Μαζί μου...

Θα το φυλάω στην καρδιά μου
σαν κάτι πολύτιμο
μοναδικό
ένα φυλαχτό φτιαγμένο μόνο για μένα
να με συντροφεύει τις μοναχικές μου μέρες
για να θυμάμαι ότι είσαι εκεί
...μαζί μου...

ακόμα και αν έχεις φύγει...

Το δικό σου φυλαχτό δεν πρόκειται ποτέ να το πετάξω από πάνω μου ούτε
θα μπορέσει ποτέ κανένας να μου το πάρει...

Οι πικρές λέξεις δεν το αγγίζουν
ούτε οι κακές στιγμές...
Είναι δικό μου για πάντα
σε ευχαριστώ καρδιά μου που μου το χάρισες!!!

Αυτό δεν θα μου το πάρεις ποτέ

πίσω!!!

Κοίτα με

Παρόλο που ο καθένας στο blog του μπορεί να γράφει ότι θέλει όποτε θέλει, προσωπικά εγώ νιώθω λίγο άσκημα καμιά φορά να βάζω 3 αναρτήσεις στη σειρά και μετά να χάνομαι για μέρες!!!
Οπότε αισθάνομαι την ανάγκη να δικαιολογηθώ για αυτή την αταξία των αναρτήσεων μου και να σας πω ότι αυτό συμβαίνει γιατί ακόμα το πρόγραμμα μου δεν έχει τελειοποιηθεί. Πολλά πράγματα έχουν μπει στη σειρά τους, αλλά όχι όλα. Που σημαίνει ότι ο χρόνος που μένει για Blogging είναι προς το παρόν λίγο...ασαφής.
Ελπίζω να ρυθμιστεί σύντομα το θέμα και να μπορέσω να γράφω πιο τακτικά και με κάποια άλλη θεματολογία ίσως...
Θα δούμε!!!

Προς το παρόν βάζω τραγουδάκι αφιερωμένο στην αγάπη μας!!!

This is our night

Μακάρι!!!
Μακάρι κάθε νύχτα να είναι η νύχτα μας!!!
Μακάρι κάθε μέρα να είναι η μέρα μας!!!
Και είναι...

Σήμερα είναι το χειροκρότημα που λένε και οι θεές Μαγγίρα ;).

(αύριο το θάψιμο)

Λοιπόν βλέπω "Πρωινή μελέτη", και πέφτει θάψιμο για τις Μαγγίρα ... χαχαχα...Κάτι ήξεραν οι αδελφές, κάτι ήξεραν!!!

Σάκη σου...Έρχομαι

Πιστέψτε με, μου είναι δύσκολο να συντονίσω τον εαυτό μου κατάλληλα ώστε να είμαι στο σωστό σημείο, τη σωστή ώρα!!! Ολόκληρος Γολγοθάς, ιδίως αν είναι πρωί…
Όλες αυτές οι μικροδουλειές που προηγούνται του…εκσφενδονισμού από το σπίτι, που προηγούνται ενός επιτυχημένου κλεισοπορτίσματος, και που άλλες γυναίκες τις κάνουν μηχανικά, εμένα με γεμίζουν φρίκη και ένταση!!!

Δεν ξέρω γιατί, ίσως να είναι ακριβώς αυτό, ότι δεν έμαθα να ζω μηχανικά…Σαν να είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως σε αυτό τον τομέα!!!

