Εχτές το βράδυ, είχα μια συζήτηση με την κόρη μου, σχετικά με ένα «πρόβλημα» που την απασχολεί, και συχνά - πυκνά επανέρχεται στις συζητήσεις μας. Ότι, ότι και να κάνει, ότι επιδόσεις και να έχει, οι συμμαθητές της φαίνεται να μην την εκτιμούν. Ειδικά ένας, της μπαίνει συνέχεια και της έχει ταράξει το νευρικό σύστημα.
Πριν προχωρήσω θα κάνω μια παρένθεση και θα πω ότι εγώ προσωπικά έχω δεχτεί συγχαρητήρια από μαμάδες για το παιδί μου, που τα παιδιά τους, τους μίλησαν για εκείνη με τα καλύτερα λόγια. Επίσης τα καλύτερα ακούω από τους δασκάλους της. Όμως για το καμάρι μου αυτό δεν είναι αρκετό. Θέλει κάτι να εισπράξει από το περιβάλλον της, και δεν το εισπράττει. Θέλει οι συμμαθητές της να την θαυμάζουν, και αυτό προφανώς δεν γίνεται.
Και την καταλαβαίνω, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι για τους εφήβους (και για τους μεγαλύτερους … εφήβους πολλές φορές μη σου πω) να είναι αποδεκτοί και σημαντικοί για τα άτομα της ηλικίας τους, όμως πώς να της εξηγήσω, και πολύ παραπάνω πώς να δεχτεί ότι πρέπει να επιλέξει; Είτε να επιλέξει αυτό που αγαπάει να κάνει και να είναι, αδιαφορώντας για το πόσο το αποδέχονται οι άλλοι, είτε να συμβιβαστεί και να προσαρμοστεί με τα ενδιαφέροντα και τις «αξίες» των άλλων, προσπαθώντας να είναι περισσότερο αποδεχτή και αγαπητή …
Σημειώνω ότι βρέθηκε σε ένα τμήμα, το χειρότερο κατά γενική ομολογία των καθηγητών, που είναι όλο αγόρια και μάλιστα ασχολούνται κατά μεγάλη πλειοψηφία με τον αθλητισμό. Εδώ ρωτάω το εξής: Αν υποθέσουμε ότι τα παιδιά δεν … ντοπάρονται για να έχουν επιδόσεις, υπάρχει περίπτωση μόνο και μόνο τα αθλήματα να τους…ντοπάρουν; Φαίνεται να είναι σαν αφηνιασμένα και να μην μπορούν να κάτσουν τον κόλο τους σε καρέκλα, 16 χρονών παιδιά!
Αφού η κόρη μου με ρωτάει συνέχεια «τι έχουν πάρει αυτοί και είναι έτσι;»
Και επανέρχομαι με τον προβληματισμό μου. Σκέφτομαι ότι σαν μητέρα ίσως να έπρεπε να έχω βρει ένα πιο κατάλληλο περιβάλλον για εκείνη, ότι παιδεύεται και εγώ δεν κάνω τίποτα γι αυτό, σαν Λίλυ όμως ξέρω ότι ο άνθρωπος δυναμώνει με τις αντιξοότητες, και ότι η τριβή με διαφορετικούς από εκείνη ανθρώπους θα την δυναμώσει και θα την κάνει να χτίσει την ισχυρή προσωπικότητα που χρειάζεται να έχει ο καθένας μας για να προχωρήσει σήμερα στη ζωή του. Και ίσως μόνο περνώντας μέσα από αυτή την εφηβική «κόλαση» τελικά δεν χρειαστεί να «επιλέξει» αλλά απλά μπορέσει να πει και να το εννοήσει «Κοιτάξτε μάγκες, εγώ δέχομαι αυτό που είστε, σας σέβομαι, και εκτιμώ τις επιλογές σας, αλλά και εσείς απαιτώ να με σεβαστείτε και να έχω την θέση που αξίζω, αλλιώς υπάρχει και άλλος τρόπος, που ίσως και να μην σας αρέσει, να εισπράξω αυτό που μου πρέπει »
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Πρώτα πρώτα να σου πω ότι η κόρη σου ειναι πραγματικά ένα αξιόλογο και πανέξυπνο παιδί που με "κέρδισε" από τα πρώτα λεπτά που την γνώρισα. Κοίτα, συνήθως οι popular στο γυμνάσιο - λύκειο, που το παίζουν και "μάγκες", όταν μεγαλώσουν δεν προχωράνε και πολύ! Βέβαια πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Εγώ θα έλεγα να μην νιώθει άσχημα ακόμα κι αν ακούει οχι-αρεστά πράγματα από συνομήλικους... Πίστεψέ με δεν την φτάνουν ουτε στο μικρό της το δαχτυλάκι... Και να σου πω... δουλειά μου είναι, έχω γνωρίσει πολλά παιδιά σ'αυτή την ηλικία. Απλά βγαίνει η αντίδραση της εφηβείας...
