Τα Χριστούγεννα πάντα ... έρχονται!

Θυμάστε την περσινή διαφήμιση του Jumbo; Countdown μέχρι τα Χριστούγεννα, και μόλις έφτασαν, την άλλη μέρα άρχισε από την αρχή.

"364 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα διότι τα Χριστούγεννα πάντα έρχονται!"

Έτσι είναι φίλοι μου και ας έκανα λίγο την ...ξινή στην προηγούμενη ανάρτηση. Διότι αν δεν γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα, τότε καλύτερα να ανοίξουμε μια κάσα και να μπούμε μέσα. Έχουμε και μικρά παιδιά, που δεν φταίνε τίποτα να τους κόψουμε την χαρά!

Και βέβαια στόλισα το δεντράκι μου και λίγο  το σαλόνι.

Σάββατο βραδάκι, εμείς οι τρεις, η οικογένεια, και η φίλη μου με τον γιο της μαζευτήκαμε με σκοπό το στόλισμα του δέντρου, και μια απλή μακαροναδίτσα με κόκκινη σάλτσα. Ασφαλώς και μπύρα! 

Το έχουμε καθιερώσει τώρα τα τελευταία χρόνια, από το 2005 και εδώ, να στολίζουμε το δέντρο με την φίλη μου. Δηλαδή τα δύο παιδιά στολίζουν, και εμείς οι μαμάδες κουβεντιάζουμε. Από πιο νωρίς, ο Άλεξ κατεβάζει το δέντρο και τα συμπράγκαλα από το πατάρι. Το στήνει, ελέγχει αν ανάβουν όλα τα φώτα, βάζει την φωτεινή κουρτίνα στο παράθυρο, κρεμάει τα φωτάκια στο δέντρο, εγώ ξετυλίγω τις μπάλες και τα άλλα στολίδια και τα τοποθετώ στον καναπέ για να τα παίρνουν από εκεί τα παιδιά, και περιμένουμε να έρθουν οι άλλοι για να αναλάβουν οι νεώτεροι τα καθήκοντα τους.  Ταυτόχρονα, ασχολούμαι και λιγάκι στην κουζίνα για κάτι απλό. Φέτος, όπως είπα πριν, έφτιαξα μακαρονάκι, λαζανάκι, με το όνομα Linguini, και κόκκινη σάλτσα. Κόκκινη σάλτσα, που σχεδόν την έπηξα στο κρεμμύδι. Και λίγο ζαχαρίτσα για να νοστιμίσει και να γλυκάνει. Μούρλια έγινε! Είχαμε εκτάκτως και τούρτα από δίπλα, διότι εκείνη τη μέρα γιόρταζε ο αδελφός μου τα γενέθλια του. (Όχι δεν είχε πάρτι, εκείνος έλειπε. Απλά οι γονείς μου έκοψαν τούρτα)

Το παιδιά αρχικά βαριόντουσαν να στολίσουν, τελικά όμως πείστηκαν. Και μάλιστα τέλειωσαν  σε χρόνο ρεκόρ, από την βαρεμάρα. Ουφ, ένιωσα μια ανακούφιση και μια χαρά! Φοβήθηκα ότι θα έμενε αστόλιστο. Βέβαια εχτές, έκανα κάποια εικαστική παρέμβαση,  διότι είχα ξεχάσει να τους πω ότι δεν τα βάζουμε όλα τα στολίδια. Βάζω κυρίως κόκκινα και χρυσά.

Εκτός από το δέντρο όμως, έχω και μερικά άλλα παιχνιδάκια που μου αρέσει να στολίζω.

Αυτός ο τύπος, στο μπαράκι μου, δεν είναι κακός. Όμως ή τα σοκολατάκια θα φάει, (ευτυχώς πρόλαβα και κέρασα) ή θα πιει όλα τα ποτά, θα χάσει τον έλεγχο και θα αρχίσει να με ... κυνηγάει ;)

Αγιοβασίλης στολιδάκι με κεράκι. Πολύ ωραίος φωτισμένος.

Δεν είναι γλύκες;

Άγγελος με κεράκι.

Αυτό είναι το αγαπημένο μας. Μια - μια πορτούλα ανοίγει μέχρι τα Χριστούγεννα. Όλες κλειστές τώρα. Σήμερα το γέμισα με δωράκια.

Αποσπάσματα από το δέντρο μου!

Σας θέλω όλους γλυκαμένους μέρες που είναι. Και πάντα ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΕΣ!

 Διότι τα Χριστούγεννα πάντα έρχονται!

(υγ

στολιδάκι της κουζίνας)

Το δώρο

Χριστούγεννα προ των πυλών.

Σε λιγότερο από ένα μήνα είναι εδώ.

Διαισθάνομαι ότι θα είναι τα πιο απομυθοποιημένα Χριστούγεννα, φτωχά σε γκλαμουριά αλλά και σε διάθεση παραμυθιάσματος. Διότι τι θα βγει να παραμυθιαστεί κάποιος μια, δυο μέρες, έστω μια εβδομάδα όταν ξέρει ότι θα επανέλθει στις δυσκολίες του σύντομα, όταν έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν θα ξεφύγει από αυτές;

Και παλιότερα είχαμε δυσκολίες, πάντα είχαμε, όμως με το που έμπαινε ο Δεκέμβρης αρχίζαμε σιγά – σιγά να τις ξεχνάμε, να τις αφήνουμε για μετά. Τριγυρίζαμε στα μαγαζιά, διαλέγαμε δώρα, σχεδιάζαμε ρεβεγιόν, ξοδεύαμε, ξοδεύαμε, ξοδεύαμε, και νιώθαμε σαν μικροί βασιλιάδες λίγο πριν γεννηθούμε. Θα σκάγαμε μύτη από την κοιλιά και θα ήταν όλος ο κόσμος δικός μας. Ξεχνώντας ότι γιορτάζαμε μια φτωχή γέννηση σε φάτνη και όχι σε ανάκτορα.

