Περί μαγειρικής| Κανόνες ευκολίας| Easy fruit pie

Ότι δεν είμαι πολύ υπέρ της μαγειρικής, είναι γνωστό. Ταυτόχρονα έχω και μια "φιλοσοφία" η οποία λέει ότι "υπάρχουν άνθρωποι που αυτό είναι η δουλειά τους, που το κάνουν πολύ πιο καλά από ότι εγώ, οπότε ας το κάνουν αυτοί και εγώ ας το απολαύσω". Εν τούτοις είναι στιγμές που θέλω πάρα πολύ να φτιάξω κάτι, που με χαλαρώνει και με ευχαριστεί να χωθώ μέσα στην κουζίνα και να ανακατευτώ με τα υλικά. Να δω πως επιδρά το ένα πάνω στο άλλο, πως συνθέτονται δημιουργώντας κάτι νέο, και από εκεί που έχει κάποιος 5 διαφορετικά υλικά, που από μόνο του το καθένα μπορεί να μην λέει και τίποτα, να "γεννηθεί" με την κατάλληλη επεξεργασία ένα νέο δημιούργημα, το οποίο τρώγοντας το μπορεί να μας αλλάξει την διάθεση. 

Το φαΐ είναι πολύ σημαντική υπόθεση για μένα, είναι μια προσωπική απόλαυση, και δεν θέλω να γίνεται το μαγείρεμα του, "βάρος", "άγχος", και "μέριμνα". Το θεωρώ λιγάκι "αμαρτία" να το κάνω "με το ζόρι". Και επειδή όπως είπα στην αρχή, δεν είμαι και πολύ υπέρ του σπορ, αλλά δεν θέλω να γίνομαι και "κατά", έχω βρει κάποιους "κανόνες" που με βγάζουν από την δύσκολη θέση.

• Πρώτος και βασικός κανόνας είναι "η ευκολία". Εύκολα φαγητά, απλά και γρήγορα. Όχι πάνω από μια ώρα απασχόληση. Και πολύ είναι. 
• Με βάση αυτό, δηλαδή την ευκολία και την απλότητα, γίνεται ο προγραμματισμός. Έχω χοντρικά στο μυαλό μου ένα πλάνο για όλη την εβδομάδα, και με αυτό το σκεπτικό ψωνίζουμε στο super market. Αν μας λείψει κάτι, απλά μας ... λείπει. Δηλαδή δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα δεν πάμε super market, και γενικά δεν ασχολούμαστε με ψώνια. Την επόμενη εβδομάδα θα το ψωνίσουμε. Όμως τα βασικά φροντίζουμε να μην λείπουν, και είμαστε λιγάκι τυποποιημένοι. 
• Για τα πιο δύσκολα και πολύπλοκα, και ακολουθώντας την "φιλοσοφία" μου, εμπιστεύομαι τους ειδικούς (μαζί με τους ειδικούς και η μαμά μου).

Αυτό είναι μια γενική γραμμή, η γραμμή της ρουτίνας, που λόγω της ευκολίας και της απλότητας, δεν μου είναι "βάρος". Γενικά όταν τυποποιηθεί κάτι, και δεν αφήνει περιθώρια δυσκολίας, δεν μου χαλάει το κέφι. Το κάνω άνετα και με κέφι, και μπορεί να έχω και καμιά έμπνευση για κάτι καινούργιο. Το κέφι μου χαλάει όταν βρω εμπόδια στην ... σκέψη μου. Δηλαδή θέλω να κάνω κάτι, και τα steps που οδηγούν στην πραγματοποίηση του στο μυαλό μου, κάπου σκοντάψουν. Εκεί με πιάνει μια ανία, άλλο πράγμα.

Φρουτόπιτα - Easy fruit pie

Επειδή μου αρέσει η ευκολία της τυποποίησης, δεν σημαίνει ότι δεν θέλω να δοκιμάζω καινούργιες συνταγές.

Ίσα - ίσα, ότι καινούργιο μου γεννάει έναν ενθουσιασμό. Αρκεί να μην συμβεί κάτι και ... ξενερώσω πριν καν αρχίσω την εκτέλεση.

Τι είναι αυτό το "κάτι" που μπορεί να με προσγειώσει ανώμαλα;

• Δυσκολία στα υλικά.  Να μην μπορώ να τα βρω, ή ακόμα να μην ξέρω τι είναι.
• Χρονοβόρα διαδικασία.
• Ακρίβεια στην εκτέλεση. (να πρέπει να βάλω ακριβώς τα υλικά που λέει, ή ακριβώς τις αναλογίες)

Ιδανικά, θέλω με το που ακούω ή που μαθαίνω για μια συνταγή, να μπορώ να την εκτελέσω αμέσως. Να είναι από υλικά που έχω στο σπίτι, και δεν έχω και πολλά, και να μπορώ εκεί που κάθομαι στο laptop και κάνω ανάρτηση, που λέει ο λόγος, να σηκωθώ και να πάω κουζίνα να το φτιάξω. Δεν θέλω δυσκολίες και καθυστερήσεις.

Όπως το γλυκάκι πιο πάνω, που έφτιαξα εχτές, από μια συνταγή που πήρε το αυτί μου στο σκάι. Βασικά είναι κάτι σαν απλή crumble pie, αλλά στα ελληνικά το είπαν φρουτόπιτα. Ούτε τις αναλογίες δεν άκουσα. Με το που το είδα στην tv, πήγα και το έφτιαξα, με παραλλαγές ωστόσο, και μετά κατάλαβα ότι μάλλον είχα βάλει περισσότερο αλεύρι. Δεν πειράζει, μας άρεσε πολύ. Και με κρέμα γάλακτος σερβιρισμένο είναι θεϊκό.

PS. Σαν κανόνας, καλό είναι να βάζουμε ps στις αναρτήσεις. Ωστόσο οι κανόνες είναι για να παραβιάζονται :)