Traditional pub|Παραδοσιακή μπυραρία

Είναι δέκα μέρες κιόλας που το ζευγάρι εγκαταστάθηκε σε αυτή την πόλη, και κάθε μέρα που περνάει οι ρυθμοί της ζωής τους γίνονται πιο κανονικοί. Τείνουν να γίνουν απόλυτα ... ρυθμικοί και επαναλαμβανόμενοι, δηλαδή να εγκατασταθούν ρουτίνες οι οποίες τρέχουν στον κανονικό χρόνο χωρίς να διακόπτονται από διάφορα errors και bugs. Βαρετό; Όχι δεν θα το έλεγα. Όταν κάποιος έχει ολόκληρη "νέα" χώρα να εξερευνήσει τίποτα δεν είναι βαρετό. 

Την έκτη μέρα από την εγκατάσταση στην νέα πόλη λοιπόν, θέλησαν να πάνε σε ένα pub. Ένα traditional pub, με ales, stouts, beers και lagers. Τα μπέρδεψα λίγο, αλλά νομίζω όλα είναι μπίρες. Οι οποίες χωρίζονται σε ales και lagers. Και οι ales μπορεί να είναι από ξανθές έως μαύρες που είναι οι stout. Οι lager είναι γερμανικής καταγωγής, είναι συνήθως ξανθές και κρύες. Μέχρι εδώ οι γνώσεις μου, και μάλλον και αυτά λάθος τα λέω. 

Τέλος πάντων, εκείνο που ζητούσαν τα πλάσματα ήταν ένα τοπικό παραδοσιακό pub. Έψαξαν λοιπόν στο internet. Και τι ανακάλυψαν; Ότι σε αυτή την πόλη τα pubs είχαν μετατραπεί είτε σε ροκ κλαμπς όπου γινόταν ο χαμός, είτε σε φαγάδικα. Λίγα, ελάχιστα αυθεντικά pubs υπάρχουν στο κέντρο της πόλης. Τέλος πάντων, από τα ελάχιστα βρέθηκε το ένα, μέσα στην αγορά. Ονόματι "The Shoulder of Mutton". Δηλαδή O Ώμος του Προβάτου! Μπεεεε!

Πήραν λοιπόν ένα ταξί, εξήγησαν στον ταξιτζή που ήταν ο Ώμος του Προβάτου, διότι ο ταξιτζής δεν ήξερε, λες και δούλευε ταξί στον Πειραιά και όχι στο Bradford, και έφτασαν εκείνη την βροχερή και μαύρη νύχτα στο pub. Αργά, οχτώ ή ώρα! 

Το σοκ ήταν όταν μπήκαν μέσα. Άλλης εποχής άνθρωποι βρίσκονταν μέσα στο μαγαζί. Σχεδόν ακούνητοι, μερικοί γύρω από το μπαρ, και πιο λίγοι στα τραπέζια. Και βέβαια όλοι άντρες και κυρίως ηλικιωμένοι. Και κάτι φατσούλες, απίστευτες! Η χαρά του φωτογράφου πορτρέτων! Πως να τους το πω να ποζάρουν για φωτογράφιση; 

Κοιτώντας αυτή την φωτογραφία, ο ψηλός με την χαρακτηριστική καραφλίτσα είναι ο ... επισκέπτης. Το ξένο σώμα. Κινδύνεψε η ομοιόσταση του συστήματος με την παρουσία των ξένων. Όμως σύντομα και ανέλπιστα όλα πήραν το δρόμο τους. 

 Οι μπύρες ήρθαν στο τραπέζι, αν και όχι ακριβώς αυτές που έπρεπε, καθώς και τα πατατάκια.

  Γρήγορα άδειασαν τα ποτήρια, τα πατατάκια φαγώθηκαν.

Και οι θαμώνες στο μπαρ άρχισαν να κινούνται και να μιλάνε. Η ισορροπία αποκαταστάθηκε, η θερμοκρασία ανέβηκε. Όλα έγιναν φυσιολογικά.

 Και τώρα η ώρα για μια δεύτερη μπύρα. Αυτήν ακριβώς που λέει το σουβέρ, αυτήν θέλουμε.

Νάτη! Είναι ακριβώς όπως την περιγράφει. Toffee tasting, creamy και bitter. Περίεργη ιδιαίτερη γεύση.

Σαν μια γενική κριτική, το παμπ είναι ωραίο. Είναι ακριβώς αυτό που είναι. Παραδοσιακό, παλιό, και με παραδοσιακούς θαμώνες. Φαίνονται παράξενοι αλλά είναι άκακοι. Το σέρβις είναι καλό. Στο μπαρ σερβίρουν νέα παιδιά, κοπέλες νόστιμες με ολόλευκο δέρμα και με μοντέρνα χτενίσματα που μιλούν άνετα με τους πελάτες. Τελικά για μια μπύρα, ή και για δυο, είναι ότι πρέπει!