Τελευταία είδα αυτά τα βιντεάκια με ομιλήτριες δύο πολύ αξιόλογες και τολμηρές νέες γυναίκες. Δείτε τα λίγο αν θέλετε, έστω και αν είναι στα αγγλικά.
Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες της φυσικής τους κατάστασης, ούτε τι ακριβώς είπαν, θα σας πω τι εντύπωση μου έκαναν. Τις θεώρησα απλά φυσιολογικές. Δεν είναι ιδιοφυΐες, ούτε υπέρ-ταλαντούχες. Έχουν βρει τι τους αρέσει, πως τους αρέσει να ζουν, και έτσι ζουν, κάνοντας κάτι που το κάνουν και πολλοί άλλοι, παρόλο το ... Παρόλο ποιο; Το πρόβλημα τους; Ποιο πρόβλημα;
Λοιπόν, τις θεώρησα απλά φυσιολογικές και τις θαύμασα, διότι το πιο δύσκολο είναι να είσαι απλά φυσιολογική όταν δεν είσαι όπως οι άλλοι. Και όταν λέω όπως οι άλλοι, εννοώ όταν έχεις κάποια αναπηρία.
Ωστόσο δεν θα σας πω πόσο δύσκολη είναι η ζωή και πόσο σε ξεχωρίζουν οι άλλοι, πόσο δεν σε κάνουν παρέα μικρό, κτλ, κτλ, διότι εμένα προσωπικά ποτέ δεν με θεώρησαν οι φίλοι μου σαν κάτι διαφορετικό αν και είχα κάποια κινητικά προβλήματα από μικρή. Δεν θα πω ότι με πολύ προσπάθεια κατάφερνα και έκανα ότι έκαναν οι άλλοι για να μην ξεχωρίζω, διότι δεν μπορούσα να κάνω ότι έκαναν τα άλλα παιδιά, αλλά δεν με πολυενδιέφερε κιόλας να προσπαθήσω. Μέσα στην οικογένεια και με την βοήθεια κυρίως της μητέρας μου περνούσα υπέροχα. Τα είχα όλα!
Ώσπου μετά από κάποιες ορθοπεδικές εγχειρήσεις, και αφού η αρρώστια είχε κάνει τον κύκλο της και είχε σταματήσει, περπάτησα σχεδόν καλά. Λίγο σαν ... παπί με ελαφρά τουρλωτή ουρά, αλλά με αντοχή ... πάπιας. Πήγαινα και ερχόμουν ολημερίς και ολονυχτίς. Και ίσως αυτό να μην άρεσε.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα με τα πόδια κάπου, ήταν στην δασκάλα μου των αγγλικών, τρία στενά από το σπίτι μου. Με συνόδευε η μαμά μου, η οποία ήθελε να μου δείξει την χαρά του περπατήματος, και εγώ ήμουν όλο μούτρα διότι ήθελα τουτού, δήθεν. (Τα μούτρα ήταν διότι δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι πριν είχα πρόβλημα και τώρα ήμουν καλύτερα, διότι για μένα όλα ήταν φυσιολογικά)
Μετά βέβαια ανατράπηκαν τα πράγματα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ενώ ήθελα να πηγαίνω παντού μόνη μου, θυμάμαι τον μπαμπά μου με την μπεμπούλα του συνέχεια μπροστά μου να θέλει να με μαζέψει.
Ίσως να φταίνε οι γκόμενοι, που αναγκάστηκαν οι γονείς μου να εξασκήσουν κάποιον μεγαλύτερο έλεγχο, διότι τους βγήκα λίγο ζωηρούλα (για τα γούστα της μαμάς μου) και τους έπιασε πανικός.
Σας πληροφορώ ότι για την εποχή μου (σεξουαλική απελευθέρωση, κτλ), δεν ήμουν καθόλου ζωηρή. Ήθελα να είμαι απλά φυσιολογική, να βρω ένα καλό παιδί να κάνω σχέση, και μετά να παντρευτώ και να κάνω μια φυσιολογική οικογένεια. Το οποίο και δόξα τω Θεώ έγινε σχετικά σύντομα.
Η μαμά μου με είχε δει Hawking αλλά εγώ ήθελα να είμαι just normal και να χαίρομαι τη ζωή. Με τέτοιο μυαλό, να αξιοποιήσεις το μυαλό σου, αν διάβαζες λίγο πιο πολύ... Σιγά το μυαλό δηλαδή.
