2009, καλώς το μας!!!

Καλημέρα 2009!!! Σου ερχόμαστε και μας έρχεσαι!!! Επιτέλους θα συναντηθούμε!!!

Τελευταία χρονιά της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Σαν χτες μου φαίνεται που έμπαινε το 2000, και όλοι περιμέναμε κάτι μεταξύ της εμφάνισης των εξωγήινων και της συντέλειας του κόσμου…Είμαστε στην Λευκωσία τότε, ήταν τα μοναδικά Χριστούγεννα που είχαμε περάσει εκεί, και δεν είχαμε έρθει Αθήνα, γιατί έπρεπε να είμαστε στα πόστα μας για να σπεύσουμε να συνεφέρουμε τους υπολογιστές στις εταιρίες που δουλεύαμε, αν τυχόν και τρελαίνονταν λόγω του millennium. Αλλά τίποτα δεν έγινε, οι υπολογιστές συνέχισαν να δουλεύουν κατ’ ευχή. Όπως δεν έγινε και η συντέλεια, η οποία έχει μεταφερθεί για το 2012. Θα γίνει λένε η συντέλεια του ως τώρα γνωστού κόσμου και κάτι άλλο θα ξεπηδήσει…

Καιρός λοιπόν είναι να ξεπηδήσει αυτό το νέο. Και άργησε θα έλεγα, άργησε πάρα πολύ. Γιατί όλο ανακαλύπτω και ξανακαλύπτω τα ίδια. Δηλαδή ότι τα πράγματα εκεί έξω δεν προχωράνε και ότι όλο στα ίδια μένουμε. Και να οι μουρμούρες, και να οι γκρίνιες, και να οι καταθλίψεις γιατί η νοοτροπία δεν αλλάζει, γιατί δεν προχωράω, γιατί πάντα ο άλλος φταίει που δεν μου παρέχει τις συνθήκες να προχωρήσω, γιατί οι άλλοι είναι κολλημένοι και εδώ και 45 χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα…

Και πάντα χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, να προσπαθώ να αλλάξω, να ελέγξω, να μεταμορφώσω κάποιον άλλο για να μπορέσω εγώ να ζήσω όπως θέλω. Δεν πα να κατεβαίνει ο Χριστός ο ίδιος να μου λέει πάρε τον Σταυρό σου βρε παιδί μου και προχώρα, εγώ προσπαθώ να τον δώσω σε κάποιον άλλο και να γκρινιάζω γιατί δεν τον σηκώνει… Δεν πα όλοι οι μεγάλοι μύστες να μου λένε: ότι σκέφτεσαι αυτό γίνεται και αυτό βλέπεις γύρω σου, εγώ εκεί… Φταίει η νοοτροπία των άλλων που δεν αλλάζει, λέω. Γι αυτό δεν ζω όπως θέλω. Κάνε αυτό που αγαπάς μου λένε οι φίλοι μου και εγώ τους κοιτάω με καχυποψία…Μήπως μου το λένε αυτό αλλά μετά με κρίνουν δυσμενώς αν κάνω κάτι που δεν τους αρέσει, αναρωτιέμαι. Και μετά αρχίζω την μιζέρια ότι δεν κάνω αυτό που μου αρέσει…Ότι είναι εγκλωβισμένη σε καταστάσεις άλλων. Και πάλι από την αρχή.

Τώρα λέει το 2012 θα αλλάξουν τα πράγματα. Δηλαδή μπορώ να παραμείνω στην ίδια μιζέρια για το 2009, το 2010 και το 2011 και να ελπίζω με ειρωνική καχυποψία ότι το 2012 ως δια μαγείας όλα θα αλλάξουν. Αλλά αν δεν αλλάξουν, θα τους την έχω στημένη, αλήθεια ούτε ξέρω από πού προήλθε αυτό για το 2012 και ούτε ποιοι το λένε αυτό, αλλά πάντως θα τους την έχω και αυτών στημένη ότι μου έταξαν και δεν άλλαξε τίποτα…ούτε καν μια συντέλεια δεν ήρθε…

Όμως, παρόλα αυτά, μην ακούτε που μουρμουράω…Γιατί:

Γιατί είμαι happy και ευγνώμων για ότι έχω και για ότι είμαι. Είμαι happy και ευγνώμων για την οικογένεια μου, την τέλεια οικογένεια μου, και για τους φίλους μου, τους παλιούς αλλά και τους καινούργιους, που είναι δίπλα μου συνεχώς να με στηρίζουν και να με αγαπούν, είμαι happy και ευγνώμων για το σπίτι μου, το αυτοκίνητο μου και όλα τα υλικά αγαθά, είμαι happy και αισθάνομαι ευλογημένη γιατί είμαι άνθρωπος που μαθαίνει και εξελίσσεται και που μπορεί να ζήσει τις ιδιαίτερες στιγμές του με ένταση και πάθος…

Είμαι happy και ευγνώμων για το 2008 που έζησα και που πέρασε, και για όσα έμαθα και ένιωσα.

Εύχομαι το 2009 να είναι η καλύτερη χρονιά μας και να βαδίσουμε με βάση τα σοφά μαθήματα που πήραμε το 2008! Φιλιά σε όλους και όλες!

Εν Πειραιεί...

Μια σχετικά σύντομη βόλτα στο κέντρο του Πειραιά σήμερα, στον βροχερό και κρύο Πειραιά.

Μας θυμήθηκε ο Χειμώνας και είπε να έρθει και να μείνει.

Δωράκια για τις φίλες μου από το Fresh Line . Το Fresh Line είναι η ελληνική απάντηση στo Body Shop, αλλά είναι πιο ακριβό και μάλλον τα προϊόντα του είναι όντως αγνά.

Τα δωράκια με τις φιλενάδες τα ανταλλάσσω Πρωτοχρονιά. Οπότε προς το παρόν έβαλα τις τσαντούλες κάτω από το δέντρο.

Δωράκι και για μένα. Από το Yamamay το δικό μου.

Στο τέλος της βόλτας, πήραμε το καφεδάκι μας στο αγαπημένο μας καφέ στη Σωτήρος, στο Αρτίστικο.

Ωραία διακόσμηση, ζεστό και άνετο μέρος, ατμοσφαιρική μουσική...

Αυτά τα καντράκια μου αρέσουν πολύ.

Και back home...Δεντράκι, χαλάρωση, διάβασμα και μουσικούλα.

Χρόνια πολλά παιδιά και πάλι. Πάντα με υγεία και αγάπη. Όταν έχουμε αυτά, προσθέτονται και τα άλλα...

Χριστούγεννα 2008...

Θα τα αφήσω όλα πίσω μου…

Και τις δυσκολίες όλης της χρονιάς με τα οικονομικά, και τις δυσκολίες της επικοινωνίας, ακόμα και την επιθυμία μου να έχω κοινούς στόχους και κοινή πορεία με κάποιους ανθρώπους, που όλο νομίζω ότι το καταφέρνω και όλο βλέπω ότι δεν έχει γίνει τίποτα. Μια άστοχη κουβέντα, μια πίεση περισσότερη από αυτή που αντέχω εκείνη την στιγμή, και το όνειρο διαλύεται, πέφτει μπροστά στα πόδια μου σαν γυάλινος τοίχος που σπάει σε χιλιάδες γυαλάκια…Και φτου από την αρχή, να αλλάζω τα τουβλάκια, να τα βάζω αλλιώς μπας και αυτή τη φορά ταιριάξει και δεν πέσει το οικοδόμημα έτσι εύκολα, μπας και δεν υπάρξει η άστοχη κουβέντα, μπας και όλοι είναι ευχαριστημένοι και δεν πιέσουν για κάτι άλλο…

Αλλά τώρα είναι Χριστούγεννα, και κάθε χρόνο αυτή την εποχή τα ξεχνάω όλα…Δεν κάνει να τα σκέφτομαι, δεν κάνει να στεναχωριέμαι…Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ελπίζω τα καλύτερα και πιστεύω τα καλύτερα, άλλωστε φέτος έχω και πραγματικούς λόγους να τα κάνω αυτό, να τα ρίξω όλα πίσω και να ασχοληθώ μόνο με τα πολύ ουσιώδη…

Γιατί η χειρότερη δυσκολία από όλες αυτής της χρονιάς ήταν η αρρώστια του πατέρα μου, που δοκίμασε τις αντοχές μας και μας έφερε στα όρια μας, αλλά εγώ προσωπικά έμαθα από αυτό πολλά, πάρα πολλά. Κυρίως όμως εκτίμησα αφάνταστα τους γονείς μου, και τη σχέση τους.
Τους θαύμασα και τους αγάπησα όσο δεν παίρνει άλλο γι αυτό που είναι, και κατάλαβα τι θα πει αληθινή αγάπη στο ζευγάρι…μια αγάπη που θα ήθελα να έχω και εγώ αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ.

Κατάλαβα και κάτι άλλο. Κατάλαβα ότι υπάρχει αλληλεγγύη στον κόσμο, γιατί όσο καιρό ο πατέρας μου χρειαζόταν αίμα, και ήταν πολύς καιρός, βρισκόντουσαν συνέχεια αιμοδότες, και αυτό το θεωρώ εκπληκτικό…Ο κόσμος τρέχει όταν υπάρχει ανάγκη και μπράβο!!! Δεν το περίμενα!!!

Λοιπόν τώρα που ο μπαμπάς είναι καλά, τελικά ανακάλυψαν την πηγή του κακού και την διόρθωσαν, τώρα απλά θα χαρώ αυτό το σπουδαίο, αυτό που δεν ξέρω πόσο καιρό ακόμα θα μπορώ να απολαμβάνω, τα οικογενειακά Χριστούγεννα! Όλοι μαζί στο σπίτι των γονιών μου, με την γαλοπούλα της μαμάς μου!!!

Βέβαια η μαμά κάνει νάζια ότι δεν θέλει να την ψήσει, για να μην αρχίζει ο μπαμπάς μου να μπαινοβγάζει το ταψί από το φούρνο, να δοκιμάζει το ψητό, να ελέγχει το ψήσιμο και κουραστεί, αλλά πιστεύω, θα την φτιάξει τελικά, γιατί την απειλώ ότι θα αγοράσω έτοιμη…Και για να σας λύσω την εύλογη απορία γιατί δεν την κάνω εγώ, σας λέω ότι εγώ μέχρι κοτόπουλο φτιάχνω, πιο μεγάλο ζώο δεν έχω βάλει στο φούρνο, και από γέμιση δεν ξέρω τίποτα…

Να είναι πάντα καλά η μαμά να μας την φτιάχνει…Ορίστε μας!!!

