Social Icons

twitterfacebookgoogle pluslinkedinrss feedemail

Δευτέρα, Οκτωβρίου 25, 2010

Απαραίτητες προσαρμογές

Κάθε ηλικία έχει τις δικές της ανάγκες, τις δικές της προτεραιότητες, τις δικές της ευθύνες αν θες.
Άλλες οι ανάγκες και οι προτεραιότητες της εφηβείας, άλλες της νεαρής ενήλικης ζωής, άλλες της κλιμακτηρίου. Άλλες όταν έχουμε μωρά τα παιδιά μας, άλλες όταν έχουμε παιδιά εφήβους, άλλες όταν τείνουμε να γίνουμε γιαγιάδες ή είμαστε ήδη.

Κάθε ηλικία έχει ακόμα – ακόμα τον δικό της τρόπο έκφρασης που πηγάζει από το πώς νιώθει το άτομο σύμφωνα με τις σκέψεις που κάνει, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις εμπειρίες του.

Και βέβαια όλες οι «αλλαγές» εκφράζονται και στον επαγγελματικό τομέα. Στα 45-50-55 δεν μπορεί, και ίσως δεν θέλει κάποιος να κάνει την ίδια δουλειά που έκανε στα 20-25-30. Έστω και αν παραμένει στο ίδιο επάγγελμα, ο τρόπος που το εξασκεί και οι αρμοδιότητες του είναι διαφορετικές καθώς έχει την εμπειρία. Πόσο μάλλον αν κάποιος κάνει κάτι δημιουργικό, κάτι καλλιτεχνικό, κάτι που χρειάζεται σκέψη, κάτι που χρειάζεται «εσένα» με την ψυχή σου, το μυαλό σου και το σώμα σου. Τότε «πρέπει», ναι «πρέπει», να αλλάζει ο τρόπος έκφρασης, και να συνταυτίζεται με την πραγματικότητα, με το «τώρα», περιλαμβάνοντας ταυτόχρονα ότι έχεις ζήσει μέχρι «τώρα».

Διότι τα χρόνια που περνάνε φαίνονται, και αν εσύ δεν το βλέπεις το βλέπω εγώ που έχω μεγαλώσει μαζί σου. Και βλέπω την δυσαρμονία, βλέπω την ασυνέπεια, αυτού που είσαι και αυτού που δείχνεις ή μάλλον αυτού που θέλεις να περάσεις. Και βλέπω ότι έχεις εγκλωβιστεί κάπου που δεν σου πάει, σε ένα σώμα ξένο, σε μια έκφραση «τυποποιημένη», σε μια «γερασμένη νεότητα» που δεν βρίσκεται πουθενά πια, ούτε στο παρελθόν, ούτε στο παρόν.

Και είναι κρίμα διότι υπάρχουν άπειρες δυνατότητες για εξέλιξη, σε όποια ηλικία, σε όποια χρονική στιγμή. Αλλοίμονο να μην ίσχυε αυτό. Θα ήταν πολύ άδικο, και τέτοιες αδικίες δεν υπάρχουν. Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι ανεπανάληπτη και προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες, αρκεί να την ζούμε σύμφωνα με αυτό που είμαστε τώρα, και όχι σύμφωνα με αυτό που ήμασταν κάποτε.

Και αυτό το «όμως εγώ νιώθω 20» που μπορεί να πεις, δεν στέκει, είναι φτηνή δικαιολογία για όποιον το λέει. Διότι για να νιώθεις 20 ετών, πρέπει να σκέπτεσαι και σαν 20 ετών, αν όμως είσαι 50, σημαίνει ότι τα 30 χρόνια που πέρασαν από τα εικοστά σου γενέθλια δεν αποκόμισες τίποτα, δεν έκτισες τίποτα, και αυτό δεν είναι άξιο θαυμασμού, αυτό είναι θλιβερό!

Και μην νομίζεις ότι δεν σε αγαπάω πια και στα λέω αυτά. Σε αγαπάω και σε παρακολουθώ πάντα σε ότι κάνεις, και θέλω πολύ να έρθω να σε δω. Αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω, διότι εγώ μεγάλωσα, και δεν αντέχω πια το ξενύχτι καλή μου!

6 σχόλια:

Maria Tzirita είπε...

Λίλυ μου έχω νιώσει έτσι ακριβώς με μια φίλη μου, η οποία χώρισε και τώρα ξαναζεί μια παρατεταμένη εφηβεία, παραμελώντας το παιδί της, θέλοντας να γυρίσει στα παλιά για να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή...μόνο και μόνο από αντίδραση για τα χρόνια που νιώθει ότι έχασε με τον πρώην της... Την καταλαβαίνω, είναι μια φάση που πρέπει να περάσει, όμως αν κρατήσει για πολύ, εκτός από τον άντρα της, θα χάσει κι εμάς τις φίλες της, που μεγαλώσαμε και την αφήσαμε πίσω...
Υπέροχη η ανάρτησή σου, να'σαι καλά!

Unknown είπε...

Καλησπέρα Μαρία μου!

Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση και σε ευχαριστώ πολύ!

Αυτή η φάση του παλιμπαιδισμού, που περνάει η φίλη σου, μπορεί σε όλους να συμβεί, ιδιαίτερα αν έχουμε αφήσει κατάλοιπα. Αν δεν έχουμε ζήσει ότι θα θέλαμε την συγκεκριμένη περίοδο, αν αναγκαστήκαμε να μεγαλώσουμε πρόωρα. Καμιά φορά βέβαια είναι και απλά η ιδέα μας, ή αντίδραση! Στην δυσκολία αντί να προχωρήσουμε γυρίζουμε πίσω...
Το είχα πάθει και εγώ αυτό, πριν μερικά χρόνια. Ελπίζω να μου πέρασε τελείως. Πάντως τώρα νιώθω μια χαρά στην ηλικία μου με τις ανάγκες της και τις προτεραιότητες της :)
Όμως την ανάρτηση δεν την έγραψα για φίλη μου με την πραγματική έννοια.
Εμπνεύστηκα από αρκετό κόσμο, κόσμο που έχει "κολλήσει" σε προτεραιότητες και "αξίες" μιας άλλης εποχής και ηλικίας. Δηλαδή στην εφηβεία κάποιος μπορεί να έχει το ντύσιμο, το μακιγιάζ, το που θα βγει κτλ σαν πρώτο μέλημα. Απόλυτα φυσιολογικό και θεμιτό θα έλεγα. Όταν αυτό συνεχίζεται όμως και πολύ αργότερα, είναι φυσιολογικό; Δεν είναι κουραστικό για τους άλλους που έχουν άλλα πλέον ενδιαφέροντα;
Κάπως έτσι το σκέφτηκα.
Αλλά ταυτόχρονα αναφέρομαι και σε κάποιο γνωστό πρόσωπο, εννοώ ευρέως γνωστό, που αγαπώ πάρα πολύ, αλλά θα την ήθελα κάπως αλλιώς πλέον.

Vrakas Kostas είπε...

Πολυαγαπημενη μου Lily!

Εσυ που με γνωριζεις καλα,
γνωριζεις κιολας,
πως δυσκολα ενθουσιαζομαι και εντυπωσιαζομαι.
Δυσκολα..παραδεχομαι κατι η; καποιον.
Δεν εχω ειδωλα.
Η; μαλλον δεν ειχα μεχρι τωρα.
Κινδυνευεις ομως αμεσα να γινεις για μενα,
αν γραψεις ακομα μια δυο αναρτησεις σαν κι αυτη εδω!
Την απολαυσα,
την ενοιωσα να μιλα στο ειναι μου,
με την πρωτη αναγνωστικη ματια!
Ειναι τοσο μεστη,κρυβει τοση δυναμη αναλυσης και συνθεσης που τρομαξα;)
Σπανια ενα γυναικειο μυαλο σκεφτεται σε τοσο "βαθος"
και εκφραζεται τελεια σχεδον με τοσο λιγα λογια;Ρρρ
Οκ..
Ξερω οτι δεν αρεσουν και σε σενα οι φιλοφρονησεις.
Αλλα,
καπως επρεπε να εκφρασω κι εγω την χαρα μου,
και να βρω τροπο για να σχολιασω.
Επι της ουσιας συμφωνω απολυτα.
Οποιος δεν μπορει να συμφιλιωθει με την ηλικια του και να ζει με αυτην στην εποχη της,
ειναι..παραταιρος.. τουλαχιστον!
Τιποτα δεν ειναι πιο καταστροφικο και πιο ψυχοφθορο,
απο το να σκεφτεσαι και να "ζεις"
σε περασμενα..μαγαλεια!
Κι αυτο,
σπανια το καταλαβαινει κανεις απο μονος του.
Σπανια ξεκολλα.
Μονο αν τον ταρακουνησει καποιος,
εστω και ..αγαρμπα,
εχει πιθανοτητες..επαναφορας!
Αλλα το ..ταρακουνημα,
το αποφευγουμε σημερα συνηθως.
Απο φοβο μην θεωρηθουμε αντικοινωνικοι!
Ειναι ομως τοσο χρησιμο στις σχεσεις μας.
Τοσο για μας,
οσο και για τον παθοντα.
Αυτα κοριτσι μου.
Περισσοτερα δεν θα προσθεσω επι του παροντος.
Η; μαλλον,
αντι για υστερογραφο,
θα ελεγα πως πρεπει να επανεξετασεις το ενδεχομενο να πας και να "δεις" τη φιλη σου που ακομα αγαπας κι ας μεγαλωσες;)
Ειναι μεν "κουραση",
αλλα δεν θα πας και με..τα ποδια;)
Σκεφθηκες ποσο μονη θα νοιωθει σιγα σιγα,
με ολο και λιγοτερα ατομα στο facebook,Twitter και messenger της;)

Μια ζεστη αγκαλια,
φιλακια και την αγαπη μου!

Υγ..

Unknown είπε...

