Χριστούγεννα 2008...

Θα τα αφήσω όλα πίσω μου…

Και τις δυσκολίες όλης της χρονιάς με τα οικονομικά, και τις δυσκολίες της επικοινωνίας, ακόμα και την επιθυμία μου να έχω κοινούς στόχους και κοινή πορεία με κάποιους ανθρώπους, που όλο νομίζω ότι το καταφέρνω και όλο βλέπω ότι δεν έχει γίνει τίποτα. Μια άστοχη κουβέντα, μια πίεση περισσότερη από αυτή που αντέχω εκείνη την στιγμή, και το όνειρο διαλύεται, πέφτει μπροστά στα πόδια μου σαν γυάλινος τοίχος που σπάει σε χιλιάδες γυαλάκια…Και φτου από την αρχή, να αλλάζω τα τουβλάκια, να τα βάζω αλλιώς μπας και αυτή τη φορά ταιριάξει και δεν πέσει το οικοδόμημα έτσι εύκολα, μπας και δεν υπάρξει η άστοχη κουβέντα, μπας και όλοι είναι ευχαριστημένοι και δεν πιέσουν για κάτι άλλο…

Αλλά τώρα είναι Χριστούγεννα, και κάθε χρόνο αυτή την εποχή τα ξεχνάω όλα…Δεν κάνει να τα σκέφτομαι, δεν κάνει να στεναχωριέμαι…Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ελπίζω τα καλύτερα και πιστεύω τα καλύτερα, άλλωστε φέτος έχω και πραγματικούς λόγους να τα κάνω αυτό, να τα ρίξω όλα πίσω και να ασχοληθώ μόνο με τα πολύ ουσιώδη…

Γιατί η χειρότερη δυσκολία από όλες αυτής της χρονιάς ήταν η αρρώστια του πατέρα μου, που δοκίμασε τις αντοχές μας και μας έφερε στα όρια μας, αλλά εγώ προσωπικά έμαθα από αυτό πολλά, πάρα πολλά. Κυρίως όμως εκτίμησα αφάνταστα τους γονείς μου, και τη σχέση τους.
Τους θαύμασα και τους αγάπησα όσο δεν παίρνει άλλο γι αυτό που είναι, και κατάλαβα τι θα πει αληθινή αγάπη στο ζευγάρι…μια αγάπη που θα ήθελα να έχω και εγώ αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ.

Κατάλαβα και κάτι άλλο. Κατάλαβα ότι υπάρχει αλληλεγγύη στον κόσμο, γιατί όσο καιρό ο πατέρας μου χρειαζόταν αίμα, και ήταν πολύς καιρός, βρισκόντουσαν συνέχεια αιμοδότες, και αυτό το θεωρώ εκπληκτικό…Ο κόσμος τρέχει όταν υπάρχει ανάγκη και μπράβο!!! Δεν το περίμενα!!!

Λοιπόν τώρα που ο μπαμπάς είναι καλά, τελικά ανακάλυψαν την πηγή του κακού και την διόρθωσαν, τώρα απλά θα χαρώ αυτό το σπουδαίο, αυτό που δεν ξέρω πόσο καιρό ακόμα θα μπορώ να απολαμβάνω, τα οικογενειακά Χριστούγεννα! Όλοι μαζί στο σπίτι των γονιών μου, με την γαλοπούλα της μαμάς μου!!!

Βέβαια η μαμά κάνει νάζια ότι δεν θέλει να την ψήσει, για να μην αρχίζει ο μπαμπάς μου να μπαινοβγάζει το ταψί από το φούρνο, να δοκιμάζει το ψητό, να ελέγχει το ψήσιμο και κουραστεί, αλλά πιστεύω, θα την φτιάξει τελικά, γιατί την απειλώ ότι θα αγοράσω έτοιμη…Και για να σας λύσω την εύλογη απορία γιατί δεν την κάνω εγώ, σας λέω ότι εγώ μέχρι κοτόπουλο φτιάχνω, πιο μεγάλο ζώο δεν έχω βάλει στο φούρνο, και από γέμιση δεν ξέρω τίποτα…

Να είναι πάντα καλά η μαμά να μας την φτιάχνει…Ορίστε μας!!!

Believe

(Υ.Γ επειδή το ραδιόφωνο μου παίζει συνέχεια, αν θέλετε να δείτε το βιντεάκι ή δεν θέλετε να το ακούτε, απλά το κλείνετε...)