Γέφυρα με το παρόν

Ήρθα και πάλι στην γωνιά μου.
Κανονικά δεν θα είχα χρόνο να επισκεφτώ το blog μου, αλλά ακυρώθηκε μια δραστηριότητα που είχα για το απόγευμα, και έτσι είπα να γεμίσω το κενό με μια ανάρτηση.
Εκείνο που με έχει δυσκολέψει πολύ, σε όλη την διάρκεια της ζωής, μου είναι ο προγραμματισμός των δραστηριοτήτων μου μέσα στην μέρα. Ειδικά τον καιρό που βρισκόμουν στην Ελλάδα, ποτέ δεν μπορούσα να βάλω ένα πρόγραμμα στην καθημερινότητα μου, το οποίο να το ακολουθώ, και έτσι να βρίσκω μια ισορροπία. Βεβαίως δεν είναι εύκολο αυτό, διότι εξαρτάται από πόση δύναμη και επιδεξιότητα έχει κάποιος να σταθμίσει τους αστάθμητους παράγοντες, και τα αστάθμητα συναισθήματα που του προκαλούν οι αστάθμητοι παράγοντες. Διότι αν γίνεσαι λιώμα χώμα κάθε τρεις και λίγο, ούτε να προγραμματίσεις μπορείς, ούτε να δημιουργήσεις. Δηλαδή εγώ. Εγώ δεν μπορώ να δημιουργήσω όταν βρίσκομαι σε εμπόλεμη κατάσταση. Άλλοι μπορεί να μπορούν. Μπορεί και να εμπνέονται, δεν ξέρω. Εγώ θέλω ασφάλεια για να δημιουργήσω.
Αλλά για να πω και κάτι σωστό, και λογικό, ως μητέρα που μεγάλωνα παιδί, η προτεραιότητα μου ήταν εκεί. Το σχολείο της κόρης, το φροντιστήριο της κόρης, τα διαγωνίσματα της κόρης, γενικά η εφηβεία της κόρης, η οποία ξεκίνησε στα 4 και κράτησε μέχρι που τέλειωσε το λύκειο και ήρθε Αγγλία για πανεπιστήμιο. Όλα τα άλλα γίνονταν εκ των ενόντων. Αλλά στο παιδί ήμουν προγραμματισμένη και σωστή πιστεύω. Το μεγάλωμα των παιδιών είναι σοβαρή υπόθεση. Θέλει προσοχή, θέλει δηλαδή την προσοχή της μαμάς τεταμένη. Με email και από τον messenger δεν μεγαλώνεις παιδιά. Πρέπει να είσαι εκεί. Και πάλι, θα πω ΕΓΩ έπρεπε να ήμουν εκεί, διότι είχα αδυναμία στο να τα ρυθμίσω όλα. Οπότε, άλλη μπορεί να μπορεί και από μακρυά. Δηλαδή δεν λέω ότι οι εργαζόμενες γυναίκες και αυτές που κάνουν καριέρα, δεν είναι καλές μητέρες. Αλλά λέω ότι εγώ δεν μπορούσα, και εργαζόμουν μεν, αλλά εκ των ενόντων και χωρίς να βάζω στην δουλειά προσπάθεια και μεράκι.
Οπότε η δουλειά μου έμεινε πίσω. Λογικό, φυσιολογικό και μου αρέσει κιόλας. Μου αρέσει, διότι η κόρη μου μεγάλωσε σωστά, και φυσιολογικά επιζήτησε την ανεξαρτησία της, της αρέσει να έχει δικιά της ζωή, σπουδάζει αυτό που της αρέσει και είναι καλή,  δουλεύει και έχει δικά της λεφτά και μάλιστα από μικρή. Ναι, με δικά της λεφτά σπουδάζει! Εμείς δεν θα είχαμε την δυνατότητα να την σπουδάσουμε στην Αγγλία. Είναι από αυτά τα θαύματα που συμβαίνουν όταν πρέπει να συμβούν. Δόξα τω Θεώ!
Και προσεύχομαι να συνεχίσει έτσι. Άξια, ανεξάρτητη, ευτυχισμένη αλλά κοντά στο Θεό. Διότι χωρίς Αυτόν δεν κάνουμε τίποτα. Δεν μπορούμε.
