Ο Άλεξ όλο αυτό τον καιρό που δεν καλοπερπαταω, και που πρέπει να κρατάω πατερίτσες, έχει ξεπεράσει τον εαυτό του (σχεδόν) στις ευθύνες που έχει αναλάβει ως προς τις δουλειές του σπιτιού. Αυτό λίγοι θα το έκαναν, και πρέπει να το πω και να τον παινέψω. ΜΠΡΑΒΟ του λοιπόν. Επίσης βελτιώνεται μέρα με την μέρα, και είμαι χαρούμενη για εκείνον, διότι μου αρέσει οι άνθρωποι μου να είναι "λειτουργικοί" και πολύπλευροι. Να ρίχνονται στον αγώνα και να λένε "θα τα βγάλω πέρα", χωρίς να κολλάει το μυαλό τους στο πως θα γίνει αυτό και πως εκείνο. Αυτό το κόλλημα του μυαλού σε έχει παραλύσει πριν ξεκινήσεις να κάνεις το οτιδήποτε.
Το κατάλαβα αυτό πριν χρόνια όταν δούλευα σαν προγραμματίστρια στην Κύπρο, computer application developer, ή κάτι τέτοιο το λέμε τώρα. Όσο πιο πολύ ήθελα εξηγήσεις για το πως θα κάνω κάτι, τόσο δεν καταλάβαινα τίποτα. Μόλις άρχιζα την δουλειά, έτσι, με ότι είχα στα χέρια μου, μια χαρά δινόντουσαν οι λύσεις. Αυτό λοιπόν θέλω να το μεταδώσω και σε όποιον κολλάει η σκέψη του, και δεν μπορεί να ξεκινήσει κάτι. Ξεκίνα και βλέπουμε. Αρκεί να μην είναι το... πόδι μου αυτό το κάτι που θα ξεκινήσεις, και την ώρα του χειρουργείου ψάχνεις να βρεις την κατάλληλη άρθρωση. Εννοώ ότι σε όλα υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά σε γενικές γραμμές εκτιμώ τους ανθρώπους που ξεκινούν και προχωρούν χωρίς μεμψιμοιρίες και μιζέριες, και χωρίς να τα έχουν όλα εξασφαλισμένα από την αρχή.
Όμως εγώ εδώ και λίγες μέρες έχω ακεφιές. Σαν μικρή κατάθλιψη. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να με ενθουσιάσει, και νομίζω ότι πράγματα που πριν μου άρεσαν, δεν μου κάνουν την ίδια αίσθηση. Ίσως να είναι η ανάρρωση που τραβάει ενέργεια, και δεν αφήνει αποθέματα για να γίνουν... κέφι. Μάλλον αυτό θα είναι, συν η σχετική κλεισούρα, που δεν βοηθάει στην ανανέωση της διάθεσης, συν το ότι όσο καλός και να είναι ο άλλος που σε εξυπηρετεί, αν την επιθυμία σου την φιλτράρεις μέσα από το τι θέλει ή δεν θέλει ο άλλος, σου φεύγει η διάθεση. Βεβαίως έτσι καταλαβαίνεις τα όρια σου, ταυτόχρονα όμως τσαλακώνεις τα όνειρα σου. Και αν δεν κάνεις όνειρα, πάλι η διάθεση μειώνεται.
Όμως αν την ακεφιά την δουλέψω με τον πιο πάνω κανόνα; Ξεκινώ να κάνω κάτι και βλέπουμε.
Έχω όμορφο κηπάκι. Και ακόμα δεν το έχω χαρεί, ενώ έκανα όνειρα γι αυτό... Να κάθομαι έξω, να διαβάζω, να γράφω. Στην ησυχία, τώρα που η μέρα είναι τεράστια. Το πρωί πίσω, το απόγευμα μπροστά, ή και ανάποδα, ανάλογα πόσο δυνατός είναι ο ήλιος, και αν θέλω ήλιο ή όχι.
Αρχικά είπαμε να ανανεώσουμε τα επιπλάκια. Πολύ γούσταρα καναπεδάκια και παγκάκια κήπου. Αλλά ήταν λίγο ακριβά, και η λογική μου, μου είπε να περάσουμε με ότι έχουμε. Κακό πράγμα η λογική στην διάθεση. Την κάνει ένα με το χώμα. Θα μου πεις, αν δώσεις ένα σκασμό λεφτά θα νιώθεις καλύτερα; Όχι δεν θα νοιώθω καλύτερα αν ξέρω ότι παραβιάζω τα όρια άλλου, αλλά κυρίως αν φοβηθώ. Αλλά από την άλλη όμως, μου αρέσει να επεκτείνω τα όρια μας, και το βρίσκω πιο υγιές. Διότι όλα είναι στο μυαλό μας. Αν το μυαλό μας είναι στενό, στενά είναι και τα όρια μας. Μου αρέσει να πω ξέρεις "έτσι γουστάρω " και ας το κάνουμε. Τέλος πάντων, δεν πειράζει για τα έπιπλα. Όπως είπα θα περάσουμε με αυτά που έχουμε.
