INFERNO - μας κάηκε το κάρυ

Το Bradford πάντα ήταν η πόλη των μύλων. Ωστόσο, η περασμένη Πέμπτη 28/01/2016 ήταν μια μαύρη μέρα για την κληρονομιά του Bradford, καθώς το φημισμένο Drummonds Mill καταστράφηκε από μια κολασμένη φωτιά που μπορούσε να φανεί σε ολόκληρη την πόλη. Είναι λυπηρό να βλέπουμε πάνω από 155 χρόνια κληρονομιάς να καίγεται ολοσχερώς - και σίγουρα πολλοί κάτοικοι του Bradford θα έχουν αναμνήσεις από αυτόν τον μύλο.

Bradford is, as it always has been, a city of mills. However, Thursday was a dark day for our heritage as the renowned...
Posted by ALL ABOUT BRADFORD on Sunday, 31 January 2016

Ο ιστορικός μύλος, ονόματι Drummonds, ήταν κάποτε στην καρδιά του εμπορίου κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων.
Ο μύλος άνοιξε το 1861.
Έγινε διατηρητέο κτίριο το 1979.
Ο μύλος έκλεισε το 2002, διότι δεν ήταν σε θέση να ανταγωνιστεί με φθηνότερες ξένες επιχειρήσεις, όπως συνέβη και στα περισσότερα εργοστάσια της πόλης.
Τα σχέδια υποβλήθηκαν το 2012 για την ανάπτυξη του μύλου σε διαμερίσματα και εταιρίες - όπως συμβαίνει με τους περισσότερους μύλους που όμως απολαμβάνουν κάποιας καλής τύχης.
Μέχρι τώρα όμως, τέσσερα χρόνια μετά, ο μύλος ήταν εκεί, κλειστός και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα άρχιζε κάποια ανακαίνιση. Ίσως κάπου να είχαν κολλήσει στα διαδικαστικά, και πιθανώς μια φωτιά να έδωσε την λύση του προβλήματος. Θα δούμε.
Γεμάτο είναι το Bradford από παλιά εργοστάσια, κλειστά, εγκαταλειμμένα, άσκημα και θλιβερά, που περιμένουν κάποιος να ενδιαφερθεί να τα αξιοποιήσει.
Από την άλλη υπάρχουν όμορφα παλιά κτήρια, ήδη ανακαινισμένα, που δίνουν στην πόλη ένα ιδιαίτερο χρώμα.

Νομίζω ότι η δυσκολία είναι ώσπου να ξεκινήσουν οι εργασίες. Μετά όλα κυλούν γρήγορα.
Όταν ήρθαμε στην πόλη το 2012, στο κέντρο της υπήρχε μια τρύπα. Ένας τεράστιος κρατήρας, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα μέσα στο κέντρο πόλης. Κάτι είχαν γκρεμίσει και είχε μείνει έτσι να χάσκει. Τέλος του 2013 είδαμε ταμπέλα με τις εταιρίες που ανέλαβαν την ανοικοδόμηση. Είπαν τα Χριστούγεννα του 2015 θα είχαμε καινούργιο εμπορικό. Και όντως, 5/11/2015 άνοιξε το Broadway.

