Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος της γυναίκας μέσα στην οικογένεια;
Με μια κουβέντα θα έλεγα ότι είναι η Διατήρηση και Διαχείριση της Αγάπης.
Που και πότε όμως εκδηλώνεται η αγάπη;
Η αγάπη αναπαύεται πάνω στην ... ηρεμία. Η διατήρηση της ηρεμίας, είναι σημαντικό κατά την άποψη μου, και είναι και βιωματική παρατήρηση. Αν δεν είμαι ήρεμη, δεν μπορώ να δείξω αγάπη, ούτε τίποτα καλό.
Διατήρηση ηρεμίας δεν σημαίνει ωστόσο ότι τα προβλήματα τα χώνουμε κάτω από το χαλί για να μην φανούν και χαλάσει η ατμόσφαιρα, διότι ότι βρίσκεται κάτω από το χαλί κάνει.. βουναλάκια και τελικά θα σκοντάψουμε και θα πέσουμε.
Σημαίνει ότι σαν γυναίκες νιώθουμε σιγουριά και ασφάλεια, για την θέση μας στην οικογένεια. Ξέρουμε πόσο σημαντική είναι η θέση μας μέσα σε αυτή. Αλλιώς δεν θα δίνονταν στους άντρες αυτές οι οδηγίες, από τον Παύλο! (Εφεσίους 5:25)
Οι άντρες να αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή του γι’ αυτήν.
Είμαστε σίγουρες, διότι αξίζουμε τόση αγάπη! Και το θέμα δεν είναι αν ο άντρας θα κάνει χαρακίρι μπρος μας από την πολύ του αγάπη, αλλά ότι ο Θεός μας βλέπει άξιες μεγάλης αγάπης. Ας αντλήσουμε λοιπόν δύναμη από αυτή την θέση που μας δίνεται, και ας ηρεμήσουμε, πρώτα εμείς. Η ηρεμία του περιβάλλοντος ξεκινάει από μέσα μας. Έχουμε ηρεμία όταν είμαστε σίγουρες για την θέση μας. Όταν δεν νοιώθουμε απειλή. Ναι, δεν μας απειλεί κάτι, διότι λέει "Οι άντρες να αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή του γι’ αυτήν". Είναι δεδομένο, και χωρίς όρους. Δεν λέει, αν η γυναίκα είναι όμορφη, αν είναι άξια, αν έχει λεφτά, αν τα παιδιά είναι υπάκουα, αν η πεθερά είναι ευχαριστημένη, αν δεν υπάρχουν προβλήματα, τότε να την αγαπάει ο άντρας της. Όπως και να είναι, ότι και να κάνει, αξίζει αυτή την αγάπη. Πάνω σε αυτό λοιπόν ας ηρεμήσουμε και ας δούμε την ουσία. Και η ουσία είναι ότι όπως ο Θεός χρειάζεται πιστούς για να περάσει τον Λόγο Του και το έργο Του, έτσι και η οικογένεια χρειάζεται την γυναίκα. Γιατί την χρειάζεται; Ποιος είναι ο ρόλος της; Να τι ζητιέται από την γυναίκα (στην οικογένεια) "να αγαπάει τον άντρα της και τα παιδιά της,να έχει σωφροσύνη, αγνότητα, να φροντίζει για το σπίτι τους, να έχει καλοσύνη και να υποτάσσεται στον άντρα της." (Προς Τίτον 2:4). Όμως δεν είναι προϋπόθεση τίποτα από αυτά για να αξίζει την αγάπη του άντρα της, όπως και ο Χριστός δεν μας αγαπάει με προϋποθέσεις. Άρα αξίζουμε την αγάπη.
