιμένουμε..

Καλή βδομάδα!

Unknown είπε...

Καλησπέρα Αντιγόνη μου!

Όχι, δεν θα περιμένουμε καλή μου. Αυτά που λέω είναι για όλους μας και είναι να γίνουν τώρα. Δεν έχουμε άλλο χρόνο για να ξοδέψουμε σε κλαμούρες...

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Βρε Λιλυ μου, λεω εγω τωρα, μηπως...μηπως αυτα ειναι ευκολα μονο στα λόγια κι οχι στην πραξη;

Για να ερθουμε λιγο , λιγο μονο στη θεση αυτηνου που πεινα...στη θεση του ορφανου...στη θεση του κακοποιημένου παιδιου...στη θεση του μεταναστη που δεν εχει που να ακουμπησει το κεφαλι του....αλλα και στην θεση του ντοπιου που κινδινευει απο τον μεταναστη....δεν ξερω, ειμαι πολυ μπερδεμενη

δεσποιναριον είπε...

Καλημερα Λιλακο μου. Τεινω να συμφωνησω με την κυρια Μαλλιωτακη, ομως απο την αλλη, αν δε κανεις κατι μονος σου, κανεις δεν προκειται να το κανει για σενα! Οποτε, ας δοκιμασουμε. Φιλια!

Unknown είπε...

Το τι πρέπει να κάνουμε είναι ξεκάθαρο Ρίκη μου. Το αν είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε είναι άλλη κουβέντα. Αν δεν το πούμε όμως, αν δεν το ξαναπούμε, δεν θα ετοιμαστούμε ποτέ. Και πρέπει να δράσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται!
Ναι εμείς πρέπει να ταΐσουμε τους πεινασμένους, εμείς να "υιοθετήσουμε" το κακοποιημένο παιδί. Εμείς πρέπει και μπορούμε, κανείς άλλος!

Unknown είπε...

Είδες Δεσποινάκι μου;

Απαντούσα στην Ρίκη και ώσπου να γράψω μου έγραψες!

Ναι, εμείς πρέπει. Ποιος θα το κάνει για εμάς;

Vrakas Kostas είπε...

Αγαπημενη μου Lily:)

Ειναι απο τις λιγες φορες που δεν θα αφησω μακροσκελες σχολιο.
Την γνωμη μου για την αναρτηση στην ειπα κατ ιδιαν.
Αλλα θα πω κατι παραπανω,
μιας και διαβασα σχολια και απαντησεις..
Τιποτα μα τιποτα δεν ειναι ευκολο,
τιποτα δεν παιρνει σαρκα και οστα,
αμα δεν το βαλουμε σαν στοχο,
κι αν δεν το τοποθετησουμε πρωτα σε θεωρητικη βαση,
για να το καταλαβουμε.
Να το κανουμε κτημα μας.
Και τιποτα που το θεωρουμε αυτονοητο και το υποτιμουμε,
δεν θα παρει ποτε την σωστη διασταση και την αξια του,
αν δεν το φερουμε..στο φως!
Ασχετον,
αλλα σχετικο λογω ημερων.
Ο Χριστος γεννηθηκε σε μια δυσκολη εποχη.
Ιστορικα εξακριβωμενο.
Και τοτε πτωσεις αξιων υπηρχαν,
και τοτε αδικιες
και γενικα παρακμη.
Κατι σαν σημερα δηλαδη.
Που ολοι το βλεπουμε,
ολοι το αναφερουμε,
αλλα ολοι βολευομαστε και εφησυχαζουμε,
στην πρωτη ευκαιρια που μας δινεται στην καλοπεραση!
Σκεφθειτε τον Χριστο λοιπον,
σκεφθειτε τον σαν ανθρωπο αν θελετε,
(αργοτερα εγινε Θεανθρωπος)
σκεφθειτε τι ειδε,
τι προσπαθησε να αλλαξει,
με ποιον τροπο,
και σκεφθειτε με τον ρολο που επωμισθηκε,
τι καταφερε!!!
Αν,
αν..λεω..
Αν καποιος σημερα επιχειρουσε να αλλαξει κατι με τον ιδιο τροπο,
θα εφτανε ενα 24ωρο,
να τον χαρακτηρισουμε..ψωνιο!
Ακριβως γιατι,
τιποτα δεν διδαχθηκαμε απο οτι θα επρεπε.
Και για να κλεισω..
Αυτα που θεωρουμε μικρα και αυτονοητα..
και δεδομενα ισως,
αυτα ειναι που μας πανε ενα βημα μπροστα.
Ισως για μερικους να βρισκομαι εκτος θεματος.
Το προτιμω ομως,
απο το να βρισκομαι εκτος εαυτου.
Κυριολεκτω.