Γύρω από το εμπορικό εν τω μεταξύ, έχουν ανοίξει αρκετά clubs, pubs, κτλ, πάλι μέσα σε ανακαινισμένα εργοστάσια, σε μια προσπάθεια να κρατήσουν την νεολαία μέσα στην πόλη, διότι το Leeds που βρίσκεται πολύ κοντά στο Bradford, τραβάει τον κόσμο και τα χρήματα του.
Η πόλη του Leeds είναι η μεγαλύτερη πόλη του Yorkshire και αποτελεί το κυριότερο κέντρο του εμπορίου και των επιχειρήσεων. Το Leeds είναι ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά κέντρα του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι παραδοσιακές βιομηχανίες του Leeds ήταν μικτές. Δηλαδή βιομηχανίες που βασίζονταν στις υπηρεσίες, αλλά και βιομηχανίες κλωστοϋφαντουργίας και εξόρυξης άνθρακα.
Αυτή την στιγμή η οικονομία του Leeds βασίζεται κατά μεγάλο ποσοστό στις υπηρεσίες.
Όμως το Leeds δεν είναι μόνο κέντρο επιχειρήσεων αλλά και σπουδαίος τόπος για αγορές, και διασκέδαση. Ένα μικρότερο Λονδίνο. Πως να το ανταγωνιστεί το καημένο το Bradford, που είχε την τύχη και την ατυχία να βρίσκεται δίπλα του;
Το Bradford είναι μια πόλη η οποία πρέπει να επαναπροσδιοριστεί (αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτό τον όρο). Όταν μια εποχή τελειώνει, όταν οι πόροι παύουν να υπάρχουν, όταν ο πληθυσμός αλλάζει, τελικά έχουμε κάτι καινούργιο, κάτι άλλο από αυτό που ξέραμε. Και κυρίως το θέμα των πόρων είναι αυτό που προσδιορίζει τους ρυθμούς και την ανάπτυξη μια πόλης.
Όμως οι δύο κύριες πηγές της οικονομίας του Yorkshire, δηλαδή η κλωστοϋφαντουργία και η εξόρυξη άνθρακα, δεν υπάρχουν.
Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, και για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα, υπήρχαν πολλά και γόνιμα ανθρακορυχεία στα νότια του Yorkshire, ιδιαίτερα γύρω από το Barnsley και το Wakefield. Ως αργά τη δεκαετία του 1970, ο αριθμός των ανθρακωρύχων που εργάζονται στην περιοχή ήταν εξαψήφιος. Η βιομηχανία τέθηκε υπό απειλή στις 6 Μαρτίου 1984, όταν το Εθνικό Συμβούλιο Άνθρακα ανακοίνωσε το κλείσιμο 20 ανθρακωρυχείων σε εθνικό επίπεδο (μερικά από αυτά στο νότιο Yorkshire). Μέχρι τον Μάρτιο του 2004, μόλις τρία ανθρακορυχεία παρέμεναν ανοικτά στην περιοχή. Τώρα δεν υπάρχει κανένα, το τελευταίο έκλεισε την Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου του 2015 σηματοδοτώντας το τέλος της εξόρυξης άνθρακα, όχι μόνο στοYorkshire, αλλά στη Βρετανία ως σύνολο.
Το Bradford, το Halifax, το Keighley και το Huddersfield ήταν κάποτε κέντρα μαλλιού, όμως το Bradford, to Dewsbury και to Keighley έχουν υποστεί πτώση στην οικονομία τους από τότε, και τις συνέπειες της αποβιομηχάνισης.
Ωστόσο κατά τα γραφόμενα η οικονομία του Bradford είναι μια σημαντική δύναμη στην περιοχή, και προβλέπεται να αυξηθεί περισσότερο μέσα στο 2016, καθώς στην πόλη έχουν την έδρα τους αρκετά μεγάλες εταιρείες, ιδίως χρηματοδότησης (Yorkshire Building Society, Provident Financial, Santander UK), κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων (British Wool Marketing Board, Bulmer και Lumb Group), χημικών προϊόντων (BASF, Nufarm UK), ηλεκτρονικών (Pace Micro, Filtronic), μηχανολογίας (NG Bailey, Powell Switchgea), και κατασκευαστικής, (Denso Marston, Bailey Offsite, Hallmark Cards UK και Seabrook Potato Crisps). Επίσης η αλυσίδα σούπερ μάρκετ Morrisons έχει την έδρα της στο Bradford, και η εταιρεία κοινής ωφελείας νερού Yorkshire Water.
Όμως αυτά δεν είναι αρκετά για να δώσουν στην πόλη μια καλή θέση σε σχέση με άλλες πόλεις της Μεγάλης Βρετανίας, ακόμα και με άλλες γειτονικές πόλεις του Yorkshire.
Για παράδειγμα το Leeds κατάφερε να κάνει ανάπτυξη βασιζόμενο στις υπηρεσίες.