Believe

(Υ.Γ επειδή το ραδιόφωνο μου παίζει συνέχεια, αν θέλετε να δείτε το βιντεάκι ή δεν θέλετε να το ακούτε, απλά το κλείνετε...)

Κάποιες σκέψεις μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα...

Έρχονται τα Χριστούγεννα, η γιορτή στης αγάπης…Την γιορτή που την έχουμε συνδυάσει με την αλλαγή και την αναγέννηση…Που επίσης την έχουμε συνδυάσει με κάποια πολυτέλεια και λαμπρότητα…

Τα περιμένουμε τα Χριστούγεννα, τα περιμένουμε ανυπόμονα!!! Όταν είμαστε μικροί περιμέναμε τα δώρα, τις διακοπές, τα γλυκά, τα φαγητά, τα στολίδια…Και μας έμεινε αυτή η αίσθηση…Και τώρα τα περιμένουμε γιατί μαζί με την γέννηση του Χριστού, οι περισσότεροι ελπίζουμε και σε κάτι καλό, κάτι καινούργιο, μια ανανέωση που θα έρθει στη ζωή μας. Αλλά και επί του πρακτικού, προγραμματίζουμε την ζωή μας με βάση τα Χριστούγεννα. Μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχω κάνει αυτό, άσε το άλλο θα το κάνω τα Χριστούγεννα κ.ο.κ. Πολλές ελπίδες, πολύ βάρος ζωής πάνω στα Χριστούγεννα…

Σαν αποτέλεσμα είναι και η μελαγχολία των γιορτών, όταν βλέπουμε ότι οι ελπίδες μας διαψεύδονται, όταν τα Χριστούγεννα μας δεν είναι ούτε τόσο λαμπρά, ούτε φέρνουν την μεγάλη ανανέωση…Όταν διαπιστώνουμε ότι τα Χριστούγεννα είναι απλά μια ημερομηνία, ένα σημάδι πάνω στο ημερολόγιο μας και δεν έχει τίποτα το μαγικό και το ονειρεμένο. Ωστόσο το πνευματικό μήνυμα παραμένει. Η γέννηση του Χριστού είναι ελπίδα για την ανθρωπότητα...

Φέτος τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα είναι ήδη βαριά. Τα γεγονότα διέλυσαν την χαρά πριν φανεί, η λαμπρότητα κάηκε πριν λάμψει, και όσο και να κάνουν όλοι γενναίες προσπάθειες να χαρούν, το συναίσθημα δεν ανταποκρίνεται. Ξαφνικά λίγο πριν ξαναγίνουν όλοι παιδιά, είδαν τις ευθύνες τους, κατάλαβαν ότι είναι ενήλικοι, ότι κάποιες συμπεριφορές, συνήθειες, τρόποι σκέψεις απλά βλάπτουν. Υπάρχουν συνέπειες σε ότι κάνει κάποιος, και όταν οι συνέπειες είναι κακές, πρέπει να το αναγνωρίσει και να αλλάξει τις πράξεις του στο μέλλον. Κατάλαβαν ότι τα Χριστούγεννα από μόνα τους δεν αλλάζουν τον κόσμο, τα φώτα και τα στολίδια δεν φέρνουν την αναγέννηση, αν ο καθένας δεν αλλάξει τις πράξεις του…Ότι όντως δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια γιορτή για τα παιδιά, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, και έτσι θα παραμείνει, εάν δεν φροντίσει καθένας από μόνος του να φέρει την ανανέωση στον τρόπο σκέψης του, αν δεν φροντίσει να υπάρχει συνέπεια σκέψης και πράξης.

Όταν κάποιος καταφέρει να αλλάξει τον εαυτό του, τότε και το μήνυμα των Χριστουγέννων θα αποδώσει μέσα του. Τότε ο μικρός Χριστός που γεννιέται θα γίνει σπόρος για ακόμα καλύτερα και πιο ελπιδοφόρα γεγονότα στη ζωή του, τότε θα μπορεί ο καθένας μας αυτές τις μέρες να χαλαρώνει, να ανανεώνεται, να γίνεται παιδί, να περνάει καλά, σαν επιβράβευση της ολόχρονης προσπάθειας του για το καλύτερο, λίγες μέρες πριν τελειώσει τον απολογισμό του για την χρονιά που πέρασε και θέσει σε λειτουργία τον προγραμματισμό του για την καινούργια χρονιά.

Εδώ να μείνεις

Ας βάλουμε ένα τραγουδάκι για καληνύχτα...ή και για καλημέρα, αναλόγως τα κέφια...
Και ας μάθουμε πάλι να κάνουμε αληθινές και ζεστές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μας...Νομίζω μόνο αυτό αν είχαμε, την ικανότητα δηλαδή να σχετιζόμαστε ειλικρινά και με την ψυχή μας με τους συνανθρώπους μας, και να μην πω να αγαπήσουμε, γιατί αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο να το ζητάμε την σημερινή εποχή, κάτι που αν το κάναμε θα είμαστε στο δρόμο του Χριστού, απλά αν μπορούσαμε να δούμε τον διπλανό μας σαν άνθρωπο, δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ...
Αλλά φαίνεται ότι παρόλα τα μέσα που υπάρχουν πλέον για να έρχονται οι άνθρωποι πιο κοντά και να επικοινωνούν ευκολότερα, αυτοί απομακρύνονται όλα και περισσότεροι ο ένας από τον άλλο. Δεν είναι περίεργο αυτό;

Γυαλιά - καρφιά συνέχεια...

Και μάλλον δεν θα τελειώσει εύκολα η παράνοια...
Πως γίνεται να υπάρχουν τόσοι οργισμένοι που αντί να θέλουν να ασχοληθούν με τη ζωή τους, να αρέσκονται να καταστρέφουν την πόλη τους;
Που βρέθηκε όλη αυτή η αρρώστια;
Και εγώ θυμωμένη είμαι τώρα με αυτά που βλέπω, δικαιολογούμαι αν πάρω ένα μπαζούκας και αρχίσω να πυροβολώ όλους αυτούς γιατί ... θύμωσα;
Και εγώ δυσκολίες έχω γενικότερα, είναι οκ να πάρω τους φίλους μου, που επίσης έχουν πάσης φύσεως δυσκολίες, να οπλιστούμε και να τα σπάσουμε όλα;
Δεν καταλαβαίνω, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ...
Μπορεί να είμαι εκτός θέματος, αλλά δεν το χωράει το μυαλό μου, τι ανθρώπους έχει μεγαλώσει η γενιά μου...

Υ.Γ αφήνω τα σχόλια, μπας και θέλει κανείς να μου εξηγήσει τι γίνεται, γιατί έχω μείνει άφωνη...

Γυαλιά - Καρφιά...

Καλημέρα, καλή βδομάδα...
Πάλι...
Πάλι ρεζίλι γίναμε...διεθνώς...
Αυτό βέβαια είναι το λιγότερο, το τι φαίνεται προς τα έξω δεν είναι τίποτα, άλλωστε μπορεί πολλές φορές τα φαινόμενα να απατούν...ή να χρησιμοποιούνται κατά βούληση για σκοτεινούς σκοπούς...
Το θέμα είναι τι είναι...όχι τι φαίνεται...Όμως η ουσία είναι για πολύ λίγους...και ευτυχώς που είναι για λίγους, θα έλεγα εγώ...
Λοιπόν πάμε με το τραγουδάκι της ημέρας, Άλκηστη, παλιό και αγαπημένο...

Αν είχες έρθει

Και λίγη Παπαρίζου σήμερα, έτσι για να πάει καλά η μέρα!!!!
Αλλιώς μπορούμε να ακούσουμε Radio Point, δηλαδή τη μουσική που παίζει η σελίδα μου.
Αλλά και Love Radio. Εγώ το προτιμώ, το ακούω στο αυτοκίνητο, όλες τις ώρες, αλλά κυρίως 19:00-22:00 κάθε βράδυ, που βάζει ερωτικές μπαλάντες.

Βράδιασε...

Έξω

Ή

στο σπίτι?

Τραγουδάκι...

Είναι το Rehab της Rihanna.
Οι πρώτοι στίχοι μου αρέσουν πολύ:

"Baby, baby

When we first met

I never felt something so strong

You were like my lover

And my best friend

All wrapped into one

With a ribbon on it"

Ειδικά το πακέτο με το φιογκάκι, είναι τρέλα, χιχι!!!

Εδώ...

Καλημέρα!!!
Θα δουλέψω από το σπίτι σήμερα, και ήδη πίνω το δεύτερο καφεδάκι μου. Έμεινε και η Ερριέττα, δεν πήγε σχολείο, γιατί κτύπησε εχτές το πόδι της κάνοντας σκοινάκι , και σήμερα πονάει πιο πολύ απ΄ότι εχτές. Θα την πάω στο γιατρό το απόγευμα, αλλά προς το παρόν και οι δυο χουζουρεύουμε στα πισιά μας, όχι λάθος, στα λάπτοπ μας...

Ακόμα ξεφυλίζω το LIFO, πολύ καλό σας λέω!!!
Το κακό είναι ότι ποτέ δεν προλαβαίνω να διαβάσω όλα τα περιοδικά, αυτά δηλαδή που παίρνω δωρεάν με τις εφημερίδες της Κυριακής. Και συσωρεύονται. Και μετά λέω θα τα πάω στην ανακύκλωση, δηλαδή δεν τα πετάω, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, τα περιοδικά μένουν αδιάβαστα στο γυάλινο τραπεζάκι μου με σκελετό από μπαμπού, γίνονται ένας τεράστιος γιούκος, και όπου να 'ναι θα σπάσει το γυαλί...
Ά τι έλεγα... Για την ανακύκλωση...Λοιπόν, δεν τα πάω ούτε στην ανακύκλωση, γιατί στον Πειραιά η ανακύκλωση για χαρτί είναι προβληματική.
Σε όλη την παραλία έχει καδάκια για ανακύκλωση χαρτιού...Ανάθεμα και αν χωράνε τίποτα μέσα...Σαν γραμματοκιβωτίου είναι το άνοιγμα...Τι στο καλό, γράμμα θα ρίξω μέσα; Θα πάρω μια σελίδα Α4 και θα πάω να την ανακυκλώσω; Εγώ θέλω να πάω με τα περιοδικά μου, το γιούκο μου, και να τα βάλω μέσα να το φχαριστηθώ...