Οπότε, όταν τα καταφέρω τελικά, να κάνω τις δουλειές μου όπως τις θέλω, ναι, ναι, ΘΕΛΩ είναι, δεν είναι πρέπει, και να τελειώσουν και οι εξωτερικές δουλειές, τότε μπορώ να με επιβραβεύσω με ένα εσπρεσάκι μακιάτο στην πλατεία του Δημαρχείου στον Πειραιά, στο Flocafe, διαβάζοντας το καινούργιο free magazine, «Μητροπολιτικές Ιστορίες» με θέμα «Έρωτες στην Πόλη», και προσπαθώντας να ερμηνεύσω τις κινήσεις, τις εκφράσεις, τις συμπεριφορές του κόσμου που βρίσκεται στον χώρο…
Κόσμος μιας κάποιας ηλικίας, συνταξιούχοι και κυρίες που έχουν βγει για τα ψώνια τους, ενώ ακούγεται παλιά Beyoncé, Crazy in Love… και νεαρά νόστιμα γκαρσόνια πηγαινοέρχονται μιλώντας και κάνοντας πλάκα μεταξύ τους!!!
Θα μπορούσα να κάτσω εδώ χαζεύοντας όλη τη μέρα!!! Είναι δύσκολο να πω «τέλος χρόνου», και να πάω να συνεχίσω… Καθότι αυτά που έκανα το πρωί ήταν το …ορεκτικό της δουλειάς…Έχουμε τώρα το κυρίως πιάτο!!! Κασετούλα ζεστή-ζεστή, έτοιμη για απομαγνητοφώνηση!!!
Αλλά θα κάνω υπομονή περιμένοντας το … επιδόρπιο: Ραντεβού με τον Σάκη στις 10:00 μμ…

Ελπίζω μόνο μην με πάρει ο ύπνος στον καναπέ πριν την… ολοκλήρωση της διαδικασίας…

Φύλακας Άγγελος

Μου πήρε λίγο χρόνο και κάμποση ενέργεια, αλλά νομίζω έβαλα το πρόγραμμα που ήθελα στις δουλειές μου, και πιστεύω ότι με λίγες ανθρώπινες παραλλαγές θα το κρατήσω. Και λέω «ανθρώπινες παραλλαγές» γιατί ως γνωστό τα προγράμματα τα ανθρώπινα (όχι του υπολογιστή) είναι για να αλλάζουν όπως και οι κανόνες είναι για να σπάνε όταν χρειάζεται. Όσο για τις εκπλήξεις που έλεγε και το ζώδιο μου, έτσι και αλλιώς υπάρχουν στη ζωή των ανθρώπων…εμείς απλά πρέπει να τις καλωσορίζουμε, γιατί, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό να το χωνέψουμε πολλές φορές, ότι γίνεται είναι για το καλό μας…

Πάμε λοιπόν με το πρόγραμμα της ημέρας, μην ξεχνιόμαστε κιόλας ;)
Κάνει κρυάκι σήμερα, 2 βαθμούς στην Αθήνα που θέλω να πάω σε λίγο, απ’ ότι λέει στο laptop…
Θα περάσω από τον Γρηγόρη στο σταθμό του Πειραιά για το καφεδάκι μου, θα δω αν έχει μείνει και κανένα LIFO της περασμένης εβδομάδας γιατί το έχασα και μου έλειψε και μετά θα πάρω τον ηλεκτρικό για να πάω να παραδώσω την δουλειά μας…

Μου αρέσουν αυτές οι μικρές διαδρομές με το τραίνο, γενικά μου αρέσει ότι περιέχει κίνηση και έστω και λίγο αλλαγή…και καθώς τα γράφω αυτά, ακούω και ένα καινούργιο τραγουδάκι που πυροδότησε αργότερα ένα καυγά, και σκάω ένα αμυδρό πονηρό χαμόγελο, ενώ στα μάτια μου έχω ακόμα την θλίψη από τον χτεσινό καυγά…

Μα είναι δυνατόν εγώ να σε χρησιμοποιώ;
Σαν τι;
Ποιος ο λόγος να κάνω κάτι τέτοιο;
Είναι ποτέ δυνατόν να μην με γεμίζει η αγάπη;

Αχ αυτά τα ζούδια...

