Εδώ Πανεπιστήμιο...

Τις προάλλες διάβασα στο BHMA, και μετά βέβαια το επιβεβαίωσα και από το site του Πανεπιστημίου, ότι στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, την Άνοιξη του 2011 θα αρχίσει μάθημα στο χώρο των κοινωνιολογικών σπουδών, με θέμα τη Lady Gaga. Ο κύκλος μαθημάτων που θα παρουσιάσει ο καθηγητής και φανατικός φαν της αμερικανίδας σταρ, Ματιέ Ντεφλέμ έχει τον τίτλο “ H Lady Gaga και η κοινωνιολογία της φήμης» (ΒΗΜΑ, Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010).

Αμέσως εντυπωσιάστηκα, όχι μόνο διότι είμαι φαν της Lady Gaga, και την θεωρώ πανέξυπνη και αυθεντική, αλλά επίσης, διότι τα «έξω» πανεπιστήμια είναι «τόσο» προχωρημένα σε σχέση με τα δικά μας, τα οποία επιμένουν να διδάσκουν τις ίδιες αγκυλωμένες γνώσεις στους φοιτητές χρόνια και χρόνια, όσο βέβαια τους επιτρέπουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να συναντηθούν (γνώσεις με φοιτητές). Καθόμουν και ονειροπολούσα τι ωραία που θα ήταν αν είχαμε και εμείς τέτοια μαθήματα. Αν είχαμε περισσότερες επιλογές στις σχολές, περισσότερο εξειδικευμένα πράγματα, σχολές με πιο «φιλελεύθερο» πρόγραμμα, με περισσότερες εναλλακτικές.  Και μετά συνήλθα. Διότι δεν τα χρειαζόμαστε. Εμείς ως Ελλάδα δεν τα χρειαζόμαστε, παρά μόνο ίσως για να είμαστε ανταγωνιστικοί με κάποιους άλλους, ωστόσο αυτό δεν μας ενδιαφέρει, διότι εμείς είμαστε το «κέντρο του κόσμου»!

Ήδη οι ανώτερες και ανώτατες σπουδές είναι αρκετά ανεδαφικές, αρκετά μακριά από την «ελληνική πραγματικότητα», από την «αγορά εργασίας». Η Lady Gaga μας μάρανε, ή το πρόγραμμα σπουδών για “Computer Game Development” και “Computer Game Design».

Και τι θα ήταν λοιπόν χρήσιμο σήμερα; Τι θα μπορούσαν να «σπουδάσουν» τα παιδιά μας για να βοηθηθούν και να προχωρήσουν στη σύγχρονη πραγματικότητα; Πρακτική και τέχνες. Κατά το “Μάθε τέχνη και άστηνε και σαν πεινάσεις πιάστηνε». Τέτοια τέχνη, δεν μιλάω βέβαια για «Καλές Τέχνες». Και δεν μιλάω ούτε για ηλεκτρολογικά, υδραυλικά, ηλεκτρονικά μόνο.  Μιλάω και για αυτά, αλλά όχι σαν εξειδίκευση.

Παιδιά λεφτά τέλος, ελάχιστα μόνο θα κυκλοφορούν, για τα απολύτως απαραίτητα. Λοιπόν και οι εξειδικεύσεις στις σπουδές τέλος. Κανείς δεν θα σας χρειάζεται, κανείς δεν θα σας ρωτάει. Έρευνες και τα σχετικά δεν υπάρχουν και ούτε θα υπάρξουν. Ανάπτυξη, παραγωγή μηδέν. Εκείνο που χρειάζεται είναι να μάθουμε να τα κάνουμε όλα, για να επιβιώσουμε. Όλα που είχαμε σνομπάρει στο παρελθόν και δεν ξέρουμε να τα κάνουμε, ούτε βέβαια τα παιδιά μας.

• Πρέπει να μάθουμε να επισκευάζουμε ότι χαλάσει στο σπίτι. Ηλεκτρολογικά, υδραυλικά, ηλεκτρονικά.
• Βαψίματα, μερεμέτια, έπιπλα.
• Πατώματα.
• Ράψιμο. Παλιά ξέραμε. Τώρα;
• Κομμωτική, να κόβουμε και κανένα μαλλάκι.
• Μαγείρεμα βεβαίως, διότι υποθέτω και αυτό λιγάκι μας διαφεύγει και ας μαγειρεύει τηλεοπτικά ολόκληρη η Ελλάδα. Και ας έχουμε γεμίσει blogs μαγειρικής.
• Διαχείριση χρημάτων, δεν ξέρουμε. Αυτά τα λίγα που θα έχουμε πρέπει να ξέρουμε να τα χρησιμοποιούμε σωστά.
• Να μάθουμε να ψωνίζουμε. Να διαλέγουμε τα καλύτερα προϊόντα με την καλύτερη τιμή.
• Λίγη ιατρική – νοσηλευτική – μαιευτική. Να ξέρουμε πώς να ξεγεννάμε μια γυναίκα σε ομαλές συνθήκες. Πολλά τα λεφτά για μαιευτήρια.
• Γεωργία – κτηνοτροφία. Να μπορέσουμε να αρμέξουμε και καμιά κατσίκα. Όχι μόνο να βγάζουμε το κανίς έξω για να χέσει τα πεζοδρόμια.
• Επικοινωνία – κατανόηση της γλώσσας του άλλου (όπου άλλος, ο φίλος μας, ο/η σύζυγος, ή μάνα, ο πατέρας, όλοι).  Πώς να μιλάμε, πώς να καταλαβαίνουμε, πώς να δίνουμε, πώς να παίρνουμε. Για να μπορούμε να συνεργαστούμε και να τα βγάλουμε πέρα.

Όλα αυτά πρέπει να τα ξέρουν όλοι! Ένα γενικό πανεπιστημιακό πρόγραμμα που να περιλαμβάνει μαθήματα για την πραγματική, κανονική ανθρώπινη ζωή! Αυτή τη ζωή που παλιά την ξέραμε, που τώρα την ξεχάσαμε και μερικοί δεν την γνώρισαν καθόλου. Δηλαδή τα παιδιά μας. Αυτά πρέπει να διδαχτούν οι νέοι, και μετά αν έχουν κέφι, αν έχουν δυνάμεις, ας κάνουν ότι άλλο θέλουν. Όχι για επιβίωση όμως, ούτε για επάγγελμα. Για προσωπική τους άνοδο.

Πρώτα όμως πρέπει να μάθουν να ζουν!