Πηγαίνοντας...

Επανέρχομαι, αν και λίγο καθυστερημένα, με το δεύτερο μέρος της εκδρομής μας στην Αγγλία. Και νομίζω, ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να το ξαναθυμηθούμε, και να το ξαναζήσουμε έστω και εικονικά, μια και οι υποχρεώσεις πιέζουν και μας κάνουν να αναζητούμε μια … εκδρομή, που όμως δεν αφήνουν το περιθώριο να τη ζήσουμε πραγματικά. Τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα…

Το ενδιαφέρον της υπόθεσης ήταν ότι δεν πηγαίναμε Λονδίνο, ή κάπου πολύ κοντά στο Λονδίνο, ή σε κάποια πόλη που έχει αεροδρόμιο…και έτσι αναγκαστικά είδαμε και αρκετή χώρα, εφόσον ταξιδέψαμε εκτός με αεροπλάνο, και με τρένο και με το λεωφορείο της γραμμής!

Εκεί που θέλαμε να πάμε, στο Minehead του Somerset, όπου βρίσκεται το Butlins, τα πιο κοντινά αεροδρόμια είναι του Bristol, του Exeter και του Cardiff, όμως από Ελλάδα δεν υπάρχουν απ’ ευθείας πτήσεις.

Εκτός αυτού, η Olympicair έχει ωραίες τιμές, πολύ καλλίτερες από την Aegean. H διαδρομή αρχίζει από 36euro, όμως με τους φόρους, τους επίναυλος καυσίμων και δεν συμμαζεύεται, αυξάνεται η τιμή. Στην περίπτωση μας, που την μια διαδρομή την πληρώσαμε 36euro και την άλλη 53euro, έφτασε στα 200euro περίπου το άτομο. Όμως πιστεύω είναι καλή τιμή. Επιπλέον, προσπαθούν να είναι ευγενείς και συνεπείς, καμιά καθυστέρηση πλέον, και το φαγητό είναι καλό. Το μόνο περίεργο είναι ότι ακόμα περιμένω εκείνο τον καφέ πηγαίνοντας…και ότι οι αεροσυνοδοί έδειχναν κουρασμένες όταν γυρίζαμε, που ήταν η τελευταία πτήση, η νυχτερινή…Νεαρές μάλλον, δεν έχουν τις αντοχές και την … πώρωση των πιο παλιών με τα αεροπλάνα!

Οπότε πήραμε το αεροπλάνο για Gatwick, γιατί βόλευε πιο πολύ παρά για Heathrow. Μετά τρένο από Gatwick για Reading. Αλλαγή τρένου στο Reading για Taunton, και από Taunton με λεωφορείο για Butlins, Minehead, μέσα στο resort.

Βασικά ταξιδεύαμε όλη την μέρα. Ξεκινήσαμε 6:00 το πρωί από το σπίτι μας με το yaris, όπου το αφήσαμε στο Ελ. Βενιζέλο, στο πάρκινγκ μακράς διαρκείας, για 50euro μέχρι μια βδομάδα παραμονή, και φτάσαμε στο Butlins 7:00 το βράδυ αγγλική ώρα, την ώρα που έκλεινε η τραπεζαρία.

Το πρώτο τρένο, για Reading, το πήραμε από το Gatwick στη μία, από Reading για Taunton, στις τρεισήμισι περίπου. Και το λεωφορείο στις πέντε και μισή. Βέβαια είχαμε πολύ ώρα ενδιάμεσα, στους σταθμούς. Είχαμε αφήσει περιθώριο χρόνου, για τυχόν καθυστερήσεις και αναποδιές. Αν το συμπυκνώναμε λίγο, θα μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι και δυο-δυόμιση ώρες νωρίτερα, αλλά με την ψυχή στο στόμα. Με το περιθώριο χρόνο που είχαμε, ήπιαμε και κάμποσους καφέδες στους σταθμούς, και κόψαμε κίνηση που λένε…Το κόστος των εισιτηρίων του τρένου είναι γενικά ανεβασμένο, αλλά εμείς ψάξαμε στο net για τις καλύτερες δυνατές τιμές, με βάση την ώρα που θέλαμε να ταξιδέψουμε. Ένα σύνολο χοντρικά, με την μετατροπή σε euro είναι γύρω στα 200euro, τρία άτομα, με επιστροφή. Όμως μιλάμε για μακρινό ταξίδι. 450 km απέχει το Minehead από το Λονδίνο.  Το εισιτήριο του λεωφορείου, από Taunton για Minehead, 5.65 λίρες το άτομο η μια διαδρομή. Μιάμιση ώρα ταξίδι, περίπου. Επαναλαμβάνω τώρα, όλες οι κρατήσεις, αεροπλάνο, τρένο και ξενοδοχείο μέσω net. Μόνο τα εισιτήρια του λεωφορείου τα βγάλαμε στον … οδηγό μπαίνοντας.