Κοίτα να δεις τι πάθαμε δηλαδή…
Μα βαλτά είναι τα άστρα ήθελα να ήξερα;

Αυτό τον καιρό είμαι μέσα στην μαύρη μιζέρια και στην ταλαιπωρία. Γιατί; Εκτός από διάφορα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν σαν οικογένεια, έχω και ένα προσωπικό θέμα ...
Ότι προσπαθώ μετά μανίας να βάλω τον εαυτό μου σε μια τάξη, σε μια πειθαρχία, να αποκτήσω ώρες και μέρες επιτέλους, ώρες και μέρες που γίνονται οι δουλειές. Να αποκτήσω μια «ρουτίνα» βρε αδελφέ!!!
Νομίζω ότι όλος ο κόσμος το έχει αυτό το πρόγραμμα στη ζωή του, και ότι μόνο εγώ διέπομαι μονίμως από αστάθμητους παράγοντες που δεν με αφήνουν να οριοθετηθώ μέσα στο χωροχρόνο!!!
Και μάχομαι, και προσπαθώ να θέσω υπό έλεγχο τον εαυτό μου, να μην επηρεάζομαι από συνθήκες για να μπορέσω να βγάλω το πρόγραμμα που έχω σχεδιάσει…Όμως αυτό μου προξενεί κατάθλιψη, γιατί πόσα «όχι τώρα» και «τώρα κάντο», πόσα "άσε τις δικαιολογίες και δούλευε", μπορεί να ακούσει ένας άνθρωπος μέσα στην μέρα και να μην πάθουν τα νεύρα του; Ακόμα και αν το λέει ο ίδιος στον εαυτό του, είναι μια καταπίεση που φέρνει μια καταθλιψούλα!!!
Και βέβαια, ο απώτερος σκοπός του προγράμματος είναι οι ελεύθερες ώρες!!!
Θέλω να βάλω σε μια ρουτίνα την ζωή μου, γιατί θέλω να ξέρω τι ελεύθερο χρόνο έχω να κάνω αυτά που μου αρέσουν!!!
Δηλαδή θέλω να τιθασεύσω τα «πρέπει» μου για να μπορέσουν τα «θέλω» μου να χορέψουν απελευθερωμένα και απενοχοποιημένα επιτέλους, με τσαμπουκά και δύναμη!!!
Τα «θέλω» μου το δικαιούνται!!!

Και αφού νομίζω ότι κάνω ένα βηματάκι στο να αποκτήσω μια καθώς πρέπει «ρουτίνα», διαβάζω τον ζώδιο μου και τι μου λέει!
Μου λέει ούτε λίγο ούτε πολύ, να αφήσω την ρουτίνα γιατί η ζωή χρειάζεται εκπλήξεις!!!

Ε, πείτε μου τώρα τι να κάνω!!!

Αγάπη Νο2

Όμως...
και να ξαναζούσα πάλι τα ίδια θα έκανα...πάλι την ίδια επιλογή...
Γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αγάπη ...
Γιατί θέλω η καρδιά μου να είναι γεμάτη με συναίσθημα, γιατί μόνο έτσι ζω..μέσα από τα συναισθήματα μου, μέσα από τον έρωτα μου για σένα...
Μπορεί να με διαλύει, να γίνομαι ένα με το χώμα και να μένω αδύναμη χωρίς τίποτα
αλλά αυτό το τίποτα είναι τα πάντα...
είναι η ζωή και το όνειρο...
είναι ο κόσμος όλος...
Είναι η δύναμη...
Μπορεί να κλείνω τις πόρτες κάποτε, να πετάω την αγάπη έξω...
να μην την θέλω...
τόσο δυνατή, τόσο απόλυτη
τόσο...παράλογη...που δεν κάνει για μένα...εμένα που προσπαθώ να επιβάλλω ένα ...πρόγραμμα στη ζωή μου...
αλλά μετά, μετά την αναζητώ
γιατί μετά όλα μένουν μετέωρα...
χωρίς ουσία, χωρίς νόημα...
Και ναι, είναι σίγουρο, ότι και να λένε οι δείκτες...
ότι έχω πάρει σωστό δρόμο...
εγώ μία από τους λίγους
που πιστεύουν στο "εμείς" πάνω από το "εγώ"

Αγάπη Νο1

Σήμερα από το πρωί κλαίω...

