Πως ήμουν τότε, και πως είμαι τώρα

Πέρασε ένας χρόνος χωρίς να έχω βάλει ούτε "και" στο ιστολόγιο μου. Δεν έγινε επί σκοπού, ούτε ήταν προσχεδιασμένο. Το αντίθετο: σκόπευα να γράφω. Όμως αντί να γράφω, απομακρύνθηκα. Οι δικαιολογίες αρκετές, και πρώτη και κύρια έλλειψη έμπνευσης, δηλαδή δεν ήξερα τι να γράψω. Ξαφνικά όλα τα θέματα μου φαίνονταν χωρίς νόημα, και αυτά που για μένα είχαν νόημα, ακατάλληλα για το κοινό. Και έτσι μπλοκαρίστηκα, έπαθα το γνωστό Writer's block, και σταμάτησα.
Μια άλλη δικαιολογία είναι η έλλειψη χρόνου. Όμως αυτό θα το ξεπερνούσα αν είχα τι να γράψω, διότι η ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση ξεπηδάει, και θα έτρεχα να γράψω. Άλλωστε αν έχω καυτό θέμα, δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να γράψω.
Επίσης αν είχα χρόνο, θα έβρισκα τι να γράψω, διότι υπάρχουν θέματα, απλά χρειάζεται έρευνα, που όμως δεν είχα χρόνο να την κάνω.
Και κάπως έτσι σταμάτησα να έρχομαι εδώ, στο αγαπημένο μου ιστολόγιο. Η αλήθεια είναι πως την αγαπάω πολύ αυτή την γωνιά. Την έχω από το 2008 νομίζω, και έχουν περάσει πολλά από εδώ μέσα. Και πρώτα και κύρια έχω περάσει εγώ. Εγώ, ο εαυτός μου, το στίγμα μου. Πως ήμουν τότε, και πως είμαι τώρα. Μια άλλη Λίλυ το ξεκίνησε το blog και μια άλλη Λίλυ βρίσκεται τώρα και γράφει. Και να πω την αλήθεια με θυμάμαι και με νοσταλγώ. Τρελούλα, ανεδαφική, αιθεροβάμων, με καμία συνέστηση των εμποδίων και των περιορισμών της καθημερινότητας. Όμως αυθεντική και ίσως γραφική. Ήθελα να είναι τα πράγματα όπως ήθελα, και αφού εγώ έκρινα ότι ήθελα καλά πράγματα, έπρεπε να είναι και έτσι. Νόμιζα πως όλοι ήταν μέσα στην κεφάλα μου και έβλεπαν αυτό που έβλεπα, και σκέφτονταν με το μυαλό μου. Νόμιζα ότι μπορούσα να ωφελήσω, να μοιραστώ, να δώσω από το φαγητό που έτρωγα και με έθρεφε. Όμως έκανα λάθος. Άλλο ήταν πάντα το ζητούμενο, άλλες οι ανάγκες, και αυτό που έδινα βρισκόταν πεταμένο και πατημένο. Έμαθα;
Αυτό λέω, τώρα είμαι μια άλλη Λίλυ. Οπότε μάλλον έμαθα. Έμαθα τις ανάγκες, έμαθα τις προτεραιότητες, έμαθα ότι ο άλλος είναι άλλος, πολύ συγκεκριμένος και προδιαγεγραμμένος, θέλει αυτά που θέλει, και βλέπει αυτά που μπορεί να δει. Δεν υπάρχουν μαγικοί χώροι, ούτε δωρεάν χάρες. Αν θέλω κάτι να πετύχω, πρέπει να αγωνιστώ. Αν θέλω να ζήσω την ζωή που ονειρεύομαι, πρέπει να την χτίσω τουβλάκι, τουβλάκι. Και όσο ζω στο κεφάλι μου, όσο επιμένω να προσφέρω το φαγητό που δεν μπορούν να φάνε, τόσο οι άλλοι με σπρώχνουν προς τα πίσω, για να μην το πάρουν, χωρίς να το καταλαβαίνω, ίσως χωρίς να το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, και απομακρύνομαι από εκεί που γίνονται τα πράγματα. Βγαίνω από το παιχνίδι, εν ολίγοις.
Ναι, ναι, βγαίνω από το παιχνίδι, από έλειψη αυτοπεποίθησης. Διότι αν κανένας δεν παίρνει αυτό που δίνω, σημαίνει δεν είμαι καλή, δεν αξίζω. Άρα πως να προχωρήσω;
Αυτό λοιπόν μου συνέβαινε, το αναλύω, διότι μου αρέσει η ανάλυση, πριν προχωρήσω στην σύνθεση. Και χρειάζεται η σύνθεση, πριν πάμε στην αποσύνθεση, η οποία μου κλείνει το μάτι, και την τοποθετώ σε 20 και κάτι χρόνια, αν θέλει βέβαια ο Θεός. Επίσης θα ανοίξω τα σχόλια. Να είστε κόσμιοι, αν θέλει κανείς να σχολιάσει. Δεν έφτασα 53 για να μαλώνω στα blogs.
Επίσης, έχω βάλει διαφημίσεις. Αν σας ενδιαφέρει κάτι από τα διαφημιζόμενα είδη, και μόνο τότε, πατήστε επάνω τους. Θα με βοηθήσετε. Όμως πάντα με προσοχή. Αν πατήσει κάποιος πολλές φορές και συχνά τότε κάνει κακό.
Αυτά.
Χαίρομαι που τα είπαμε!