Επίσης το Sheffield που και αυτού η οικονομία βασιζόταν κάποτε στις βαριές βιομηχανίες της εξόρυξης άνθρακα και τη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα, οι οποίες παρήκμασαν, κατάφερε να προσελκύσει τριτογενή και διοικητικές επιχειρήσεις και κυρίως λιανικό εμπόριο. Ωστόσο, ενώ η βαριά βιομηχανία του Sheffield έχει μειωθεί, η περιοχή επαναπροσδιορίστηκε ως κέντρο εξειδικευμένης μηχανολογίας. Ένα σύμπλεγμα των εγκαταστάσεων υψηλής τεχνολογίας, όπως το Ινστιτούτο συγκόλλησης και το Advanced Manufacturing Research Centre (AMRC)

with Boeing, έχουν συμβάλει στην αύξηση της προβολής της περιοχής και έχουν φέρει σημαντικές επενδύσεις στο Yorkshire. 

Το Bradford παρόλο που έχει κάποιες δυνατότητες, παραμένει πίσω από τις άλλες πόλεις, με αποτέλεσμα να θεωρείται ο φτωχός συγγενής, κατάπτυστο και περιγέλαστο κυρίως από τους ίδιους του τους κατοίκους, οι οποίοι δεν δέχονται καμιά καλή κουβέντα για την πόλη τους, αλλά ταυτόχρονα δεν το αλλάζουν με τίποτα.

Θα επανέλθω με ανάρτηση σχετικά με το Yorkshire και το Bradford. Πάντως για να πω κάτι ευχάριστο, το 2015 το Bradford στέφτηκε για πέμπτη συνεχή χρονιά Πρωτεύουσα του κάρυ της Βρετανίας, οπότε υποθέτω δεν χρειάζεται να ψάχνουμε και πολύ την εξειδίκευση της πόλης. 