Είμαι ζορισμένη, δεμένη σε ένα "πρόγραμμα" που προσπαθώ να επιβάλω στον εαυτό μου για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στις συνθήκες όπως μας επιβάλλονται εκ των έξω, συνθήκες που κανείς δεν διάλεξε, αλλά που διαμορφώσαμε όλοι μαζί σιγά - σιγά.

Συνθήκες που προέκυψαν από της άγνοια μας, από την παραπληροφόρηση, από μιμητισμό, από τις αδυναμίες γενικά, που κάποιοι τις εκμεταλλεύτηκαν και τώρα βρισκόμαστε όλοι μαζί να χορεύουμε στον χορό του παραλόγου!!!

Κλαίω και είμαι θυμωμένη. Γιατί εγώ δεν το θέλησα αυτό και γιατί εγώ πάντα έβλεπα ότι ήταν λάθος εκεί που πάμε, πάντα ήξερα τι έπρεπε να έχω κάνει από καιρό αλλά δεν το έκανα!!! Πάλι από αδυναμία, από τεμπελιά, από αδυναμία να επιβληθώ στον εαυτό μου όπως άλλωστε και τώρα!!!

Γιατί; Γιατί πάντα τα συναισθήματα μου είναι δυνατότερα από τα λογικά μου "πρέπει", γιατί δίνω περισσότερη σημασία στην επικοινωνία, στις σχέσεις, στους γύρω μου και αν δεν είναι εντάξει οι σχέσεις μου με τους άλλους δεν είναι ούτε με τον εαυτό μου.
Από κει και πέρα κάθε ασυνενοησία, κάθε παρανόηση, κάθε λάθος κουβέντα με αφήνει άδεια από ενέργεια για να κοιτάξω το πρακτικό μου συμφέρον, με αφήνει με ένα συναίσθημα αναξιότητας ως προς εμένα και δεν προχωράω.
Μένω στάσιμη να προσπαθώ να λύσω το πρόβλημα για να ζήσω την ουτοπία μου...το πιστεύω μου που λέει ότι το να "δυναμώνει" ο ένας δεν έχει νόημα. Το μαζί είναι που μετράει, η συνεργασία, το μοίρασμα, η θετικότητα, η χαρά.

Και εκεί είναι νομίζω που την πάτησα...ίσως λάθος επιλογή, ή ίσως να είμαι και ο λάθος άνθρωπος σε μια κοινωνία ιδιαίτερα υλιστική...όμως...

΄Ηρθε και θα μείνει

Και καθώς πλησιάζει εκείνη η μέρα…

Που για μερικούς είναι απλά μια μέρα σαν τις άλλες…

Που για πολλούς είναι η κορωνίδα της εμπορικότητας και της υποκρισίας
Η άρνηση κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου,
Η αποφράδα μέρα...

Αλλά για όλους είναι μια μέρα που εύχονται να την ΖΗΣΟΥΝ μέχρι το τελευταίο κύτταρο τους,

και να την θυμούνται για πάντα…

Μας αφιερώνω αυτό το τραγουδάκι για να είναι όλες μας οι μέρες
Σαν:

Την πρώτη μας φορά!!!

Να σας πω ένα μυστικό;

Δεν ξέρω αν παίρνω μέρος σε ένα παιχνίδι και πρέπει να παίξω

ή

Αν βιώνω μια πραγματικότητα που πρέπει να την ζήσω!!!

Τόσο μπερδεμένη είμαι το ... ούφο!!!

Oh yes, yes!!!...Σφουγγάρισμα baby!!!