Τώρα νιώθω ότι δεν υπάρχει η διάθεση να αφήσουμε την δυσκολία για μετά, και δεν το λέω για κακό αυτό, καλό είναι. Τώρα νιώθω ότι θέλουμε να πιάσουμε την αναποδιά, το εμπόδιο, και να του στρίψουμε το λαρύγγι εδώ και τώρα. Να μην αφήσουμε τίποτα για αργότερα, να το παλέψουμε και να το ξεπεράσουμε σήμερα. Σήμερα, ακόμα και αν είναι Χριστούγεννα, κυρίως αν είναι Χριστούγεννα, διότι ξέρουμε ότι ο πραγματικός βασιλιάς γεννιέται σε φάτνη, τελείως φτωχός και κατατρεγμένος από τον κόσμο, όμως τίποτα μα τίποτα δεν τον εμποδίζει να γεννηθεί, να μεγαλώσει, και αφιερωμένος στο στόχο του να νικήσει όλα τα εμπόδια, ακόμα και τον θάνατο, για να αφήσει σε εμάς πρότυπο ζωής και αιώνια κληρονομιά  αγάπης και δύναμης. 

Το πως αντιμετωπίζουμε λοιπόν τώρα τις "δυσκολίες" μας, είναι το "δώρο" το δικό μας σε Εκείνον και απόδειξη ότι η κληρονομιά που μας άφησε, αξιοποιήθηκε.

Εδώ Πανεπιστήμιο...

Τις προάλλες διάβασα στο BHMA, και μετά βέβαια το επιβεβαίωσα και από το site του Πανεπιστημίου, ότι στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, την Άνοιξη του 2011 θα αρχίσει μάθημα στο χώρο των κοινωνιολογικών σπουδών, με θέμα τη Lady Gaga. Ο κύκλος μαθημάτων που θα παρουσιάσει ο καθηγητής και φανατικός φαν της αμερικανίδας σταρ, Ματιέ Ντεφλέμ έχει τον τίτλο “ H Lady Gaga και η κοινωνιολογία της φήμης» (ΒΗΜΑ, Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010).

Αμέσως εντυπωσιάστηκα, όχι μόνο διότι είμαι φαν της Lady Gaga, και την θεωρώ πανέξυπνη και αυθεντική, αλλά επίσης, διότι τα «έξω» πανεπιστήμια είναι «τόσο» προχωρημένα σε σχέση με τα δικά μας, τα οποία επιμένουν να διδάσκουν τις ίδιες αγκυλωμένες γνώσεις στους φοιτητές χρόνια και χρόνια, όσο βέβαια τους επιτρέπουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να συναντηθούν (γνώσεις με φοιτητές). Καθόμουν και ονειροπολούσα τι ωραία που θα ήταν αν είχαμε και εμείς τέτοια μαθήματα. Αν είχαμε περισσότερες επιλογές στις σχολές, περισσότερο εξειδικευμένα πράγματα, σχολές με πιο «φιλελεύθερο» πρόγραμμα, με περισσότερες εναλλακτικές.  Και μετά συνήλθα. Διότι δεν τα χρειαζόμαστε. Εμείς ως Ελλάδα δεν τα χρειαζόμαστε, παρά μόνο ίσως για να είμαστε ανταγωνιστικοί με κάποιους άλλους, ωστόσο αυτό δεν μας ενδιαφέρει, διότι εμείς είμαστε το «κέντρο του κόσμου»!

Ήδη οι ανώτερες και ανώτατες σπουδές είναι αρκετά ανεδαφικές, αρκετά μακριά από την «ελληνική πραγματικότητα», από την «αγορά εργασίας». Η Lady Gaga μας μάρανε, ή το πρόγραμμα σπουδών για “Computer Game Development” και “Computer Game Design».

Και τι θα ήταν λοιπόν χρήσιμο σήμερα; Τι θα μπορούσαν να «σπουδάσουν» τα παιδιά μας για να βοηθηθούν και να προχωρήσουν στη σύγχρονη πραγματικότητα; Πρακτική και τέχνες. Κατά το “Μάθε τέχνη και άστηνε και σαν πεινάσεις πιάστηνε». Τέτοια τέχνη, δεν μιλάω βέβαια για «Καλές Τέχνες». Και δεν μιλάω ούτε για ηλεκτρολογικά, υδραυλικά, ηλεκτρονικά μόνο.  Μιλάω και για αυτά, αλλά όχι σαν εξειδίκευση.

Παιδιά λεφτά τέλος, ελάχιστα μόνο θα κυκλοφορούν, για τα απολύτως απαραίτητα. Λοιπόν και οι εξειδικεύσεις στις σπουδές τέλος. Κανείς δεν θα σας χρειάζεται, κανείς δεν θα σας ρωτάει. Έρευνες και τα σχετικά δεν υπάρχουν και ούτε θα υπάρξουν. Ανάπτυξη, παραγωγή μηδέν. Εκείνο που χρειάζεται είναι να μάθουμε να τα κάνουμε όλα, για να επιβιώσουμε. Όλα που είχαμε σνομπάρει στο παρελθόν και δεν ξέρουμε να τα κάνουμε, ούτε βέβαια τα παιδιά μας.