Έπειτα, τελευταία, έχει βάλει ο Φασούλας ένα φοίνικα, στο πεζοδρόμιο στο Πασαλιμάνι, για ανακύκλωση σκουπιδιών. Σε άβολο σημείο βέβαια, εννοείται. Νομίζαμε ότι είναι μόνο για το μπράβο, ζήτω, όπα του Δημάρχου, αλλά μου είπε ο Άλεξ, ότι είδε ένα φορτηγάκι με σακούλες σκουπιδιών, του δήμου δηλαδή, να προσπαθεί να τις βάλει μέσα...
Τουλάχιστον ο άνθρωπος τηλεφωνούσε, έκανε την προσπάθεια, για να του πουν πως ανοίγει ο φοίνικας, για να μπουν τα σκουπίδια.

Λοιπόν το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι με την ανακύκλωση χαρτιού, εδώ στον Πειραιά.
Στο σχολείο της Ερριέττας, στο 11ον Γυμνάσιο, τα παιδιά έχουν κάνει ομάδα περιβαντολογική, και ασχολούνται με την ανακύκλωση. Μαζεύουν όλα τα ανακυκλώσιμα, έχουν βρει και που να τα πηγαίνουν, έχουν κάνει πολύ τέλεια δουλειά, με αγάπη και μεράκι για το περιβάλλον. Όμως στο χαρτί υπάρχει πρόβλημα. Τέσσερις τόνους χαρτί έχουν μαζέψει και δεν μπορούν να το μεταφέρουν. Κανείς δεν το παίρνει να το πάει κάπου...
Πολύ φοβάμαι ότι όλο το χαρτί θα καταλήξει στο σκουπιδιάρικο.

Μόνο ο αδελφός μου τα έχει καταφέρει και ανακυκλώνει το χαρτί. Όντως παίρνει ένα - ένα περιοδικό, φυλλάδιο, οτιδήποτε, και κάθε μέρα, πηγαίνοντας στη δουλειά, τσουπ όλο και κάπου θα βρει να το ανακυκλώσει. Όμως θέλει κάθε μέρα, ένα - ένα, αργά και μεθοδικά! Για μας που δεν μπορούμε να κάνουμε καθημερινά αυτή τη δουλειά, υπάρχει πρόβλημα.

Αυτά για την ώρα.
Εδώ γύρω θα είμαι.
Φιλάκια.

Μαργαρίτα...

Για την μέρα

Και για το βράδυ

GET A LIFO

Ήθελα κάτι να διαβάσω στο τρένο. Αρχικά πήρα μαζί μου ένα ωραίο και χρήσιμο βιβλιαράκι τσέπης της Fiona Harrold, "ακλόνητη αυτοπεποίθηση", όχι πως δεν έχω αυτοπεποίθηση, έχω, αλλά πάντα την ενισχύω με κάτι τέτοια βοηθήματα. Το οποίο όμως βιβλιαράκι είναι χιλιοδιαβασμένο, οπότε σκέφτηκα να αγοράσω κανένα περιοδικό... Πέμπτη σήμερα, βγαίνει το Αθηνόραμα, λέω...Θα το αγοράσω από το σταθμό.

Πρώτα όμως μπήκα στον Γρηγόρη να πάρω τον καφέ μου...Και ξαφνικά βλέπω το LIFO...Και κόλλησα!!!

GET A LIFO! FREE PRESS ΔΩΡΕΑΝ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ

Κάτι σαν το Αθηνόραμα, αλλά σε δωρεάν, και πολύ πιο καλό πλέον, θα έλεγα. Δεν είναι καινούργιο, τρία χρόνια κυκλοφορεί, και μάλιστα αύριο έχουν και το πάρτυ τους. Αυτά τα δωρεάν εφημεριδοπεριοδικά τείνουν να τα αντικαταστήσουν όλα, και είναι πολύ πιο μοντέρνα, προχωρημένα, πρωτότυπα, ενδιαφέροντα, προσεγμένα, από τα συμβατικά. Τουλάχιστον, εγώ τα βρίσκω πιο κοντά στα δικά μου γούστα. Α, και δεν το διάβασα όλο στο τρένο, δεν πρόλαβα...Θα συνεχίσω τώρα...

Μουσικούλα;

Τι άλλο να ακούσουμε σήμερα εκτός από το radio point?
Να βάλουμε λίγο Χατζηγιάννη? Έτσι σε θέλω...

Morning Coffee ...

Morning Coffee ...
Originally uploaded by NaDeR MaKKi

Είμαι στο γραφείο...
Και σχεδόν δεν έχω πιει καφέ...μόνο μισή κούπα το πρωί πριν φύγω βιαστικά για την δουλειά...
Εμ, ξέχασα να αγοράσω για το γραφείο και ξέμεινα! Καλά να πάθω! Ελπίζω να πιώ ένα στο σταθμό πριν πάρω το τρένο για Αθήνα.

Και μετά ...

Originally uploaded by dorellana

Θα κάνω αυτό...

Μουσικούλα?

Διάλεξα και το τραγουδάκι της ημέρας, και το ακούω καθώς περιμένω τα lingonberries και whortleberries σαλάτα, αλλά έχω πάντα και το ραδιόφωνο μου, που τώρα στολίστηκε χριστουγεννιάτικο δεντράκι.

Lingonberries on Greens

Lingonberries on Greens
Originally uploaded by rosefirerising

Λοιπόν, αυτό θα φάω για μεσημεριανό στο γραφείο, σήμερα!

Πρωτότυπο μου φαίνεται ;)

Να αλλάξουμε και λιγάκι από τα burgers και τα σουβλάκια, βρε παιδί μου. Όλο τα ίδια και τα ίδια, αμάν πια, βαρέθηκα...

Θα σηκώσω το ακουστικό, θα σχηματίσω το νούμερο του γνωστού μου deliverikadikou, και θα παραγγείλω lingonberries και whortleberries σαλάτα...Ελπίζω να μην με καθυστερήσουν πολύ, γιατί πείνασα...

'Ενα

...καφέ βρε παιδιά, γλάρωσα!!!
Ποιος θα μου φτιάξει ένα καφεδάκι, μην με πάρει ο ύπνος πάνω στο λαπτοπ;
..................
Κατάλαβα...
μάλλον μόνη μου θα το φτιάξω!!!

Chocolate is a Girl's Best Friend!

Νιάμιιιι!!!

Slourp!!!

Does your mother know?

Εμ, δεν τα ξέρουν και όλα οι μαμάδες...
Καλημέρα!!!!
Πότε είπαμε πάμε για...μπανάκι?

Λατρεμένο το απαγορευμένο...

Forbiden Fruit (Nude)
Originally uploaded by Papasama

Το μουσικό background της μέρας

είναι

Λατρεμένο το απαγορευμένο

Και λίγο πριν τα μεσάνυχτα

Και ενώ έχει πέσει η νύχτα από ώρα
Και σιγά - σιγά τα πνεύματα ηρεμούν και οι ρυθμοί αλλάζουν
αναρωτιέμαι...

Τι χρώμα να έχει η νύχτα άραγε;

The music background of the day...

If wed go again

All the way from the start

I would try to change

The things that killed our love

Yes, Ive hurt your pride,

and I know

What youve been through

You should give me a chance

This cant be the end

Im still loving you

Η φώτο αυτή

Noche de luna llena - Full moon night
Originally uploaded by *L*u*z*a*

Μου άρεσε...

Ωραία είναι

Στον Πειραιά στο κέντρο.
Πήγα HC, ήπια το καφεδάκι μου με ένα κουλούρι και νάμαι!
Ανανεωμένη και έτοιμη για δουλειά!!!
Εδώ είμαι...

Και ακόμα...

Τις περισσότερες φορές κοιτάω τον κόσμο...

ακούω τον κόσμο...

βλέπω τον κόσμο...

και το μόνο που έχω να πω είναι

ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!!!!

Και εμένα

Γιατί μου φαίνονται τα περισσότερα ψεύτικα;
Γιατί θέλω το πολύ απλό, το ατόφιο, το σκέτο;
Γιατί θέλω απλά μα αγκαλιά και τίποτα άλλο;
Ούτε μεγάλα λόγια, ούτε σπουδαία...ούτε στολίδια και καλολογικά στοιχεία ...
ούτε επιβεβαιώσεις ...
Μόνο την αγκαλιά σου ... και λίγη ...γνώση ;) και ουσία
Και να ξέρω ότι είσαι εκεί για μένα ...
και με καταλαβαίνεις...
Να ξέρω ότι χαμογελάμε για το ίδιο πράγμα...
Ούτε κλείνουμε ο ένας στον άλλο το μάτι και νοιώθουμε...
Ότι όλος ο κόσμος είναι δικός μας...αλλά δεν τον χρειαζόμαστε
γιατί έχουμε ο ένας τον άλλο!!!

Golden Christmas

Golden Christmas
Originally uploaded by krisdecurtis

Καλημέρα!
Καλή εβδομάδα!!
Καλό μήνα!!!
Έρχονται...
Ή ίσως και να μην έφυγαν ποτέ για μερικούς...
Ή πάλι να μην έρχονται ποτέ για άλλους...
Και άλλοι να προσεύχονται για τον ερχομό τους...
Άλλοι να κοιτούν κυνικά και να καγχάζουν...
Άλλοι να πηγαίνουν κατ ευθείαν στην ουσία
Και άλλοι να παραμένουν στην επιφάνεια
Επιλογές υπάρχουν, πάρα πολλές...
Και ίσως αυτό και μόνο, να είναι ένας λόγος να γιορτάζουμε κάθε στιγμή

Και τώρα που το σκέφτομαι

Ακόμα και να είναι ο άλλος ο καθρέφτης...
Ο καθένας είναι μόνος του υπεύθυνος για το τι βλέπει σε αυτόν τον καθρέφτη..
Η ματιά του καθενός είναι δικιά του...

Το θέμα είναι

Να μην ξεχάσει κάποιος το ποιος είναι
κοιτώντας την αντανάκλαση του στα μάτια του άλλου...
Ο άλλος δεν είναι πάντα ο καθρέφτης ...

Forgotten Memories

Forgotten Memories
Originally uploaded by DesideratiVe

Τίποτα το ιδιαίτερο να πω ή να δηλώσω...
Απλά βαρέθηκα, κάθε φορά που μπαίνω στο Blogaki μου, να βλέπω την ίδια ανάρτηση, και είπα να βάλω κάτι καινούργιο.