Όμως κινδύνευα να μην βγάλουμε ούτε αυτά που έχουμε έξω στον κήπο. Δηλαδή ένα τόσο μικρό και εύκολο όνειρο μου να μην μπορεί να πραγματοποιηθεί. Από την μία ο καιρός, από την άλλη ο Άλεξ που κάνει πολλά, άλλα όχι απόλυτα τα κέφια μου. Και εδώ τολμάω να πω πως ναι, θέλω ο άντρας μου να μου κάνει τα κέφια μου. Είμαι άτομο που δεν εκτιμώ πολύ την λογική, όπως θα έχετε καταλάβει, αλλά κάποια άλλα πράγματα. Η λογική χρειάζεται ίσα-ίσα να κρατιέσαι έξω από το ίδρυμα. Από κει και πέρα είναι τροχοπέδη.
Σήμερα λοιπόν ο Άλεξ μου έβγαλε τα μισά επιπλάκια, μόνο στον μπροστινό κήπο. Πήγα να κάτσω το πρωί μπροστά, και είχε κρύο, διότι ο ήλιος δεν έχει πάει εκεί ακόμα. Του είπα να βγάλει και τα πίσω για να πάω ΤΩΡΑ να κάτσω, που δεν βρέχει, και μουρμούρισε (διότι πρέπει να τα μαζέψει λέει, το βράδυ). Μετά έβγαλε το τραπέζι και μια καρέκλα. Εγώ ήθελα και τις δύο! Τέλος πάντων την έβγαλε και την άλλη. Και μετά ζήτησα τον καφέ μου και το κινητό μου. Μου είπε δεν σου φέρνω τίποτα, αλλά τελικά τα έφερε. Είναι αυτό που λέμε αν σου πουν κάνε ένα μίλι, να κάνεις δύο. Καμιά φορά ο άλλος θέλει να κάνει μόνο το μισό μίλι. Εκεί χρειάζεται λίγη πίεση για να ξεπεράσεις τον... εαυτό του. Και δεν αστειεύομαι έτσι που το θέτω. Διότι για να εξασκήσεις πίεση στον άλλον, πρέπει να ξεπεράσεις αυτή την ανασταλτική φωνίτσα που σου λέει, "δεν δικαιούσαι", "τον πιέζεις", "να δέχεσαι ότι σου προσφέρουν", "δεν μπορείς να το έχεις", "δεν κάνει να το έχεις", "τον καϋμένο", "επειδή εσύ δεν μπορείς πρέπει να την πληρώσει ο άλλος" κτλ. Δηλαδή πρώτα πιέζεσαι και μετά πιέζεις. Πιέζεσαι να βουλώσεις το στόμα της παπαροφωνίτσας, και μετά, όχι ότι πιέζείς, απλά εκφράζεις την επιθυμία σου και την παρακολουθείς στενά μέχρι να πραγματοποιηθεί. Διότι αν κάποιος έχει την τάση να κάνει το μισό από ότι του ζητείται, θα κάνει συνεχώς τα μισά, τείνοντας προς το μηδέν. Που σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα τρέχει και δεν θα φτάνει, εκτός και αν πεταχτεί στο dustbin, που δεν είναι καλό. Αν βέβαια κάποιος κάνει μονίμως το διπλάσιο από ότι του ζητείται, είτε κάποιος άλλος στο περιβάλλον του θα κάνει το μισό, είτε θα βρεθεί μόνος του πολύ μπροστά, και θα αναγκαστεί να ανακόψει ταχύτητα από έλλειψη ερεθισμάτων. Και πως τα μανατζάρουμε όλα αυτά; Με καλή επικοινωνία και μόνο.
Τώρα κάθομαι έξω, πίνω καφεδάκι, γράφω, μυρίζω το χορτάρι που κουρεύουν οι γείτονες, ακούω τα πουλάκια, τα βλέπω κιόλας να κάνουν βόλτες στην στέγη μου, και νοιώθω τις θεραπευτικές ακτίνες του ήλιου. Μετά από αυτά, νομίζω μου έφτιαξε και η διάθεση.
