Πριν συνεχίσω με τις αναρτήσεις και τις φωτογραφίες του Bath, αισθάνθηκα την ανάγκη να πω κάτι.
Όπως είχα αναφέρει παλαιότερα, και όπως θα ξέρετε οι γνωστοί και φίλοι, έχω ένα θεματακι αναπηρίας, από τα παιδικά μου χρόνια. Είχα νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα, μια αυτοάνοση αρρώστια, όπου το ανοσοποιητικό σου σύστημα αποφασίζει να πολεμήσει το ίδιο σου το σώμα. Στην προκειμένη περίπτωση, τις αρθρώσεις. Οπότε τώρα όλες μου οι αρθρώσεις είναι φθαρμένες, και ως εκ τούτου έχω πρόβλημα στην κίνηση.
Δεν θα επεκταθώ σε αυτό, διότι άλλο θέλω να τονίσω. Θέλω να πω ότι όσο καιρό ήμουν... μικρή, μπορεί να μην έκανα σωματικά ότι τα άλλα παιδιά, αλλά το μυαλό μου δούλευε. Άλλοτε από άμυνα, άλλοτε από έμπνευση, άλλοτε από την πολύτιμη εκπαίδευση των γονιών μου, άλλοτε από προσωπική μου μελέτη, απέκτησα ένα τρόπο σκέψης, ίσως κάπως ιδιαίτερο, ίσως πρωτοποριακό. Τότε δεν το ήξερα όμως. Νόμιζα ότι έτσι σκέπτονται όλοι. Επίσης είδα ποιες είναι οι αξίες, τι έχει νόημα και τι όχι, και κατάλαβα πόσο πολύτιμη είναι η ζωή μας, και οι ευκαιρίες που μας δίνονται. Κατάλαβα ότι ο καθένας μας έχει μια μοναδική πορεία, και μοναχική θα έλεγα, αλλά είναι η πορεία που πρέπει να ακολουθήσει. Δεν κινούμαστε σε... μπουλούκια, και δεν βιώνουμε όλοι τα ίδια πράγματα. Και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για ότι καλό μας δίνεται, διότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο ή δεδομένο. Μπορεί για ένα παιδί να είναι αυτονόητο να τρέχει και να παίζει στις αλάνες και στις παιδικές χαρές, για μένα δεν ήταν. Μπορεί άλλα παιδιά να βλέπουν γιατρό ή νοσοκομείο, μια φορά σε όλη την παιδική τους ηλικία, εγώ τους είχα μπάστακες στην ζωή μου! (όπως και πολλούς άλλους μπάστακες ωστόσο). Μπορεί η αρθρίτιδα να είναι αυτονόητη για την τρίτη ηλικία, αλλά όχι για τα παιδιά. Εγώ την είχα εισπράξει από τα τέσσερα.
Δεν ζήλευα τα άλλα παιδιά, δεν παραπονιόμουν, αυτή ήταν οι ζωή μου. Ήξερα όμως ότι η ελευθερία είναι μια αξία, και μια ανάγκη, την οποία εγώ δεν είχα!
Άλλοι την πετάνε, και υποδουλώνονται στην σκέψη των πολλών, και στις γνώμες των άλλων. Δεν έχουν ζήσει πραγματικά σκλαβωμένοι, γι αυτό.
Εγώ όμως έχω ζήσει την σκλαβιά, γι αυτό κανείς, ιδίως τα άτομα που με αγαπούν, δεν πρέπει να μου ζητούν να σκέφτομαι, να αισθάνομαι, και να κάνω όπως οι πολλοί, όπως συνηθιζέται, ή όπως κάνει μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Οι δικοί μου απαιτώ να δείχνουν περισσότερη ευαισθησία σε αυτό, αλλιώς δεν είναι δικοί μου. Είναι ξένοι που δεν με ξέρουν...
Ακόμα και τώρα, που για κάποιο καιρό είχα πρόβλημα με το ισχίο μου, πάλι ένιωσα την παλιά μου σκλαβιά να με απειλεί. Ο Θεός όμως με βοήθησε, και ανέκτησα την κινητικότητα μου.
Και είμαι ευγνώμων για αυτό. Τι θέλω να πω; Δεν περνάμε όλοι τα ίδια ζόρια, αλλά τα ζόρια που περνάμε είναι πάντα για καλό. Εγώ δεν θα ήθελα με τίποτα να μην είχα αρρωστήσει. Ακούγεται παράδοξο, αλλά η αρρώστια μου είναι το θεμέλιο που με έκανε αυτό που είμαι, και με βάση αυτό, μπορώ τώρα να αξιολογώ την ζωή μου, να εκτιμώ τα καλά, και να τα χαίρομαι. Τα πράγματα που μου δίνονται σαν δώρα τώρα, θα τα χαίρομαι, και θα τα φωνάζω, και δεν πρόκειται να τα χώσω κάτω από το χαλί διότι σε κάποιους δεν αρέσουν. Διότι σε κάποιους άλλους μπορεί να γίνουν έμπνευση και δύναμη για να συνεχίσουν!
Γιατί εγώ γι αυτούς θέλω να γράφω. Γι αυτούς που θέλουν να βλέπουν μακρύτερα από μια προσωρινή δυσκολία, γι αυτούς που τους αρέσει να σκέφτονται και να διαμορφώνουν μια δικιά τους σκέψη και δεν ακολουθούν σκέψη αγέλης, γι αυτούς που πιστεύουν σε αυτό που υπάρχει πέρα από τα λεγόμενα και τις νοοτροπίες του κόσμου.
Και δεν έχω καμιά υποχρέωση να γράφω για αυτούς που θέλουν να δουν άλλη μια θλιβερή ιστορία για να αισθανθούν όμορφα, διότι έχουν παρέα στην δυστυχία τους.