Καλημέρα Κωστή μου!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά δεν χρειάζεται και πολύς ενθουσιασμός :P.
Ούτε να τρομάζεις βέβαια. Φύλαξε τον τρόμο για όταν θα σε ... περιλάβω :D.
Αστειεύομαι Κωστή μου!

Ο φόβος δεν χρειάζεται, ούτε στο να πούμε την γνώμη μας, ούτε στο να προσαρμοστούμε και να προχωρήσουμε αφήνοντας να φανούν οι αλλαγές που πιθανώς να υπάρχουν.
Διότι το νόημα είναι ότι όλες οι ηλικίες έχουν θετικά στοιχεία, κρύβουν ομορφιά, ευκαιρίες και εκπλήξεις, και όσο κρατιόμαστε μετά μανίας πίσω, τόσο χάνουμε αυτά τα δώρα.

Όπως είπα, η "φίλη μου" είναι υπαρκτό πρόσωπο βέβαια, αλλά περισσότερο λειτούργησε σαν έμπνευση, παρά σαν γεγονός. Στην θέση της θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα, star, επώνυμη ή κοινή θνητή που έχει τραβήξει την ... νεότητα της μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο!

Αυτά προς το παρόν!
Αγκαλίτσα, φιλάκι και ανταποδίδω την αγάπη!

δεσποιναριον είπε...

Λιλακο μου, Λιλακο μου! Ειναι πραγματικα παραταιρο και ανορθογραφια να μη ζεις την ηλικια σου. Καποτε εκεινοι που το κανουν θα το αντιληφθουν κι εμεις οι αλλοι που κατα βαθος το βλεπουμε σαν καρτουν μπορουμε να επεμβουμε μονο οσο μας το επιτρεπουν. Τωρα παω στην εκφραση "αισθανομαι σαν 20" Την βλεπω σαν δυνητικο ευφημισμο και δε με ενοχλει. Εχω μια φιλη πεντε χρονια νεωτερη. Ειναι παντα μεσα στο κεφι και στη χαρα. Μιλωντας μαζι της ενα τεταρτο, αισθανομαι σαν 20. Το λεω αλλα δε θα παω να βαλω και καυτο σορτς! ;) Επισης υποστηριζω οτι καθως μεγαλωνει ο ανθρωπος πρεπει να κρατα καποια νεανικοτητα στα ορια της ευπρεπειας. Αλλοιως μπορει να γερασει πριν την ωρα του.
Σε τελευταια αναλυση νομιζω δεν εχει σημασια τι κανεις, αλλα ο τροπος που το κανεις ετσι ωστε να μην ενοχλεις αισθητικα τους γυρω σου.
Σε φιλω!

Unknown είπε...

Καλημέρα Δεσποινάκι μου

Σαφώς και πρέπει να κρατάμε την νεανικότητα μας στην καρδιά μας και στο μυαλό μας πρώτα, και μετά και στο σώμα μας! Διότι μεγαλώνοντας η ανάγκη της φυσικής άσκησης γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, αλλιώς θα καταλήξουμε ανήμποροι πριν της ώρας μας.(Αυτό το λέω καθαρά για να το ακούω εγώ και να μην βαριέμαι να γυμναστώ καθότι μου επιβάλλεται...)

Εκείνο που θέλω να πω στην ανάρτηση είναι κυρίως, ότι πρέπει να ζούμε στο εδώ και τώρα, με τις ανάγκες και τις προτεραιότητες που φέρνει κάθε εποχή για μας, και όχι να "ξεγλυστράμε" από φόβο ίσως, σε άλλες εποχές και ηλικίες. Και ναι, μεγαλώνοντας καλό είναι να αλλάζουν και οι αξίες μας, διότι και οι λάθος αξίες μπορεί να μας καταστήσουν ανορθογραφίες. Ένας νεαρός μπορεί ας πούμε να καμαρώνει για τις χιλιάδες κοπέλες που τον περιτριγυρίζουν, και να είναι χαριτωμένο. Αν είναι εβδομηντάρης και καμαρώνει με το ίδιο σθένος, είναι το ίδιο χαριτωμένο ή μήπως είναι για κοροϊδία;

Όμως και το αντίθετο είναι πολύ κακό. Δηλαδή οι γερασμένοι νέοι. Οι μπλαζέ που δήθεν όλα τα ξέρουν, όλα τα έχουν ζήσει, και δεν αξίζει να ασχοληθούν με τίποτα. Που σούρνονται από κρεβάτι σε καναπέ, άντε και σε καμιά καφετέρια, για να διαπιστώσουν ακόμα μια φορά ότι για τίποτα δεν αξίζει να προσπαθήσουν. Τέλος πάντων, πήρα φόρα και λέω.

Η τελευταία σου φράση, στην ουσία της όμως, συνοψίζει όλο αυτό που λέμε. Διότι συνήθως φαίνεται αυτό που προέχει για τον καθένα μας. Και αυτό που προέχει αυτό και μας χαρακτηρίζει. Εκτός και αν υποκρινόμαστε, που αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που ίσως το κάνω μια άλλη ανάρτηση :)

Φιλιά Δέσποινα και καλή σου μέρα!