Την αξίζουμε! Αλλά σε φυσικό επίπεδο την νιώθουμε; Δηλαδή νιώθουμε ότι μας αγαπάει ο άντρας μας; Σχεδόν ποτέ! Και τι πρέπει να γίνει; Πρέπει να εξαγριωθούμε; Πρέπει να χάσουμε την ηρεμία μας; Πρέπει να πάρουμε ένα μαστίγιο και να καμτσικίζουμε, να γινόμαστε πικρές, ξινές, να φτύνουμε χολή, επειδή δεν μας δείχνει αγάπη;
Σαφώς και όχι. Διότι έχουμε το πάνω χέρι. Είτε το βλέπουμε είτε όχι, αξίζουμε ο άλλος να δώσει την ζωή του για εμάς. Που σημαίνει "καλύτερα φίλε κάνε χαρακίρι, παρά να την έχεις ξινή μέσα στο σπίτι σου." Τώρα όμως, αν ο άλλος δεν το έχει πιάσει το υπονοούμενο, και δεν δείχνει την αγάπη του, εμείς πρέπει να ξέρουμε ότι την αξίζουμε. Οπότε, ας είμαστε σώφρονες (να ενεργούμε αφού πρώτα σκεφτούμε λογικά και με αυτοσυγκράτηση, χωρίς να προβαίνουμε σε ακραίες ενέργειες). Διότι εδώ μιλάμε για συναισθήματα, και τα συναισθήματα είναι η τροφή της οικογένειας. Η κινητήριος δύναμη. Και για να λέμε την αλήθεια, αν μας ενδιαφέρει να έχουμε οικογένεια, θα τρεφόμαστε με αέρα κοπανιστό και θα παράγουμε ύλη. Θα χαιρόμαστε με την αγάπη που αξίζουμε να έχουμε, θα φορτίζουμε τις μπαταρίες μας, και θα παράγουμε ουσιαστική αγάπη σε μορφή τρυφερότητας, ηρεμίας, κατανόησης και αποδοχής. Θα κάναμε σαν να την είχαμε εισπράξει. Αν την είχαμε εισπράξει, με τον τρόπο που θα θέλαμε, δεν θα είμαστε όλο γλύκα; Λοιπόν θα κάνουμε σαν... Διότι μπορούμε να το κάνουμε! Διότι μας ζητιέται καλοσύνη, άρα μπορούμε να την δείξουμε, και μας ζητιέται και αγνότητα, δηλαδή συμπεριφοράπου δεν έχει μέσα της κακία, υστεροβουλία ή άλλο αρνητικό χαρακτηριστικό. (Ας φύγει το μυαλό μας πια από το σεξ. Η αγνότητα είναι ποιότητα μέσα μας). Και δεν θα μας ζητιόντουσαν αυτά αν δεν μπορούσαμε, και αν δεν ήταν καλό για όλους μας.
Από εμάς εξαρτάται πώς θα τρέξει η επιχείρηση που λέγεται οικογένεια. Είμαστε οι διευθυντές της οικογένειας. Και όπως ένας διευθυντής είναι περήφανος που έχει αυτή την θέση, έτσι και εμείς πρέπει να είμαστε περήφανες. Και σίγουρες. Με μια διαφορά... Ο διευθυντής μπορεί να είναι αυταρχικός. Βεβαίως θα του φύγουν όσοι υπάλληλοι θέλουν να έχουν πρωτοβουλίες, αλλά θα βρει άλλους. Η γυναίκα δεν μπορεί να είναι αυταρχική. Δεν μπορεί να είναι ξινή, κακιασμένη, να φτύνει χολή, διότι δύσκολα θα φύγουν οι γύρω της, (το να φύγει ο άντρας της διότι είναι στρίγγλα, είναι το λιγότερο που μπορεί να πάθει. Τα παιδιά συνήθως παραμένουν με όλα τους τα προβλήματα, άσε που συνήθως κανείς δεν φεύγει) οπότε η δυσαρέσκεια που δημιουργείται, παραμένει στην οικογένεια και θα γυρίζει σε εκείνην. Άρα περήφανη μεν, ταπεινή στην συμπεριφορά δε. Και σίγουρη. Έχει επίγνωση ότι κρατάει τα ηνία, διότι θέλοντας και μη τα κρατάει, αλλά δεν καμουτσικίζει το άλογο συνεχώς στον κώλο, διότι αφηνιάζει. Λίγο στον λαιμό, που και που! Άλλωστε το πολύ καμουτσίκι δείχνει ανασφάλεια, και ότι η γυναίκα δεν ξέρει την δύναμη της.
