Τι μπορεί να σε ζορίζει, τι μπορεί να σε κάνει να χάνεις το κέφι σου;

Τι μπορεί να σε ζορίζει, τι μπορεί να σε κάνει να χάνεις το κέφι σου;

Μήπως ότι ο καθένας σε θέλει να ταιριάζεις με τον χαρακτήρα του, να είσαι το βούλωμα στο κενό του, να είσαι η προέκταση του χεριού του, να είσαι η απάντηση στην προσευχή του, εσύ και μόνο εσύ και κανένας άλλος;

Μήπως το ότι σε θέλει να είσαι ακριβώς όπως σε ονειρεύτηκε, και να μην ακούει κουβέντα για την διαφορετικότητα σου;

Μήπως ότι σε θέλει να λες ότι θέλει να ακούσει, να σωπαίνεις την ώρα της ησυχίας του, να υλοποιείς τον κόσμο του;

Μήπως ότι θέλει να είσαι ένας μικρός Χριστός τσέπης, που θα σε φοράει επάνω του σαν φυλαχτό όταν θέλει να παίζει με τον κίνδυνο, για να μην πάθει κανένα κακό;

Μήπως ότι το ονομάζει όλο αυτό "αγάπη";

Ίσως να σε χαλάει το ότι ενώ είσαι ένας άνθρωπος ζωντανός και άξιος, που δούλεψε για την ελευθερία του, σε αντίξοες συνθήκες, που ο Χριστός ο αληθινός είναι μαζί του και το Άγιο Πνεύμα μέσα του, ακόμα σε αγγίζουν οι άτσαλες προσπάθειες των άλλων να σε βάλουν στα καλούπια τους. 

Αλλά μην χαλιέσαι μικρέ μου φίλε. Ξέρω γιατί αγγίζεσαι με όλα αυτά, και γιατί χάνεις το κέφι σου. Διότι νομίζεις ότι μπορείς να σώσεις τον κόσμο και δεν το κάνεις. Φοβάσαι ότι είσαι εγωιστής και κακός. 

Δεν είσαι ούτε εγωιστής ούτε κακός. Σκέψου! Ο ίδιος ο Χριστός θυσιάστηκε για την σωτηρία μας και κάποιοι δεν μπορούν να το δουν και να την πάρουν. Πως λοιπόν νομίζεις ότι μπορείς ΕΣΥ να τους σώσεις και δεν το κάνεις; Αφού Εκείνος δίνει τα πάντα και δεν το βλέπουν, πως πιστεύεις ότι θα δουν εκείνα τα λίγα που δίνεις εσύ και θα σωθούν;

Λίγα δίνεις, αλλά αυτά μπορείς. Και περισσότερα να έδινες, το ίδιο θα ήταν. Διότι τα έχει δώσει όλα ο Χριστός και πάλι δεν τα βλέπουν.

Μην ζορίζεσαι λοιπόν, μην χάνεις το κέφι σου, μην πληγώνεσαι από τα άτσαλα χέρια τους. Έχεις μόνο ένα φουστάνι και ένα μπουφανάκι. 

Δώσε τα και αυτά, και μείνε γυμνός να σε ντύσει ο Θεός όπως όμορφα ξέρει να ντύνει τα κρίνα Του!

Ouzo under the moonlight in Piraeus

 Δεύτερη βραδυά αφιερωμένη στο φεγγάρι, και δεν μπορούσα παρά να κάνω άλλη μια αναρτησούλα στο blog μου. Το φεγγάρι στην χάση του και γεμάτο κατά 92% ανέτειλε πιο αργά από ότι το περιμέναμε πίσω από τις πολυκατοικίες και τις χόρτινες ομπρέλλες της πλάζ, γι αυτό και η καθυστέρηση, και θρονιάστηκε πάνω από το παλιό σπίτι της Καστέλλας του Πειραιά.

 Το φεγγαράκι αφού έπαιξε λιγάκι με κάποια συννεφάκια, ενώ εμείς παίζαμε με το ουζάκι σε ποτήρι, με τον καπνό μας και το SONY XPERIA Z1 που έκανε χρέη φωτογραφικής μηχανής στην προκειμένη περίπτωση (και πολύ καλής θα έλεγα)

έμεινε μόνο του τα λάμπει στον καλοκαιρινό ακόμα Πειραιώτικο ουρανό. 

Ο Πειραιάς είναι νησί, αποφάσισα, από τα καλύτερα του είδους, και όποιος ζει σε αυτό το νησί χειμώνα - καλοκαίρι είναι ευλογημένος!

Moonstruck in Piraeus

 Ήρθε και πάλι η ώρα της σελήνης για το blog μου. Μόνο που αυτή την χρονιά είναι Σεπτεμβριάτικη,

 και λίγο ελλειμματική. Λίγο στην χάση της, κατά μία μέρα.

 Ξεπροβάλει πάνω από την Μαρίνα Ζέας, πίσω από την πλατεία Αλεξάνδρας. 

 Δεν είμαι σίγουρη ότι διακρίνεται ή μπερδεύεται ανάμεσα στα άλλα φώτα.

Όμως αν δεν ξεχωρίζει το φως της, από τα φώτα του δρόμου, σίγουρα ξεχωρίζει η αντανάκλαση της στην θάλασσα του Πειραιά.

Είναι η μόνη που έχει χρυσαφιά αντανάκλαση.