Θα αναφέρω τώρα τα αξιοσημείωτα του ταξιδιού, πηγαίνοντας. Πρώτον, φτάνοντας στο Gatwick, όταν πήγαμε στην μηχανή να πάρουμε με την κάρτα την πιστωτική, τα εισιτήρια του τρένου, τα εισιτήρια δεν έβγαιναν. Μας είπαν ότι έπρεπε να δώσουμε ένα ref number για να ξεμπλοκάρουν. Το ref number δίνεται μέσω του confirmation mail. Όμως εγώ είχα χάσει όλα τα confirmation mails που μου ήρθαν στο Hotmail μου, γιατί τότε του ήρθε να αρπάξει ένα περίεργο ιό…Οπότε δεν είχα το ref. Ευτυχώς, με τα πολλά κατάφερε ο υπάλληλος να μας τα βρει και να μας τα δώσει…Ηθικό δίδαγμα. Δεν χάνουμε ποτέ τα ref numbers των εισιτηρίων. Κινδυνεύουμε να μην βρούμε τα εισιτήρια μας ποτέ!!!

Δεύτερον, ο καιρός ήταν κάπως. Και όσο περνούσε η ώρα, γινόταν και πιο … κάπως. Αφού αρχικά νομίσαμε ότι νύχτωνε στις τρεις και μισή, που δεν είναι αλήθεια. Νύχτωνε γύρω στις πέντε παρά…Όσο είμαστε στο τρένο όμως, πέρα … βρέχει που λένε. Αλλά φτάνοντας στο Taunton, μέσα στην μαυρίλα, στον αέρα και την βροχή, εμφανίστηκε ένα λεωφορείο από το πουθενά, με έναν ειρωνικό, θυμωμένο και ελαφρώς μεθυσμένο οδηγό και μας … πήρε. Πήρε και άλλους…Σε κάθε στάση κατέβαιναν μερικοί. Σταματούσε στα σκοτεινά, κατέβαιναν κάποιοι μυστήριοι, και χάνονταν στο σκοτάδι και στον αέρα. Αναρωτιόμασταν με την κόρη μου, πως ήξεραν που ήταν η στάση, και που πήγαιναν μετά… Κυριολεκτικά δεν φαινόταν τίποτα!!! Μόνο ο αέρας σφύριζε και έβρεχε … σκυλόγατα (να θυμηθώ και το αγγλικό). Εν τω μεταξύ ο οδηγός έτρεχε σαν παλαβός, στον εγγλέζικο επαρχιακό δρόμο με το ολισθηρό οδόστρωμα, όπως προειδοποιούσαν οι πινακίδες στην άκρη του δρόμου. Αλλά μάλλον δεν τις λάμβανε υπ’ όψιν του!!! Κάποια στιγμή, φτάσαμε σε μια «μεγάλη» πόλη, και βγήκαν και οι τελευταίοι, κάποια παιδιά, που προφανώς πήγαιναν να διασκεδάσουν, εφόσον ήταν Παρασκευή βράδυ (είχε και pub και σπίτια αρκετά, και φώτα). Μείναμε στο λεωφορείο τρείς και ο κούκος (εμείς οι τρεις και κάποιος ακόμα) που πηγαίναμε για το Butlins.