Και αυτό, ότι δεν μπορούμε χωρίς τον Θεό, άλλοι το καταλαβαίνουν νωρίς και άλλοι αργά. Εγώ είχα την τύχη να έχω αυτή την αναπηρία, που έχουμε μιλήσει παλιότερα. Αυτό με έκανε να δω ότι δεν μπορώ. Ταπεινώθηκα από πολύ νωρίς, και ταυτόχρονα απομυθοποίησα την δύναμη των ανθρώπων, ότι και αν σημαίνει αυτό. Είμαστε αδύναμοι. Τα νιάτα, η σωματική δύναμη, τα χρήματα, οι επιδεξιότητες, κάποτε θα μας αφήσουν. Ακόμα και οι καλύτερες σχέσεις μας, θα μας αφήσουν, περνώντας τα χρόνια. Και αν στηριζόμαστε τώρα σε κάποια από αυτά τα στηρίγματα, κάποια στιγμή το στήριγμα θα σπάσει. Και τότε θα πρέπει να πιαστούμε από τον Θεό, αλλιώς θα είμαστε πολύ πολύ δυστυχισμένοι. Εγώ είχα την τύχη να μην έχω αυτά τα στηρίγματα, ή και όσα είχα, μόλις πήγαινα να στηριχθώ πάνω τους, έσπαγαν. Γρήγορα, αμέσως. Οπότε κατάλαβα την αδυναμία μου και ταυτόχρονα δεν γλυκάθηκα από την ανθρώπινη δύναμη. Όμως δεν είχα γνωρίσει ούτε τον Θεό.
Προσπαθούσα με τις λίγες δικές μου δυνάμεις. Λιγότερες από του κόσμου. 'Ημουν σχετικά αδύναμη, αλλά δεν το καταλάβαινα τότε. Δεν ήξερα τι φταίει, αλλά με μια λέξη τώρα λέω ότι είναι αδυναμία. Από την μια έβλεπα το μάταιο της δύναμης των ανθρώπων και δεν έβαζα σαν στόχο την απόκτηση μιας τέτοιας δύναμης, διότι μέσα μου ένιωθα "αρκετή", χαρούμενη και ευτυχισμένη, στις σχέσεις μου όμως, και στις δικές μου διεκδικήσεις έβγαινα αδύναμη, νικημένη και ταπεινωμένη. Από την μια ήθελα να παραιτηθώ από κάθε διεκδίκηση, από την άλλη είχα την κόρη μου. Μπορούσα να κάτσω με το κεφάλι κάτω; Δεν με άφηνε. Ήθελε μια μητέρα δυνατή. Και ο άντρας μου το ίδιο. Με ήθελε λύκαινα, δεν του έκανε η πάπια.
Και κάπως έτσι έπιασα στα χέρια μου την Αγία Γραφή. Και η ζωή μου άλλαξε. Ή μάλλον η ζωή μου δεν άλλαξε αμέσως. Άρχισα εγώ να αλλάζω. Εκτός από την κόρη μου, έβαλα στο πρόγραμμα μου και την ώρα μου με το Κύριο. Κάθε πρωί, στην βεραντούλα μου, στον Πειραιά, τα λέγαμε. Όλο το προχώρημα μου στην πίστη το έχει αναλάβει Εκείνος. Πάντα με πάει πάρα κάτω, μου βρίσκει αυτό που χρειάζομαι να μάθω, να δω, να καταλάβω. Και εκτός από το πνευματικό δυνάμωμα, ανέλαβε και το ανθρώπινο δυνάμωμα μου. Τώρα μπορώ. Δεν είμαι ένας αδύναμος άγιος, δηλαδή κάποιος που έχει πίστη, αλλά δεν μπορεί τίποτα να κάνει. Έχω γίνει πολύ άξια, σε πολλά θέματα. Πολύ δραστήρια, προσγειωμένη, πρακτική. Δόξα τω Θεώ!
Επίσης στα 53 μου, βρίσκομαι να έχω χρόνο, καθότι όπως είπαμε το κοριτσάκι μου δεν με χρειάζεται τόσο πολύ. Και έχω και διάθεση για δουλειά, για εργασία, την οποία σιγά - σιγά δημιουργώ από την αρχή, τρία χρόνια τώρα που είμαστε στην Αγγλία. Τα έχω πει πολλές φορές αυτά τα περί δουλειάς. Πάω αργά και με κόπο, διότι όπως είπα, χωρίς ποτέ να απέχω επαγγελματικά τελείως, δεν κρατούσα τα ηνία της δουλειάς στα χέρια μου, οπότε έμεινα πολύ πίσω. Κλείνουν οι δρόμοι, αν δεν κινείσαι μπροστά, και μετά είναι πολύ δύσκολο να τους ξανανοίξεις.
Τώρα παλεύω σχεδόν μόνη μου να προχωρήσω επαγγελματικά, με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, αν δεν έχει κάτι πιο σημαντικό να μου δείξει. Όμως είναι κάτι που το θέλω πολύ, και πιστεύω ότι θα ανοιχτούν οι πόρτες, διότι
Εξακολουθήστε να ζητάτε και θα σας δοθεί· εξακολουθήστε να ψάχνετε και θα βρείτε· εξακολουθήστε να χτυπάτε και θα σας ανοιχτεί. Διότι όποιος ζητάει λαβαίνει και όποιος ψάχνει βρίσκει, και σε εκείνον που χτυπάει θα ανοιχτεί. (Ματθαίος 7:7-9)

Αμήν!