Δεν λέω, πήγα στο Αμερικάνικο Κολέγιο, σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων με major στα Computers, και το τέλειωσα γρήγορα και με διάκριση (Distinction), και μετά από αυτό, μετά από δυο χρόνια που τέλειωσα, έκανα και δεύτερο major στην ψυχολογία. Εκτός από τα Αγγλικά, έκανα Γαλλικά και Γερμανικά (τα έχω ξεχάσει τώρα). Νομίζω ότι και αρκετά διάβαζα και το μυαλό μου (αυτό το λίγο) το αξιοποιούσα, και ακόμα το αξιοποιώ. Ακόμα διαβάζω και μαθαίνω.
Είχαμε και μια όμορφη επιχείρηση, οικογενειακή, και όταν είδα ότι το επίπεδο της πληροφορικής στην Ελλάδα δεν ήταν όπως το ήθελα, αποφάσισα και μπήκα στην δικιά μας επιχείρηση.
Δουλίτσα το πρωί, και μετά όπου δυο και εγώ τρεις. Όπου έβλεπα φως, έμπαινα. Φίλοι, ξαδέλφια, με όλους έκανα παρέα και παντού πήγαινα. Και με ήθελαν πολύ για παρέα. Κοινωνικότατη, αστεία, αυθόρμητη, αθυρόστομη, σεξόμυαλη. (μόνο στο μυαλό είπαμε, από εκεί και πέρα ξεραήλα.)
Όμως με την μαμά μου είχαμε ένα θέμα. Κάτι άλλο ήθελε από εμένα, δεν μου το διευκρίνιζε, και έβλεπα συνεχώς μια δυσαρέσκεια στο πρόσωπο της. Μια ανησυχία, ένα βάρος. Θα μου πεις όποιος έχει την μύγα... Αλλά αυτός που έχει την μύγα, δηλαδή εγώ στην προκειμένη περίπτωση, ξέρει τι μύγα είναι. Έτσι δεν είναι; Ξέρεις τι ενοχλεί τον άλλον, έστω και αν τελικά δεν είναι αυτό. Εγώ δεν ήξερα. Κουβέντες επί κουβεντών, και στεναχώρια επί στεναχώριας χωρίς να μπορούμε να διορθώσουμε τίποτα. Και ακόμα το παθαίνουμε καμιά φορά, αλλά ευτυχώς τώρα έχει έρθει ο Χριστός, μας κοιτάει στραβά και σταματάμε.
Πέρα από τον Χριστό όμως, σε ανθρώπινα πλαίσια, νομίζω φταίει το σύνδρομο ... Hawking. Ήμουν λίγο μειονεκτική αλλά δεν γούσταρα, και δεν μπορούσα κιόλας, να κάνω καμιά υπεραναπλήρωση.
Δεν ήθελα 32 πτυχία για να αποδείξω την αξία μου, μου έφτανε το ένα με το διπλό major και οι τρεις ξένες γλώσσες. Δεν ήθελα να μπω σε ξένες εταιρίες και να παιδεύομαι να ανεβαίνω ιεραρχίες για να αποδείξω ότι μπορώ. Είχαμε την δικιά μας επιχείρηση και ήμουν χαρούμενη εκεί. Δεν ήθελα να είμαι ανέγγιχτη, αγιασμένη, μυρωμένη. Ήθελα να έχω φλερτ και σχέση, όπως όλα τα κορίτσια.
Ήθελα να είμαι just normal, και να χαίρομαι τα καλά της μεσαίας εύπορης αστικής τάξης της εποχής μου (αυτή η τάξη που δεν υπάρχει πια).
Με αυτή την ιστορία, και με τα δύο βιντεάκια από τα αξιέπαινα κορίτσια, λέω σε όποιο παιδί έχει μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα αναπηρίας, μην πτοείσθε! Είστε φυσιολογικοί. Ζήστε φυσιολογικά! Αν έχετε κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, αν είστε Hawking τέλος πάντων, ΜΠΡΑΒΟ! Σαφώς όλα τα μπορούμε και τίποτα δεν μας σταματά. Αλλά εάν δεν έχετε κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα έχετε όμως κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, έχετε το δικαίωμα και την υποχρέωση να ζήσετε φυσιολογικά. Δεν χρειάζεται σε κανέναν να αποδείξετε τίποτα για να σας δεχτούν, η αξία σας δεν διαπραγματεύεται!
Στα μάτια του Θεού είστε τέλειοι, ολοκληρωμένοι, δικαιωμένοι.
Λοιπόν, έτσι ολοκληρωμένο, τέλειο και δικαιωμένο θα βλέπετε και εσείς τον εαυτό σας, και θα απαιτείτε και από τους άλλους να σας βλέπουν έτσι, χωρίς καμιά άλλη απόδειξη!