Τρίτον, φτάσαμε στο Butlins, ευτυχώς το φαί και οι καφέδες ήταν στο στομάχι μας ακόμα…Βγαίνουμε από το λεωφορείο και…πραγματικά δεν μπορούσα να κρατηθώ… Με έπαιρνε ο αέρας!!! Ο Άλεξ είχε πάρει την βαλίτσα και έτρεχε να … σωθεί, και εγώ να φωνάζω στην κόρη μου έλα στάσου να πιαστώ επάνω σου γιατί θα … πετάξω!!! Τέλος πάντων, μπήκαμε στο σκεπαστό, κάναμε το check in σε χρόνο ρεκόρ, και μια κοπελιά άρχισε να μας εξηγεί που θα πάμε, που θα φάμε, και τι θα κάνουμε, στα πιο γρήγορα αγγλικά που είχα ακούσει ποτέ μου…Δηλαδή και Ελληνικά να μιλούσε δεν θα καταλάβαινα τι λέει, τόσο γρήγορα που μιλούσε! Θα μας πάρει λέει το τρενάκι, να μας πάει στην τραπεζαρία αμέσως, γιατί κλείνει, και μετά, τα  δωμάτια μας είναι κοντά από εκεί…Όμως το τρενάκι είναι ανοιχτό, διότι καλοκαιρινό, και ο οδηγός μας έβαλε επάνω, και … άφαντος. Και να βρεχόμαστε, να φυσιόμαστε και να νομίζουμε ότι ο αέρας θα το τουμπάρει!!! Έβλεπα με την φαντασία μου την φωτογραφία μας να κάνει τον γύρω του κόσμου στους δέκτες των τηλεοράσεων, εμάς, κάτω από το τουμπαρισμένο τρενάκι…Τρελοί Έλληνες πήγαν σε καλοκαιρινό θέρετρο στην Αγγλία στην μέση του Χειμώνα, και να τι έπαθαν…Κάτι τέτοιο τέλος πάντων…

 Αυτά για τον … πηγαιμό. Ο γυρισμός έγινε με καλοκαιρία, στο λεωφορείο έσκασα στην ζέστη…Είδα όλη την διαδρομή, που δεν την είχα δει πηγαίνοντας, αλλά είχε τόσο ήλιο, που δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφίες...
Ελαφρώς τροποποιημένο το ... πρόγραμμα της επιστροφής. Butlins - Taunton. Από Taunton απευθείας με το τρένο στο Paddington, από Paddington στο Heathrow, terminal 4.
Bάζω εδώ όσες φωτογραφίες μπορώ, από την διαδρομή πηγαίνοντας με το τρένο, και από την θάλασσα στο Minehead.

Παραλία του Minehead. Στο βάθος φαίνεται το λιμανάκι του Minehead, και ο μόλος...Ξέρω, ξέρω, εμείς έχουμε ... καλύτερα!

Υπάρχει έντονη παλίρροια στην περιοχή. Δεύτερη στον κόσμο, απ' ότι διάβασα... Μάλλον είναι αρκετά τραβηγμένα τα νερά και κάποιοι κάνουν βόλτα μέσα στη...θάλασσα.

Φαίνεται και το groyne, όπου groyne, ένα φραγματάκι που κάνουν στις παραλίες, για να μην πάρει η θάλασσα την ακτή. Διότι το Minehead έχει πλημμυρίσει αρκετές φορές κατά το παρελθόν.

Το λοφάκι του Minehead, λίγο φαίνεται και το κάστρο του Minehead, και το groyne. Σαν την πιο πάνω, αλλά με zoom.

Περισσότερες φωτογραφίες στο flickr.

(update...Έχω αρχίσει να ανεβάζω και κάποια βιντεάκια...εδώ ένα με ...γλαράκια, καθότι όπως σας έχω πει, οι γλάροι με ακολουθούν παντού...

Butlins...

Το περασμένο Σαββατοκύριακο (συν Παρασκευή, συν Δευτέρα), βρεθήκαμε οικογενειακώς σε ένα θέρετρο στην δυτική Αγγλία. Το θέρετρο που ονομάζεται Butlins, είναι στην παραθαλάσσια πόλη (10.000 κάτοικοι) Minehead, δυτικά του Bristol. Η θάλασσα για την οποία μιλάμε είναι ο κόλπος του Bristol, και η πόλη, το Minehead δηλαδή, βρίσκεται απέναντι από το Cardiff της Ουαλίας, κατά κάποιο τρόπο…(λίγο πιο δυτικά)

Η επίσκεψη μας εκεί, έγινε για το χατίρι της κόρης μας, που ήθελε να παρακολουθήσει την συναυλία των McFly, όπως ανέφερα και στην προηγούμενη ανάρτηση.