• Πρέπει να μάθουμε να επισκευάζουμε ότι χαλάσει στο σπίτι. Ηλεκτρολογικά, υδραυλικά, ηλεκτρονικά.
• Βαψίματα, μερεμέτια, έπιπλα.
• Πατώματα.
• Ράψιμο. Παλιά ξέραμε. Τώρα;
• Κομμωτική, να κόβουμε και κανένα μαλλάκι.
• Μαγείρεμα βεβαίως, διότι υποθέτω και αυτό λιγάκι μας διαφεύγει και ας μαγειρεύει τηλεοπτικά ολόκληρη η Ελλάδα. Και ας έχουμε γεμίσει blogs μαγειρικής.
• Διαχείριση χρημάτων, δεν ξέρουμε. Αυτά τα λίγα που θα έχουμε πρέπει να ξέρουμε να τα χρησιμοποιούμε σωστά.
• Να μάθουμε να ψωνίζουμε. Να διαλέγουμε τα καλύτερα προϊόντα με την καλύτερη τιμή.
• Λίγη ιατρική – νοσηλευτική – μαιευτική. Να ξέρουμε πώς να ξεγεννάμε μια γυναίκα σε ομαλές συνθήκες. Πολλά τα λεφτά για μαιευτήρια.
• Γεωργία – κτηνοτροφία. Να μπορέσουμε να αρμέξουμε και καμιά κατσίκα. Όχι μόνο να βγάζουμε το κανίς έξω για να χέσει τα πεζοδρόμια.
• Επικοινωνία – κατανόηση της γλώσσας του άλλου (όπου άλλος, ο φίλος μας, ο/η σύζυγος, ή μάνα, ο πατέρας, όλοι).  Πώς να μιλάμε, πώς να καταλαβαίνουμε, πώς να δίνουμε, πώς να παίρνουμε. Για να μπορούμε να συνεργαστούμε και να τα βγάλουμε πέρα.

Όλα αυτά πρέπει να τα ξέρουν όλοι! Ένα γενικό πανεπιστημιακό πρόγραμμα που να περιλαμβάνει μαθήματα για την πραγματική, κανονική ανθρώπινη ζωή! Αυτή τη ζωή που παλιά την ξέραμε, που τώρα την ξεχάσαμε και μερικοί δεν την γνώρισαν καθόλου. Δηλαδή τα παιδιά μας. Αυτά πρέπει να διδαχτούν οι νέοι, και μετά αν έχουν κέφι, αν έχουν δυνάμεις, ας κάνουν ότι άλλο θέλουν. Όχι για επιβίωση όμως, ούτε για επάγγελμα. Για προσωπική τους άνοδο.

Πρώτα όμως πρέπει να μάθουν να ζουν!

Μια εφαρμογή της αγάπης - Τα παιδάκια μας

Μιλώντας για αγάπη, η προσωπική μου άποψη είναι, ότι η αγάπη προς τα παιδιά μας είναι η πιο δύσκολη αγάπη στην εφαρμογή της, διότι πρέπει να σεβαστούμε την προσωπικότητα του παιδιού όπως παρουσιάζεται, αλλά ταυτόχρονα να βοηθήσουμε και πολλές φορές να επέμβουμε στην ολοκλήρωση αυτής της προσωπικότητας, ενώ έχουμε την μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή που θα μπορούσαμε να έχουμε σε σχέση.

Η δυσκολία αρχίζει από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι τα παιδιά πρέπει να τα εκπαιδεύσουμε, διότι δεν ξέρουν τίποτα, δηλαδή από την στιγμή που θα γεννηθούν. Δεν ξέρουν ούτε να φάνε, παρόλο που αντανακλαστικά θηλάζουν. Εν τούτοις πολλές φορές δεν μπορούν να επιμένουν όσο χρειάζεται για να χορτάσουν, και πρέπει εμείς να τα βοηθήσουμε να πάρουν όση τροφή τους χρειάζεται, αλλιώς πεινάνε και ξυπνάνε γρήγορα ή άλλοτε είναι υπερβολικά λαίμαργα και δεν μπορούν να χωνέψουν καλά. Και έτσι ποτέ δεν στρώνουν ένα καλό πρόγραμμα. Και αυτή είναι η αρχή της δυσκολίας.

Εγώ νόμιζα ότι γεννιόμαστε και ξέρουμε. Νόμιζα ότι τα όρια τα έχουμε μέσα μας, νόμιζα και πολλά άλλα, που αποδείχτηκαν λάθος, διότι ούτε εγώ ήξερα. Όχι ότι η κόρη μου δεν είναι καλό παιδί. Είναι από τα καλύτερα παιδιά σας πληροφορώ, αλλά θα είχε μεγαλώσει πιο ανώδυνα, και θα ήταν πιο χαρούμενο παιδί, αν από μικρή της είχα κάνει σαφές ότι εγώ είμαι η «μαμά» και εκείνη είναι το «παιδί», και τις μαμάδες τις υπακούν έστω και αν πολλές φορές δεν είναι κάτι το ευχάριστο. Και ενίοτε υπάρχουν και «επιπτώσεις» για την ανυπακοή ή όταν παραφέρονται.