Γέφυρα με το παρόν

Ήρθα και πάλι στην γωνιά μου.
Κανονικά δεν θα είχα χρόνο να επισκεφτώ το blog μου, αλλά ακυρώθηκε μια δραστηριότητα που είχα για το απόγευμα, και έτσι είπα να γεμίσω το κενό με μια ανάρτηση.
Εκείνο που με έχει δυσκολέψει πολύ, σε όλη την διάρκεια της ζωής, μου είναι ο προγραμματισμός των δραστηριοτήτων μου μέσα στην μέρα. Ειδικά τον καιρό που βρισκόμουν στην Ελλάδα, ποτέ δεν μπορούσα να βάλω ένα πρόγραμμα στην καθημερινότητα μου, το οποίο να το ακολουθώ, και έτσι να βρίσκω μια ισορροπία. Βεβαίως δεν είναι εύκολο αυτό, διότι εξαρτάται από πόση δύναμη και επιδεξιότητα έχει κάποιος να σταθμίσει τους αστάθμητους παράγοντες, και τα αστάθμητα συναισθήματα που του προκαλούν οι αστάθμητοι παράγοντες. Διότι αν γίνεσαι λιώμα χώμα κάθε τρεις και λίγο, ούτε να προγραμματίσεις μπορείς, ούτε να δημιουργήσεις. Δηλαδή εγώ. Εγώ δεν μπορώ να δημιουργήσω όταν βρίσκομαι σε εμπόλεμη κατάσταση. Άλλοι μπορεί να μπορούν. Μπορεί και να εμπνέονται, δεν ξέρω. Εγώ θέλω ασφάλεια για να δημιουργήσω.
Αλλά για να πω και κάτι σωστό, και λογικό, ως μητέρα που μεγάλωνα παιδί, η προτεραιότητα μου ήταν εκεί. Το σχολείο της κόρης, το φροντιστήριο της κόρης, τα διαγωνίσματα της κόρης, γενικά η εφηβεία της κόρης, η οποία ξεκίνησε στα 4 και κράτησε μέχρι που τέλειωσε το λύκειο και ήρθε Αγγλία για πανεπιστήμιο. Όλα τα άλλα γίνονταν εκ των ενόντων. Αλλά στο παιδί ήμουν προγραμματισμένη και σωστή πιστεύω. Το μεγάλωμα των παιδιών είναι σοβαρή υπόθεση. Θέλει προσοχή, θέλει δηλαδή την προσοχή της μαμάς τεταμένη. Με email και από τον messenger δεν μεγαλώνεις παιδιά. Πρέπει να είσαι εκεί. Και πάλι, θα πω ΕΓΩ έπρεπε να ήμουν εκεί, διότι είχα αδυναμία στο να τα ρυθμίσω όλα. Οπότε, άλλη μπορεί να μπορεί και από μακρυά. Δηλαδή δεν λέω ότι οι εργαζόμενες γυναίκες και αυτές που κάνουν καριέρα, δεν είναι καλές μητέρες. Αλλά λέω ότι εγώ δεν μπορούσα, και εργαζόμουν μεν, αλλά εκ των ενόντων και χωρίς να βάζω στην δουλειά προσπάθεια και μεράκι.
Οπότε η δουλειά μου έμεινε πίσω. Λογικό, φυσιολογικό και μου αρέσει κιόλας. Μου αρέσει, διότι η κόρη μου μεγάλωσε σωστά, και φυσιολογικά επιζήτησε την ανεξαρτησία της, της αρέσει να έχει δικιά της ζωή, σπουδάζει αυτό που της αρέσει και είναι καλή,  δουλεύει και έχει δικά της λεφτά και μάλιστα από μικρή. Ναι, με δικά της λεφτά σπουδάζει! Εμείς δεν θα είχαμε την δυνατότητα να την σπουδάσουμε στην Αγγλία. Είναι από αυτά τα θαύματα που συμβαίνουν όταν πρέπει να συμβούν. Δόξα τω Θεώ!
Και προσεύχομαι να συνεχίσει έτσι. Άξια, ανεξάρτητη, ευτυχισμένη αλλά κοντά στο Θεό. Διότι χωρίς Αυτόν δεν κάνουμε τίποτα. Δεν μπορούμε.
