Μιλώντας για αγάπη, η προσωπική μου άποψη είναι, ότι η αγάπη προς τα παιδιά μας είναι η πιο δύσκολη αγάπη στην εφαρμογή της, διότι πρέπει να σεβαστούμε την προσωπικότητα του παιδιού όπως παρουσιάζεται, αλλά ταυτόχρονα να βοηθήσουμε και πολλές φορές να επέμβουμε στην ολοκλήρωση αυτής της προσωπικότητας, ενώ έχουμε την μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή που θα μπορούσαμε να έχουμε σε σχέση.
Η δυσκολία αρχίζει από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε ότι τα παιδιά πρέπει να τα εκπαιδεύσουμε, διότι δεν ξέρουν τίποτα, δηλαδή από την στιγμή που θα γεννηθούν. Δεν ξέρουν ούτε να φάνε, παρόλο που αντανακλαστικά θηλάζουν. Εν τούτοις πολλές φορές δεν μπορούν να επιμένουν όσο χρειάζεται για να χορτάσουν, και πρέπει εμείς να τα βοηθήσουμε να πάρουν όση τροφή τους χρειάζεται, αλλιώς πεινάνε και ξυπνάνε γρήγορα ή άλλοτε είναι υπερβολικά λαίμαργα και δεν μπορούν να χωνέψουν καλά. Και έτσι ποτέ δεν στρώνουν ένα καλό πρόγραμμα. Και αυτή είναι η αρχή της δυσκολίας.
Εγώ νόμιζα ότι γεννιόμαστε και ξέρουμε. Νόμιζα ότι τα όρια τα έχουμε μέσα μας, νόμιζα και πολλά άλλα, που αποδείχτηκαν λάθος, διότι ούτε εγώ ήξερα. Όχι ότι η κόρη μου δεν είναι καλό παιδί. Είναι από τα καλύτερα παιδιά σας πληροφορώ, αλλά θα είχε μεγαλώσει πιο ανώδυνα, και θα ήταν πιο χαρούμενο παιδί, αν από μικρή της είχα κάνει σαφές ότι εγώ είμαι η «μαμά» και εκείνη είναι το «παιδί», και τις μαμάδες τις υπακούν έστω και αν πολλές φορές δεν είναι κάτι το ευχάριστο. Και ενίοτε υπάρχουν και «επιπτώσεις» για την ανυπακοή ή όταν παραφέρονται.
Όμως όταν το παιδί έχει ισχυρή προσωπικότητα και συγκεκριμένα «θέλω», και όταν ο γονιός κατά κάποιο τρόπο «φοβάται» ή διστάζει να επιβληθεί για να μην θεωρηθεί αυταρχικός, τότε υπάρχει πρόβλημα στην διαπαιδαγώγηση, και για να λυθεί το πρόβλημα, ο γονιός πρέπει αμέσως να βάλει τις αναστολές περί επιβολής και αρχηγίας κάτω, και να φερθεί σαν γονιός, και όχι σαν φίλος. Διότι το παιδί θα εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε αδυναμία μας για να επιβάλει το δικό του, βλέπετε το παιδί δεν έχει ούτε αναστολές ούτε «ηθική», αλλά ούτε και λογική, αν εμείς δεν το βοηθήσουμε να την αναπτύξει, οπότε θα κυριαρχήσει το χάος που τόσο το βολεύει, και η διαπαιδαγώγηση πάει χαμένη καθώς και ο ρυθμός της οικογένειας.
Ταυτόχρονα δε, ο γονιός πρέπει να ακούει τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού και να μην το παρακάνει. Διότι πόσες φορές δεν τυχαίνει να μας πάρει από κάτω και να είμαστε πιο αυστηροί, από όσο πρέπει; Και μάλιστα άδικα αυστηροί. Τότε μας έχει καβαλήσει ο εγωισμός και λέμε «πρέπει» να ακούει. Και τότε είμαστε εμείς που δεν ακούμε τι μας λέει το παιδί μας, και πάλι η διαπαιδαγώγηση πάει χαμένη διότι γίνεται τραυματική εμπειρία.