Όμως όταν το παιδί έχει ισχυρή προσωπικότητα και συγκεκριμένα «θέλω», και όταν ο γονιός κατά κάποιο τρόπο «φοβάται» ή διστάζει να επιβληθεί για να μην θεωρηθεί αυταρχικός, τότε υπάρχει πρόβλημα στην διαπαιδαγώγηση, και για να λυθεί το πρόβλημα, ο γονιός πρέπει αμέσως να βάλει τις αναστολές περί επιβολής και αρχηγίας κάτω, και να φερθεί σαν γονιός, και όχι σαν φίλος. Διότι το παιδί θα εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε αδυναμία μας για να επιβάλει το δικό του, βλέπετε το παιδί δεν έχει ούτε αναστολές ούτε «ηθική», αλλά ούτε και λογική, αν εμείς δεν το βοηθήσουμε να την αναπτύξει, οπότε θα κυριαρχήσει το χάος που τόσο το βολεύει, και η διαπαιδαγώγηση πάει χαμένη καθώς και ο ρυθμός της οικογένειας.

Ταυτόχρονα δε, ο γονιός πρέπει να ακούει τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού και να μην το παρακάνει. Διότι πόσες φορές δεν τυχαίνει να μας πάρει από κάτω και να είμαστε πιο αυστηροί, από όσο πρέπει; Και μάλιστα άδικα αυστηροί. Τότε μας έχει καβαλήσει ο εγωισμός και λέμε «πρέπει» να ακούει. Και τότε είμαστε εμείς που δεν ακούμε τι μας λέει το παιδί μας, και πάλι η διαπαιδαγώγηση πάει χαμένη διότι γίνεται τραυματική εμπειρία.

Είναι δύσκολο λοιπόν να κρατηθούν αυτές οι ισορροπίες για να μην ξεφεύγουμε εμείς από τα όρια αλλά να μπορέσουμε να βάλουμε όρια στο παιδί.

Όρια πρέπει να μπαίνουν σε όλα. Στον ύπνο, στο φαγητό, στο χαρτζιλίκι, στα χατίρια, στα παιχνίδια, σε όλα. Πρέπει να είμαστε σαφέστατοι στο τι θέλουμε και τι περιμένουμε από εκείνους, και σταθεροί πάνω σε αυτό. Κυρίως αυτό. Σαφείς και σταθεροί, αλλιώς μπερδεύονται τα καημένα, διότι δεν έχουν όλες τις λειτουργίες του εγκεφάλου ανεπτυγμένες για να μπορέσουν να καταλάβουν ότι αυτό ισχύει τότε, αλλά όχι τότε, ότι όταν λέμε αυτό, μπορεί να εννοούμε και το άλλο, και δεν το εννοούσαμε έτσι αλλά αλλιώς. Αλλά κυρίως αν δεν είμαστε σταθεροί θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευτούν και να δημιουργήσουν χάος, διότι τα παιδιά τρελαίνονται για το χάος όπως είπαμε.

Όμως, ενώ κάνουμε αυτό, ενώ βάζουμε τα όρια, και είμαστε «η εξουσία» κατά κάποιο τρόπο, πρέπει να είμαστε και τρυφεροί, και με κατανόηση όταν το παιδί κάνει λάθη, για να εισπράττει την αγάπη μας, πρέπει να είμαστε χαλαροί για να μην τα αγχώνουμε αλλά και δραστήριοι για να τους κρατάμε το ενδιαφέρον, ήρεμοι αλλά σε εγρήγορση πάντα, να τους δίνουμε την πρωτοβουλία αλλά και να τους κατευθύνουμε,  να τους αφήνουμε ελεύθερους αλλά και να τους προστατεύουμε. Να είμαστε συναισθηματικοί αλλά με το συναίσθημα μας φιλτραρισμένο μέσα από την λογική και την γνώση.

Είναι η ζωή μας, αλλά πρέπει να τους δώσουμε τα εφόδια να κάνουν μια τελείως διαφορετική ζωή από εμάς, αν αυτό επιθυμούν,  να σεβαστούμε την διαφορετικότητα τους, τις επιλογές τους, τις ανάγκες τους, να τους δώσουμε χώρο και χρόνο για εξερεύνηση, να επιτρέψουμε τα λάθη, να επιτρέψουμε να δεχτούν και τις επιπτώσεις των λαθών τους ούτως ώστε να μάθουν από αυτά και να γίνουν υπεύθυνοι άνθρωποι, αλλά ταυτόχρονα να έχουμε και ένα «δίχτυ ασφαλείας» για να πέφτουν στα μαλακά όσο γίνεται. 

Τα παιδιά μας θεωρώ ότι είναι η ευκαιρία για να εξασκηθούμε στην αγάπη περισσότερο από κάθε άλλη σχέση, διότι για να είμαστε αποτελεσματικοί και να μεγαλώσουμε άξιους ανθρώπους στην σημερινή κοινωνία, πρέπει να βάλουμε κάθε εγωισμό στην άκρη, κάθε αδυναμία στην άκρη, κάθε «ξέρω» στην άκρη, και πλημμυρίζοντας κάθε κύτταρο μας από την δύναμη της αγάπης να υπερβούμε τον εαυτό μας. Και τι πιο μεγάλη αγάπη, από το να αφήσεις τον εαυτό σου πίσω να δεις τον άλλον όπως είναι και να πράξεις σύμφωνα με το καλό του άλλου και του συνόλου;

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ περί κρίσεως.