Κάποτε ξεκίνησα το blogging γιατί με έπνιγε η ζωή μου.
Με έπνιγε η καθημερινότητα μου, με έπνιγε ο τρόπος που με έβλεπαν οι άλλοι, που δεν ταίριαζε πλέον με αυτό που είχα γίνει στην πορεία της ζωής μου, και που με ανέστειλε από το να εκφραστώ ελεύθερα…
Και μέσα από την επικοινωνία στο νετ με νέο κόσμο, ήθελα να βρω μια διέξοδο…ήθελα να επικοινωνήσω με νέους κανόνες και με βάση αυτό που ήμουν τώρα!!!
Εν μέρει αυτό το πέτυχα, όμως τώρα μου συμβαίνει κάτι άλλο…Μου συμβαίνει το εξής:
Κάνοντας μια βόλτα στα blogs, βλέπω μέσα από τα γραφόμενα τόσο πολύ και εδώ την έλλειψη ανανέωσης του κόσμου πλέον, την επανάληψη, το τέλμα, και όλα τα ενοχλητικά κατάλοιπα σκέψης και πράξης των ανθρώπων που μου έρχεται να πάω να χωθώ στο…σφουγγάρισμα…ως πιο ενδιαφέρον!!!
Δηλαδή ρε παιδιά, γιατί επαναλαμβανόμαστε τόσο πολύ; Γιατί ότι κακή συνήθεια έχουμε στην πραγματική μας ζωή την μεταφέρουμε και εδώ; Πολιτικά πηγαδάκια, παραπονάκια, γκομενισμοί, κλικούλες, και δεν ξέρω τι άλλο…Εγώ ήρθα εδώ για να ξεφύγω από κάποια πράγματα που με ενοχλούσαν και με έπνιγαν στον κόσμο έξω. Εσείς γιατί ήρθατε;
Ήρθατε επειδή το μοντέλο που είχατε χτίσει στην πραγματική σας ζωή, σας άρεσε τόσο πολύ και ήταν τέλεια η επιτυχία του που θέλατε να το διαιωνίσετε μέσω του νετ; Απλή ερώτηση κάνω…
Και μην μου πει κανείς για…επικοινωνία, γιατί τα περισσότερα σχόλια που παίρνω στις αναρτήσεις μου, μόνο επικοινωνιακά δεν είναι!!! Πιο κλειστή και φοβισμένη επικοινωνία δεν έχω δει!!!
Βαρέθηκα και εδώ! Βαρέθηκα και τον εαυτό μου και τους …άλλους…Δεν μπορώ την επανάληψη…Απαπα!!!

Παρεμπιπτόντως, εχτές είχα τα γενέθλια μου και βγήκαμε έξω, η οικογένεια, δηλαδή εγώ, ο Άλεξ, το παιδί, οι κολλητές μου και η ξαδέλφη-κουμπάρα… Περάσαμε πάρα πολύ ωραία, παρεούλα, φαγάκι, κρασάκι, γέλια και χαλάρωση.
Και αναρωτιέμαι, αν το είχαμε κάθε μέρα αυτό, δηλαδή την καλή συντροφιά, την διασκέδαση, την εκτόνωση, θα θέλαμε να μπλογκάρουμε; Αν περνάγαμε έτσι ωραία και χαλαρά κάποιες ώρες της μέρας, θα μας έκανε αίσθηση η επικοινωνία από δω; Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε όπως θέλουμε στους ανθρώπους του περιβάλλοντος μας, να είμαστε αυτοί που είμαστε, που αυτό που είμαστε μπορεί να εμπεριέχει και μεγάλη δόση αλλαγής στην πορεία της ζωής μας, θα είχαμε την ανάγκη να ανακοινώσουμε ή να εκθέσουμε κάποια στοιχεία του εαυτού μας στα Blogs;
Εγώ σίγουρα όχι...