Και του χρόνου κορίτσι μου!

Nα με συγχωρήσετε γι' αυτή την ανάρτηση...αλλά δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου που τέλειωσε το σχολείο...η κόρη μου!

Σήμερα έδωσε το τελευταίο μάθημα, Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή, ΚΠΑ όπως το λένε, και για τρεις μήνες περίπου ξενοιάζουμε από αυτό το βάσανο.

Παιδιά, ότι και αν λέμε, ότι τα μαθητικά τα χρόνια είναι τα καλύτερα, και μπούρου -μπούρου, για μένα το διάβασμα, η μελέτη, όταν πήγαινα σχολείο ήταν ένας βραχνάς, και είναι ακόμα, τώρα με την κόρη μου. Έχω ένα deja vu εφιάλτη.

Και εξηγούμαι. Να πηγαίνει κάποιος σχολείο οκ. Να σηκώνεται πρωί - πρωί, να πηγαίνει να στυλώνεται επτά ώρες σε ένα άβολο θρανίο, σε καρέκλες που είναι σαν σταυρό μαρτυρίου, οκ. Να ακούει βαρετά και αδιάφορα πράγματα, αν μπορέσει να ακούσει, διακρίνοντας την φωνή του καθηγητή ανάμεσα σε αλαλάζοντα πλήθη που μόνο για μάθημα δεν έχουν πάει εκεί, άντε ας το περάσει και αυτό.

Να ανέχεται άτομα που δεν θέλει, που δεν τα μπορεί η πέτσα του, γιατί μην μου πείτε ότι κανείς είναι δυνατόν να "αγαπάει" όλους τους συμμαθητές του, άντε, οκ, θα περάσει και αυτό.

Αλλά να γυρίζει κάποιος σπίτι και αντί να κάτσει να χαλαρώσει το απόγευμα, να ξεχάσει ότι έχει περάσει το πρωί και να πάρει δυνάμεις για την επόμενη, να πρέπει να αρχίσει να μελετάει όλες αυτές τις αδιάφορες, και βαρετές ασυναρτησίες για να βγάλει και βαθμό, ε αυτό δεν υποφέρεται!!! (στην καλύτερη περίπτωση είναι μόνο η μελέτη, γιατί συνήθως αρχίζει ο Γολγοθάς των φροντιστηρίων αμέσως μετά την επιστροφή στο σπίτι...και η μελέτη αργά το βράδυ)

Δεν υποφέρεται σας λέω, ούτε από τα παιδιά, ούτε από τους γονείς, οι οποίοι γονείς πρέπει να παρακινούν, να ενθαρρύνουν, να μαλώνουν, να οργανώνουν, να συμμερίζονται αλλά και να εναντιώνονται στους εφήβους που είναι έξαλλοι με το εκπαιδευτικό σύστημα, ούτως ώστε να περάσουν αυτά τα ανούσια χρόνια ομαλά, να είναι τα παιδιά σε ένα δρόμο λογικό όλο τον καιρό του βρασμού, μέχρι να μπορέσουν να πάρουν με καθαρό κεφάλι μια απόφαση για την ζωή τους.

Και καλά οι γονείς που νομίζουν ότι όλα καλά και όλα άγια με το εκπαιδευτικό σύστημα. Καλά οι γονείς που το "πρέπει" είναι στο πετσί τους, καλά οι γονείς που έχουν "ξεχάσει" ότι ήταν κάποτε έφηβοι και νομίζουν ότι γεννήθηκαν "καθώς πρέπει μεσήλικες". Για αυτούς είναι εύκολο να περιφέρονται και να διακηρύττουν τις απόψεις τους, ενοχοποιόντας τα παιδιά τους αν δεν θέλουν να διαβάσουν. Οι άλλοι όμως που θυμούνται; Οι άλλοι που ξέρουν; Οι άλλοι με το deja vu εφιάλτη, που έχουν τώρα και μια ωριμότητα και ξέρουν ταυτόχρονα ότι η πρωτοβουλία και η εναλλακτική νοοτροπία δύσκολα διαπρέπει στην χώρα μας ή και στην εποχή μας, αυτοί οι γονείς που από την μια δικαιώνουν τα παιδιά τους, και από την άλλη καταλαβαίνουν ότι κάποια πράγματα "πρέπει" να γίνουν έτσι, γιατί το αλλιώς δεν υπάρχει, ή υπάρχει δύσκολα και το πληρώνεις ακριβά, αυτοί τι να κάνουν;

Αυτοί μετά που θα αγκαλιάσουν και θα φιλήσουν τα παιδάκια τους και θα τους ευχηθούν όλα τα καλά, αυτοί θα κάνουν ένα βαθύ και δυνατό ουφφφφ, που τέλειωσε και αυτή η χρονιά, θα βγάλουν τα μποτάκια τους, και θα πάνε να περπατήσουν κατά μήκος της παραλίας με το κύμα να κάνει πλιτς πλιτς στα πόδια τους!