Είναι δύσκολο λοιπόν να κρατηθούν αυτές οι ισορροπίες για να μην ξεφεύγουμε εμείς από τα όρια αλλά να μπορέσουμε να βάλουμε όρια στο παιδί.
Όρια πρέπει να μπαίνουν σε όλα. Στον ύπνο, στο φαγητό, στο χαρτζιλίκι, στα χατίρια, στα παιχνίδια, σε όλα. Πρέπει να είμαστε σαφέστατοι στο τι θέλουμε και τι περιμένουμε από εκείνους, και σταθεροί πάνω σε αυτό. Κυρίως αυτό. Σαφείς και σταθεροί, αλλιώς μπερδεύονται τα καημένα, διότι δεν έχουν όλες τις λειτουργίες του εγκεφάλου ανεπτυγμένες για να μπορέσουν να καταλάβουν ότι αυτό ισχύει τότε, αλλά όχι τότε, ότι όταν λέμε αυτό, μπορεί να εννοούμε και το άλλο, και δεν το εννοούσαμε έτσι αλλά αλλιώς. Αλλά κυρίως αν δεν είμαστε σταθεροί θα προσπαθήσουν να το εκμεταλλευτούν και να δημιουργήσουν χάος, διότι τα παιδιά τρελαίνονται για το χάος όπως είπαμε.
Όμως, ενώ κάνουμε αυτό, ενώ βάζουμε τα όρια, και είμαστε «η εξουσία» κατά κάποιο τρόπο, πρέπει να είμαστε και τρυφεροί, και με κατανόηση όταν το παιδί κάνει λάθη, για να εισπράττει την αγάπη μας, πρέπει να είμαστε χαλαροί για να μην τα αγχώνουμε αλλά και δραστήριοι για να τους κρατάμε το ενδιαφέρον, ήρεμοι αλλά σε εγρήγορση πάντα, να τους δίνουμε την πρωτοβουλία αλλά και να τους κατευθύνουμε, να τους αφήνουμε ελεύθερους αλλά και να τους προστατεύουμε. Να είμαστε συναισθηματικοί αλλά με το συναίσθημα μας φιλτραρισμένο μέσα από την λογική και την γνώση.
Είναι η ζωή μας, αλλά πρέπει να τους δώσουμε τα εφόδια να κάνουν μια τελείως διαφορετική ζωή από εμάς, αν αυτό επιθυμούν, να σεβαστούμε την διαφορετικότητα τους, τις επιλογές τους, τις ανάγκες τους, να τους δώσουμε χώρο και χρόνο για εξερεύνηση, να επιτρέψουμε τα λάθη, να επιτρέψουμε να δεχτούν και τις επιπτώσεις των λαθών τους ούτως ώστε να μάθουν από αυτά και να γίνουν υπεύθυνοι άνθρωποι, αλλά ταυτόχρονα να έχουμε και ένα «δίχτυ ασφαλείας» για να πέφτουν στα μαλακά όσο γίνεται.
Τα παιδιά μας θεωρώ ότι είναι η ευκαιρία για να εξασκηθούμε στην αγάπη περισσότερο από κάθε άλλη σχέση, διότι για να είμαστε αποτελεσματικοί και να μεγαλώσουμε άξιους ανθρώπους στην σημερινή κοινωνία, πρέπει να βάλουμε κάθε εγωισμό στην άκρη, κάθε αδυναμία στην άκρη, κάθε «ξέρω» στην άκρη, και πλημμυρίζοντας κάθε κύτταρο μας από την δύναμη της αγάπης να υπερβούμε τον εαυτό μας. Και τι πιο μεγάλη αγάπη, από το να αφήσεις τον εαυτό σου πίσω να δεις τον άλλον όπως είναι και να πράξεις σύμφωνα με το καλό του άλλου και του συνόλου;
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ περί κρίσεως.