Ας δείξουμε την αγάπη μας στα παιδιά αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάμε με την κρίση. Ας μην τα αγχώνουμε περισσότερο. Να τους εκθέσουμε την κατάσταση και να βάλουμε «όρια» στις παράλογες απαιτήσεις τους, αν υπάρχουν, αλλά να μην έχουμε και εμείς παράλογες απαιτήσεις από αυτά για να προλάβουμε τις δυσκολίες τους που μπορεί να προκύψουν. Μην τους πιέζουμε με τα διαβάσματα, με την πρόφαση ότι υπάρχει ανεργία και πως θα τα καταφέρουν αν δεν πάρουν πτυχία κτλ, μην περιφερόμαστε μέσα στο σπίτι σαν κηδείες διότι τα οικονομικά δεν πηγαίνουν καλά, μην μουρμουράμε όλη μέρα για το που φτάσαμε και που θα φτάσουμε.  Είναι ευκαιρία να εφαρμόσουμε την αγάπη με την μορφή της αισιοδοξίας για το μέλλον, της θετικότητας, της εμπιστοσύνης στις ικανότητες του παιδιού μας και την πίστη στον Κύριο, ή όπως αλλιώς αρέσει στον καθένα να ονομάζει «το καλό».

Αγάπη - μια προσέγγιση

Θα επιχειρήσω μια μικρή ανάλυση στο θέμα της αγάπης, διότι άμεσα ή έμμεσα μου ζητήθηκε, και επειδή και εγώ νευριάζω όταν ο άλλος αρχίσει να μιλάει σαν θρησκευτικό πολυβόλο παπαγαλίζοντας εδάφια, δεν θέλω να πέσω στα ίδια λάθη. Εν τούτοις το θέμα της ανάλυσης είναι επικίνδυνο, διότι το μυαλό μας είναι πεπερασμένο, όπως και ο αριθμός των λέξεων μας. Οπότε, μπορεί ακούγοντας ένα εδάφιο από την Γραφή, να αντιληφθούμε με το πνεύμα και την ψυχή μας περισσότερο και σωστότερα το θέμα, όταν όμως πάμε να το αναλύσουμε ή να το εξηγήσουμε, αναγκαστικά θα περάσει μέσα από τις πεπερασμένες παραστάσεις και εικόνες του μυαλού μας και μάλλον θα βγει ελλιπές ή διαστρεβλωμένο. 

Για μένα λοιπόν "έχω αγάπη" σημαίνει: βγαίνω στον δρόμο να πάω στην δουλειά μου, βρίσκομαι σε ένα φοβερό μποτιλιάρισμα, τυχαίο και απρόβλεπτο, και δεν χάνω το κέφι μου, δεν νευριάζω, δεν γίνεται το στομάχι μου κόμπος. Ατάραχος/η εμπιστεύομαι ότι τελικά θα είμαι στην ώρα μου. Είμαι βέβαιος ότι θα φτάσω εγκαίρως, και νιώθω όμορφα, μια παρέα με τους άλλους μποτιλιαρισμένους. Όσο διαρκεί το απολαμβάνω.

Βλέπω τις εξελίξεις από την κρίση στην τηλεόραση. Ένας χαμός! Ετοιμάζονται να μας πάρουν τα σώβρακα. Δεν φοβάμαι, δεν βρίζω τους προηγούμενους, τους επόμενους, τους γονείς μου, τον άντρα μου/γυναίκα μου κτλ, επειδή δεν μου έχουν εξασφαλίσει το "απυρόβλητο", επειδή "δεν με άκουσαν τότε που ... και αν με είχαν τότε, τώρα δεν θα ... " έστω και αν είχα δίκιο! Δίνω με χαρά το σώβρακο μου, και συνεχίζω την ζωή μου απελευθερωμένος, ελπίζοντας ότι το επόμενο βρακί μου θα είναι μεταξωτό, διότι με όλες αυτές τις ταλαιπωρίες, τώρα έχω αποκτήσει επιδέξιο κώλο. 


Όταν "έχω αγάπη" δεν ζητάω να περάσει το δικό μου. Ζητάω να γίνει το καλύτερο. Αυτό επιδιώκω. Να γίνει το καλύτερο για όλους. Δεν προσπαθώ να κρατήσω ανθρώπους κοντά μου με χίλιες δυο παραχωρήσεις και θυσίες, χάνοντας τον εαυτό μου. Είμαι αυτό που είμαι, ελεύθερα και ειλικρινά, και πιστεύω ότι η αγάπη θα κρατήσει κοντά μου αυτόν που έχω ανάγκη και αυτόν που με έχει ανάγκη, πάντα για το καλύτερο. Και όταν τα πράγματα πάνε καλύτερα δεν περιφέρομαι σαν γύφτικο σκεπάρνι διαλαλώντας το μεγαλείο μου, και πως τα κατάφερα, αλλά ευχαριστώ το Θεό για την Χάρη του που λειτούργησε σε μένα!


Αυτά για την ώρα...
Ίσως γράψω κάτι και για την αγάπη στα παιδιά μας, ίσως και όχι. 


Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα. 

Sunday

Καλημέρα φίλοι μου.
Σήμερα ψηφίζουμε πάλι, εύχομαι λοιπόν καλά αποτελέσματα να έχουμε, ή αλλιώς "καλά ξεμπερδέματα", και να περάσουμε μια ευχάριστη και ειρηνική Κυριακή όλοι μας!
(Περικοπή από fb. Περίπου αυτός είναι ο τρόπος που επικοινωνώ στο fb με όλους τους φίλους, άλλους τους γνωρίζω προσωπικά και είναι συγγενείς και φίλοι, και  άλλους δεν τους γνωρίζω προσωπικά και είναι καινούργιες γνωριμίες μέσω fb)
Τελευταία δε, δεν μπορούμε να γράψουμε και πάνω από τρεις σειρές εκεί στο "τι σκέφτεστε" διότι αν είναι περισσότερα δεν τα εμφανίζει στην αρχική σελίδα και έτσι κανένας δεν τα βλέπει. Πρέπει να έρθει κάποιος στον "τοίχο" μας, που λόγω του φόρτου εργασίας που υπάρχει με τους πολυάριθμους φίλους, δεν μπορεί να επισκεφτεί κάποιος κάθε έναν ξεχωριστά.