Φόβος

Φοβόμαστε? Το χτες? Το σήμερα? Το αύριο? Μην χάσουμε την φήμη μας? Μην μας κατηγορήσουν άδικα? Μήπως μας κατηγορήσουν δίκαια? Μην μας δουν? Μην μας ακούσουν? Μην το μάθουν? Μην μας τα πάρουν? Μήπως μας δώσουν? Μήπως μας πουν ψέμματα? Μήπως μας πουν αλήθεια?

Φοβόμαστε τους ανθρώπους? Τον εαυτό μας? Τον θάνατο? Την ζωή? Φοβόμαστε τη σκιά μας? Το Θεό?

Τα φοβόμαστε όλα ταυτόχρονα?

Μάλλον ναι θα έλεγα...

Όποιος δεν φοβάται να σηκώσει το χέρι του, χεχε!!!

Της στιγμής...

Grannies on the sofa
Originally uploaded by Attic24

Αισθάνομαι ένα τεράστιο, ε οκ, όχι τεράστιο...αλλά ικανό θα έλεγα, ψυχολογικό άδειασμα...

Δεν θέλω να κάνω τίποτα, ούτε καν ντουζάκι..
Μάλλον κουρασμένη θα είμαι...

Το μόνο που θα ήθελα τώρα είναι να δω μια καλή ταινία στο DVD, τρώγοντας σουβλάκια και πίνοντας μπύρα, αράζοντας στον καναπέ, σκεπασμένη με την καρώ κουβερτούλα μου!!!

Αχ, βαχ και έχω ακόμα πράματα να κάνω, και αν δεν τα κάνω πάλι χάλια θα νιώθω ...

Οκ, τα είπα τώρα, ξέσπασα, πάω να συνεχίσω...

P.S έχω τέτοια κουβερτούλα σε πράσινο, αλλά έχω και μια καρώ σκοτσέζικη για να σκεπαζόμαστε στον καναπέ. Θέλω να πω ότι δεν είναι η φότο από το σπίτι μου...

Καφεδάκι και μουσικούλα...

Tuesday afternoon coffee.
Originally uploaded by me.чта

Te digo amor - Miguel Bosè

οκ, ξέρω, ξέρω...

I just called to say I love you ♥...and I mean it from the bottom of my heart ♥...

I just called to say I love you ♥...and I mean it from the bottom of my heart ♥...
Originally uploaded by neloqua

Στο προηγούμενο λέγαμε για την απόλαυση του ...messenger...την απόλαυση που μας παρασύρει σε ώρες ατέλειωτης πάρλας...και ας μην βγάζουμε άχνα...

Όμως, θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια τα μαθητικά, τα φοιτητικά, και τα αμέσως μετά...ώρες στο τηλέφωνο! Ώρες πραγματικής ομιλούσας πάρλας!!!

Και να σκεφτείς είχαμε μόνο μία γραμμή και φώναζε η μαμά...μπαμπάς...αδερφός, και μου έκαναν νοήματα, και μορφασμούς, για να συντομεύω και να πάρουν σειρά...

Και εγώ εκεί, ακάθεκτη να μιλάω και να μιλάω και να μιλάω...

Μετά τα τηλεφωνήματα λιγόστεψαν γιατί ο καθένας πήρε το δρόμο του και δεν υπήρχε καιρός πια για μπούρου - μπούρου...

Ώσπου, το ξανανακάλυψα!!!

Μετά την απεγκατάσταση του mess ως κακό πράμα..που με κρατάει ξύπνια έως τις πρώτες πρωινές ωρίτσες...

Έπιασα το τηλέφωνο ξανά!!!
Και το χαίρομαι πιο πολύ, πολύ πιο πολύ!!!!

Γιατί στο τηλέφωνο είναι άμεσο...
Ακούς αποχρώσεις φωνής, πιάνεις το συναίσθημα...και εκτονώνεσαι!

Πόσες φορές στο mess δεν έχω παρεξηγηθεί γιατί ενώ αστειεύομαι
ο άλλος το διαβάζει ως προσβολή!!!
Και το αντίθετο βέβαια...

Στο τηλ ξέρεις, ακούς την γελαστή φωνή,
όπως και την θυμωμένη...
Μιλάει και απαντάς αμέσως...
Άσε που μπορεί να μιλάς και ταυτόχρονα...
δηλαδή ταυτόχρονα με τον άλλο...
να μιλάνε και οι δύο και να γίνεται χαμός...

Το τηλ είναι σχεδόν ζωντανό...
Αν και κατά την γνώμη μου καλλίτερο από το ζωντανό μερικές φορές...
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ανάρτηση!!!

Βρε θα σε σκοτώσω

Θα σε σκοτώσω βρε...

Βρε πάλι μείναμε μέχρι τις 3:30 εδώ πέρα!!!
Και κοντεύει 11 το πρωί και ακόμα να ανοίξω το μάτι μου?
Και έχω και κασέτες να απομαγνητοφωνήσω..
Θα τρέχω και δεν θα φτάνω πάλι...

Θα σε σκοτώσω, βρε, μπούρου μπούρου όλη την νύχτα, λογοδιάρροια, χαχαχα...
Τι λέγαμε πάλι? Απαπαπα!!!!!
Αυτό το έρημο το εργαλείο θα πάρει των ομματιών του καμιά ώρα και θα φύγει...
άναψε, κόρωσε, από την πολύ χρήση (βήχω περίεργα, τον messenger εννοώ)
Δηλαδή τι θα φύγει, εμένα καμιά φορά μου την κάνει και τον χάνω...τον messenger
μην πάει αλλού το μυαλό σας...δεν διαθέτω άλλο εργαλείο για την ώρα..
αλλά you never know!!!

Αλλά μου αρέσει, τράβα με και ας κλαίω δηλαδή...δηλαδή ούτε τράβα με ούτε κλαίω...
Με την θέληση μου και την επιθυμία μου!!!
Απόλαυση σκέτη, μετά το φαγητό βέβαια...
Το φαγητό είναι το νούμερο ένα στις επίγειες απολαύσεις...
Δεν το φτάνει τίποτα...
Μετά έρχεται ο messenger!!!!

Και μετά ο πρωινός καφές και ενίοτε το τσιγάρο...

P.S Σε αγαπάω βρε και ας γινόμαστε σκόνη και θρύψαλα (ψυθιριστά στο αυτάκι να μην μας ακούσουν)

Στο είπα? ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ....

Να μ' αγαπάς

Ήθελα να το βάλω εδώ και μέρες...

Από τότε δηλαδή που το πρωτοάκουσα στην πρωινή εκπομπή του Mega, σε αυτή με τον Καμπουράκη εννοώ. Τώρα μεταξύ μας, θεωρείτε τον Καμπουράκη σέξυ? Γιατί ο ίδιος κάτι τέτοιο ισχυρίζεται νομίζω...

(Na m' agapas - Trifwno)

Δεν είναι πολύ γλυκό τραγουδάκι αλήθεια?

Καλό Μήνα...Καλή εβδομάδα

Καλό μήνα και καλή εβδομάδα με δύο τραγουδάκια...

(Antonis Remos - Pote)

(Anna Vissi - To Parelthon Mou)

Άπαιχτη η Αννούλα ε? Έτσι για να πειράξω μερικούς - μερικούς που δεν την πάνε :P ;)

Αυθορμητισμός: ευχή ή κατάρα (συνέχεια)

Όμως υποσχέθηκα στον φίλο μου τον Κώστα, στην απάντηση μου στο σχόλιο του, θα είχε και συνέχεια το θέμα του αυθορμητισμού.

Νομίζω ότι η τοποθέτηση του Κώστα συνοψίζεται στο ερώτημα αν τελικά υπάρχει αυθορμητισμός στο ίντερνετ. Αν μπορούμε να μιλάμε καν για αυτόν τη στιγμή, που διαλέγουμε λέξεις, φράσεις, προσπαθούμε να γίνουμε κατανοητοί και επιπλέον δεν ξέρουμε τελικά σε ποιόν απευθυνόμαστε. Μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει το πρόσωπο που απευθυνόμαστε, δηλαδή να είναι άλλος από αυτό που δείχνει τόσο σε χαρακτήρα και προσωπικότητα όσο και σε φυσικά χαρακτηριστικά. Η μπορεί ακόμα το ίδιο πρόσωπο να εμφανίζεται με δυο, τρεις μορφές και εμείς να μην το ξέρουμε...

Αυθορμητισμός όμως με βάση το λεξικό σημαίνει ότι παρακινούμαστε από τον εαυτό μας, όχι από κάποιον άλλο... Οπότε με αυτή τη λογική, πρέπει να υπάρχει και στο ιντερνετ, αφού ο κάθε ένας αποφασίζει με δική του πρωτοβουλία και με βάση προσωπικά του κριτήρια και συναισθήματα να δράσει, να μιλήσει, να ανταποκριθεί σε αυτό που βλέπει.

Ο αυθορμητισμός έχει να κάνει με την αλήθεια του καθενός. Όποτε κάποιος εκφράζει απόλυτα τον εαυτό του, τα συναισθήματα της στιγμής, τις σκέψεις του, χωρίς να σκέφτεται πως θα το πάρει ο άλλος και πως θα το χρησιμοποιήσει, υπάρχει αυθορμητισμός. Και σαφώς έχει να κάνει και με την αυτοπεποίθηση, καθώς και με το πόσο καλοπροαίρετος είναι κάποιος. Όποιος εμπιστεύεται το περιβάλλον που απευθύνεται, όποιος εμπιστεύεται και τον εαυτό του, τότε ναι, γίνεται αυθόρμητος.