Λοιπόν η ηρεμία ξεκινάει από την αυτοπεποίθηση της γυναίκας και την επίγνωση του ρόλου της στην οικογένεια. Είναι εύκολο να είναι κάποιος ήρεμος και με αυτοπεποίθηση όταν όλα πάνε στραβά; Ναι! Διότι εμείς μόνο την συμπεριφορά μας πρέπει να ελέγχουμε και όχι το αποτέλεσμα. Αυτό μας ζητιέται. Μας ζητιέται να φροντίζουμε για το σπίτι. Και εμείς έχουμε τα ηνία για το "Πως" θα φροντίσουμε. Εμείς αποφασίζουμε τον τρόπο. Κανείς άλλος!
Μας ζητιέται και αυτό το φοβερό να ... υποτασσόμαστε. Αυτό που το τρέμουμε όλες, και που γίνεται εμπόδιο να σκουντάψουμε και να κατηγορούμε τον εαυτό μας ότι δεν είμαστε καλές γυναίκες επειδή δεν το κάνουμε! Και να νιώθουμε ενοχές, οπότε να προσπαθούμε να αναπληρώσουμε με χίλιες δυο αηδίες που δεν χρειάζονται, ή να κάνουμε χιλιάδες εκλογικεύσεις το γιατί δεν το κάνουμε. Και συνήθως με τις εκλογικεύσεις βγάζουμε άχρηστο τον άλλον. ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΑΣΤΕ ΔΙΟΤΙ Ο σύζυγος είναι... και είναι ... και είναι... άρα και εγώ έτσι... και έτσι ... και έτσι... Αλλά με όλο αυτό τα συναισθήματα μύλος, και η ηρεμία πάει περίπατο.
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ... υποταγή με μπερδεύει. Και ξέρω ότι δεν μπορώ να είμαι πλήρως υποταγμένη. Ωστόσο αφού υπάρχει η αγάπη, μπορεί η υποταγή να είναι κάτι κακό; Η αγάπη είναι το περιβάλλον που συναισθηματικά κολυμπάμε, άρα η υποταγή είναι μόνο μια εκδήλωση της αγάπης. Που σημαίνει για μένα, αποδοχή του άντρα μας. Τον δεχόμαστε όπως είναι. Είναι τουλάχιστον τόσο καλός, όσο καλές είμαστε και εμείς. Είναι ο κατάλληλος για εμάς. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Άρα τον δεχόμαστε, και δεν είναι η δουλειά μας να τον αλλάξουμε. Αν δεν μας αρέσει ... ας αλλάξουμε εμείς, και ας γίνουμε αυτή που τον βρίσκει εντάξει. Εμείς έτσι και αλλιώς έχουμε τα ηνία. Και ο αμαξάς είναι τόσο υποταγμένος στο άλογο, όσο και το άλογο στον αμαξά. Δεν μπορεί ο αμαξάς να κάνει του κεφαλιού του. Ακολουθεί τις δυνατότητες του αλόγου.
Αλλά το πιο βασικό της υποταγής είναι το πνευματικό μέρος. Η εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, διότι νιώθει την αγάπη Του. Διότι ξέρει ότι αυτά που ζητούνται είναι για το καλό! Και δεν έχει καμιά όρεξη να κάνει του κεφαλιού της. Με αυτή την έννοια πρέπει να γίνεται και η υποταγή στον άντρα. Αλλά εμείς επειδή είμαστε σώφρονες, ξέρουμε πότε η σχέση έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, τέτοιας υποταγής. Αν δεν έχει φτάσει ακόμα, δεν πειράζει. Θα φτάσει. Διότι ο Θεός μας έχει βάλει στην θέση που βρισκόμαστε και εκείνος ξέρει!