Τώρα πηγαίνοντας στο προηγούμενο θέμα των σκέψεων, για να το κλείσουμε, βάζω μια περικοπή από "Προς Φιλιππησίους", που σκιαγραφεί τι είναι καλό να σκεφτόμαστε.
Λοιπόν:
"Ότι είναι αληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, αξιαγάπητο, καλόφημο, ότι έχει σχέση με την αρετή και είναι άξιο επαίνου, αυτό να έχετε στο μυαλό σας"
Είναι από τα αγαπημένα μου. Το επαναλαμβάνω όταν κακές σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό μου και ξεκαθαρίζει.
Όσον αφορά δε στην καρδιά μας, εκεί ας φωλιάζει η αγάπη. "Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου" (Κατά Μάρκον 12:31). Πως είναι εκείνος που αγαπάει;
"Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη. Εκείνος που αγαπάει δεν ζηλοφθονεί, εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δεν χαίρεται για το στραβό που γίνεται αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει" (Προς Κορινθίους 13:4-7)
Αγαπημένο μου επίσης. Θεωρώ αυτές τις δύο περικοπές;(δεν είμαι σίγουρη αν "περικοπή" είναι η σωστή ορολογία) την βάση και την ουσία της Χριστιανικής διδασκαλίας. Καλές σκέψεις στο μυαλό, αγάπη στην καρδιά, και πράξεις βέβαια που να εκφράζουν και να φανερώνουν τις καλές σκέψεις μας και την αγάπη μας στον εαυτό μας και στον πλησίον μας.

Σας αφήνω την αγάπη μου και καλά να περνάτε!

Η ζωή περιμένει να την απολαύσεις

Ένα από τα έργα που ήθελα να δω φέτος ήταν το "Eat Pray Love". Θεωρώντας ότι εν μέρει θα ταυτιστώ με την ηρωίδα και ίσως και να πάρω ιδέες για το ταξίδι της αναζήτησης του βαθύτερου εαυτού μας,  της πνευματικότητας, και μιας υγιούς και ανεβασμένης ικανότητας για απόλαυση της ζωής, έσπευσα ένα Σάββατο απόγευμα να χωθώ στο γειτονικό μου κινηματογράφο για να απολαύσω, αν μη τι άλλο, την ταινία. 

Έπεσα έξω!

Κριτικός δεν είμαι, και ούτε θα επιχειρήσω κριτική της ταινίας, όμως αν εξαιρέσουμε κάποια ωραία τοπία, η ταινία μου φάνηκε μια χολιγουντιανή πατάτα, και η Julia Roberts τελείως επίπεδη στην ερμηνεία της. 

Όμως επειδή είμαι επίμονη, και πίστεψα στο θέμα, που άλλωστε με ενδιαφέρει προσωπικά, αγόρασα το βιβλίο. Και μπορώ να πω ότι δικαιώθηκα με την επιλογή μου. Όπως λέει και η επεξήγηση του τίτλου, "Η ζωή περιμένει να την απολαύσεις" και το βιβλίο της Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ με αυτοβιογραφικά στοιχεία, περιμένει να το απολαύσω, και το κάνω λίγο - λίγο κάθε μέρα.

Ταυτόχρονα δε, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν οδηγός για αρχάριους, (βλέπε ...σειρά life for dummies) στην αναζήτηση της ζωής στα τρία επίπεδα, υλικό, ψυχολογικό και πνευματικό. 

Παραθέτω απόσπασμα από το δεύτερο μέρος του βιβλίου, που αναφέρεται στο pray, και στην ζωή της ηρωίδας σε ένα άσραμ στην Ινδία. Το απόσπασμα δεν το διάλεξα τυχαία. Με εντυπωσίασε καθώς περιγράφει με σαφήνεια τον υπαίτιο της δυστυχίας μας.

"Όπως τα περισσότερα ανθρωποειδή, βαρύνομαι με αυτό που οι Βουδιστές αποκαλούν «μυαλό μαϊμούς», σκέψεις που πετούν από κλαδί σε κλαδί και σταματούν μόνο για να ξυστούν, να φτύσουν και να τσιρίξουν. Από το μακρινό παρελθόν μέχρι το άγνωστο μέλλον, το αχαλίνωτο και απείθαρχο μυαλό μου πετάγεται ανεξέλεγκτα μέσα στο χρόνο, αγγίζοντας δεκάδες ιδέες ανά λεπτό. Αυτό καθαυτό δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι οι συναισθηματικές αντιδράσεις που συνοδεύουν τις σκέψεις. Οι ευχάριστες σκέψεις με κάνουν ευτυχισμένη, αλλά πολύ γρήγορα γίνονται καταθλιπτική  ανησυχία, χαλώντας μου το κέφι. Και όταν θυμάμαι τις στιγμές οργής, αρχίζω να φουντώνω και να τσαντίζομαι πάλι. Κι ύστερα το μυαλό μου κρίνει πως είναι η κατάλληλη στιγμή να αρχίσω να λυπάμαι τον εαυτό μου και ακολουθεί πάραυτα η μοναξιά. Τελικά είσαι αυτό που σκέφτεσαι. Τα συναισθήματα σου είναι σκλάβοι των σκέψεων σου και εσύ είσαι σκλάβος των συναισθημάτων σου.