Όμως έχει να κάνει και με κάτι άλλο. Έχει να κάνει και με την αφέλεια, και με την βλακεία. Με την έννοια ότι κάποιος δεν είναι σωστό να είναι αυθόρμητος εάν δεν έχει ερευνήσει που απευθύνεται και εάν μπορεί να εμπιστευτεί ή όχι. Γιατί και ο Χριστός είπε να μην πετάμε τα μαργαριτάρια στα γουρουνάκια. Πως λοιπόν ο καθένας μας θα εμπιστευτεί και θα αποκαλύψει τα καλύτερα στοιχεία σου, ή τα τρωτά του σημεία, ή τις προσωπικές του σκέψεις αν δεν ξέρει με τι έχει να κάνει; Αν δεν ξέρει ποιος είναι ο άλλος που απευθύνεται; Και στο περιβάλλον το ίντερνετ νομίζω ότι πραγματικά δεν ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε, δεν ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από κάθε περσόνα. Μπορεί να είναι εξαιρετικοί άνθρωποι, με ήθος και αγνά συναισθήματα, αλλά μπορεί να είναι και οι πιο διεστραμμένοι, ή απλά "μάγκες" που σπάνε πλάκα με τους αφελείς, ή χειραγωγοί της κακιάς ώρας...Το ότι ξέρεις να τοποθετείς δυο ιδέες, δυο σκέψεις τη μία δίπλα στην άλλο, δεν σου ανεβάζει αυτόματα και το συναισθηματικό σου επίπεδο, άρα πίσω από ένα υπέροχο blogger μπορεί να κρύβεται ένας πολύ κακός και κομπλεξικός άνθρωπος που να περιμένει τους εύπιστους και αφελείς για να τους τσακίσει.

Και βέβαια ο καθένας μπορεί να αντιδράσει και να μην τσακιστεί, αλλά γιατί κάποιος που έχει τοποθετήσει τον εαυτό του σε ψηλότερο επίπεδο να γίνει το κόκκινο πανί για ανθρώπους με κατώτερα συναισθήματα και ελλείψεις;

Άρα, χρειάζεται προσοχή, πολύ προσοχή στο πόσο και πως εκτίθεται ο καθένας στο περιβάλλον του ίντερνετ, και έτσι μειώνεται ο αυθορμητισμός.

Αυθορμητισμός: ευχή ή κατάρα;

Την ιδέα της ανάρτησης μου την έδωσε κάποιος παλιός blogger, που έκανε ένα σχόλιο σχετικά με τον αυθορμητισμό μου. Τον αυθορμητισμό που εγώ προσωπικά τον βιώνω σαν ευχή και σαν κατάρα. Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν ήθελα να μην είμαι αυθόρμητη, ή να είμαι ακόμα περισσότερο.

Πολλές φορές νιώθω να καταπιέζω τον αυθορμητισμό μου, και τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, γιατί αυτό που βγαίνει δεν είμαι εγώ, δεν είμαι ο εαυτός μου. Επόμενο είναι λοιπόν, ο άλλος να το εισπράξει σαν ψέμα, σαν κράτημα, γιατί αν δεν είμαι αληθινή, τότε είμαι ψεύτρα, αν κρατήσω, δεν θα δώσω και τότε θα είμαι και …τσιγκούνα.

Όταν όμως αντιδράσω αυθόρμητα; Αυθόρμητα είναι αυθόρμητα. Αντέδρασα ανάλογα με αυτό που ένοιωσα εκείνη την στιγμή, ούτε σκέψεις, ούτε υστεροβουλία, ούτε όμως κάτι άλλο πέρα από αυτό. Και για μένα είναι οκ.

Θα νομίζετε έτσι που το λέω ότι ο αυθορμητισμός μου με βάζει σε μπελάδες. Κατά κάποιο τρόπο ναι, αλλά οι μπελάδες αυτοί έρχονται από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, γιατί πολλές φορές στεναχωριούνται, και πολύ μάλιστα, για το πώς θα το πάρει ο …άλλος αυτό που είπα. Και αυτό με πληγώνει. Δεν θέλω να στεναχωρώ κανέναν, κυρίως το άτομο που αγαπώ πιο πολύ και έχω μέσα στην καρδιά μου συνέχεια, αλλά πως μπορώ και να τιθασεύσω ένα τόσο έντονο στοιχείο της προσωπικότητας μου;

Και θα πω και κάτι άλλο: Εγώ αντιδρώ αυθόρμητα, αλλά έχω και το μυαλό και την κρίση και την δύναμη να βάλω τον άλλο στη θέση του, αν παρεξηγήσει τον αυθορμητισμό μου.

Είναι γεγονός ότι πάρα πολύς κόσμος προσπαθεί να πιαστεί από την παραμικρή κίνηση του άλλου, από την παραμικρή κουβέντα, για να πάει η …σκέψη του εκεί που θέλει, εκεί που τον συμφέρει, να επωφεληθεί από το τίποτα που λένε.

Και αυτό είναι γνωστό, αλλά τι θα γίνει, θα πάψουμε να ζούμε, θα πάψουμε μιλάμε, θα πάψουμε να εκφραζόμαστε επειδή κάποιοι μας εισπράττουν λάθος; Άλλο αυθόρμητος άνθρωπος, άλλο απερίσκεπτος, άλλο αδύναμος, άλλο …ηλίθιος!!!

Και ευτυχώς ο Θεός μαζί με τον αυθορμητισμό, μου έδωσε και αρκετή κρίση, αλλά και αρκετή …καχυποψία, οπότε μην μου φοβάσαι, έτσι; Ξέρω που είμαι και τι κάνω.

Πόσες ώρες έχει το 24ωρο?

Blog action day, 15th of October, λέει, και το θέμα είναι Poverty!!!!
Δεν θα το σχολιάσω, καλά κάνει ο κόσμος, όποιος μπορεί και το νιώθει και ευαισθητοποιείται για τα προβλήματα του πλανήτη. Έτσι πρέπει, για να φεύγουμε από τον εγωκεντρισμό μας!!!
Αλλά εμένα με απασχολεί μία άλλη φοβερή "φτώχεια", "έλλειψη". Η έλλειψη χρόνου, σε συνδιασμό με τις αντοχές μου, και πραγματικά εκεί αισθάνομαι κάπως φτώχεια..
Δεν έχω το χρόνο-αντοχές να ασχοληθώ με όσα πράγματα θέλω. Στην ζωή μου υπάρχουν λίγοι άνθρωποι, δηλαδή η κόρη μου, ο άντρας μου, οι γονείς μου και κανά δυο φίλες. Επίσης λίγοι ιντερνιακοί φίλοι, πολύ λίγοι σε σχέση με άλλο κόσμο που βλέπω εδώ...Και αυτό συμβαίνει, το "λίγος κόσμος", γιατί δεν έχω τον χρόνο και την ενέργεια να ασχοληθώ με περισσότερες γνωριμίες, να τις καλλιεργήσω που λένε, να σκύψω πάνω από τα προβλήματα ίσως, πάνω από τα θέλω του κάθε ανθρώπου και να αναπτύξω κάτι ουσιαστικό. Όμως τις βόλτες μου τις ιντερνιακές τις κάνω, μέσα στο χρόνο που έχω διαθέσιμο...και βλέπω...και βλέπω και τι γίνεται εκτός από το νετ βέβαια. Και βλέπω ανθρώπους εδώ, αλλά και έξω με πολλέεεες γνωριμίες, με πολλάαα σχόλια στα ιστιολόγια τους, αν μιλάμε για το εδώ!!! Με έντονη κοινωνική ζωή αλλά και οικογένεια...και δουλειά...Και αναρωτιέμαι: Καλά το 24ωρο τους έχει πιο πολλές ώρες από το δικό μου? Πως τα προλαβαίνουν όλα? Και με τις αντοχές τους τι γίνεται? Άλλος Θεός τους έπλασε?
Και γι αυτό λέω ότι κάπου κάπου νιώθω φτώχεια!
Από την άλλη όμως, το Σάββατο πήγα με την οικογένεια μου, την κολλητή μου την Άννα και με τον Μάνο τον γιο της για σουβλάκια. Απλά, για σουβλάκια στο Καπανδρίτι. Ο Μάνος έκανε εμετό στο τουτού μου, ναι ναι ακόμα βρωμάει, και η Ερριέττα με έπιασε από δίπλα και μου μιλούσε για το σχολείο της συνεχώς, βγάζοντας όλο και πιο πολλές ιστορίες για να μην τύχει και απασχοληθώ με τον Μάνο ή την Άννα και χάσει την προσοχή μου...Δεν σταύρωσα κουβέντα!!! Όμως γύρισα γεμάτη και ευτυχισμένη. Δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά να την πέσω στον καναπέ και να με πάρει ο γλυκός προ-ύπνος.
Και αναρωτιέμαι...Γιατί οι άλλοι δεν αρκούνται σε...αυτά? Πόσες τρύπες έχουν να γεμίσουν που θέλουν όλο και πιο πολλά, όλο και πιο πολλούς?

Happy!!!!!

Πολλές φορές αισθάνομαι να με κρατάνε δεμένη σαν σε άγκυρα και σιδερένια μπάλα οι μικροαστικές μου καταβολές...
Οι οποίες ποτέ δεν ήταν αρκετά κακές ώστε να τις απορρίψεις , να επαναστατήσεις και να προχωρήσεις...
Οι οποίες ποτέ δεν ήταν αρκετά καλές ώστε να οραματιστείς κάτι καλύτερο και να θέσεις στόχους ψηλότερους...
Οι οποίες δεν παρέχουν αρκετή ελευθερία ώστε να σε αφήσουν να δημιουργήσεις...
Το μόνο που κάνουν είναι να συντηρήσουν την...συντήρηση του βολέματος...
Παρόλα αυτά, εγώ ακόμα τα προσπαθώ ...όλα και είμαι happy γι αυτό και για πολλά άλλα ;)

Thanks!!!!!!!

Έλαβα προσκλησούλα

Η φίλη Πουαντερί με προσκάλεσε/προκάλεσε να πω 7 αλήθειες για μένα. Βεβαίως πρόκειται για παιχνιδάκι με τους εξής κανόνες:

Οι κανόνες του παιχνιδιού

• Βάλε Link (σύνδεση) προς το άτομο που σε έκανε tag.

• Γράψε 7 αλήθειες για σένα στο blog σου, κάποιες κοινές, κάποιες περίεργες.

• Κάνε tag 7 άτομα στο τέλος της ανάρτησης βάζοντας τα ονόματα τους και links προς το blog τους

• Ειδοποίησε τους ότι του έχεις κάνει tag αφήνοντας σχόλιο στο blog τους.

Θα παίξω γιατί το υποσχέθηκα, και γιατί είμαι παιχνιδιάρα σαν μικρό παιδί, αλλά δεν θα κάνω tag...Όποιος θέλει ας ακολουθήσει...

Πάμε....