To Butlins είναι συγκρότημα οικογενειακών «καλοκαιρινών» διακοπών, και το Χειμώνα για να διατηρήσει την λειτουργία του οργανώνει θεματικά σαββατοκύριακα που περιλαμβάνουν διάφορες εκδηλώσεις και show για όλη την οικογένεια, στον τεράστιο κλειστό χώρο που διαθέτει, και έτσι γεμίζει από κόσμο, που χαίρονται το σύντομο διάλειμμα τους, και τον … ανεφοδιασμό των μπαταριών τους, έστω και αν οι καιρικές συνθήκες στην περιοχή φτάνουν στο επίπεδο του … ανεμοστρόβιλου!

Το θέρετρο φαίνεται να απευθύνεται κυρίως σε … ντόπιους, η πλειονότητα που το επισκέπτονται είναι Ουαλοί, και προφανώς σπανίως βλέπει το μέρος τουρίστα… τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσε η έκφραση τους όταν τους λέγαμε ότι ήρθαμε από Ελλάδα…

Το πακέτο του συγκεκριμένου σαββατοκύριακου περιελάμβανε, εκτός από την διαμονή, το πρωινό, ένα γεύμα, (σε μπουφέ το πρωινό και το …απογευματινό), και την συναυλία των McFly, και πολλά άλλα show, και … πανηγύρια. Πανηγύρια με την καλή έννοια βέβαια, καθώς όλα ήταν άψογα οργανωμένα, και οι χώροι όπου γίνονταν οι εκδηλώσεις καλύτεροι από το Αθηνών Αρένα…

 Βάζω μερικές φωτογραφίες του εξωτερικού χώρου με τα σπιτάκια, του εστιατορίου, καθώς και από τον κλειστό χώρο, το pavillion όπως το λένε, όπου εκεί μέσα και γύρω-γύρω από αυτό, γίνονται όλες οι εκδηλώσεις και τα happenings.

Δεξιά και αριστερά είναι τα διαμερισματάκια.

Έχουν πολύ ... αγγλικό στυλ...μέχρι και το στρογγυλό τζάμι με το κοίλο διακοσμητικό στο γυαλί που όταν κάποιος κοιτά από μέσα, τα βλέπει κάπως έτσι:

Το εστιατόριο, τεράστιος χώρος, φιλικός και οικογενειακός...

Το φαγητό ήταν self service, αγγλικό πρωινό, με αυγά, λουκάνικα, bacon, baked beans, μανιτάρια, τηγανητό ψωμί, ομελέτες, black pudding, ψωμί τοστ, βούτυρο, μαρμελάδες, κτλ, και αγγλικό... βραδινό. Δυο φορές έφαγα fish & chips, και μία φορά rost beef and Yorkshire pudding, με πατάτες φούρνου, gravy και εκείνη την ... μαρμελάδα. Το fish δεν ήταν και τόσο καλό, λίγο άνοστο μου φάνηκε, και όπως μου εξομολογήθηκε η κόρη μου, από το ψάρι της άρεσε μόνο το απ' έξω, το πανάρισμα, και το έπαιρνε για τα ... chips. Όλα συνοδεύονταν με σαλάτες, πάλι από τον μπουφέ, και πάντα υπήρχε στο μενού και κάποιο μακαρονικό ή πίτσα. Βεβαίως μετά ακολουθούσε το γλυκό, αρκετά cakes, σοκολατιά και άσπρα, και πιο ... κλασσικά όπως apple pie &custard, και γενικά όλα με ... custard ή whipped cream. Μια μέρα φέρανε και μηχανή, για παγωτό...μηχανής, ωραιότατο. Αναψυκτικά και καφέδες, τσάγια, από μηχανήματα, όσο ήθελε κάποιος αλλά δυστυχώς κάποια ήταν χαλασμένα, με αποτέλεσμα να τα βγάζουν όλα ... νερό.