Το άλλο πρόβλημα με όλες αυτές τις περιπλανήσεις στο λαβύρινθο των σκέψεων είναι ότι ποτέ δεν είσαι εκεί που βρίσκεσαι. Σκάβεις πάντα στο παρελθόν ή σκαλίζεις στο μέλλον, αλλά σπάνια στέκεσαι στο παρόν. Είναι κάτι σαν τη συνήθεια της καλής μου φίλης Σούζαν, που όποτε βλέπει ένα ωραίο μέρος αναφωνεί σχεδόν πανικόβλητη: «Είναι τόσο ωραία εδώ! Θέλω να ξανάρθω μια μέρα!». Χρειάζεται να επιστρατεύσω όλη μου την πειθώ για να την πείσω ότι έχει έρθει ήδη. Όταν αναζητάς την ένωση με το θείο, αυτό το τρελό μπρος πίσω είναι πρόβλημα. Υπάρχει λόγος που αποκαλούν το Θεό παρουσία. Γιατί ο Θεός βρίσκεται ακριβώς εδώ, ακριβώς τώρα. Το μόνο μέρος για να Τον βρεις είναι το παρόν και η μόνη ώρα είναι το τώρα." (Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ, eat pray love, σελ. 191 - 192)

Τι λέτε λοιπόν; Συμφωνείτε με την διαπίστωση αυτή, ότι ένα ατίθασο μυαλό μπορεί να μολύνει το εδώ και τώρα της ζωής μας; Ότι η ζωή περιμένει να την απολαύσεις, και ότι το μυαλό μας είναι εκείνο που τελικά ούτε περιμένει ούτε είναι ικανό να απολαύσει το οτιδήποτε;
Και αν ναι, τότε μπορούμε άραγε να δαμάσουμε το προσωπικό μας τέρας και να το κάνουμε να λειτουργήσει προς όφελος μας ή είμαστε έρμαια του;

Τρία κακά

Κατά την προσωπική μου κρίση και γνώμη, έχουμε τρία  κακά "κριτήρια" στον "πολιτισμό" μας, που μας ταλαιπωρούν και μας κάνουν να χάνουμε την ουσία της ζωής.

Και αυτό το λέω και σαν συνέχεια του προηγούμενου post, όπου αναφερόμουν στην «γερασμένη νεότητα».

Διότι ποιος φυσιολογικός άνθρωπος, άνθρωπος του Θεού, με την πλατύτερη έννοια, θα κάτσει να υποφέρει για να κρατηθεί σε μια εποχή που δεν του ταιριάζει πλέον; Και γιατί λέω «υποφέρει;» Διότι υποφέρει και κοιτάξτε πως:

Φανταστείτε ότι έχουμε ένα παιδί  που μεγαλώνει… Αν δώσουμε κουδουνίστρα στο πεντάχρονο θα μας την πετάξει στο κεφάλι, αν διαβάσουμε παραμυθάκι στο δεκάχρονο, θα κουνήσει θλιβερά το δικό του κεφάλι και θα πει «Μαμά, μπαμπά ξεκόλλα μεγάλωσα», αν πούμε στο δεκαεξάχρονο «Εννιάμιση η ώρα, ώρα για ύπνο», θα φωνάξει τον … δικηγόρο του να πιστοποιήσει ότι είμαστε ακατάλληλοι γονείς. Δηλαδή αν πάμε να κρατήσουμε ένα παιδί πίσω, σε μια ηλικία που δεν του ταιριάζει, υποφέρει και φωνάζει. Έτσι λοιπόν υποφέρουμε πάντα, αν προσπαθήσουμε να σταματήσουμε την εξέλιξη μας σε προγενέστερη ηλικία. Και ας μην το καταλαβαίνουμε διότι μας έχει γίνει πλύση εγκεφάλου ότι «είναι ντροπή να μεγαλώνεις» μην πω ότι σε πολλούς κύκλους είναι ντροπή να αλλάζεις οποιαδήποτε συνήθεια ή γνώμη. Έκανες έτσι, έτσι θα κάνεις πάντα, έχεις αυτή τη γνώμη, αυτή θα έχεις πάντα. Γράφεις αυτό το στυλ αναρτήσεων, αυτό θα γράφεις πάντα (αστειεύομαι).

Αυτό λοιπόν είναι το ένα κακό αυτού του πολιτισμού. Να το πω «δυτικού πολιτισμού;» Εγώ θα το πω έτσι, αν και δεν είμαι σίγουρη. Μπορεί να ισχύει παντού.

Το άλλο είναι «τα χρήματα». Και βέβαια το ξέρουμε όλοι αυτό, το πόσο κακό είναι το χρήμα, αλλά ταυτόχρονα πόσο καλό είναι το χρήμα. Λόγω κάποιας ιδιοτροπίας της φύσης, από μικρή εγώ δεν το έβλεπα με καλό μάτι το χρήμα, απλά μου άρεσε να περνάω καλά, και σε αυτό είμαι σταθερή. Ακόμα μου αρέσει να περνάω καλά! Όμως δεν ανταλλάσω την «ευτυχία μου» για χρήματα. Την ευτυχία την μεγάλη την νιώθω από … μόνη μου, χωρίς χρήματα, και οπότε δεν κάνω παραχωρήσεις για να το έχω, που εμπράκτως σημαίνει ότι δεν δουλεύω σε δουλειά που «το ανθρώπινο περιβάλλον» είναι σκατά και δεν θα περνάω καλά. Μια σειρά από τέτοιες αποφάσεις λοιπόν με οδήγησαν τώρα, θα το πω πιο σωστά, μας οδήγησαν, διότι και ο Άλεξ ίδιος είναι,  να μην έχουμε ιδιαίτερα χρήματα, και να παιδευόμαστε λιγάκι πάνω σε αυτό, διότι όποιος έχει δικιά του δουλειά στην Ελλάδα την σημερινή εποχή τραβάει τα…(sic),   και επίσης να ντρέπομαι και λιγάκι, όχι επειδή δεν έχω ιδιαίτερα χρήματα, αλλά που εξακολουθώ να μην νιώθω ότι έκανα λάθος επιλογές. Και να μην γίνομαι και πιστευτή πάνω σε αυτό, ότι δεν έχω μετανιώσει για τις επιλογές μου.  Δηλαδή μάλλον το μάθημα του «δυτικού πολιτισμού» πάνω σε μένα δεν έπιασε καθόλου. Και νιώθω και μια μικρή «ευτυχία» που δεν χρειάζεται να ξεμάθω ότι «αξίζει αυτός που βγάζει», και να μάθω εκ νέου ότι το «χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία». Άσε που με εκνευρίζει που ξεπήδησαν ένα σωρό διδασκαλίες τώρα, για να μας πείσουν ότι πρέπει να αναπτυχθούμε πνευματικά και να μην κοιτάμε την ύλη, ενώ δεν ξέρω πόσα χρόνια (ειλικρινά δεν ξέρω), προσπαθούν να μας κάνουν παραγωγικές μηχανές και ότι μόνο αν παράγουμε συγκεκριμένα κομμάτια την συγκεκριμένη ώρα αξίζουμε. Καλά τώρα το θυμηθήκαμε ότι είμαστε και πνεύμα;  Όταν μας μπούκωναν με κάθε είδους υλη και μας αξιολογούσαν με το ζύγι, είμαστε σκέτο κρέας; Παρένθεση, αλλά εκτός από το Χριστό και το Ευαγγέλιο, που είναι η Αλήθεια, και μπορείς να κερδίσεις την Ζωή σου μελετώντας, όλα τα άλλα που συναντάω τώρα, νομίζω ότι μοναδικός τους σκοπός είναι να τσεπώσουν τα λίγα ευρώ μας και να μετατρέψουν το πνεύμα που μας δίνουν και που το έχουμε τόσο ανάγκη, σε ύλη, που πλέον εμείς δεν την έχουμε ανάγκη, αλλά «αυτοί» την έχουν ακόμα.

Και θα κάνω και μια παρένθεση παρενθέσεως, για να πω ότι όλες οι new age φιλοσοφίες που δεν είναι και τόσο new πλέον, ξεκίνησαν από την Αμερική, και μάλλον σε καλή οικονομική εποχή, γιατί; Διότι όντως η ύλη δεν γεμίζει τον άνθρωπο, και πάντα αναζητάει να αναπτυχθεί το πνεύμα του, όντως οι άνθρωποι δουλεύοντας μερόνυχτα αδιάκοπα έχασαν τον εαυτό τους, την ψυχή τους, το πνεύμα τους, και αναζητούσαν κάπου να στηριχθούν. Και κάποιοι επωφελήθηκαν να δώσουν … πνεύμα. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ψυχίατρος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πιο τίμια λύση. Είναι επαγγελματίας και πρέπει να πληρωθεί. Ο άλλος που κάνει τον … Θεό πρέπει να πληρωθεί;

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, αγκάθι, δυστυχία σκέτη για μένα, είναι το θέμα χρόνος. Όχι ο χρόνος που περνάει, η ηλικία, που ήδη αναφερθήκαμε, αλλά αυτός που πηγαίνει με την παραγωγή. Παιδάκι του πολιτισμού μας επίσης, που θα το στραγγάλιζα πολύ ευχαρίστως όμως!

Πόσο γρήγορος είσαι; Πόση ώρα κάνεις να απλώσεις τα ρούχα; Να μαγειρέψεις, να σιδερώσεις; Πότε θα πάμε super market, πότε θα φτιάξεις λίστα για super market, πόση ώρα πλένεις τα δόντια σου, τόση ώρα κάνεις ντους; Πωπω είσαι αργή, ευτυχώς είμαι γρήγορη, αν είναι να μου φας όλο το χρόνο… Αν δεν έρθεις τώρα το κάνω μόνος μου/μόνη μου. Και τι, θα σε περιμένω; Σε περιμένω…Δεν μπορώ να σε περιμένω…Περιμένω μισή ώρα για το mail…

Ελπίζω αυτό το κριτήριο να σβήσει γρήγορα. Να απαγορευτεί! Ο Θεός δεν βιάζεται, εμείς γιατί βιαζόμαστε;

Λοιπόν μάλλον θα σταματήσω εδώ. Και το κριτήριο ηλικία, και το κριτήριο χρήμα, και το κριτήριο χρόνος, άχρηστα είναι. Δεν υφίστανται. Δηλαδή δεν κρίνεται κάτι αν είσαι νέος, ή νεώτερος, με λίγα η πολλά χρήματα. Επίσης και αύριο ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ, και ίσως πιο κατάλληλη από την σημερινή!

Το ξέρουμε αυτό αλλά πρέπει να το εμπεδώσουμε, για να είμαστε και πιο ελεύθεροι. Διότι όπως είπαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση, ο Κύριος ήρθε να μας Λυτρώσει, και το έκανε. Δεν είναι σωστό λοιπόν εμείς από μόνοι μας, να μπαίνουμε πίσω από τα κάγκελα της αυταπάτης μας, ή γενικά της απάτης.