1. Μου αρέσει να φωτογραφίζω τοπία και όταν είμαι σε καλή διάθεση μου αρέσει να φωτογραφίζομαι
2. Το αγαπημένο μου φαγητό είναι το σουβλάκι με πίτα και οι τηγανητές πατάτες.
3. Μιλάω δυνατά γενικά, και πολλές φορές βάζω και τις φωνές.
4. Συνήθως είμαι γελαστή.
5. Δεν έχω καλή εντύπωση για τους ανθρώπους αλλά δίνω πάρα πολλές ευκαιρίες πριν απογοητευθώ από κάποιον.
6. Το αγαπημένο μου ύφασμα είναι το jean.
7. Νομίζω ότι μόνο κοντά στην φύση θα βρω την απόλυτη ευτυχία γιατί εκεί αισθάνομαι έντονα την παρουσία του Θεού.
   

Rihanna - Disturbia

Λονδίνο παντού...

Όπου πάω βλέπω αναρτήσεις για το Λονδίνο. Δεν ξέρω τι έγινε ξαφνικά...Βέβαια οι Έλληνες είναι γνωστό ότι έχουν ως δεύτερη πατρίδα την Αγγλία, ως άλλη πρωτεύουσα του κράτους το Λονδίνο, και σαν συμπληρωματική Ερμού την Oxford Street...Οπότε και εγώ σαν γνήσια Ελληνίδα αλλά και ως ζηλιάρα, θυμήθηκα και το δικό μου καλοκαιρινό ταξιδάκι στο Λονδίνο και ανέτρεξα στις φωτογραφίες μου...

Αγαπημένη Oxford Street με πολυκοσμία αλλά και άνεση να κυκλοφορήσεις όπως θες...Μπορείς να φορέσεις από φράκο μέχρι βατραχοπέδιλο και να μην γυρίσει να σε κοιτάξει κανένας!!!

Αλλά εμένα μου αρέσουν και τα κτήρια πολύ, και ας είναι καταθλιπτικά τα περισσότερα.

Pubs με τα λουλουδάκια τους από πάνω...Άλλο χάζι εκεί. Σαν κουκλίστικα.

Κοιτάξτε έναν ουρανό μέσα στη μαυρίλα...Και να σκεφτεί κανείς πως πριν ένα δευτερόλεπτο είχε τρελή ηλιοφάνεια...Γι αυτό και όλοι άλλωστε είναι αραχτοί παντού...
Στο Covent Garden η σκηνή αυτή!

Εκεί στο Covent Garden έφαγα το πιο αηδιαστικό φαγητό. Αυτές τις...φαλάφες που λέει! Τι good mood food καλέ, κοντέψαμε να βγάλουμε τα άντερα μας!!! Χαλαστήκαμε τελείως! Μπλιάααααχχχχ!

Και άλλο ένα αηδιαστικό πράγμα, επίσης στο Covent Garden. Αυτό το...pet. Αρουραίος φοβάμαι πως είναι...Κινιόταν σαν ποντικός αλλά όλοι ήθελαν να το χαϊδέψουν. Και μη χειρότερα δηλαδή!

Εδώ είναι ένα δευτερόλεπτο πριν την προηγούμενη που είχε τα σύννεφα. Ακόμα είναι με την ηλιοφάνεια!!!!

Ορίστε και η γεφυρούλα μας...

Smile, without a reason why...

Smile, without a reason why...
Originally uploaded by cillò [in direzione ostinata e contraria]

Καμιά φορά το κάνω και ως εξής:

Επειδή μου αρέσουν οι φωτογραφίες πολύ, γιατί είναι σύντομες και περιεκτικές, πάω στο Flick και ψάχνω φωτογραφίες κάτω από ένα συγκεκριμένο tag... Σήμερα έψαχνα στο tag smile. Είχα ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη μου και έψαχνα κάτι σε ... smile. Επίσης είχα πει μερικές εκατοντάδες φορές ότι η ζωή είναι ωραία...
Έχεις τόσα πράγματα να κάνεις, και τόσα συναισθήματα να ζήσεις, που δεν ξέρω πως θα προλάβουμε....Δεν θα προλάβουμε και μάλλον θα αφήσουμε και δουλειά για μετά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...ξέφυγα...
Anyway, καθώς λοιπόν έψαχνα στο Flickr, τα βρήκα και τα δύο...και χάρηκα. Και το smile μου και το ...η ζωή είναι ωραία...

elephant talk*

elephant talk
Originally uploaded by gin_able

Και...

άντε ν' αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας...

ειδικά όταν μοιάζεις κιόλας... χε χε!


*thanks for the idea!!!!!!!

Καλό Μήνα...

Με τα τρεξίματα που έχω αυτό τον καιρό, ούτε Καλό Μήνα δεν σας ευχήθηκα!
Καλό μας μήνα λοιπόν, με υγεία και χαρά.
Άλλωστε ο Οκτώβρης είναι ένας από τους αγαπημένους μου μήνες!

(Χωρίς εσένα - Δέσποινα Βανδή)

Θα πάτε Μαντόνα σήμερα?

Εγώ δεν θα πάω...
Δεν το κανόνισα, δεν είχα και λεφτά για τα εισιτήρια, χεχε!
Βέβαια, αν ήθελε η Ερριέττα θα πηγαίναμε, αλλά δεν είναι και τόσο φίλη της η Μαντόνα.
Όποιοι πάτε, καλά να περάσατε και να μας κάνετε αναλυτική postoαναφορά! Περιμένω περιγραφές, φωτογραφίες, βιντεάκια, τα π ά ν τ α !!!!!!

Λοιπόν το αγαπημένο μου τραγούδι από την Μαντονίτσα μας, είναι το

Frozen

Και αν κλαίω καμμιά φορά...

Η αλήθεια είναι πως πέρασα μια πολύ δύσκολη εβδομάδα.
Από τη μια πολύ δουλειά, υποχρεώσεις και τρεξίματα από την άλλη προβλήματα εδώ!!!
Τι και αν βάζω ανακοινώσεις, τι και αν φωνάζω, οι προβληματικοί θα είναι πάντα προβληματικοί…
Θα μου πείτε, κυρά μου επειδή δήλωσες ότι δεν θες προβλήματα θα λυθούν όλα? Αν ήταν έτσι…
Και απαντώ, μια και ρωτάω και απαντάω μόνη μου στα φανερά, γιατί άλλοι απαντάνε στα κρυφά και πίσω από την πλάτη μου, όπου νομίζουν ότι είναι πιο ασφαλής τόπος: Ξέρω ότι δεν λύνονται όλα ως δια μαγείας…
Ξέρω επίσης ότι η ζωή είναι δύσκολη και ο κόσμος κοινωνικά καταπιεσμένος, δεν τολμάει να κουνήσει…Χάνει τον εαυτό του, χάνει τον προσανατολισμό του, χάνει τους στόχους του, καταπιέζει τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του από φόβο και φόβο και πάλι φόβο.
Οπότε τι κάνει? Βάζει ένα ωραίο και φανταχτερό ψευδώνυμο, κάνει αντιγραφή/επικόλληση και πέντε πομπώδεις κουβέντες και έτοιμο το ιστιόλογιο, έτοιμη και η fake προσωπικότητα του…
Και μετά όποιον πάρει ό χάρος. Ότι δεν μπορεί να κάνει στην πραγματική του ζωή το βγάζει εδώ, γιατί νομίζει ότι δεν θα μαθευτεί, νομίζει ότι έτσι έχει δύναμη, αποκτά την ψευδαίσθηση ότι ορίζει τα πράγματα και τις καταστάσεις και ότι δεν είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας.
Ακόμα μπορεί να παρενοχλεί σεξουαλικά, να παθαίνει εμμονές με άτομα και να γίνεται βαμπιρούλα και διάφορα άλλα ευτράπελα…
Αλλά εκείνο που εμένα με διαολίζει πάρα πολύ είναι να με διαβάλουν στους φίλους μου!
Από πού και ως που και πότε!
Δεν έχω δώσει κανένα δικαίωμα και δεν δέχομαι να λέγονται κουβέντες πίσω από την πλάτη μου!
Όποιος έχει πρόβλημα μαζί μου ας έρθει να μου τα πει ο ίδιος/ίδια!!! Αλλά φοβούνται, και πάλι φοβούνται γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχουν καν σαν προσωπικότητες, είναι ανύπαρκτοι, ασήμαντοι, και δεν μπορούν να μιλήσουν και να συνδιαλεχτούν με ίσους όρους. Κρύβονται πίσω από την ψευτιά, την ανωνυμία και την κακία για να κάνουν τη δουλειά τους!
Αυτά και σόρυ που τα πήρα…
Δεν θα ξανασχοληθώ με αυτά τα θέματα. Δεν είμαι εδώ για αυτό το λόγο! Απλά θέλω να ξέρουν εκείνοι που πρέπει να ξέρουν, ότι καταλαβαίνω τι γίνεται, ότι αν είμαι άλλου και αλλού μερικές φορές το κάνω από επιλογή και μόνο, και όχι επειδή δεν καταλαβαίνω πως έχει η κατάσταση!

Υ.Γ. Μιλάω σαν οι περσόνες να είναι άντρες…Δεν είναι υποχρεωτικά άντρες, μπορεί να είναι και γυναικείες περσόνες… Το σίγουρο είναι πως τους λείπει η ψυχή!

Να σας ρωτήσω κάτι...

Σας έχει τύχει ποτέ από μια φωτογραφία που είδατε, να αλλάξετε οπτική γωνία που κοιτάτε τα πράγματα?
Να αφυπνιστήτε ?
Να ενδιαφερθείτε για κάτι, που δεν ενδιαφερόσαστε και τόσο μέχρι τότε, ή με αλλιώτικο τρόπο από ότι ενδιαφερόσαστε?
Να δείτε κάποια πτυχή των πραγμάτων που δεν είχατε δει?
Τέλος πάντων σας εντυπώθηκε ποτέ μια φωτογραφία στο μυαλό σας, και να επανέρχεται κάθε τόσο στη σκέψη σας?

Επειδή έχω αρχίσει και ασχολούμαι λίγο με φωτογραφίες κτλ, τελείως ερασιτεχνικά και αδέξια, μάλλον έχω ευαισθητοποιηθεί στις εικόνες...
Κάτι που δεν το είχα παλιά!!!
Θεωρούσα τον εαυτό μου μάλλον ακουστικό τύπο!!! Γι αυτό και πάντα η μουσική έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.
Ή εικόνα με μουσική ... σαν βίντεο κλιπ
Τώρα αρχίζουν και οι σκέτες εικόνες να με...συγκινούν...