Και αυτό, ότι δεν μπορούμε χωρίς τον Θεό, άλλοι το καταλαβαίνουν νωρίς και άλλοι αργά. Εγώ είχα την τύχη να έχω αυτή την αναπηρία, που έχουμε μιλήσει παλιότερα. Αυτό με έκανε να δω ότι δεν μπορώ. Ταπεινώθηκα από πολύ νωρίς, και ταυτόχρονα απομυθοποίησα την δύναμη των ανθρώπων, ότι και αν σημαίνει αυτό. Είμαστε αδύναμοι. Τα νιάτα, η σωματική δύναμη, τα χρήματα, οι επιδεξιότητες, κάποτε θα μας αφήσουν. Ακόμα και οι καλύτερες σχέσεις μας, θα μας αφήσουν, περνώντας τα χρόνια. Και αν στηριζόμαστε τώρα σε κάποια από αυτά τα στηρίγματα, κάποια στιγμή το στήριγμα θα σπάσει. Και τότε θα πρέπει να πιαστούμε από τον Θεό, αλλιώς θα είμαστε πολύ πολύ δυστυχισμένοι. Εγώ είχα την τύχη να μην έχω αυτά τα στηρίγματα, ή και όσα είχα, μόλις πήγαινα να στηριχθώ πάνω τους, έσπαγαν. Γρήγορα, αμέσως. Οπότε κατάλαβα την αδυναμία μου και ταυτόχρονα δεν γλυκάθηκα από την ανθρώπινη δύναμη. Όμως δεν είχα γνωρίσει ούτε τον Θεό.
Προσπαθούσα με τις λίγες δικές μου δυνάμεις. Λιγότερες από του κόσμου. 'Ημουν σχετικά αδύναμη, αλλά δεν το καταλάβαινα τότε. Δεν ήξερα τι φταίει, αλλά με μια λέξη τώρα λέω ότι είναι αδυναμία. Από την μια έβλεπα το μάταιο της δύναμης των ανθρώπων και δεν έβαζα σαν στόχο την απόκτηση μιας τέτοιας δύναμης, διότι μέσα μου ένιωθα "αρκετή", χαρούμενη και ευτυχισμένη, στις σχέσεις μου όμως, και στις δικές μου διεκδικήσεις έβγαινα αδύναμη, νικημένη και ταπεινωμένη. Από την μια ήθελα να παραιτηθώ από κάθε διεκδίκηση, από την άλλη είχα την κόρη μου. Μπορούσα να κάτσω με το κεφάλι κάτω; Δεν με άφηνε. Ήθελε μια μητέρα δυνατή. Και ο άντρας μου το ίδιο. Με ήθελε λύκαινα, δεν του έκανε η πάπια.
Και κάπως έτσι έπιασα στα χέρια μου την Αγία Γραφή. Και η ζωή μου άλλαξε. Ή μάλλον η ζωή μου δεν άλλαξε αμέσως. Άρχισα εγώ να αλλάζω. Εκτός από την κόρη μου, έβαλα στο πρόγραμμα μου και την ώρα μου με το Κύριο. Κάθε πρωί, στην βεραντούλα μου, στον Πειραιά, τα λέγαμε. Όλο το προχώρημα μου στην πίστη το έχει αναλάβει Εκείνος. Πάντα με πάει πάρα κάτω, μου βρίσκει αυτό που χρειάζομαι να μάθω, να δω, να καταλάβω. Και εκτός από το πνευματικό δυνάμωμα, ανέλαβε και το ανθρώπινο δυνάμωμα μου. Τώρα μπορώ. Δεν είμαι ένας αδύναμος άγιος, δηλαδή κάποιος που έχει πίστη, αλλά δεν μπορεί τίποτα να κάνει. Έχω γίνει πολύ άξια, σε πολλά θέματα. Πολύ δραστήρια, προσγειωμένη, πρακτική. Δόξα τω Θεώ!
Επίσης στα 53 μου, βρίσκομαι να έχω χρόνο, καθότι όπως είπαμε το κοριτσάκι μου δεν με χρειάζεται τόσο πολύ. Και έχω και διάθεση για δουλειά, για εργασία, την οποία σιγά - σιγά δημιουργώ από την αρχή, τρία χρόνια τώρα που είμαστε στην Αγγλία. Τα έχω πει πολλές φορές αυτά τα περί δουλειάς. Πάω αργά και με κόπο, διότι όπως είπα, χωρίς ποτέ να απέχω επαγγελματικά τελείως, δεν κρατούσα τα ηνία της δουλειάς στα χέρια μου, οπότε έμεινα πολύ πίσω. Κλείνουν οι δρόμοι, αν δεν κινείσαι μπροστά, και μετά είναι πολύ δύσκολο να τους ξανανοίξεις.
Τώρα παλεύω σχεδόν μόνη μου να προχωρήσω επαγγελματικά, με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, αν δεν έχει κάτι πιο σημαντικό να μου δείξει. Όμως είναι κάτι που το θέλω πολύ, και πιστεύω ότι θα ανοιχτούν οι πόρτες, διότι
Εξακολουθήστε να ζητάτε και θα σας δοθεί· εξακολουθήστε να ψάχνετε και θα βρείτε· εξακολουθήστε να χτυπάτε και θα σας ανοιχτεί. Διότι όποιος ζητάει λαβαίνει και όποιος ψάχνει βρίσκει, και σε εκείνον που χτυπάει θα ανοιχτεί. (Ματθαίος 7:7-9)