 Πάμε στο Pavillion τώρα. Μία πελώρια σκηνή-τέντα, σαν τσίρκο ένα πράγμα, που εκεί μέσα και γύρω από αυτά στεγάζονται εστιατόρια, καφέ, μουσικές σκηνές, ηλεκτρονικά, φρουτάκια, super market, μαγαζιά για παιχνίδια...και γενικά ότι ζητούσε ο καθένας.

 Το κεντρικό τμήμα του pavillion, η αρένα, είχε διαμορφωθεί κατάλληλα για την συναυλία.

Σας αφήνω για την ώρα, με ένα βιντεάκι από την συναυλία. Είναι το αγαπημένο τραγούδι της κόρης μου. Δεν είναι δικό μας βιντεάκι, ελπίζω όμως σύντομα να ανεβάσω και τα δικά μας...(ο ήχος είναι απαίσιος, το βάζω απλά για να πάρετε μια ιδέα...)

Μίνι μουσικές διακοπές

Η απόφαση πάρθηκε...
Η κατάληψη θα συνεχιστεί ακόμα, αν και τα παιδιά πήραν επίσημες διαβεβαιώσεις ότι τα αιτήματα τους, αυτά που είναι εφικτά και δίκαια, θα ικανοποιηθούν...Ίσως περιμένουν να δουν να υλοποιούνται κάποιες από τις υποσχέσεις πρώτα, και μετά να γυρίσουν στα μαθήματα τους...

Όμως, αυτή τη φορά...αυτή η απόφαση, μας βόλεψε !
Εδώ και μερικές εβδομάδες είχαμε αποφασίσει να κάνουμε μίνι οικογενειακές διακοπές, που σήμαινε ότι το παιδί θα έπαιρνε κάποιες απουσίες, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν. Τώρα που το σχολείο είναι έτσι και αλλιώς κλειστό, μας ήρθε κουτί!
Αφορμή για τις χειμωνιάτικες διακοπούλες στάθηκε η επιθυμία της κορούλας μου να δει live το αγαπημένο της συγκρότημα, τους McFly...
Στην αρχή μου φάνηκε τελείως παράδοξο το αίτημα, αλλά μετά από μια πιο λεπτομερή μελέτη και από συνεχείς παροτρύνσεις της ίδιας, που περιελάμβαναν ένα πακέτο με χάδια, φιλιά και...αχ - βαχ - ουφφφ ... καταλάβαμε ότι τίποτα δεν είναι δύσκολο...και ότι άλλο που δεν θέλαμε και εμείς, οπότε φεύγουμε για ένα μουσικό τριήμερο!

Η Κατάληψη Συνεχίζεται...

Δευτέρα πρωί μια μεγάλη καλημέρα εύχομαι, και μια καλή εβδομάδα σε όλους μας!

Σηκώθηκα πρωί πρωί, ήπια το καφεδάκι μου, έβαλα την φορμίτσα μου και πήρα την ντουντούκα... Κούκλα μου ξύπνα. Ώρα για σχολείο.

7:53 οι δυο μας στο τουτού, ξεκούραστες και ορεξάτες για την καινούργια εβδομάδα.
8:00 στο σχολείο. Πελώρια πανό και θρανία μπροστά στην πόρτα. Άντε πήγαινε και καλή σου μέρα, της λέω, κάνοντας ότι δεν είδα αυτό που είδα... Μάλλον τα κατεβάζουν τώρα μου λέει και συμφωνώ μαζί της...Και φεύγω.
8:11 Είμαι στο σπίτι. Ανεβαίνω πάνω, κοιτάω το κινητό που δεν το είχα πάρει μαζί μου, και βρίσκω μια αναπάντητη από Κούκλα μου...8:01, επίσης ένα sms. "Ela na me pareis, den exoume sxoleio...".
Και έφυγα μπρος πίσω, για να την φέρω σπίτι. Διότι

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

τουλάχιστον μέχρι την Πέμπτη που θα ψηφίσουν για το αν θα την συνεχίσουν και άλλο.

Όμως, ευχαριστώ το Θεό που είναι ... σπιτόγατα!