Ας δείξουμε την αγάπη μας στα παιδιά αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάμε με την κρίση. Ας μην τα αγχώνουμε περισσότερο. Να τους εκθέσουμε την κατάσταση και να βάλουμε «όρια» στις παράλογες απαιτήσεις τους, αν υπάρχουν, αλλά να μην έχουμε και εμείς παράλογες απαιτήσεις από αυτά για να προλάβουμε τις δυσκολίες τους που μπορεί να προκύψουν. Μην τους πιέζουμε με τα διαβάσματα, με την πρόφαση ότι υπάρχει ανεργία και πως θα τα καταφέρουν αν δεν πάρουν πτυχία κτλ, μην περιφερόμαστε μέσα στο σπίτι σαν κηδείες διότι τα οικονομικά δεν πηγαίνουν καλά, μην μουρμουράμε όλη μέρα για το που φτάσαμε και που θα φτάσουμε. Είναι ευκαιρία να εφαρμόσουμε την αγάπη με την μορφή της αισιοδοξίας για το μέλλον, της θετικότητας, της εμπιστοσύνης στις ικανότητες του παιδιού μας και την πίστη στον Κύριο, ή όπως αλλιώς αρέσει στον καθένα να ονομάζει «το καλό».
5 σχόλια:
Καλημέρα Κωστή μου!
Χαίρομαι ειλικρινά που σου άρεσε η ανάρτηση, και που αναφέρεις "το μέτρο". Διότι αυτό ήθελα να επισημάνω, ωστόσο δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Πιθανώς να φάνηκα και λίγο αυστηρή εκεί που μίλησα για "υπακοή" και για τον φόβο "της επιβολής". Απλά ήθελα να τονίσω τα δύο άκρα.
Ότι κάποιοι γονείς φοβούνται να ξεκαθαρίσουν στο παιδί τους τι ζητούν από αυτό, σε θέμα συμπεριφοράς, και να είναι σταθεροί πάνω σε αυτό, και κάποιοι άλλοι είναι περισσότερο απαιτητικοί και επίμονοι, σε θέματα που ίσως να μην είναι δίκαια για το παιδί.
Οπότε χρειάζεται να βρεθεί η ισορροπία.
Η διατριβή μου σίγουρα δεν είναι Κωστή μου, θέλει πολύ ακόμα για να φτάσει σε επίπεδο διατριβής, όμως τόσο χρόνια το μελέτησα το θέμα. Ως παιδί, θυμάμαι ακόμα πως ήταν, και γίνονται και συχνές επαναλήψεις, σαν μητέρα της κόρης μου, σαν φίλη βλέποντας παιδιά άλλων και συζητώντας, σαν μαθήτρια σε σχολή γονέων, συμμετέχοντας σε διάφορες ομάδες που συνεχώς επανερχόταν το θέμα σχέσεων στην οικογένεια...Και εσχάτως, γύρω στα δυο χρόνια, παρακολουθώ και μια εκπομπή στην τηλεόραση, βέβαια λίγο αργά βρέθηκε μπροστά μου, όμως μου άνοιξε τα μάτια σε πολλά θέματα. Ναι, τα παιδιά θέλουν εκπαίδευση από το σπίτι τους! Η αγάπη είναι η βάση και είναι δεδομένη, αλλά μόνη της η αγάπη δεν φτάνει πια. Χρειάζονται και σωστές τεχνικές και δεξιότητες. Και αυτές πρέπει να τις μάθουν οι γονείς.
Αυτά είχα να πω!
Και πάλι ευχαριστώ Κωστή μου για τα καλά σου λόγια και για την αγάπη σου!
Μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί!
Εχοντας μεγαλωσει τρια παιδακια εχω να προσθεσω οτι δεν υπαρχει εγχειριδιο για το πως να αγαπαμε η να μεγαλωνουμε τα παιδια αφου το καθενα ειναι αλλη προσωπικοτητα. Ομως συμφωνω με λιγη πειθαρχια που λυπαμαι αλλα βλεπω οτι εξαφανιζεται σιγα σιγα, Οχι ομως να απαιτουμε πειθαρχια απο τα παιδια μας αλλα να ειμαστε και οι ιδιοι πειθαρχημενοι.
Η κριση εχει αμβλυνει στις σχεσεις γονιων και παιδιων κι αυτο το θεμα ειναι τεραστιο γιατι τα παιδια αντιλαμβανονται τα λαθη της προηγουμενης γιενιας κυριως.