Αμήν!

Πως ήμουν τότε, και πως είμαι τώρα

Πέρασε ένας χρόνος χωρίς να έχω βάλει ούτε "και" στο ιστολόγιο μου. Δεν έγινε επί σκοπού, ούτε ήταν προσχεδιασμένο. Το αντίθετο: σκόπευα να γράφω. Όμως αντί να γράφω, απομακρύνθηκα. Οι δικαιολογίες αρκετές, και πρώτη και κύρια έλλειψη έμπνευσης, δηλαδή δεν ήξερα τι να γράψω. Ξαφνικά όλα τα θέματα μου φαίνονταν χωρίς νόημα, και αυτά που για μένα είχαν νόημα, ακατάλληλα για το κοινό. Και έτσι μπλοκαρίστηκα, έπαθα το γνωστό Writer's block, και σταμάτησα.
Μια άλλη δικαιολογία είναι η έλλειψη χρόνου. Όμως αυτό θα το ξεπερνούσα αν είχα τι να γράψω, διότι η ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση ξεπηδάει, και θα έτρεχα να γράψω. Άλλωστε αν έχω καυτό θέμα, δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να γράψω.
Επίσης αν είχα χρόνο, θα έβρισκα τι να γράψω, διότι υπάρχουν θέματα, απλά χρειάζεται έρευνα, που όμως δεν είχα χρόνο να την κάνω.
Και κάπως έτσι σταμάτησα να έρχομαι εδώ, στο αγαπημένο μου ιστολόγιο. Η αλήθεια είναι πως την αγαπάω πολύ αυτή την γωνιά. Την έχω από το 2008 νομίζω, και έχουν περάσει πολλά από εδώ μέσα. Και πρώτα και κύρια έχω περάσει εγώ. Εγώ, ο εαυτός μου, το στίγμα μου. Πως ήμουν τότε, και πως είμαι τώρα. Μια άλλη Λίλυ το ξεκίνησε το blog και μια άλλη Λίλυ βρίσκεται τώρα και γράφει. Και να πω την αλήθεια με θυμάμαι και με νοσταλγώ. Τρελούλα, ανεδαφική, αιθεροβάμων, με καμία συνέστηση των εμποδίων και των περιορισμών της καθημερινότητας. Όμως αυθεντική και ίσως γραφική. Ήθελα να είναι τα πράγματα όπως ήθελα, και αφού εγώ έκρινα ότι ήθελα καλά πράγματα, έπρεπε να είναι και έτσι. Νόμιζα πως όλοι ήταν μέσα στην κεφάλα μου και έβλεπαν αυτό που έβλεπα, και σκέφτονταν με το μυαλό μου. Νόμιζα ότι μπορούσα να ωφελήσω, να μοιραστώ, να δώσω από το φαγητό που έτρωγα και με έθρεφε. Όμως έκανα λάθος. Άλλο ήταν πάντα το ζητούμενο, άλλες οι ανάγκες, και αυτό που έδινα βρισκόταν πεταμένο και πατημένο. Έμαθα;
Αυτό λέω, τώρα είμαι μια άλλη Λίλυ. Οπότε μάλλον έμαθα. Έμαθα τις ανάγκες, έμαθα τις προτεραιότητες, έμαθα ότι ο άλλος είναι άλλος, πολύ συγκεκριμένος και προδιαγεγραμμένος, θέλει αυτά που θέλει, και βλέπει αυτά που μπορεί να δει. Δεν υπάρχουν μαγικοί χώροι, ούτε δωρεάν χάρες. Αν θέλω κάτι να πετύχω, πρέπει να αγωνιστώ. Αν θέλω να ζήσω την ζωή που ονειρεύομαι, πρέπει να την χτίσω τουβλάκι, τουβλάκι. Και όσο ζω στο κεφάλι μου, όσο επιμένω να προσφέρω το φαγητό που δεν μπορούν να φάνε, τόσο οι άλλοι με σπρώχνουν προς τα πίσω, για να μην το πάρουν, χωρίς να το καταλαβαίνω, ίσως χωρίς να το καταλαβαίνουν και οι ίδιοι, και απομακρύνομαι από εκεί που γίνονται τα πράγματα. Βγαίνω από το παιχνίδι, εν ολίγοις.
Ναι, ναι, βγαίνω από το παιχνίδι, από έλειψη αυτοπεποίθησης. Διότι αν κανένας δεν παίρνει αυτό που δίνω, σημαίνει δεν είμαι καλή, δεν αξίζω. Άρα πως να προχωρήσω;
Αυτό λοιπόν μου συνέβαινε, το αναλύω, διότι μου αρέσει η ανάλυση, πριν προχωρήσω στην σύνθεση. Και χρειάζεται η σύνθεση, πριν πάμε στην αποσύνθεση, η οποία μου κλείνει το μάτι, και την τοποθετώ σε 20 και κάτι χρόνια, αν θέλει βέβαια ο Θεός. Επίσης θα ανοίξω τα σχόλια. Να είστε κόσμιοι, αν θέλει κανείς να σχολιάσει. Δεν έφτασα 53 για να μαλώνω στα blogs.
Επίσης, έχω βάλει διαφημίσεις. Αν σας ενδιαφέρει κάτι από τα διαφημιζόμενα είδη, και μόνο τότε, πατήστε επάνω τους. Θα με βοηθήσετε. Όμως πάντα με προσοχή. Αν πατήσει κάποιος πολλές φορές και συχνά τότε κάνει κακό.
Αυτά.
Χαίρομαι που τα είπαμε!