Καλημέρα Ντοράκι,
και σε ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια.
Και εγώ της το λέω, ότι δεν πρέπει να την απασχολούν αυτοί οι τύποι, και ότι είναι πολύ καλύτερη τους, έτσι και αλλιώς, όμως εύκολο να το λέμε εμείς, δύσκολο να το εφαρμόσει εκείνη...
Εγώ βλέπω πάντως ότι η ζωή μέσα στο σχολείο έχει δυσκολέψει πάρα πολύ σε σχέση με την εποχή μου.
Φιλάκια πολλά
Κωστή μου,
σε ευχαριστώ για το σχόλιο, κατ' αρχάς.
Ειλικρινά εκτιμώ πάρα πολύ το γεγονός ότι αφιερώνεις τόσο χρόνο για ένα σχόλιο, και ξέρω ότι ο χρόνος τις μέρες που ζούμε, είναι κάτι δύσκολο.
Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι "είμαστε" απαράδεκτες. Σαν τις γεροντοκόρες και οι δυο, Σάββατο βράδυ να καθόμαστε να τα λέμε, αντί να είμαστε έξω... (ξέχασα, υπάρχει και ένας ... τρίτος που ήδη ...ροχάλιζε, χεχε). Καταλαβαίνεις για ποια "μουχλίαση" μιλάμε :P.
Κοίτα, είναι έξυπνη και "αρκετά" πειθαρχημένη, όμως το θέμα της εξόδου είναι κάτι άλλο. Δεν αναιρεί το ένα το άλλο. Και δεν θέλω να την κλείσω μέσα στο κλουβί, αλλά δεν γίνεται και να την πετάξω απ' έξω και να της πω τώρα άντε διασκέδασε, γιατί ηλικιακά αυτό πρέπει να κάνεις. Ο καθένας έχει τον ρυθμό του, και κάνει τις επιλογές του, και πρέπει να είναι σεβαστές, εφόσον δεν βλάπτουν και δεν ενοχλούν. (Εν τούτοις πολλές φορές της την λέω ...)
Για τον διαγωνισμό το χάρηκα πολύ, και κυρίως διότι είδε και άλλα άτομα σαν "εκείνη", και κατάλαβε ότι αυτός ο όρος "κοινά ενδιαφέροντα" μεταξύ ανθρώπων, επιτέλους υπάρχει, και δεν είναι επιστημονική φαντασία, χεχε. Επίσης οι άνθρωποι της ΕΠΥ, τους διαβεβαίωσαν ότι βρίσκονται σε καλό δρόμο επαγγελματικά, και αυτό την ηρέμησε κάπως.
Και βέβαια έχεις δίκιο για την αποδοχή και παραδοχή μεταξύ ανθρώπων με την ίδια αξία, όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ τελευταία, αναμιγνύονται διάφοροι άνθρωποι, διαφορετικές ανατροφές, διαφορετικές σκέψεις, και είναι δύσκολο να αξιολογήσεις ποιος είναι ποιος. Μπορεί παιδιά να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο, να μένουν στην ίδια γειτονιά, αλλά οι καταβολές τους να είναι τελείως διαφορετικές, και επίσης και οι αξίες τους, όπως και ο τρόπος ζωής τους...Κάτι που δεν συνέβαινε παλιά...Παλιά ο κόσμος ήταν πιο ομοιογενής...
Οπότε και το πως θα τα βγάλει πέρα ο καθένας γίνεται περισσότερο προσωπική υπόθεση, και χρειάζεται και μεγάλη δύναμη...
Αυτά προς το παρόν,
αγκαλιά και φιλί :)
Ακριβώς εκεί παίζεται το παιχνίδι της ζωής σήμερα, Κωστή μου. Συμφωνώ απόλυτα.
Πως θα καταφέρει κάποιος να γίνει κάτι παραπάνω από τους άλλους, ακολουθώντας την προσωπικότητα του!
Να σαι καλά, φιλάκι και καλό σου απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου