Δεν ξέρω αν δίνω την εντύπωση της χαρούμενης, αλλά στη πραγματικότητα είμαι μια πολύ θυμωμένη γυναίκα. Και εκτός από θυμό έχω και ένα πολύ χειρότερο αρνητικό συναίσθημα. Έχω πικρία. Και ο λόγος της πικρίας είναι ότι σε μια τρυφερή ηλικία, και όταν λέω τρυφερή δεν εννοώ παιδί, εννοώ νεαρή ενήλικη, στην ηλικία που οι περισσότεροι ανοίγουν τα φτερά τους, εμένα μου βρισκόντουσαν μπροστά μου άνθρωποι που με αμφισβητούσαν, με μείωναν, και υποσκάπταν την αυτοπεποίθηση μου, από την οποία δεν είχα και πολύ. Έκανα βήματα στη ζωή, και σε κάθε βήμα ένοιωθα μια τροχοπέδη, και αφού και με την τροχοπέδη κατάφερνα να τα κάνω τα βήματα, μετά μια μομφή. Σαν να μην έπρεπε να κάνω τίποτα από αυτά που έκανα. Αυτό μου δημιουργούσε μεγάλο άγχος, και έψαχνα να βρω τι θα ήταν εκείνο που επιτέλους αν το καταφέρω, θα δικαιούμαι να ηρεμήσω και να χαρώ. Όταν παντρεύτηκα, και ενώ δεν υπήρχε κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, η μητέρα μου και ο άντρας μου ανταγωνίζονταν ποιος θα έχει τα μεγαλύτερα "μούτρα", ποιος θα κάνει τις περισσότερες χαζές δυσκολίες σε όλα τα θέματα, με αποτέλεσμα να μην βλέπω μια άσπρη μέρα. Γέμιζα με άγχος, ανησυχία, ενοχές, φόβο, και δεν μπορούσα να χαρώ το παραμικρό. Δεν μπορούσα να χαρώ την σχέση μου μαζί τους, ούτε με το παιδί μου καλά - καλά, το σπίτι μου, και όλα τα καλά που έβλεπα ότι είχα. Και εγώ να προσπαθώ να κάνω την χαρούμενη, ή να προσπαθώ να τους λύσω τα προβλήματα για να δικαιούμαι και εγώ λίγο χαρά μετά από αυτό, και όσο να προσπαθώ να μπλέκομαι σε κουβέντες και να τα κάνω χειρότερα. Και μετά βέβαια τα έριχναν πάνω μου ότι εγώ έφταιγα, διότι είπα πράγματα που τους πείραζαν, και γι αυτό το λόγο ήταν με κακή διάθεση. Εγώ τους την είχα προκαλέσει. Οπότε δεν μπορούσα να χαρώ τίποτα, κανονικά πλέον, διότι δεν το άξιζα μετά από αυτό που έκανα! Γιατί να με νοιάζει όμως; Ο καθένας μπορεί να έχει τις σκέψεις του και τις υποθέσεις του. Και εγώ το ίδιο. Γιατί να μπλεχτώ; Γιατί να θέλω να τα κάνω όλα χαρούμενα και ξάστερα για να χαρώ; Ας έκανα την πάπια, και αν μου έλεγαν κάτι, ας απαντούσα κατάλληλα. Αλλά δεν μπορούσα. Φοβόμουν. Ήδη είχα μέσα μου φόβο, ανασφάλεια, και διάφορα αρνητικά που με κατέστρεφαν, και προσπαθούσα να πιαστώ από τους άλλους για να επιβεβαιώσω το δικαίωμα μου στην χαρά και την ευτυχία. Να πάρω την άδεια. Και βέβαια η άδεια δεν ερχόταν, διότι οι άλλοι καθρέφτιζαν τα δικά μου συναισθήματα, και εκείνο που έβγαινε ήταν "φαίνεται δεν πρέπει". Οπότε αφού δεν έπρεπε, δεν μου έδιναν την συναισθηματική άδεια να χαρώ. Έψαχνα να βρω τους όρους και τις προϋποθέσεις της χαράς, και δεν τους έβρισκα. Έχω γράψει και μια άλλη ανάρτηση, ότι απλά ήθελα να είμαι φυσιολογική και να χαίρομαι αυτά που έχω. Αλλά όσο και να ήθελα, εφόσον μέσα μου υπήρχαν έντονα αρνητικά συναισθήματα, δεν μπορούσα. Και τα αρνητικά συναισθήματα τα έχω ακόμα, κυρίως θυμό. Θυμό γιατί δεν με άφηναν να...χαρώ τότε. Όμως την χαρά μόνο ο Θεός την δίνει. Η σχέση με τον Θεό. Δεν έχει όρους η χαρά. Δεν είναι κάτι που μπορούν οι άλλοι να σου επιτρέψουν να το έχεις ή να μην το έχεις. Δεν είναι κάτι που το δικαιούσαι ή όχι, ανάλογα με το πόσα έχεις καταφέρει. Το να πιστέψουμε στο Ιησού σαν Σωτήρα, αυτό μας κάνει δίκαιους, και η σχέση μας με τον Ιησού μας δίνει την χαρά. Όσο είμαστε κοντά Του την έχουμε. Όταν απομακρυνόμαστε και βάζουμε τα δικά μας κριτήρια, χάνουμε την χαρά. Τόσο απλά. Με τα δικά μας κριτήρια μπορεί την μια μέρα να είμαστε χαρούμενοι διότι αυτά που θέλουμε έχουν πάει καλά, την άλλη μέρα αν συμβεί κάτι, πέφτουμε στα πατώματα. Δεν έχει διάρκεια η χαρά μας. Είμαστε μια έτσι μια αλλιώς. Και βέβαια στην σημερινή εποχή που είναι λίγο ρευστή, που δεν υπάρχει σταθερότητα, αυτά από τα οποία κρατιόμαστε μπορεί να καταρρεύσουν από την μία στιγμή στην άλλη. Αυτό μας δημιουργεί ανασφάλεια, φόβο, άγχος. Μόνο η σχέση με κάτι σταθερό όπως είναι ο Θεός μπορεί να μας βγάλει από τον φαύλο κύκλο του άγχους και της ανασφάλειας. Διότι όσο έχουμε ανασφάλεια, τόσο θέλουμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Όμως λόγω ρευστής εποχής, πολυφωνειας, πρακτικών δυσκολιών, τρομοκρατίας από ΜΜΕ και ελληνικού εκρηκτικου συναισθήματος, όσο προσπαθούμε, τόσο βλέπουμε ότι από πουθενά δεν μπορούμε να κρατηθούμε, διότι η ίδια μας ή ανασφάλεια και ο φόβος θα καθρεφτιστεί στο περιβάλλον μας, και όχι οι προσπάθειες μας. Το ελληνικό περιβάλλον είναι ότι πρέπει για να κάνει τους εφιάλτες σου πραγματικότητα. Οπότε μόνο η σχέση με τον αιώνιο Θεό μπορεί να σε σταθεροποιήσει και να σου φανερώσει τις πραγματικές διαστάσεις των πραγμάτων. Και ενώ μεγαλώνει αυτή η σχέση, δίνει χρόνο στον εαυτό σου να επουλώσει τα τραύματα, και να εξαλείψει τα αρνητικά συναισθήματα.
Αυτά σκέφτομαι, πάνω από μια κούπα πρωινού καφέ.
Αυτά σκέφτομαι, πάνω από μια κούπα πρωινού καφέ.