Παντως ενα ειναι γεγονος Λιλακο, τα παιδια ειναι παιδια μας, εμεις γονεις τους και η καλη σχεση μεταξυ μας η αγαπη, η εμπιστοσυνη δεν ειναι "φιλια" . Οποιος γονιος πιστευει οτι το παιδι του τον εμπιστευεται για ΟΛΑ ειναι μακρυα νυχτωμενος. Και με αγαπη πρεπει να ξεκινα με βαση αυτο το σκεπτικο. Σε φιλω!
Καλημέρα Δεσποινάκι μου!
Σαφώς και δεν υπάρχει απόλυτο εγχειρίδιο, παρόλο που υπάρχουν πολλά βιβλία για να βοηθήσουν τους γονείς πάνω στο έργο τους, όπως και σύμβουλοι, και ομάδες γονέων. Και βέβαια κανένα από αυτά δεν δίνει έτοιμες λύσεις και συνταγές, αλλά πιστεύω ότι όταν κάποιος πει "μπορεί και να μην ξέρω ας ακούσω και την γνώμη κάποιου άλλου", έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα για να ανοιχτεί στην αγάπη, να ακούσει πραγματικά τις ανάγκες του παιδιού του και να γίνει καλύτερος γονιός. Είτε έχει ένα, είτε δύο, είτε δώδεκα παιδιά. Διότι όπως πολύ σωστά λες, κάθε παιδάκι έχει διαφορετική προσωπικότητα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Συμφωνώ επίσης ότι για να μάθει το παιδάκι να πειθαρχεί πρέπει ο ίδιος ο γονιός να είναι πειθαρχημένος κυρίως στην γραμμή διαπαιδαγώγησης και στο τρόπο επικοινωνίας με το παιδί. Δεν μπορεί πχ να αλλάζουμε τις ώρες του ύπνου του παιδιού σύμφωνα με το πως βολεύει το δικό μας πρόγραμμα, δεν γίνεται όταν είναι να μελετήσει την μια μέρα να μελετάει στην γιαγιά, την άλλη στο σπίτι του, την άλλη να παρκάρεται στο σπίτι του συμμαθητή του, και μετά να έχουμε και απαιτήσεις απόδοσης στο σχολείο. Θέλει μια συνέπεια μεταξύ του τι ζητάμε και του τι έχουμε δώσει στο παιδί.
Και βέβαια έχουμε κάνει πολλά λάθη, τα οποία τώρα φαίνονται. Ίσως να είναι και για καλό, για να ξυπνήσουμε από τον ύπνο μας και να δούμε πραγματικά το ποιοι είμαστε και ποιες είναι οι δυνατότητες μας. Ίσως να είναι το τέλος της αυταπάτης.
Όσο για την φιλία, αυτό λέω και εγώ. Δεν είμαστε φίλοι με το παιδί, ούτε το παιδί χρειάζεται εμάς ως φίλους. Γονείς σωστούς χρειάζεται.
Δεσποινάκι σε ευχαριστώ και σε φιλώ!
Εξαιρετικό το μπλογκ σου.έχεις δίκιο τόταν μιλάς για τη σημασία των ορίων. Τα όρια εμπνέουν μιαν αίσθηση ασφάλειας στο παιδί και μαθαίνει την ύπαρξη του όχι, κάτι που θα του χρειαστεί στη ζωή του αργότερα.
Πλύ σωστά τα λες όσον αφορά στη κατάσταση της κρίσης και πως δεν πρέπει να επιφορτίζουμε τα παιδιά μας με τις δικές μς ανησυχίες και αγωνία για το μέλλον. Αυτά έχουν το δικό τους κόσμο με τις δικές στου δυσκολίες να διαπαραγματευτούν καθημερινα και αυτό, είναι υπεραρκετό για τα παιδιά μας.
Σου εύχομαι κάθε χαρά και ευτυχία.
Ευγενία μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιο σου.
Εκτιμώ πολύ το χρόνο που αφιέρωσες, και χαίρομαι που βρίσκεις σωστά αυτά που γράφω.
Να είσαι καλά και καλή συνέχεια στην πορεία σου.
Δημοσίευση σχολίου