αλλά είναι πάντα καλά!
Φιλάκια σε όλους!
Λοιπόν, τις προάλλες είδα ένα ενδιαφέρον παιχνίδι που παιζόταν εδώ. Γράφουμε μια δικιά μας ιστορία που βγαίνει μέσα από τους στίχους ενός τραγουδιού.
Μου προτάθηκε να παίξω αλλά λόγω Μ. Εβδομάδας δεν έπαιξα. Τώρα μου ήρθε η έμπνευση από την μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων των Δαβαράκη, Χατζiδάκι, οπότε παραθέτω το αριστούργημα μου:
-Εσύ τα λες αυτά? Εσύ που εκσφενδονίζεις την αλήθεια σου σαν τούβλο και όποιον πάρει ο χάρος?
-Ναι, λέω, τώρα θέλω να μου μιλάς σαν τη Χαλιμά που μιλάει με τα παιδιά. Θέλω να είμαι παιδί, θέλω να μείνω παιδί για πάντα.
-Ναι αλλά έτσι σου κρύβω την αλήθεια, μου είπες πάλι, κοιτώντας κάπως … βαριεστημένα. Δεν μπορείς να μείνεις για πάντα παιδί, δεν μπορείς να πιστεύεις παραμυθάκια μια ζωή.
-Εγώ πάλι δεν το βλέπω έτσι είπα. Μπορεί κάποτε να ήθελα όλη την αλήθεια, τώρα όμως μπορώ και χωρίς αυτήν. Τώρα αισθάνομαι ωραία έτσι όπως είμαστε και μπορώ κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν παραμύθια για κείνους π' αγαπούν. Τώρα πια μπορώ να σου μιλήσω για στιγμές μυστικές και για λάμψεις μαγικές…
Χαμογέλασα.
Αμηχανία. Κοιταχτήκαμε κλεφτά… Χαμογέλασες, χαμογέλασα και εγώ λίγο πονηρά.
Και τώρα χαμογελάω καθώς θυμάμαι να σ' αγκαλιάζω στο σκοτάδι και να
σε τυλίγω μ' ένα χάδι… Το πιο τρυφερό χάδι που είχα ποτέ.
-Τώρα είμαι γυμνός, μου είπες.
-Είσαι έτσι όπως πρέπει να είσαι, απάντησα. Οι άμυνες δεν σε ντύνουν, μάλλον γυμνό σε αφήνουν στο τέλος. Φτάνει πια, αρκετά.
-Το ξέρω, είπες. Χαμογέλασες και με πήρες αγκαλιά.
-Νιώθω σαν θεός φωτεινός δυνατός,συνέχισες κοιτώντας με στα μάτια.
-Μπορείς να μ' αγαπήσεις είπα. Είμαι σίγουρη
-Εσύ μπορείς να μου φωτίσεις μια στιγμή? Ρώτησες με λαχτάρα…Ξανά οι αμφιβολίες άρχισαν να τρυπώνουν ανάμεσα μας.
- Μπορώ να σου φωτίσω τη ζωή, απάντησα. Το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή.
Τυλίχτηκα σαν γάτα γύρω σου.
- Μόνο για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές θα μιλάμε τώρα. Τώρα είμαι ευτυχισμένη, δεν χρειάζομαι άλλες αλήθειες…
Ίσως μοιάζει λίγο με παιδική έκθεση, αλλά να πως πέρασα την προηγούμενη Κυριακή μου:
Σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα και αφού αναπτέρωσα τον Άλεξ και το παιδί με διάφορα αισιόδοξα μηνύματα για την ημέρα που ξεκινούσε, αποφάσισα (κάτι σαν αποφασίζουμε και διατάζουμε, αλλά είναι για το κοινό καλό) να πάμε για καφέ στο Καπανδρίτι.
Έχουμε ένα κτήμα εκεί, και αν και σκέτο, εννοώ δεν έχουμε κτίσει ακόμα τίποτα μέσα, μας αρέσει να το επισκεπτόμαστε τις Κυριακές.
Τώρα την άνοιξη είναι μαγεία. Καταπράσινο και γεμάτο αγριολούλουδα που είναι και η φωτογραφική μου αγάπη τον τελευταίο καιρό. Φωτογραφίζω δλδ αγριολούλουδα ή αν βρεθούμε παραλία, την θάλασσα βεβαίως-βεβαίως.
Ξεκινάμε λοιπόν από τον Πειραιά συνήθως κατά τις 10:30. Η πρώτη μας στάση είναι στο περίπτερο της γειτονιάς μας για εφημερίδες.
Όταν φτάσουμε στο Καπανδρίτι, και πριν επισκεφτούμε το κτήμα σταματάμε σε ένα φυτώριο και αγοράζουμε και ένα φυτό για το σπίτι για την ανανέωση της βεράντας. Το τελευταίο μου απόκτημα για την βεράντα είναι μια aucuba japonika.
Μετά καθόμαστε για καφέ και εφημεριδοανάγνωση, και αφού τελειώσει η μελέτη προχωράμε προς το κτήμα για να μαζέψουμε ανοιξιάτικο αέρα, μυρωδιές και να βγάλουμε και φωτογραφίες. Κάθε φορά που φωτογραφίζω εξοχές και αγριολούλουδα σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι που δεν μπορούμε με κάποιο τρόπο να “αποτυπώσουμε” και την μυρωδιά τους…
Κατόπιν, αφού ικανοποιήσουμε τα μάτια μας από πράσινο, τα πνευμόνια μας από καθαρό αέρα και τραβήξουμε και αρκετές φοτος επιστρέφουμε στον Πειραιά για το υπόλοιπο πρόγραμμα που περιλαμβάνει συνήθως φαγητό με τους γονείς μου, καφέ με την μαμά μου και την θεία μου στην Μαρίνα Ζέας και αργότερα παρακολούθηση DVD από αυτά που έχουμε πάρει δώρο με τις εφημερίδες.
Άντε και καλή μας εβδομάδα… Άσχετο βέβαια αλλά καλά να είμαστε, χαχαχα!