Αγαπημενη μου Lily..
Συνεχισε ετσι.
Μια αγκαλια,ενα φιλι
και την αγαπη μου!

Υγ..Σιγουρα θα επανελθω.
Αρκει να μην χιονισει,
και βρω αλλη αναρτηση:Ρ

x-man είπε...

Αγαπητή Lily,
για άλλη μια φορά συμφωνώ με την τοποθέτησή σου και απλά προσθέτω.

Ας δούμε την κοινωνία μας σαν το κομμάτι μιας αλυσίδας. Μιας αλυσίδας που για να συνεχίσει να εξυπηρετεί τον σκοπό της, έχει ανάγκη όλους τους κρίκους της. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο «ισχυρός» και ποιος ο «αδύναμος». Άλλωστε αυτό είναι πολύ ρευστό. Σήμερα εγώ…αύριο εσύ…και πάει λέγοντας. Αυτό που προέχει είναι να μην σπάσει η αλυσίδα. Σκοπός είναι η διατήρηση της συνοχής, και η έμπρακτη ενίσχυση των αδύναμων, σε καθημερινή βάση. Ας το κάνουμε αυτό με αγάπη όχι από υποχρέωση. Μόνο έτσι θα αλλάξουν όλα. Πρώτα μέσα μας, και ύστερα σε όλο τον κόσμο.

Την καλημέρα μου.

Unknown είπε...

Καλημέρα Κωστή μου!

Ευτυχώς δεν άφησες μακροσκελές σχόλιο :)...

Όμως το σχόλιο σου είναι από τα καλύτερα σου και σε ευχαριστώ πολύ! Μου άρεσε η αναφορά στον Χριστό, και πως το έθεσες. Πρώτα σαν άνθρωπο και ύστερα σαν Θεάνθρωπο. Και νομίζω μεγαλύτερη βοήθεια θα πάρουμε, αν τον σκεφτούμε σαν άνθρωπο που έβαλε τον εαυτό του μπροστά για να διορθώσει τα κακά που έβλεπε και που ζούσε!
Και καταλαβαίνω και την αναφορά σου στο "ψώνιο". Ναι, όποιος θυσιάζει έστω και λίγο την καλοπέραση του σήμερα για το γενικότερο καλό, έστω και λίγο το εισόδημα του, ή την κοινωνική του θέση, χαρακτηρίζεται ψώνιο. Δεχόμαστε να γίνεται κάποια "φιλανθρωπία" από εκείνον που ξέρουμε ότι το κάνει για δικό του συμφέρον. Τον "θάβουμε" μεν, διότι το κάνει για συμφέρον και για προβολή κατά την άποψη μας, το δεχόμαστε δε, διότι "αυτός μπορεί" ενώ "εμείς οι κακόμοιροι δεν μπορούμε"...
Και όμως μπορούμε!!! Και όμως είμαστε δυνατοί, πολύ περισσότερο από ότι νομίζουμε!!!

Κωστή μου να είσαι καλά και να σχολιάζεις έτσι! Δεν είσαι εκτός θέματος, και δεν χρειάζεται να είσαι και εκτός εαυτού.

Ζεστή αγκαλιά και φιλάκι!

Unknown είπε...

Καλημέρα x-man

Δεν έχω να πω κάτι, συμφωνώ με το σχόλιο σου.
Αλυσίδα είμαστε, όλοι οι κρίκοι ίδιοι, και όλοι το ίδιο απαραίτητοι. Απλά δεν πρέπει να υπάρχουν "αδύνατοι" κρίκοι. Και αδύνατος κρίκος δεν είναι αυτός που δεν μπορεί να κρατηθεί, αλλά αυτός που δεν θέλει να κρατήσει...

Maria Tzirita είπε...

Μου άρεσε το μήνυμά σου αυτό και ο στόχος που αναφέρεις... και πόσο δίκιο έχεις... μέσα στα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες και την υπερκατανάλωση, τον χάνουμε τον στόχο... Να είσαι καλά Λίλυ μου, να περάσεις όμορφα τις γιορτές με την οικογένειά σου κι ο καινούργιος χρόνος να φέρει μόνο χαμόγελα στα χείλη σου... Σ'αγαπώ πολύ και το ξέρεις!
Καλά Χριστούγεννα γλυκιά μου!

Unknown είπε...

Μαράκι μου καλημέρα!

Δυστυχώς πολλοί από εμάς, μέσα στα φώτα της γιορτής, χάνουν το νόημα της γιορτής...

Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου για τις ευχές. Εύχομαι και εσύ να περάσεις όμορφα τα Χριστούγεννα, γεμάτη αγάπη, και χαρά! Έχεις και την δικιά μου την αγάπη, και το ξέρεις και εσύ :)
Ο καινούργιος χρόνος να σου φέρει όλα τα καλά και καλή επιτυχία με το καινούργιο σου βιβλίο!