Σκεφτείτε να γύριζε στους δρόμους και στα καφενεία;

Και δυο πρωινές φότος από το ηλιόλουστο λιμάνι, και από τα νερατζάκια στο δρόμο μας

Πρύμες ή πρύμνες

Άλλη μέρα ξημέρωσε σήμερα…

Πηγαίνοντας το παιδί στο σχολείο, ένας τεράστιος ήλιος μας χαμογέλασε πίσω από τον λόφο, καθώς στρίβαμε στην ανηφόρα.

- Δες τον, δες τον, της λέω, που μας τυφλώνει κιόλας και δεν βλέπω τον δρόμο! (Και αυτό ενώ φορούσα τα γυαλιά μου)

Κατεβάσαμε και οι δυο τα προστατευτικά και γελάσαμε.

- Interesting, μου λέει

Σε λίγο, εννέα και τέταρτο, τηλεφωνώ στους γονείς μου.

- Ήλιος, λέω

- Πάμε βόλτα; Λέει η μαμά μου

- Ναι, και ο μπαμπάς μαζί, έτσι;

- Ε βέβαια!

Έτσι και έγινε. Και νάμαστε! Που αλλού;

Είπα να βγάλω και κάποιες …πρύμες, φωτογραφία. Ενδιαφέροντα ονόματα πλοίων...

Αναρωτιέμαι, μήπως θα έπρεπε να γράφουμε και εμείς τα ονόματα μας στις…πρύμες μας; Ή εμείς ξεχωρίζουμε από τις πρύμες μας, και χωρίς να γράψουμε το όνομα μας επάνω; (Έχω και προβληματισμούς σήμερα)

Σε λίγο, και ενώ απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας, βλέπω μήνυμα στο κινητό από το παιδί, σταλμένο πριν τρία τέταρτα..

«den ksr ti wra 8a girisw »

Εγώ, έστω και καθυστερημένα, ρωτάω «Giati;”

“Basika mallon 8a figw tr…to kleisame to sxoleio”

Το ανακοινώνω στους γονείς μου…Ο μπαμπάς μου έντρομος…

- Αυτά που φοβάμαι, η γρίπη…

- Δεν νομίζω, καλέ μπαμπά, για να κλείσει από την γρίπη πρέπει να λείπουν πάρα πολλοί μαθητές, δεν κλείνει έτσι…Μόνο ένα κρούσμα είχαμε, και αυτό στις εκλογές..

- Τι, στο τμήμα του παιδιού; ο μπαμπάς μου φρικαρισμένος…

- Όχι, στην δευτέρα, λέω.

Συνεχίζω με τα μηνύματα

«Kataleipsi?”

Απάντηση: “Nai”

Τέλεια! Και σκέφτομαι την … πρύμη κατάσταση, στο bord de l' eau ;) με όνομα Ελλάδα ...

Μπορώ; (updated)

Να μου αφιερώσω σήμερα ένα τραγουδάκι;

Ναι, αμέ...Μπορώ!

Καλημέρα σας :D

Update

Το πρωί που πήγαινα το παιδί στο σχολείο, άκουσα αυτό το τραγουδάκι στο ραδιόφωνο…Ένιωσα σαν να το έπαιζε για μένα, ίσως όμως να ήμουν και η μόνη που θα το έβλεπε έτσι το συγκεκριμένο τραγούδι, δηλαδή ότι μου ταιριάζει, έστω και αν το άκουγα μαζί με όλα τα κοντινά μου, αγαπημένα μου άτομα. Κάποιος θα ήθελα να μου το αφιέρωνε, αλλά ποιος άλλος παρά εγώ, θα ήξερε ότι το θέλω, ότι το χρειαζόμουν, ότι μου άρεσε; Ποιος άλλος παρά εγώ ή ίδια είναι μέσα στο μυαλό μου να ξέρει πως σκέφτομαι κάθε στιγμή, πως αισθάνομαι, τι θέλω τέλος πάντων. Και αν δεν μπορούμε εμείς να δώσουμε στον εαυτό μας κάτι, πως θα μπορέσει ένας άλλος, έστω και μας αγαπάει πολύ – πολύ;