Υ.Γ η αγαπητή μας Σκουλίκη έχει μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση...
Να μην τα πολυλογώ, πηγαιντε να δείτε, αλλά σε συμπλήρωμα του σχόλιου που της
έκανα, λέω ότι και το 1988 τα ίδια άκουγα...χεχε...
Τελικά ή πολύ σταθερή είμαι, ή πολύ βαρετή, ή πολύ κολλημένη!!!

Λοιπόν το τραγουδάκι αφιερωμένο

(ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ - ΕΜΠΝΕΥΣΗ)

Απόσπασμα από θριλλεράκι...

Καλημέρα Τεκνό μου,
Εγώ είμαι και πάλι, η Βαμπιρούλα σου!

Δέξου το 93ον mail μου σήμερα και το 679 sms μου σαν απόδειξη της αγάπης μου και της αφοσίωσης μου σε σένα…
Ναι, το ξέρω με θέλεις, το ξέρω από τότε που έγραψες εκείνο το «Αγαπητή μου Βαμπιρούλα» στο σχόλιο που μου άφησες…
Πόσα έκρυβε εκείνο το «Αγαπητή μου»…Είναι ολοφάνερη η δήλωση του πάθους σου για μένα…

Ναι αγάπη μου, μην αμφιβάλεις ποτέ.
Τώρα είμαι εδώ, με τα δοντάκια μου στο λαιμό σου χωμένα μέρα νύχτα να σου απομυζούν γλυκά όλο το αίμα σου…Σταγόνα-σταγόνα φως μου θα φεύγει η ζωή από πάνω σου και σύντομα δεν θα μπορείς να πάρεις τα πόδια σου!
Στο υπόσχομαι έρωτα μου!

Θα είμαι εδώ αγάπη μου, θηλιά στο λαιμό σου να σε πνίγει και να μην μπορείς να αναπνεύσεις ποτέ…Αχ πόσο ηδονικό είναι αυτό. Το νοιώθεις *? Νοιώθεις τον αέρα να λιγοστεύει, βλέπεις στον καθρέφτη το πρόσωπο σου πόσο έχει πάρει το μπλαβί χρώμα του θανάτου?
Ο έρωτας μου για σένα το έχει κάνει αυτό!

Στο υπόσχομαι άρχοντα μου, θα στα επαναλαμβάνω αυτά, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα επικοινωνίας πολλές πολλές φορές τη μέρα…Θα σου λέω τα ίδια και ίδια μέχρι που ο εγκέφαλος σου να γίνει κιμάς…και το μόνο που θα μπορείς να πεις ή να σκεφτείς είναι..βαμπιρούλα.

Στα τηλέφωνα, στα Mail, παντού, θα βλέπεις εμένα, τη βαμπιρούλα σου!
Και αν υποψιαστώ ότι δεν με πιστεύεις μπορεί να αρχίζω να επικοινωνώ με συγγενείς και φίλους σου και να λέω για εκείνο το «αγαπητή μου» και το πόσο πολύ με θέλεις…

Σε φιλώ…

*αστεία – αστεία υπάρχει τέτοιο… βίτσιο.

Και για να σας φτιάξω το κέφι:

Κανείς από σας άκουγε αυτό ;)?


Ή ακόμα πιο παλιά αυτό?

Another day at the office

Another day at the office
Originally uploaded by aknacer

Η εβδομάδα άρχισε..

άλλη μια μέρα στο γραφείο...

Όταν τα πράμματα πάνε καλύτερα θα αναβαθμίσω τα εργαλεία

της δουλειάς...

Προς το παρόν όμως ...

ας βολευτώ με αυτό:

Καμμιά φορά...

Καμμιά φορά θέλεις μόνο τραγούδια να ακούς...
Καμμιά φορά δεν θέλεις να μιλάς, μόνο να είσαι αγκαλιά με την αγάπη σου και να ακούς, να ακούς και να γεμίζεις νότες...
Καμμιά φορά αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα από τους στίχους ενός τραγουδιού που παίζει τυχαία το Love Radio ...
Και τότε αυτό το τραγούδι το αφιερώνεις...

(Ελ.Αρβανιτακη - Θελω Να Σε Δω)

Θέλω να σε δω
να μ' αναζητάς
σε κάθε οδό και δω
στα λίγα που ζητάς

Θέλω να σε δω
μ' έρωτα βαρύ
να μην μπορεί κανείς
να διώξει αυτόν το θάνατο

Καμιά φορά
φοράω τα λόγια μιας πληγής
καμιά φορά ξεχνιέμαι αλλιώς
κι απ' όλους κρύβομαι

Τη χαρά μου λες να μη στην κάνω συμφορά
και δε χωράει η ζωή
να μπει στο γλέντι ούτε μια φορά

Θέλω να σε δω
να μ'εκδικηθείς
να πιω νερό κρυφά
εκεί που θα πλυθείς

Θέλω να σε δω
να 'μαστε αγκαλιά
και μία θηλιά γερή
το χθες να κάνει αθάνατο

(Θέλω κοντά σου να μείνω)

Τι να πω εγώ όταν τα τραγούδια τα λένε όλα?

Καλημέρα

Μια γλυκιά καλημέρα σε όλους μας,
από ένα Πειραιά ηλιόλουστο, θαλασσινό, χαρούμενο, ζωντανό, θορυβώδη, αεικίνητο, λαμπερό, ερωτεύσιμο, ιδιόρρυθμο, νησιώτικό και ... τσαμπουκαλή κάποτε-κάποτε!

Αγκαλίτσα και ένα φιλάκι για συντροφιά!

Αγιασμός

- Κόρηηηηη, κορούλα μου ξύπνααααα, είναι ώρα...
- Μμμμμμ

- Έλα μωρό μου, σήκω, θα αργήσεις για το σχολείο...
- Γκρρρρ, αυτό ας έλειπε τώρα...

Μεγάλη μέρα σήμερα για όλα τα παιδάκια και τους γονείς, η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς. Μακάρι η φετινή χρονιά να είναι η πιο ωραία και η πιο εποικοδομητική από όλες τις χρονιές!

Ερριέττα μου σου εύχομαι καλή πρόοδο.
Σου εύχομαι ποτέ να μην χάσεις το στόχο σου, να τον κυνηγάς με δύναμη, διάθεση και αποφασιστικότητα και να καταφέρεις να ζήσεις το όνειρο σου.
Η ζωή είναι δική σου, ποτέ μην το βάλεις κάτω, ποτέ μην παραιτηθείς από όλα όσα θέλεις να κάνεις, ακόμα και αν κάποιες στιγμές αισθανθείς απογοήτευση. Μόνο με την επιμονή, την υπομονή, την πίστη στον εαυτό σου και την πίστη στο Θεό, πρώτα απ΄όλα, μόνο έτσι θα κατακτήσεις τις κορυφές που θέλεις.

Και τώρα το τραγουδάκι που τόσο σου αρέσει :D

Καλή αρχή και καλό κουράγιο σέ όλους μας!!!

Καρδιολόγος

Μπαίνω το πρωί στο ιατρείο του καρδιολόγου, κατά τις δέκα παρά...
Ο γιατρός αρχίζει να δέχεται δέκα η ώρα. Ήδη ο κόσμος μαζευόταν, είχε τέσσερα άτομα πριν από μένα.
Τέσσερα άτομα δεν είναι πολλά, αλλά όταν αυτά τα άτομα είναι αγχωμένα πολλαπλασιάζονται..
Όταν μπήκα, μία ασθενής εξηγούσε σε κάποιον άλλο πελάτη για την παγκρεατίτιδα που έπαθε, και πως ήταν στο νοσοκομείο σαράντα μέρες χωρίς νερό και φαΐ, καθώς βέβαια και όλες τις άλλες ασθένειες της...
Αυτός που άκουγε για την παγκρεατίτιδα, προσπαθούσε ταυτόχρονα να επιβεβαιώσει ότι όλοι είμαστε στη σωστή σειρά και δεν θα γινόταν κανένα λάθος, όμως αυτό εξιτάρισε έναν άλλο ο οποίος άρχισε να κάνει μια διαλεξούλα κατά του άγχους...και η κουβέντα, δεν ξέρω πως πήγε στους ταξιτζήδες που κλέβουν ενώ ο τέταρτος μιλούσε ταυτόχρονα για το έμφραγμα που έπαθε και για το πόσο καλύτερα είναι όλα στην...Ιαπωνία..
Η κύρια που μιλούσε για την παγκρεατίτιδα, που μάλλον τώρα μιλούσε για τον διαβήτη της, είχε αλλάξει ακροατή. Είχε στραφεί στον κύριο που έδινε την διάλεξη για το άγχος και που επέμενε ότι η Ελλάδα είναι παράδεισος, ο οποίος μιλούσε ταυτόχρονα σε εκείνον τον...αγχωμένο που δήλωσε άνεργος και μετά είπε ότι δουλεύει κάπου 50 χρόνια και στον άλλο με το έμφραγμα και τα 2,5 πακέτα τσιγάρα που επαινούσε την ...Ιαπωνία και τους Ιάπωνες ταξιτζήδες με τα...γάντια χειρούργου και τα σκουπιδιάρικα αυτοκίνητα, που ήταν πιο καθαρά από το σπίτι του (ή τα ταξί ήταν πιο καθαρά από το σπίτι του, τα σκουπιδιάρικα απλά γυάλιζαν νομίζω).
Τότε αισθάνθηκα μια πίεση στο στήθος. Λέω μάλλον μου έρχεται και εμένα το έμφραγμα τώρα...αλλά αυτοσυγκεντρώσου...Έβγαλα την Καινή Διαθήκη και άρχισα να διαβάζω κανένα Ευαγγέλιο, αλλά το μάτι μου είχε ήδη γυαλίσει...
Τέλος πάντων ήρθε η ώρα να μπω...ενώ η κοπέλα μου είχε κάνει ήδη καρδιογράφημα.
Του λέω έχω ταχυκαρδίες, έκτακτες κτλ.
Μου λέει αυτά δεν έχουν σχέση με την καρδιά ή θυροειδής είναι ή άγχος.
Οκ, τον θυροειδή τον έχω ελέγξει και κάτι παίζει... το άγχος όμως είναι ανεξέλεγκτο.
Αρχίζει ο γιατρός να γράφει κάτι... Του λέω μην μου γράψετε αγχολυτικό δεν θα το πάρω...
Μου λέει το ξέρω, κανένας αγχωτικός δεν παίρνει αγχολυτικό όταν του το γράψουμε.
Ευτυχώς τουλάχιστον με τον γιατρό συνεννοήθηκα..

