Η ιστορία μου μέσα από ένα τραγούδι...

Λοιπόν, τις προάλλες είδα ένα ενδιαφέρον παιχνίδι που παιζόταν εδώ. Γράφουμε μια δικιά μας ιστορία που βγαίνει μέσα από τους στίχους ενός τραγουδιού.
Μου προτάθηκε να παίξω αλλά λόγω Μ. Εβδομάδας δεν έπαιξα. Τώρα μου ήρθε η έμπνευση από την μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων των Δαβαράκη, Χατζiδάκι, οπότε παραθέτω το αριστούργημα μου:

-Η αλήθεια πρέπει να λέγεται όταν είναι λειτουργική, όταν λέγοντας την, ανεβάζεις τον άλλο τον βοηθάς να ξεκολλήσει…
Αυτά θυμάμαι ότι συζητάγαμε τις προάλλες, αυτό σου έλεγα.
Και με ρώτησες :
-Αν δεν σου πω την αλήθεια, τι θα σου πω τότε? Πως θα σου μιλήσω?
-Μίλα μου σαν παλιό σινεμά, απάντησα.
Με κοίταξες απορημένος.

-Εσύ τα λες αυτά? Εσύ που εκσφενδονίζεις την αλήθεια σου σαν τούβλο και όποιον πάρει ο χάρος?

-Ναι, λέω, τώρα θέλω να μου μιλάς σαν τη Χαλιμά που μιλάει με τα παιδιά. Θέλω να είμαι παιδί, θέλω να μείνω παιδί για πάντα.

-Ναι αλλά έτσι σου κρύβω την αλήθεια, μου είπες πάλι, κοιτώντας κάπως … βαριεστημένα. Δεν μπορείς να μείνεις για πάντα παιδί, δεν μπορείς να πιστεύεις παραμυθάκια μια ζωή.

-Εγώ πάλι δεν το βλέπω έτσι είπα. Μπορεί κάποτε να ήθελα όλη την αλήθεια, τώρα όμως μπορώ και χωρίς αυτήν. Τώρα αισθάνομαι ωραία έτσι όπως είμαστε και μπορώ κι αφήνω από τα στήθια μου να βγουν παραμύθια για κείνους π' αγαπούν. Τώρα πια μπορώ να σου μιλήσω για στιγμές μυστικές και για λάμψεις μαγικές…

-Δεν υπάρχει τίποτα, μου είπες. Τίποτα μυστικό, τίποτα μαγικό. Πως άλλαξες έτσι? Ρώτησες.

Χαμογέλασα.

-Δεν καταλαβαίνεις τίποτα είπα. Να, σου λέω τώρα μια αλήθεια, αφού έτσι θέλεις. Και η αλήθεια μου είναι ότι μόνο γι' αγκαλιές ερωτικές και για νύχτες φωτεινές θέλω να μιλάμε πια. Κατάλαβες?

Αμηχανία. Κοιταχτήκαμε κλεφτά… Χαμογέλασες, χαμογέλασα και εγώ λίγο πονηρά.

Και τώρα χαμογελάω καθώς θυμάμαι να σ' αγκαλιάζω στο σκοτάδι και να
σε τυλίγω μ' ένα χάδι… Το πιο τρυφερό χάδι που είχα ποτέ.
-Τώρα είμαι γυμνός, μου είπες.

-Είσαι έτσι όπως πρέπει να είσαι, απάντησα. Οι άμυνες δεν σε ντύνουν, μάλλον γυμνό σε αφήνουν στο τέλος. Φτάνει πια, αρκετά.
-Το ξέρω, είπες. Χαμογέλασες και με πήρες αγκαλιά.

-Νιώθω σαν θεός φωτεινός δυνατός,συνέχισες κοιτώντας με στα μάτια.
-Μπορείς να μ' αγαπήσεις είπα. Είμαι σίγουρη

-Εσύ μπορείς να μου φωτίσεις μια στιγμή? Ρώτησες με λαχτάρα…Ξανά οι αμφιβολίες άρχισαν να τρυπώνουν ανάμεσα μας.
- Μπορώ να σου φωτίσω τη ζωή, απάντησα. Το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή.

Τυλίχτηκα σαν γάτα γύρω σου.
- Μόνο για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές θα μιλάμε τώρα. Τώρα είμαι ευτυχισμένη, δεν χρειάζομαι άλλες αλήθειες…