Αγάπη Νο1

Σήμερα από το πρωί κλαίω...

Είμαι ζορισμένη, δεμένη σε ένα "πρόγραμμα" που προσπαθώ να επιβάλω στον εαυτό μου για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στις συνθήκες όπως μας επιβάλλονται εκ των έξω, συνθήκες που κανείς δεν διάλεξε, αλλά που διαμορφώσαμε όλοι μαζί σιγά - σιγά.

Συνθήκες που προέκυψαν από της άγνοια μας, από την παραπληροφόρηση, από μιμητισμό, από τις αδυναμίες γενικά, που κάποιοι τις εκμεταλλεύτηκαν και τώρα βρισκόμαστε όλοι μαζί να χορεύουμε στον χορό του παραλόγου!!!

Κλαίω και είμαι θυμωμένη. Γιατί εγώ δεν το θέλησα αυτό και γιατί εγώ πάντα έβλεπα ότι ήταν λάθος εκεί που πάμε, πάντα ήξερα τι έπρεπε να έχω κάνει από καιρό αλλά δεν το έκανα!!! Πάλι από αδυναμία, από τεμπελιά, από αδυναμία να επιβληθώ στον εαυτό μου όπως άλλωστε και τώρα!!!

Γιατί; Γιατί πάντα τα συναισθήματα μου είναι δυνατότερα από τα λογικά μου "πρέπει", γιατί δίνω περισσότερη σημασία στην επικοινωνία, στις σχέσεις, στους γύρω μου και αν δεν είναι εντάξει οι σχέσεις μου με τους άλλους δεν είναι ούτε με τον εαυτό μου.
Από κει και πέρα κάθε ασυνενοησία, κάθε παρανόηση, κάθε λάθος κουβέντα με αφήνει άδεια από ενέργεια για να κοιτάξω το πρακτικό μου συμφέρον, με αφήνει με ένα συναίσθημα αναξιότητας ως προς εμένα και δεν προχωράω.
Μένω στάσιμη να προσπαθώ να λύσω το πρόβλημα για να ζήσω την ουτοπία μου...το πιστεύω μου που λέει ότι το να "δυναμώνει" ο ένας δεν έχει νόημα. Το μαζί είναι που μετράει, η συνεργασία, το μοίρασμα, η θετικότητα, η χαρά.

Και εκεί είναι νομίζω που την πάτησα...ίσως λάθος επιλογή, ή ίσως να είμαι και ο λάθος άνθρωπος σε μια κοινωνία ιδιαίτερα υλιστική...όμως...