(ερώτημα μου προκύπτει στην κεφάλα μου και με αγχώνει περισσότερο: αν έπρεπε να ...συνεργαστώ με αυτά τα άτομα, αυτά του ιατρείου, που εκπέμπουν ένταση και αντιπάθεια από χιλιόμετρα ή έπρεπε να τους πείσω για κάτι, "πουλήσω" κάτι, τι θα γινόταν?)

(συμπέρασμα: χρειάζομαι πολύ διάβασμα Ευαγγελίου ακόμα, χεχεχε)

Σ' αγαπάω!!!!

Σ' αγαπάω καρδιά μου...
Σ' αγαπάω αλλά μην με ξαναελέγξεις...
Μην μου λες τι θα κάνω, που θα πάω, ποιους θα δω!!! Εγώ σ' αγαπάω έτσι όπως είσαι ή έτσι όπως δεν είσαι, γιατί δεν μπορείς και εσύ το ίδιο? Τι φοβάσαι? Τι σε τρώει και δεν μπορείς να με δεχτείς έτσι ελεύθερη?
Να σκέφτομαι και να λειτουργώ ανεξάρτητα, να ακολουθώ την δικιά μου μοίρα, τον δικό μου δρόμο και απλά να με αγαπάς γι αυτό που είμαι ή γι αυτό που γίνομαι στην πορεία... Δικιά σου θα είμαι πάλι, δεν αλλάζει τίποτα, δεν χάνεις τίποτα, μόνο κερδίζεις.
Κερδίζεις αυτό που θα κερδίσω και εγώ από αυτό το δρόμο, το δρόμο που θα μοιραστώ μαζί σου, την περιπέτεια της ψυχής μου που θα σου καταθέτω με όλη μου την αγάπη, τον πλούτο που θα εισπράξω που μόνο μέσα από την ελευθερία μπορεί να αυξηθεί...
Σ΄αγαπάω καρδιά μου, απλά δοκίμασε αυτό που προτείνω...
Μην φοβάσαι, εγώ εδώ είμαι και εδώ θα είμαι έτσι και αλλιώς!!!

(αφιερωμένο σε όλες τις τρομαγμένες καρδιές)

Αυτό εννοώ ελευθερία...Αγάπα με ακόμα και αν σου λέω το σ' αγαπώ κάπως έτσι:

Ξέρεις

Καλημέρα μωρό μου,

Ξύπνησα νωρίς σήμερα...
Ε βέβαια, αφού πήγα νωρίς για ύπνο!
12:04 για την ακρίβεια, πήρα το τελευταίο καληνύχτα σου σε offline το πρωί, χεχε...γιατί την είχα ήδη κάνει.
Αν είμαστε μαζί θα ήξερες...
Θα ήξερες ότι όταν λέω καληνύχτα...νυστάζω και πάω για ύπνο. Θα με έβλεπες αγκαλιά με τα τρία μαξιλάρια, ένα στα πόδια, ένα στο κεφάλι και ένα για αγκαλίτσα...Θα ερχόσουν, θα μου χάιδευες τα μαλλιά, άντε να μου έδινες και ένα φιλάκι στο μέτωπο, και θα ήσουν ήσυχος ότι ...κοιμάμαι σαν αγγελούδι...

Αλλά από δω ποτέ δεν ξέρεις...
Μπορεί να λέω καληνύχτα και να μένω invisible στο messenger μέχρι το πρωί...
Να μιλάω, να κουτσομπολεύω, να συνωμοτώ, να σε διαβάλω, να κάνω τα ακατονόμαστα...Ποτέ δεν ξέρεις...
Μια σκέψη, μια απλή καχυποψία και φούντωσε η παράνοια...Κόλλησε το μυαλό σε ένα εάν...

Υπάρχει τρόπος να μάθεις?
Μπορείς να είσαι σίγουρος για το ποιος είναι ό άλλος?
Τι θέλει τούτη από τη ζωή μου?

Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις, μόνο να νιώθεις μπορείς, να εμπιστεύεσαι, να το πιστέψεις και θα γίνει...

Από το messenger μην περιμένεις όμως πολλά...Ένα εργαλείο είναι, ένα εργαλείο που από εμάς εξαρτάται πως θα το χρησιμοποιήσουμε...Use και abuse...Χρειάζεται σύνεση και γερά μυαλά, συγκροτημένα, αλλιώς ...κόλλησε το μυαλό σε ένα εάν και χάσαμε το τρένο...

Αλλά πάνω από όλα χρειάζεται εμπιστοσύνη στο ποιος είσαι εσύ...
Γιατί ο άλλος, ποτέ δεν ξέρεις!!!!

"Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς σας αγάπησα Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού" Κατά Ιωάννην, ιε, 12-13

Λευκάδα - Εικόνες

Νυδρί...Απέναντι το Ακρωτήρι της Αγίας Κυριακής...Καταπράσινο όπως άλλωστε και ολόκληρο το νησί.

Εκείνο που με εντυπωσίασε είναι το πλήθος των ιστιοφόρων που έπλεαν στις ακτές της Λευκάδας.

Θα μου άρεσε να επιχειρήσω αυτό το είδος των διακοπών...Μόνο που δεν ξέρουμε καθόλου ιστιοπλοΐα, και ούτε όρεξη να μάθουμε όπως καταλαβαίνω!!!!!

Καλοτάξιδη η ΟΔΥΣΣΕΙΑ..
Βολτούλες με το αρχαίο πλοιαράκι.
Στην προκυμαία στο Νυδρί...

Ηλιοβασίλεμα στη Βασιλική

Φαγάκι στα Σύβοτα

......................................................

Επιστροφή

Φιλαράκια ένα γρήγορο γεια θα πω και σιγά σιγά και περισσότερα
Λοιπόν επέστρεψα, τέλος οι διακοπές, το εξαντλήσαμε και το τελευταίο πακετάκι διακοπών και από αύριο δουλίτσα.
Να ανοίξουμε και την σχολή γιατί τα παιδάκια θα θέλουν να μάθουν υπολογιστές και εμείς ακόμα θα κολυμπάμε...Δεν λέει, πρέπει να δώσουμε και το καλό παράδειγμα, χεχε!
Αυτά τα ελάχιστα για την ώρα, σας φιλώ πολύ όλους, θα σας επισκεφτώ στα σπιτικά σας και εύχομαι Καλό Φθινόπωρο. Για τον χειμώνα έχουμε καιρό ακόμα!

Καλό Χειμώνα ?

Μπορώ να πω ότι φέτος ήταν από τα καλλίτερα καλοκαίρια της ζωής μου!!!
Όχι ότι έκανα κάτι το ιδιαίτερο, απλά αισθανόμουν πολύ πολύ καλά μέσα μου και ότι έκανα το χάρηκα.
Ίσως να είναι και που μεγαλώνω!!! Ναι, ναι, παρόλο που λέγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση ότι δεν μεγαλώνουμε, τουλάχιστον μερικοί από εμάς, πιστεύω ότι όταν ωριμάζει κανείς περνάει καλά με αυτά που έχει και με αυτό που είναι και να δεν ζητάει το...άπιαστο για να χαρεί.
Όχι ότι δεν μπορεί να συμβεί το...άπιαστο. Μπορεί και παρά μπορεί! Όταν παύεις να το κυνηγάς, όταν χαλαρώσεις και πεις "αχ τι καλά που είμαι τώρα", τσουπ τότε έρχεται μια άπιαστη κατάσταση και ψάχνεσαι!!! Ε και τότε γίνεσαι από δεκαοχτάχρονο :P, δεκαπεντάχρονο, που λέει και η φίλη μου η Ντόρα, χεχε!
Και όλοι ξέρουμε τι ωραία και γλυκά που ήταν τα καλοκαίρια στα 15 μας!!!!
Παιδάκια, μια ακόμα εκδρομή μου πέφτει για την λήξη και του φετινού καλοκαιριού. Μετά θα πούμε μέσα τα κεφάλια και καλό χειμώνα!!!
Αλλά προς το παρόν, καλό υπόλοιπο καλοκαιρού!!!

Με πνίγει τούτη η σιωπή

(Με πνίγει τούτη η σιωπή - Μαρινέλλα)

Πικρό το βράδυ σκυθρωπό
αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό
ερημιά έχει φυτρώσει

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ
γωνιά να βρω ν' αράξω
στο δρόμο τον ερημικό
να βγω και να φωνάξω

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια...

Άκου κάτι πράγματα…

Δεν ήξερα ότι η πρώτη εκτέλεση αυτού του τραγουδιού είναι από την Μαρινέλλα. Και νόμιζα ότι ήξερα όλα της τα τραγούδια, γιατί η Μαρινέλλα είναι η πρώτη μου καλλιτεχνική αγάπη.

Από το 1971 κόλλησα μαζί της.

Όταν άρχισα να πηγαίνω στα κέντρα, πήγαινα τρεις τέσσερεις φορές κάθε χρόνο και την έβλεπα.

Στο zoom, στην πλάκα. Ιστορικό μαγαζί, θα έλεγα το πιο ατμοσφαιρικό μαγαζί που έχει υπάρξει…

Απίστευτη θετική ενέργεια, το κάτι άλλο. Με το που έμπαινες το ένοιωθες στο πετσί σου. Άλλωστε στο Zoom γνώρισα ουσιαστικά και την Αννούλα και κόλλησα και με αυτήν μετά …Ακόμα θυμάμαι εκείνη την βραδιά το 1993.

Μαζευτήκαμε 7 φίλες και 1 φίλος και πήγαμε. Μόλις είχε πάει ο Άλεξ στρατό, χιχι, και βρήκα την ευκαιρία, πήρα την παρέα μου και βουρρρρ για Πλάκα και Αννούλα.

Και με το που την είδα έπαθα κάτι σαν κεραυνοβόλο έρωτα…Δεν το περίμενα ειλικρινά. Δεν την είχα ξαναδεί, δεν ξέρω την θεωρούσα κάπως ξενέρωτη μέχρι τότε…Όχι τίποτα άλλο, έχασα και τους Δαίμονες που ήταν προγενέστερο. Όλοι είχαν πάθει ντελίριο με τους Δαίμονες και εγώ τους σνομπάριζα….

Περιττό να σας πω ότι οι Δαίμονες είναι το μόνο Καρβελοδημιούργημα που αρέσει στην Ερριέττα. Άρα πρέπει να είναι καλό, χεχε. Το παιδί μου έχει τέλειο γούστο.