Update 2

Μπορεί να μην δείχνουμε αυτό που είμαστε…Μπορεί να μην το επικοινωνούμε σωστά, μπορεί να είμαστε λάθος τοποθετημένοι, σε λάθος τόπο και χρόνο. Και οι άλλοι να μην μπορούν να μας εκλάβουν σωστά. Δηλαδή αυτό που εισπράττουν από εμάς και οι αντιδράσεις τους, που εμείς εισπράττουμε, να μην συμφωνούν με αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα. Εμένα μου τυχαίνει πολλές φορές. Μα αυτή δεν είμαι εγώ, λέω. Δεν είσαι υποχρεωμένος όμως να ξέρεις ποια είμαι, να καταλάβεις ποια είμαι, δεν είμαι υποχρεωμένη να δεχτώ αυτό που νομίζεις ότι είμαι. Δεν είμαι υποχρεωμένη επίσης να παλέψω να σου αλλάξω την γνώμη. Γιατί να το κάνω; Άσε που δεν θα τα καταφέρω. Η γνώμη σου, η γνώμη του καθενός για τα πράγματα είναι πιο σημαντική από την αλήθεια, δεν θα την άλλαζε κανείς εύκολα. Άσε που η αλήθεια είναι πάντα τόσο εύκολη, τόσο απλή, και όλοι μας θέλουμε τα δύσκολα, τα πολύπλοκα…

Η μετάβαση

Μπήκε ο Νοέμβρης...

Κάπως νεκρός μήνας, δεν είναι φθινόπωρο, δεν είναι χειμώνας, δεν έχει τρανταχτές γιορτές, σαν να μην έχει και τίποτα ιδιαίτερο, (παρόλο που για μένα είναι ιδιαίτερος, μια και γνώρισα τον Άλεξ, Νοέμβρη του 1988) βρίσκεις όμως φτηνά εισιτήρια για το εξωτερικό, προσφορές σε ...καλοκαιρινά resort, και δεν βρίσκεις απολύτως τίποτα στη Σωτήρος!

Ο Άλεξ μου έφερε μια καινούργια μηχανούλα γιατί γκρίνιαζα ότι η olympus δεν χωράει στην τσάντα μου, και βγήκα εχτές στην Σωτήρος να την εγκαινιάσω και να πάρω φωτογραφία τις βιτρίνες. Όμως δεν βρήκα κάτι αξιόλογο. Όλες μέσα στην γκριζάδα και στην μαυρίλα. Μάλλον με άκουσαν με τα "βασικά" που έλεγα, απογοητεύτηκαν ότι δεν θα πήγαινα να ψωνίσω ;) και έφτιαξαν βιτρίνες με τα ... χτεσινά υπολείμματα.

Σε μερικές βιτρίνες μάλιστα, είχαν ξεχάσει να ντύσουν τις κούκλες. Δηλαδή ήταν ντυμένες μόνο με τα ... βασικά. Τέτοια επιρροή που τους άσκησα, δεν το περίμενα με τίποτα.

Το βράδυ πήγαμε μέχρι το kitchen, για να δούμε πως βγάζει η μηχανή τις σκοτεινές φωτογραφίες. Όπως αναμενόταν, είναι αρκετά κουνημένες.

Γενικά αυτές οι βραδυνές φωτογραφίες, ειδικά με τις μικρές μηχανές, θέλουν οπωσδήποτε τρίποδο. Όμως έτσι χάνει κάποιος το αυθόρμητο της υπόθεσης. Και για φαντάσου να μπαίνεις στα μαγαζιά κουβαλώντας ένα τριποδάκι!

Οι σημερινές όμως φωτογραφίες νομίζω ότι είναι καλύτερες. Και φαίνεται καθαρά αυτό που είναι να φανεί.

Ότι μπήκε ο Νοέμβρης, που μπορεί να μην είναι ούτε φθινόπωρο, ούτε χειμώνας, ούτε τίποτα το ιδιαίτερο, όμως οι αλλαγές στην ατμόσφαιρα είναι εμφανείς, το κρύο αισθητό,

και εμείς είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε τον χειμώνα με μια μεγάλη αγκαλιά, γιατί μας έλειψε!

Καλό μας Χειμώνα πλέον!!!